This is home..?

De donkere kater zat als een balletje opgekruld in het donkerste hoekje van de Warriors Den. Zijn gezicht lag tegen de muur, wat zijn zicht belemmerde, als hij zijn ogen zelfs maar open had gehad. Wakker was hij wel, klaarwakker. Zijn oren waren gespitst, klaar om elk geluid op te vangen en ook zijn neus was zich bewust van elke geur die binnen durfde te dringen. Het was nog vroeg in de ochtend, het was nog aardedonker in de Den. Geen probleem voor de kater, hij sliep de laatste tijd weinig maar last had hij er niet echt van. Hij had s’nachts genoeg te doen, al was het simpel nadenken over van alles en nog wat, soms lag hij zachtjes in zichzelf te praten. Zijn staart krulde ongeduldig om hem heen. Zijn poten jeukten om ook maar iets te gaan doen, maar hij wist dat zodra de zon op zou komen, hij hier nog zou liggen. Er was absoluut niets van belang voor hem, daarbuiten, op aarde, helemaal niets. Hij bleef maar rondhangen in de Den, de enige die wat beweging in hem kon brengen, was Icespirit. Zijn beste, en ongeveer enige, vriend in de Clan. In de hele wereld zou je eigenlijk kunnen zeggen. Hij was best alleen, dat zeker, maar niet eenzaam. Hij had geen behoefte aan bergen vrienden, één iemand als Icespirit was meer dan genoeg voor Charsoul. Met een diepe zucht krulde zijn staart nog een aantal keer heen en weer, geheel radeloos wat te doen. Zijn gedachten rebelleerden tegen vertraging, hij wilde werk, hij wilde problemen, maar dat kreeg hij niet. Zijn ambitie lag bij zoveel meer dan alleen wat jagen voor de Clan. Zijn gedachten liepen in één klap stil bij het horen van geluid, hij was niet langer de enige die wakker was in deze Den. Zijn ogen bleven echter op de muur gericht, zijn lichaam bleef roerloos in het hoekje liggen. Hij zou zijn zich niet nodig hebben om te weten wie er bij hem was.

Zoals gewoonlijk was hij weer als een van de eerste in de Warriors Den wakker. Zijn nachten waren saai, maar hij sliep goed en was genoeg uitgerust, dus dan was slapen zo overbodig. Hij wist dat er nog één iemand in de Den was die deze mening niet met hem deelde. Maar goed, zodra hij hem zo ver zou kunnen krijgen konden ze het net zo goed meteen bij de volgende Gathering vertellen. Nee, dat zou nooit gebeuren.
IJsblauwe ogen gleden door het kamp heen. Er kwam langzaam maar zeker wat beweging in de andere katten. De Apprentices zouden gaan jagen, de kittens probeerde het kamp uit te sneaken en de meeste warriors gingen jagen of op patrouille. Zijn ogen bleven hangen op de ingang van de Den, waar hij buiten zat. De katten die eruit kwamen kregen een respectvol knikje van hem. Maar diegene die hij zocht kwam niet naar buiten toe. Met een zucht liep de grijze tabby het Den in, nog altijd iets mankend met zijn rechterachterpoot. Hij had er weinig last van bij het jagen en kon nog perfect lopen, maar het ging alleen iets langzamer. Toch was hij net zo zeer een warrior als alle andere katten in deze den.
Zijn blauwe ogen waren op één donkere kater gericht. Zoals gewoonlijk helemaal achter in de Den te vinden, opgekruld als een balletje. Met een zucht bleef de kater voor, of beter gezegd, achter hem staan. "Char," mompelde hij zachtjes. "Char!" kwam er ditmaal harder. Hij tikte met zijn voorpoot tegen de rug van de kater aan en bekeek de omgeving eventjes. Even rommelig als altijd. Geweldig. De kater rolde met zijn ogen en bedacht zich dat hij beter op een andere manier zijn maatje wakker kon maken. Dus zetten hij één nagel uit en prikte deze stevig genoeg, maar net niet al te pijnlijk, in de staart van de slapende kater. "Kom op, we gaan jagen." Hij wist dat hij Charsoul een flinke duw in zijn rug moest geven, anders bleef de donkere kater hier de hele dag liggen. En dat konden ze nou niet echt gebruiken nu.

Charsoul trok even onrustig met zijn oor bij het horen van een aantal pootstappen. Hij was vannacht niet de enige kater die wakker was, en die andere kater was niemand anders dan zijn oude vriend. Voor een fractie van een seconde ontplooide zijn mond in een grijns met ontblootte tanden. Het was Icespirit, hij kende de geur van de kater maar al te goed. Geamuseerd liet hij zijn donkere staart rechtop door de lucht dwalen. Misschien was het weer een poging hem hier weg te krijgen, al wist Ice nog zo goed dat de gigantische buitenwereld hem vandaag niets te bieden had, wat er ook rondliep. Hij ving elk geluid dat Ice maakte nauwkeurig op, van de zucht die hij had laten ontsnappen tot verdere pootstappen in zijn richting. Hij hoorde zijn naam fluisteren, maar hij negeerde de grijze kater achter hem. Hij lag daar roerloos in het hoekje, op zijn rond cirkelende staart na. Zijn ogen waren dicht, in een zwakke poging Ice te laten denken dat hij sliep. Toen hij de poot van zijn vriend echter tegen zijn eigen rug aanvoelde, stopte zelfs zijn staart even met bewegen en hij moest zijn best doen om niet te spinnen. Om één of andere manier vond hij het totaal niet erg als Icespirit hem aanraakte. Misschien ook wel omdat hij zowat de enige was die aandacht aan hem schonk, wie wist. Al was zijn gezicht naar de muur gericht, hij wist wat Icespirit mee bezig was. Er viel even een stilte, en Charsoul wist dat Icespirit's ogen nu over zijn plek zouden glijden. Opeens schoot hem te binnen dat hij het hier niet opgeruimd had. Hier en daar lagen nog restjes van de prooien die hij hier eerder in zijn eentje had verorberd, en hier en daar was nog een verdwaald plukje van zijn eigen donkere haar te vinden. Je kon precies aanwijzen waar zijn slaapplek was, als je zijn karakter kende. Het was niet zozeer dat hij lui of rommelig was, hij was gewoon verstrooid en had hier en daar wat uitdaging nodig. Opeens voelde hij onverwacht iets scherps in zijn staart prikken. Hij sprong binnen één seconde op en draaide zich met een ruk om naar zijn vriend. "Ice!" riep hij gejaagd, terwijl hij zijn blik even over zijn vriend liet glijden. Die had hij niet aan zien komen. "Jagen?" herhaalde hij vervolgens op ongeïnteresseerd toon toen Ice het voorstelde. "Het spijt me, maar ik weiger. Er is daarbuiten absoluut niets van belang voor mij. Ik blijf liever hier, als je het niet erg vindt," verkondigde, terwijl zijn blik afweek naar de rommel die hij nog had liggen. Zijn interesse verschoof naar één van de muizenbotjes, die hij grondig begon te bekijken, in de hoop dat zijn vriend er niet weer over zou beginnen. Hij kende Icespirit echter goed genoeg om te weten dat hij hier zelf niet zomaar mee weg zou komen.

Een glimlach stond op zijn gezicht toen Charsoul overeind sprong en hem aankeek. "Ik heb in ieder geval z'n aandacht," dacht hij bij zichzelf en zijn staart sloeg rustig heen en weer, voordat 'ie zich opkrulde over zijn poten heen. Het was duidelijk te zien dat Char zijn 'aanval' niet had zien aankomen. Mooi zo. Maar dat betekende wel dat hij de volgende keer een andere manier moest vinden om 'm wakker te maken. Char kennende zou hij zich er de volgende keer op voorbereiden, dus was het lastig om telkens een nieuwe techniek toe te passen.
Icespirit ging even anders zitten, zijn manke poot begon te irriteren als hij zo bleef zitten. Hij had er verder geen last van, alleen als hij moest lopen. Maar met sprinten, rennen en jagen kon hij gewoon alles doen. Gelukkig maar, want hij had echt geen zin om zijn dagen te moeten slijten bij de Elders. "Het spijt me, maar ik weiger. Er is daarbuiten absoluut niets van belang voor mij. Ik blijf liever hier, als je het niet erg vindt," Ice zuchtte. Dit had hij kunnen verwachten. Char zou hier dagen blijven rotten. Hij moest een uitdaging vinden om zijn vriend uit de veren te krijgen. Dat was nog wel de lastige uitdaging hiervan. "You have to get out!" miauwde hij stug tegen de donkere kater. Hij viel, bij dit soort teksten, terug op zijn oude tongval. Icespirit's voorouders waren van Engelse afkomst. Het accent werd altijd van ouders op kittens overgenomen. Bij Ice kon je het duidelijk horen, als hij het wilde. Maar meestal probeerde hij het gewoon uit zijn spraak te houden. "Anders krijg je straks Duststar weer op je kop," miauwde hij er kalm achter aan. "Zo hebben we niets aan je Char. Je hebt je taken en moet deze uitvoeren." Ice stond op en liep om Charsoul heen. Hij zetten zijn voorpoten op diens rug en zetten zijn achterpoten stevig in de grond. Zo probeerde hij de kater vooruit te duwen. "Naar buiten jij. Nu!" miauwde hij ondertussen.

De glimlach op Icespirit's gezicht deed hem minder dan goed, en Charsoul keek hem ontstemd aan. 'Vermakelijk' was wel het laatste woord dat hem nu te binnen zou schieten. Hij schraapte zijn keel en krulde zijn staart beschermend over zijn poten heen. De zon wierp de eerste lichtstralen in de Warrior Den, en Charsoul kneep zijn ogen samen. Hij had al een hele tijd geen ècht daglicht gezien, en hij had er eigenlijk ook geen zin in. Zijn ogen waren prima aan het donker van de Warriors Den gewend, hij had totaal geen intenties om naar buiten te gaan. Waarom zou hij? Helaas was Icespirit het daar niet met hem eens.
Na Icespirit's voorstel geweigerd te hebben, ging zijn aandacht naar de muizenbotjes. Niet dat die dingen hem echt interesseerden, hij wilde gewoon niet naar Icespirit kijken. Toch kon hij het niet laten af en toe even vanuit zijn ooghoeken naar de jongere kater te staren. Zoals altijd zag hij er, in tegenstelling tot Charsoul zelf, goed en verzorgd uit, op zijn manke loopje na dan. Charsoul's vacht was daarentegen één grote ravage. Zijn haren stonden alle kanten op, er zat hier en daar een knoop in en er kleefde wat opgedroogd bloed aan zijn mondhoek. Het maakte ook niet veel uit, er waren over het algemeen weinig katten die aandacht aan hem zouden besteden. Zijn uiterlijk deed er ook niet echt toe. Charsoul trok nogmaals met zijn oor toen Icespirit ook nog eens tegen hem begon te schreeuwen. Hij grinnikte even in zichzelf toen hij hoorde dat Ice zijn accent liet glippen. "Ice, keep it quiet, please. Ik kan je prima horen vanaf hier. Daarbij willen we niet dat je de halve Clan wakker maakt, hm?" sprak hij op een rustige toon. Hij ging weer rechtop zitten, en keek nu direct in Icespirit's ogen, die over Duststar begon. Charsoul keek zijn vriend argwanend aan. "Was dat bedoeld als bedreiging?" zei hij, zijn tanden kwamen amper van elkaar af. Natuurlijk, het was de leider van zijn eigen Clan, maar voor Charsoul betekende dat over het algemeen weinig. Hij zou zijn leven liever geven voor zijn beste vriend dan voor zijn leider, zeker weten. Icespirit kwam dichterbij, en Charsoul vertrouwde het niet. Hij volgde de grijze kater nauwkeurig met zijn donkerbruine blik, en het puntje van zijn staart gleed even langs de schouder van de grijze kater. "Ice..?" vroeg hij zachtjes, waarna hij twee poten in zijn rug voelde duwen. Zijn pupillen werden groter terwijl hij naar de uitgang schoof, hij voelde het felle zonlicht al in zijn ogen prikken. Charsoul zette weer af met zijn poten en probeerde zo Icespirit tegen te werken. "Ga jij naar buiten!" riep hij, spastisch bewegend met zijn poten. Uiteindelijk kwam hij tot de opening, en met een zucht gaf hij het gevecht op. Hij kneep zijn ogen dicht vanwege het felle licht. "En bedankt," mompelde hij bars, terwijl hij een blik wierp op de andere kater.

Icespirit rolde met zijn ogen toen Charsoul begon over het wakker maken van de rest van de Clan. In tegenstelling tot hem, was de rest van de clan al in beweging. Maar hij was zo slim om er niet op te reageren. Zijn ervaring met Charsoul hielden hem erop tegen. Hij kon de methodes van zijn vriend in middels wel.
De pijn in zijn achterpoot werd erger, naarmate hij op zijn achterpoten bleef staan. Dus zakte hij terug op vier poten en duwde door middel van zijn schouder Charsoul in de richting van de uitgang. Het ging stroef, de kater zetten zich schrap en hielt hem daarom tegen. Maar het lukte hem wel. Het zou hem lukken. Een felle steek in zijn poot deed hem echter ophouden, maar het maakte niet veel uit. Charsoul was buiten, nou eigenlijk stonden ze nu sámen buiten. Geweldig, dit ging de goede kant op.
Zijn achterpoot deed meer pijn dan voorheen, waarschijnlijk was de oude wond weer open gegaan. Hij likte de wond eventjes, bleef rustig zitten totdat de pijn wegzakte en stond daarna weer op. In het zonlicht zag zijn vriend er nog warriger en onverzorgder uit dan in de Warriors den. Icespirit zuchtte eventjes. "Wat moet ik toch met je," mompelde hij kalm. Hij hielt zichzelf in om Charsoul niet te helpen zijn vacht op orde te maken. Hoe graag hij ook zou willen, het zag er nogal vreemd uit, in zijn oogpunt dan in ieder geval.
Hij liep om de kater heen en keek hem even recht aan. "Kom op. Als je nu mee komt, kan je later altijd nog terug naar je bed," stelde hij kalm voor. De oren van de gray tabby kater gingen alle kanten op. Sinds het grote gevecht waarbij hij zijn manke poot had opgelopen, was hij wat zenuwachtiger en voorzichtiger geworden. Het was dan wel al aardig wat manen geleden, dan nog kon je een mogelijke vijandige aanval niet ondermijnen. "Deal?" vroeg hij daarna kort. Icespirit draaide zich om en mankte weg, wachtte eventjes en keek over zijn schouder op te zien of Charsoul hem zou volgen.

Maak jij nieuw topic?