I think therefore I am damn [Geboortetopic ♡]

Stop your screaming

DAINTYWHIFF GLIMLACHTE BIJ DE GEDACHTEN DIE IN HAAR OPKWAMEN. Het was niet zo lang geleden dat ze met Rabbitcharm in het grote monster had gezeten en al haar geheimen had verteld. De poes was nu een van haar vertrouwelingen en ze mocht haar ook best vriendin noemen, dat maakte haar hart warm. Ze keek naar het konijn aan haar voetjes. Ze was vandaag nog gaan wandelen en had toch wel iets vreemds gevoeld. Haar kittens schopten, draaiden en tolden in haar buik, maar nu lagen ze lager. Dieper in haar bekken misschien? Ze wist het niet zeker, ze was geen medicine cat. Toch had het aantal dat Falconpaw had gezegd alarmerend geklonken. Heel even had ze bij zichzelf gedacht, kon ze wel ongeveer 5 kittens op de wereld zetten? Het was meteen een hele boel! Ze knipperde en zette haar tanden in het konijn. Het was net zoals elke prooi, maar het smaakte helemaal niet. Ze haalde haar tanden er weer uit en schoof het konijn weg. Als ze die hap had doorgeslikt dan had ze waarschijnlijk weer alles terug gegeven aan de aarde. Haar maag keerde en tranen begonnen te prikken in haar ogen. Haar maag was zodanig gekeerd dat het pijn deed. Verkrampt stond ze op. Ze was nog altijd niet verhuisd naar de Nursery, het was daar krap en ze wilde er eigenlijk niet zijn, Shadefeather zou maar op de kittens moeten letten als ze 3 moons werden. Ze hadden het ook al besproken en ze vond het stiekem wel lief dat hij het wilde doen. Nog een pijnlijke kramp schoot door haar lichaam. Het eindigde in het puntje van haar staart. Met pijn, maar nog soepel liep ze richting de warriors den. Ze stak haar kop naar binnen en keek rond, geen zwarte vacht. Shit! God, moest ze dan alles alleen doen. Daintywhiff zette haar kaken op elkaar en met half toegeknepen ogen bewoog ze zich naar de Nursery. Oh ze had al wel 'nest-gedrag' vertoont, moest je je dat afvragen, maar daar was Shadefeathers vacht meestal de dupe van. Ze nestelde er zich graag in, hoewel het niet echt zacht en warm was. Eerder kort en stekelig, maar dat was haar vacht ook. De ranke poes stapte naar de Nursery. Ze keek naar de lege nesten. Een langs de linkerzijkant achteraan zag er haar wel leuk uit. Het was warm, maar er viel een streepje licht op het mosbed door een gaatje in het plafond. Ah! Lucht en licht, dat had ze nodig hier. Ze stapte op het nest af en begon te draaien en te graven.

Het streepje licht was al vervangen door het schemerende maanlicht. Ze vroeg zich af waarom Shadefeather haar nog altijd niet was komen zoeken, of op ten minst doorheen het camp had geroepen waar ze zat. De andere queens wierpen soms blikken naar haar, maar sinds ze hen zo scherp en met naar achter geduwde oren aankeek zeiden ze niets of bromden ze maar wat. Daintywhiff was al een hele tijd aan het hijgen en aan het puffen. De pijn was zo verschrikkelijk. Als ze niet had geweten dat ze zwanger was geweest, dan had ze gedacht dat ze doodging. Er verstreek weer een hele tijd. Dat kon ze zien door het stukje hemel, maar dan eindelijk... Ze hoorde de avondpatrouille terugkomen. Zou hij daartussen zitten? Ze kon niet meer herinneren of hij daar mee meegegaan was of was gaan jagen op zijn eentje. Een pijnlijnke steek schoot weer door haar lichaam heen. Ze kermde en drukte haar neus tussen haar twee poten. Wat een merde!

Shadefeather eerst

Het waren spannende dagen geweest en het liefst had Shadefeather zich opgesloten in het kamp, samen met Daintywhiff. Het gebeurde niet vaak dat hij dat wilde - al moest hij eerlijk zijn dat het idee hem eigenlijk toch niet zo aanstond als hij er langer over nadacht - maar dan was hij samen met Daintywhiff, en hun kittens. Hun kittens, die elk moment konden komen. Shadefeather had eigenlijk niet met de sundown patrouille mee gewild, maar hij ging zijn Deputy's woord natuurlijk niet tegen. Toch was hij wat haastiger dan normaal. Hij wilde graag naar huis, naar zijn familie. Het duurde wat hem betreft veel te lang. Potverdorie, het kon elk moment gebeuren! Zijn vacht prikte van de zenuwen.

Na toch een beetje gepusht te hebben om wat sneller naar huis te gaan, was de kater dan toch eindelijk gearriveerd in het kamp. Bijna panisch keek hij om zich heen. Hij voelde dat er wat was, alsof zijn vader instinct onbewust aangewakkerd was. Hadden meer vaders dit of was hij zich gewoon onnodig druk aan het maken? Als eerste keek Shadefeather in de Warriors Den. Dainty had namelijk nog steeds geen intrek genomen in de Nursery. Maar er was geen spoor van haar te vinden, behalve de geur die nog best vers rook. Maar goed, dat zei eigenlijk niets. De kater keek op en dacht na. Vrijwel gelijk nadat zijn blik op de Nursery viel sprintte hij er naar toe, stak zijn kop naar binnen en zodra hij Daintywhiff in een nest zag liggen stormde hij naar binnen. Sorry kitten die hij bijna omver kegelde...

'Dainty! Oh StarClan, oh, het gaat gebeuren hè? Komen ze er aan? Gaat alles goed? Moet ik wat halen, wat doen?' Hij gaf haar een paar vlugge likken tussen haar oren en keek haar aan. De bezorgdheid was in ieder geval goed af te lezen bij hem.

Stop your screaming

HAAR GOUDEN BLIK KEEK VRIJWEL METEEN OP. Starclan allemachtig, kon hij niet een beetje normaal doen. Daintywhiff schoot recht, nu ja eerder op een veel trager tempo en sloeg naar hem met haar nagels uitgeklapt. "Doe een beetje kalm ja jij zwarte vlooienkont," brieste ze boos naar hem. Ze was al zenuwachtig genoeg, ook al zou ze dat nooit laten zien. Ze zakte weer neer en kreunde. "Doe wat nuttigs en haal me een tak." De pijn klonk door in haar stem, het kraakte en ze klonk ook best vervelend. Daintywhiff was niet uit te staan als ze pijn had en sinds de hormonen had ze lastiger gedaan dan ooit, maar ja kijk Shadefeather moest tenminste niet door zo veel vossenstront pijn. Ze nam dankbaar de tak aan. Haar lichaam trilde. Ze kroop een beetje naar voren en drukte haar kop in zijn vacht. "Shadefeather... ik... beloof je me dat je niet flauwvalt?" Ze keek naar hem op, met grote gouden ogen. Dit gevoel, dit angstig gevoel was echt. Ze had zich nog nooit zo angstig gevoeld. Hij mocht haar nu niet alleen laten, echt niet! Ze kermde toen een grote wee opkwam. Ze pufte. Het persen begon eraan te komen.

Ze kwam wat overeind, maar de klauw die ze naar hem uitsloeg had hij niet verwacht. Hij kon nog maar net op tijd wegduiken, maar hij voelde zeker wel lichte tintelingen op zijn wang. Geschrokken keek hij haar aan, maar besloot er maar niets op te zeggen. Hij moest normaal doen. Hij knikte. Oké. Normaal. Dat kon hij wel. Ze had een tak nodig, dus gaf hij haar een tak. 'Hier..' Zenuwachtig keek hij naar de poes, ze had zoveel pijn.. Maar ze had gelijk, ze had veel meer redenen om bang te zijn dan hij. Zij moest ook nog is met de pijn omgaan. Hij zuchtte zachtjes toen ze haar kop in zijn vacht drukte. Voorzichtig gaf hij haar weer een lik tussen haar oren. 'Shadefeather... ik... beloof je me dat je niet flauwvalt?' De kater keek haar aan en slikte. Flauwvallen? Wat? Hij? Hij voelde het nu al opkomen. 'I-Ik beloof dat.. Dat ik het zal proberen, oké?' Hij wilde geen valse beloftes geven, dan was hij waarschijnlijk nog minder snel jarig dan als hij het beloofde niet te doen. Maar StarClan weet, hij zou zijn uiterste best doen niet flauw te vallen.

Stop your screaming

ZE NAM DE TAK IN HAAR BEKJE. Namen voor hun kinderen flitsten in haar hoofd. Ze hadden er een paar uitgekozen en hoewel ze erg weg waren van de naam Cloudykit had Mintroot net een van haar kittens zo genoemd, dus moesten ze op andere namen komen. De meeste waren van Shadefeather, maar ook zij had een paar mooie gevonden, waar ze erg trots op was. Ze kreunde door haar stok heen. Haar lichaam verkrampte bijna automatisch. Ze legde haar kop tegen zijn gespierde schouder en kneep haar ogen dicht. Ze perste zo lang ze kon, maar toen ze bijna geen adem meer had stopte ze. Ze liet de stok vallen en snikte met haar tanden op elkaar. Ze wilde sterk blijven! Voor ze de stok weer kon vinden ging er een volgende heftige wee door haar lichaam. Ze kermde nu door heel het gebeuren heen. Starclan allemachtig, niet moeilijk dat ze elke queen hoorde schreeuwen tot in haar den als ze bevielen. Ze had er altijd over gemopperd, maar nu zou ze iedereen slaan die dat deed. Daintywhiff stopte weer, hoog hijgend. Ze liet haar gouden blik langs Shadefeather gaan. Er rolden druppeltjes bloed over zijn wang. Met een warme tong schraapte ze erover heen. "Sorry schat, ik bedoelde het niet z..." Haar zin eindigde in een schreeuw. Ze kon het niet stoppen, tot het vanzelf wegebde. Daintywhiff slikte. Er lag iets bij haar. Iets nieuws. Ze draaide zich om. De pijn was volledig geweken naar de achtergrond. Haar gouden ogen werden groter. Ze pakte het kereltje op en legde het bij haar buik. Hij zat nog helemaal gewikkeld in een vliesje, die ze er snel aflikte. Het ging automatisch, haar likken ging samen met snorren. Ze was nog nooit zo verliefd geweest! Hoe... Ze had niet echt uitgekeken naar deze dag, wat had je aan kleine wormen? Ze vond kittens leuker als ze al konden rond hobbelen, maar dit was anders. Dit was van haar. Het was zwart met wit en leek op de vader. Daintywhiff neusde haar zoontje dichterbij haar buik. Ze kon haar ogen niet van hem afhouden. "Wat denk je van... Ploverkit?", fluisterde ze zachtjes.

Daintywhiff maakte verder geen woorden vuil aan het flauwvallen. Het zou wel goedkomen, ja toch? Ze pakte de stok in haar bekje toen de weeën begonnen. Shade bleef zenuwachtig bij haar zijde, haar kopje af en toe likkend. Hopend dat het allemaal goed zou komen en dat ze niet de hele tijd zoveel pijn zou hebben. Haar schreeuwen maakte hem nog zenuwachtiger, maar hij bleed sterk. Toen de tak uit haar bekje viel schoof hij het snel weer naar haar toe. Toch had ze er geen aandacht meer voor, want het ergste leek nu pas te komen.

En toen was het voorbij. Het was stil in de Nursery en naast haar lag een klein propje. Shade keek er met grote ogen aan die zich vulde met liefde. 'Wat denk je van... Ploverkit?' Shadefeather neusde voorzichtig aan het kleine katertje. Zijn zoon. Hun zoon. Zijn hart gloeide van liefde en geluk. Hij wist niet of hij het aankon, hij voelde zich al licht in zijn kop Snel knikte de kater van ja. 'J-Ja, Ploverkit.. Perfect..' fluisterde hij terug. En niet snel daarna werd het zwart voor zijn ogen. Hij had het geprobeerd, dat had hij beloofd.

Stop your screaming

DAINTYWHIFF KEEK VOOR HET EERST OP VAN HAAR ZOONTJE. Ze zag nog net hoe Shadefeather het er bij liet. Ze fronste en met haar gevlekte poot gaf ze hem een por. "Oh krijg de..." Ze maakte haar zin niet af, maar rolde met haar ogen. Toch gaf ze een kleine lik over zijn wang. Wie had een man nodig? Ze was een sterke vrouw, ze kon het vast zelf. Daintywhiff pakte de stok op toen de nieuwe weeën weer begonnen. Echter verstreek er veel meer tijd. Het deed meer pijn dan de eerste die nu aan het drinken was. Die sensatie was nieuw, maar de knedende pootjes en het mondje dat gulzig dronk maakte haar wel warm vanbinnen. Daintywhiff kermde. Zijdelings keek ze of Shadefeather toch niet wakker was, maar nee. Als hij ze niet kon geboren zien worden, dan moest hij maar de verdere namen geven. De ranke poes voelde weer een heftige wee, het persen begon weer, maar het stopte niet. Dit keer ging het gemakkelijker, moest ze niet drie keer achtereen duwen, maar er leek geen pauze te komen. Geen tijd om het wondertje te verwelkomen want... Daintywhiff schoot omhoog. Er lagen er twee! Even dacht ze dat ze dubbel zag, maar al snel voelde ze zich licht in haar hoofd. Ze kon niet flauwvallen, het was eerder het soort dromerige licht, wanneer je op wolkjes zweeft. Zachtjes pakte ze de twee kittens bij haar en likte ze schoon en droog. Ze legde ze extra dicht tegen hun broertje aan. Twee meisjes, erg snel opeen, waar ze bijzonder dankbaar voor was. Háár meisje waren allebei wit met lichtrode vlekjes. Perfect voor een Windclanner die zich zou moeten verstoppen in de Heatherfields. Daintywhiff snorde terwijl ze haar drie kittens voorzichtig waste. Wat een prachtige nacht!

Ontmoet werd ze door de zon op haar doorweekte snoetje. Het vormde een warm ontvangst. Het soort ontvangst zeer zeker verdient, na de donder en bliksem van daarnet. Een moment van rust na vrijwel de meest traumatische ervaring van iemands leven. Het kleintje vond het wel prima zo, zo in de warmte als ze lag. De warmte van mama, de warmte van de zon die vlekjes op haar vacht deed oplichten in een warm goud. En zo begon het leventje dus, warm, welkom en zeer geliefd, meteen thuisgebracht op een plek, het thuis zijnt waard. Thuis bij mama, thuis bij..err- papa? Die zou snel wel komen opdagen als hij wist wat goed voor hem was. Thuis bij broertje Plover, gezegend genoeg om als eerste hallo te mogen zeggen tegen deze zachtte wereld. En thuis bij haar beste vriendin, die niet al te lang op zich had laten wachten. Zeer tevreden verwelkomde mama hen de wereld in, drukte hun zo snel als schoon tegen de al gulzig drinkende Ploverkit aan. Ja, thuis, dat was ze. Wat meer kon zo'n kleintje willen?

Een klein meisje was ze. Een klein meisje op de grote wereld. Haar onshuldigheid was nog onaangestast, haar goedgelovigheid was nog aanwezig. Nu nog onbewust, later vrolijk lachend. Omringd door dierbaren. Het kleine meisje zou vast nog vele obstakels moeten overwinnen, maar nu was alles nog simpel. Er werd voor haar gezorgd, iets wat ze vast en zeker zou overnemen. Waar ze dankbaar voor zou zijn. Het kleine meisje kwam ter wereld, overspoeld door liefde en warmte.

Stop your screaming

ZE SNORDE ZACHTJES, ONDANKS DAT DE PIJN WEER BEGON OP TE ZETTEN. Het was ondertussen al ochtend, het had lang geduurd voordat Ploverkit werd geboren en daarna zat er weer een hele tijd tussen. Als Falconpaw gelijk had en er kwamen er nog twee aan dan wist ze niet of ze dat aankon. Zeker niet met haar partner die eh niet zo wakker was naast haar. Daintywhiff probeerde hem te porren. Een sis verliet haar bekje bij een volgende kramp. Ze verplaatste haar waterige blik naar haar nestje. Er zou er nog eentje aankomen, hoewel ze haar gezinnetje nu al perfect vond. De twee meisjes leken meer op haar en daar was ze stiekem ook wel blij om. Anders had ze voor niets zo hard moeten werken. Daintywhiff gaf een lik over de drinkende bolletjes vacht. "Meisjes, naast jullie ligt jullie broertje Ploverkit en jullie krijgen sowieso ook snel namen, sowieso iets dat eindigt op -y." Ze gniffelde zachtjes. Een volgende wee kwam weer. Ze pakte de stok weer op en beet met volle kracht erin. Een gekreun kwam haar kant op, maar niet vanuit haar zelf. Ze liet haar gouden blik in zijn zwarte vacht prikken. Aha, er is er eentje wakker. Daintywhiff kon echter geen opmerking maken, want... het volgende wondertje werd op de wereld gezet. Ze liet de stok vallen en draaide zich om. Haar hart smolt, er bleef enkel nog een heet brandend vuur van over. Deze kitten leek precies op haar, van postuur, terwijl de anderen allemaal op de vader hadden geleken, leek deze precies op Daintywhiff. Een traan rolde over haar wang, hij was zwart, wat een perfecte combinatie was. Toen ze hem ook aan haar buik legde zag ze een wit stipje op zijn staart en borstkas. Ze snikte en keek op naar Shadefeather. "Ik denk d-dat Spiderkit h-heel goed bij hem past," miauwde ze met een stem vol van liefde. Ze reikte haar nek uit naar haar partner en gaf hem een lik over zijn oor. "De meisjes hebben nog namen nodig," fluisterde ze warm.

Zachtjes kreunde hij. De kater had geen idee hoe lang hij weggeweest was, maar hij zou voor altijd met spijt naar dit moment kijken. Toen hij zijn open opende en langzaam overeind kwam ontmoette zijn blik die van Dainty. Daarna naar haar buik, waar twee prachtige meisjes lagen. Hij knipperde met zijn ogen maar schoot snel naar Daintywhiff toe om haar te steunen. Zachte likken over haar wang, haar tranen weglikkend. De volgende kitten was een zwart katertje met twee witte vlekjes. Zijn hart smolt. 'Ik denk d-dat Spiderkit h-heel goed bij hem past,' miauwde ze. Shade keek haar aan, een brede en liefdevolle glimlach stond op zijn snoet. Hij vond alles goed. 'Ik denk het ook,' snorde hij zacht. Hij kreeg een lik over zijn oor. 'De meisjes hebben nog namen nodig,' werd warm gefluisterd. De kater keek haar aan en richtte zijn blik toen op zijn twee dochters. Wit, maar met een oranje gloed. De opkomende zon filterde door de wand van de Nursery, het leek wel een teken van StarClan. 'Sunnykit,' murmelde hij terwijl hij het eerste meisjes zachtes aanraakte. 'En Daisykit.' Hij keek om naar Dainty met een glimlach. Dit was de beste dag van zijn leven.

brittle bones and soft spoken words

Pats boem plof. Eerst was alles prima, toen was alles nog beter omdat er geen zusjes meer tegen hem aantrapten en toen opeens lag hij op de koude grond. Even was de kitten stil, volledig ontdaan door deze plotselinge verandering die zijn kleine breintje absoluut niet begreep. Dat was niet de afspraak! Direct daarna begon hij instinctief luid te jammeren. Heel erg klagelijk en misschien zelfs wel een tikkeltje beledigd, want die koude lucht die hij opeens moest ademen kietelden zijn kleine neusgaatjes. Zijn oortjes deden het nog niet en zijn neusje evenmin, maar de warme tong van zijn moeder likte hem schoon en moedigde hem aan. Als een klein, bewegend worstje vocht en wriemelde hij zich een weg langs zijn siblings, om uiteindelijk tevreden zich te goed te doen aan de moedermelk. Een beetje onhandig nog wel - hij greep eerst een paar keer mis- maar gelukkig voor mama waren zijn tandjes ook nog niet doorgekomen. En dat was het. Dat was alles wat zijn kleine lichaampje kon verdragen, voordat hij met een volle buik in diep, diep in slaap viel. De kleine Spiderkit, die zijn eigen naam nog niet eens wist.

Skadadle, skadoodle, Spider is nog a living noodle