I'm so sorry for all those things..

Weer was er een dag aangebroken, eentje waarop hij zich schuldiger voelde dan ooit. Crookedstar had zijn laatste vier levens verloren door een ongeluk. Hawkpaw had er niet veel over gehoord, maar wist dat de hele Clan zich vast erg vervelend voelde. Stormtail zou nu vast Leader worden en alles zou weer zoals het oude worden. Behalve dan dat Crookedstar er niet meer zou zijn. Kwaad schopte hij naar de grond, een wolk stof steeg op in de lucht en verdween. Wat had het voor zin? Hij was nu weg en niemand kon hem terug halen.. Gelukkig leefde hij nu voort in de StarClan, waar hij vast naar beneden bleef kijken, naar zijn Clan. Hawkpaw rende het kamp uit en kwam terecht bij het stukje gras waar hij laatst nog met Wizardkit had gespeeld. Toen had hij nog vrolijke tijden gehad, maar nu leken die allemaal verdwenen te zijn. alsof iemand ze had weggeblazen om te kijken hoe hij zich nu voelde. Alles, alles was slecht afgelopen voor hem. Hij had zijn eerste mentor niet met genoeg respect behandeld. Hij was soms niet eens komen opdagen op de training, hij was gewoon bang geweest om nog een keer te mislukken. Tranen gleden langs zijn gezicht en dropen op de grond. “Waarom!” Riep hij uit, hij sloeg zijn klauwen in de grond en begon aan het gras te trekken. Alsof dat zijn woede zou verminderen.
Na een tijdje gaf hij het op en ging langs de rivier zitten, dit keer niet bang om erin te vallen. Langzaamaan begon zijn spiegelbeeld erin te ontstaan. Een tweede Hawkpaw keek hem met dezelfde uitdrukking aan, kwaad en verdrietig tegelijkertijd. Hawkpaw zuchtte en zakte door zijn voorpoten. Zou het ooit weer goed komen met hem? Hij kon bijna niet zwemmen! Woede stroomde door hem heen en hij sloeg een van zijn voorpoten in het water. Vissen zwommen geschrokken weg en zijn spiegelbeeld vervaagde. Maar voor even, want na een paar seconden was hij weer heel. “Nee, dit heeft geen zin.” Mompelde hij, zijn ogen waren dof vooruit gericht. “Ik kan dit niet alleen aan..” Opeens wist hij wat hij moest doen. Iets wat hij al een lange tijd had moeten doen. Hawkpaw stond op en wilde net naar het kamp lopen, toen hij achter zich iets hoorde. Snel draaide hij zich om en zag een vis, een grote vis die een volwassen kat vast wel zou voeden. Zo snel mogelijk ging hij weer aan de kant zitten, hij probeerde te les van Dreamheart te herinneren en bleef met zijn schaduw uit het water. De vis zwom naar hem toe, zonder te weten dat hij daar te wachten stond. Heel even voelde Hawkpaw blijdschap, net zoals die ene les. Toen had hij de vis gewoon vast gehad. Maar dat was niet goed afgelopen.. Rillingen liepen over zijn rug toen hij aan het koude water terugdacht. Maar nu mocht dat gewoon niet gebeuren! De vis kwam steeds dichterbij, nog een paar seconden. Nu!
Razendsnel sloeg hij zijn poot in het water en voelde de schubben van de vis. Wild spartelend vlogen er spetters water in de lucht. Maar Hawkpaw’s greep was te sterk voor de vis, met moeite hees hij het beest uit het water en boog zich naar de nek toe. Met een snelle beet doodde hij de prooi en nam hem mee in zijn bek. Zon trots als een pauw kwam hij het kamp binnen, maar hij bracht zijn prooi niet naar de prooistapel. Maar hij ging richting de Nursery. Voorzichtig stak hij zijn kop door de ingang en legde de vis even neer. “Dreamheart?” Fluisterde hij voorzichtig, hij had haar gezien toen ze hierheen ging. Zou ze verdrietig zijn om Crookedstar?

In een klein roesje lag Dreamheart daar in die Nursery met nogsteeds het gevoel dat Crookedstar bij haar was. De gelukkige tijden speelde zich voor haar netvlies af en stilletjes bleef ze liggen. Haar kittens.. De kittens van Crookedstar waren allemaal gezond geboren. 5 Kleine engeltjes, Honeykit en Stormkit leken precies op haar, Rootkit en Morningkit op hun papa. Glovekit was een perfecte mengeling van hen twee. Het deed geen pijn om naar Root en Morning te kijken. Ze waren haar kleine Crookedkittens. En perfect in elke manier. Dreamheart zuchtte en voelde de pijn opnieuw opkomen. Crookedstar was dood.. Haar alles was dood.. “Dreamheart?” Fluisterde Hawkpaw voorzichtig en Dreamheart trok haar kop op. Snel probeerde ze haar stem onder controle te krijgen. "Hawkpaw? Is er iets? Kom toch binnen, het is buiten vast ijskoud." Haar stem klonk bezorgd en langzaam ging ze overeind zitten. Ze likte even haar vacht recht en staarde naar de ingang, zometeen zou haar oud leerling, van voor ze Lionclaw's kits kreeg door die ingang komen. Hij was een moeilijke leerling voor haar geweest, maar echt een schat. Al had ze hem absoluut veelste weinig gesproken de afgelopen manen. Met een gemaakte glimlach wachtte ze rustig tot de kater zou komen.

(srry inspiloos D= volgende beter I promise)

-Laat en ook wat kort..

Hawkpaw keek even naar de vis die daar lag, vers gevangen voor zijn eerste mentor, maar zou het wel genoeg zijn om zijn schuld in te lossen. Zou het ooit nog goed komen tussen hun twee? Een bezorgde stem klonk in zijn oren toen Dreamheart sprak. "Hawkpaw? Is er iets? Kom toch binnen, het is buiten vast ijskoud." Ze had wel gelijk, het was niet meer zo warm als in groenblad. Snel schudde Hawkpaw even zijn vacht om het grootste gedeelte van zijn vuil buiten te laten, pakte de gevangen vis op en stapte de warme Nursery in. Hier was hij al lang niet meer geweest, de laatste keer was toen hij een Apprentice werd. Met de vis in zijn bek trippelde hij naar Dreamheart, die op was gaan zitten en legde de vis voor haar neer. “Gevangen met de les die je mij nog had gegeven. Degene waarbij ik in de rivier was gevallen..” Hij zweeg even en keek schuldig naar zijn pootjes. Hij was onvoorzichtig geweest en was bijna dood gegaan. Maar dat zou niet meer gebeuren, hij zou alles proberen om een goede Warrior te worden en dit keer zou hij zich meer inzetten bij een training. “Het spijt me nog voor al die dingen die ik niet heb gedaan bij mijn training. Ik was respectloos en dat spijt mij nu erg. Kan je het me vergeven?” Hij richtte zijn groene oogjes op Dreamheart en hoopte dat ze zou zeggen dat het niet erg was. maar kon ze dat wel doen? Het was zijn fout, maar was ze niet te overstuur van Crookedstar. Die haar mate was geweest en waarvan ze nu kittens had? Hawkpaw slikte even en hoopte dat hij dat nooit mee zou hoeven te maken, het was vast vreselijk om dit mee te maken. Hij schudde zijn kopje en ging naast Dreamheart zitten. “Is het moeilijk voor je om hem kwijt te zijn?” Vroeg hij toch maar wat nieuwsgierig. “Maar hij zal vast op je neerkijken en trots op je zijn dat je zo doorzet. Ik weet ook dat je het kan.” Hawkpaw zuchtte even en dacht na over wat hij net nou precies had gezegd, was het wel verstandig om dat onderwerp aan het licht te brengen. Had Dreamheart niet al genoeg problemen om zich zorgen over te maken? Maar misschien was het nodig om haar te troosten, om zijn schuld in te lossen. Misschien kwamen ze er allebei wel uit, maar misschien ook niet..

Met de vis in zijn bek trippelde hij naar Dreamheart en legde de vis voor haar neer. “Gevangen met de les die je mij nog had gegeven. Degene waarbij ik in de rivier was gevallen..” Hij zweeg even en keek schuldig naar zijn pootjes. Hij was onvoorzichtig geweest en was bijna dood gegaan. “Het spijt me nog voor al die dingen die ik niet heb gedaan bij mijn training. Ik was respectloos en dat spijt mij nu erg. Kan je het me vergeven?” Hij richtte zijn groene oogjes op Dreamheart. Hawkpaw slikte even, hij schudde zijn kopje en ging naast Dreamheart zitten. “Is het moeilijk voor je om hem kwijt te zijn?” Vroeg hij toch maar wat nieuwsgierig. “Maar hij zal vast op je neerkijken en trots op je zijn dat je zo doorzet. Ik weet ook dat je het kan.” Hawkpaw zuchtte even en Dreahearts blik verstrakte naar de ingang van de den. Heel even was haar hart gestopt met kloppen. Maar zachtjes aan hervond ze zichzelf. Een woedeaanval drukte ze in en keek hem aan met lege ogen. "Het is alsof ik elke dag afsterf.. elke minuut van de dag sterft er een klein deel in me.. En ik kan niet stoppen met aan hem te denken.. Hij is in mijn hoofd en ik krijg hem er niet uit.. Hoe graag ik het ook wil.." Dreamheart wende haar kop af en zakte door haar poten. "Ik ben blij dat het nu beter gaat met je training, ik beschuldig je nergens van.. Jij was jong en ik ook.. Het zou mij moeten spijten dat ik je training niet heb kunnen voortzetten, misschien was je dan nu al Warrior.. En ik vergeef je niet omdat ik je nergens voor kan vergeven. Hawkpaw.. je lijkt op mij.. Heb ik je ooit mijn apprentice tijd verteld?" Dreamheart trok even met haar oren en kwam weer overeind met gesloten ogen. "Ik had een goede mentor.. Een kater met een hart voor de clan.. Uiteindelijk zijn leven gegeven voor de Clan. Een goede vriend van mijn vader.. Alleen.. Ik rebelleerde tegen hem. Ik had het gevoeld dat hij mijn vrijheid onderdrukte en mij een pion wou maken.. Ik luisterde niet en kwam niet opdagen terwijl ik mezelf stiekem leerde.. Ik heb hem een keer aangevlogen.. Pas toen allebij mijn ouders vermoord werden en hij mijn zusje probeerde te verzorgen met zijn partner werd het me duidelijk hoeveel hij om mij, om mijn zusje en om mijn ouders gaf.. Pas toen ben ik begonnen met opletten.. En ik leerde snel.. Alleen vlak voordat mijn training was afgerond.. Stierf hij.. Een hinderlaag door Rogue's.. Zijn partner was er zo ziek van dat ze in het Rogue gebied is verdwenen, niemand heeft haar ooit terug gezien.. Ik werd niet veel later Warrior en mijn Zusje daarna Apprentice, gelijk met jou.. Alleen zij is nu al Warrior.. En nou ja Queen.. Het leven gaat snel Hawkpaw, voor je het weet ben jij een vader.. En zie je je eigen kits snel opgroeien.. Voor je het weet ben je een elder of voeg je je bij Starclan. Vergeet dat nooit Hawkpaw.. Het leven kan snel over zijn.. Daar is Crookedstar het voorbeeld van.." Dreamheart zuchtte en sloot haar ogen terwijl ze haar kittens langzaam begon schoon te maken. "Het zijn wel schatjes he?" Sprak ze liefkozend om op een ander onderwerp te komen voor Hawkpaw te lang nadacht en zichzelf depressief maakte.

Hawkpaw zag dat Dreamheart naar de ingang van de Den keek, had hij iets verkeerds gezegd? Was het toch niet slim geweest om het te zeggen? Bijna wilde hij ‘Sorry’ zeggen en de Den uitlopen, maar toen zag hij dat de poes hem met een lege uitdrukking aankeek. Een groter schuldgevoel verving de oude en hij keek terug naar haar met verdriet in zijn ogen. "Het is alsof ik elke dag afsterf.. elke minuut van de dag sterft er een klein deel in me.. En ik kan niet stoppen met aan hem te denken.. Hij is in mijn hoofd en ik krijg hem er niet uit.. Hoe graag ik het ook wil.." Zijn oud-mentor zakte door haar poten en keek hem niet langer aan. Hawkpaw wilde zijn mond openen om iets te zeggen, maar hij kon geen goede woorden hiervoor vinden. Het was een liefdesprobleem en zonder echte liefde gekend te hebben zou hij dit niet kunnen verhelpen.. "Ik ben blij dat het nu beter gaat met je training, ik beschuldig je nergens van.. Jij was jong en ik ook.. Het zou mij moeten spijten dat ik je training niet heb kunnen voortzetten, misschien was je dan nu al Warrior.. En ik vergeef je niet omdat ik je nergens voor kan vergeven. Hawkpaw.. je lijkt op mij.. Heb ik je ooit mijn apprentice tijd verteld?" Dreamheart kwam weer overeind en Hawkpaw keek haar met –nog een- nieuwsgierige blik aan. Hij schudde zijn kop om te laten merken dat hij het niet had gehoord en keek haar aan. "Ik had een goede mentor.. Een kater met een hart voor de clan.. Uiteindelijk zijn leven gegeven voor de Clan. Een goede vriend van mijn vader.. Alleen.. Ik rebelleerde tegen hem. Ik had het gevoeld dat hij mijn vrijheid onderdrukte en mij een pion wou maken.. Ik luisterde niet en kwam niet opdagen terwijl ik mezelf stiekem leerde.. Ik heb hem een keer aangevlogen.. Pas toen allebei mijn ouders vermoord werden en hij mijn zusje probeerde te verzorgen met zijn partner werd het me duidelijk hoeveel hij om mij, om mijn zusje en om mijn ouders gaf.. Pas toen ben ik begonnen met opletten.. En ik leerde snel.. Alleen vlak voordat mijn training was afgerond.. Stierf hij.. Een hinderlaag door Rogue’s.. Zijn partner was er zo ziek van dat ze in het Rogue gebied is verdwenen, niemand heeft haar ooit terug gezien.. Ik werd niet veel later Warrior en mijn Zusje daarna Apprentice, gelijk met jou.. Alleen zij is nu al Warrior.. En nou ja Queen.. Het leven gaat snel Hawkpaw, voor je het weet ben jij een vader.. En zie je je eigen kits snel opgroeien.. Voor je het weet ben je een Elder of voeg je je bij Starclan. Vergeet dat nooit Hawkpaw.. Het leven kan snel over zijn.. Daar is Crookedstar het voorbeeld van.." De Queen likte haar kittens en Hawkpaw begon nu pas te merken dat ze écht op elkaar leken. “Het is wel waar, dat wij een beetje op elkaar lijken.” Mompelde Hawkpaw nog wat schuldig. “Misschien, als de tijd daar is en ik mijn liefde heb gevonden, dat ik ook erover na ga denken wat ik allemaal heb gekregen van het StarClan. Maar ik zal me niet in jouw poten plaatsen, ik heb de liefde nog niet eens gekend en helemaal niet dat ik het kwijt raak. Ik vind je erg moedig dat je het zo goed volhoudt. En als ze groot zijn, kan jij ze hetzelfde verhaal vertellen als je nu aan mij hebt verteld en zullen ze je de beste moeder ooit vinden! En zelfs als ik kittens krijg, zal ik ze alles vertellen over je, zelfs mijn schandalige vertoning op de eerste training.” Hawkpaw slaakte ook even een zucht, het was inderdaad onmogelijk om zich zo te voelen als Dreamheart. Zelfs als hij het probeerde kon hij de helft nog niet eens bereiken. "Het zijn wel schatjes he?" Hawkpaw wierp een paar blikken op de vijf kittens, twee leken op Crookedstar, twee op hun moeder en eentje was een mengeling ervan. “Ja..” Zei hij op een zachte toon. Ooit was hij zo geweest, klein en zwak, maar zo hartverwarmend om naar te kijken. “Ze zijn echt prachtig..”

“Het is wel waar, dat wij een beetje op elkaar lijken.” Mompelde Hawkpaw nog wat schuldig. “Misschien, als de tijd daar is en ik mijn liefde heb gevonden, dat ik ook erover na ga denken wat ik allemaal heb gekregen van het StarClan. Maar ik zal me niet in jouw poten plaatsen, ik heb de liefde nog niet eens gekend en helemaal niet dat ik het kwijt raak. Ik vind je erg moedig dat je het zo goed volhoudt. En als ze groot zijn, kan jij ze hetzelfde verhaal vertellen als je nu aan mij hebt verteld en zullen ze je de beste moeder ooit vinden! En zelfs als ik kittens krijg, zal ik ze alles vertellen over je, zelfs mijn schandalige vertoning op de eerste training.” Hawkpaw slaakte ook even een zucht. "Het zijn wel schatjes he?" Had ze daarna gezegd en Hawkpaw wierp een paar blikken op de vijf kittens, twee leken op Crookedstar, twee op hun moeder en eentje was een mengeling ervan. “Ja..” Zei hij op een zachte toon. “Ze zijn echt prachtig..” Dreamheart keek hem met een kleine glimlach aan en likte even over haar poot. "Ik kan werkelijk niet wachten tot jij kittens krijgt Hawkpaw. Zullen vast allemaal net zo schattig worden als jij tijdens je training." Ze glimlachte even zachtjes en dacht met een lachje terug aan de trainingen die ze hadden gehad. Hawkpaw was zeker weten gegroeit.. Hij zag er al bijna uit als een grote volwassen Warrior. "Mijn volhouden heeft niets te maken met moed Hawkpaw. Doorzettingsvermogen misschien.. Maar geen moed.. Er is geen moed nodig om te overleven voor je kittens. Maar misschien als ik hen niet had.. Zou ik.. Mezelf iets aan hebben gedaan net zoals mijn mentor's partner.." Dreamheart zuchtte en sloot haar ogen rustig. Misschien als ze haar kittens niet had gehad.. Dat ze nog partners was met Lionclaw.. Dreamheart slikte en opende haar ogen weer. Ze glimlachte weer even. "Ach Hawkpaw.. Er is nog tijd genoeg om op te groeien, je bent nog Apprentice en hebt nog geen Warrior zaken. Geniet van je jeugd zo lang het kan. En doe me een plezier, overhaast je niet zo snel in een relatie als ik heb gedaan, het bezorgd een hoop problemen." Dreamheart begon een beetje dom te grijnzen hoewel haar ogen niet mee lachte. Ze likte opnieuw over haar poot en gaapte even terwijl ze de apprentice rustig en met een half glimlachje aankeek.

Hawkpaw zag dat Dreamheart hem met een glimlach aankeek, hij deed hetzelfde terug en hoopte weer dat hij ooit ook een keer weer hier kwam. Maar dit keer dat zijn kittens hier zouden liggen, allemaal even mooi als die van zijn vorige mentor. "Ik kan werkelijk niet wachten tot jij kittens krijgt Hawkpaw. Zullen vast allemaal net zo schattig worden als jij tijdens je training." Hawkpaw knikte trots en een hij voelde een steek van medelijden voor Dreamheart, zij zou het helemaal in haar eentje moeten doen. Zonder Crookedstar, maar hij zou haar helpen wanneer ze hem nodig had. Hij wilde nog steeds zijn schuld kwijtraken en dit was de eerste de beste kans! "Mijn volhouden heeft niets te maken met moed Hawkpaw. Doorzettingsvermogen misschien.. Maar geen moed.. Er is geen moed nodig om te overleven voor je kittens. Maar misschien als ik hen niet had.. Zou ik.. Mezelf iets aan hebben gedaan net zoals mijn mentor's partner.." De poes sloot haar ogen, misschien wel denkend aan haar verleden of aan de toekomst van haar kittens. Hij kon het onmogelijk weten. “Nee Dreamheart, ik geloof in je. Jij hebt mijn leven gered op die dag en je moet het jouwe ook beschermen.” Hij zag dat Dreamheart haar ogen weer opende en een glimlach op haar gezicht kreeg. "Ach Hawkpaw.. Er is nog tijd genoeg om op te groeien, je bent nog Apprentice en hebt nog geen Warrior zaken. Geniet van je jeugd zo lang het kan. En doe me een plezier, overhaast je niet zo snel in een relatie als ik heb gedaan, het bezorgd een hoop problemen." Maar Hawkpaw zag dat ze niet met haar hele lichaam gelukkig was, of lachte, weer spoelde een golf van medelijden over zijn hartje en kon hij bijna niets meer zeggen. Geen goede woorden schoten hem te binnen en hij zat daar maar, met zijn bekje halfopen en droog. “Misschien, als ik een Warrior ben, zal ik ook eens een Apprentice krijgen en zal ik een keer in jouw poten staan. Misschien zal de stress mij ’s nachts wakker houden, maar misschien heb ik wel zo veel lol, dat ik vergeet dat het eigenlijk een training is. Het lot kan altijd nog veranderen, je weet nooit wat StarClan van ons wil en je kan ze, helaas, soms niet stoppen..” Hij zuchtte ook even en zakte door zijn voorpootjes en legde zijn kopje op een stukje mos, en bleef maar staren naar een van die prachtige kittens van zijn oud-mentor..

-Hij voelt gewoon niet zo goed aan..

“Misschien, als ik een Warrior ben, zal ik ook eens een Apprentice krijgen en zal ik een keer in jouw poten staan. Misschien zal de stress mij ’s nachts wakker houden, maar misschien heb ik wel zo veel lol, dat ik vergeet dat het eigenlijk een training is. Het lot kan altijd nog veranderen, je weet nooit wat StarClan van ons wil en je kan ze, helaas, soms niet stoppen..” Hij zuchtte ook even en zakte door zijn voorpootjes en legde zijn kopje op een stukje mos, en bleef maar staren naar een van die prachtige kittens van zijn oud-mentor.. Dreamheart glimlachte zachtjes en drukte even haar kop tegen zijn nek. "Snel genoeg zal jij in mijn poten staan Hawkpaw, snel genoeg zal jij Warrior worden, en dan zal Stormstar je ongetwijfeld een apprentice geven. Je bent jong, maar sterk, ik heb je vaak genoeg gezien dat je wel je best deed. Ik heb je zien jagen Hawkpaw, zelfs als ik je geen training gaf." Dreamheart zuchtte even en likte haar kittens nogmaals. Dream voelde hoe ze onder haar begonnen te bewegen en ze glimlachte zachtjes. "Hmm misschien gaat het nageslacht van Crookedstar grote Hawkpaw nog pesten." Sprak ze met een klein glimlachje terwijl ze haar kittens aankeek.

(sorry zo inspiloos.
Mag er een kitten bij komen?)

-Is goed, ^^
Heb zelf ook niet bepaald veel inspi..

Even hief hij zijn kopje op en zag dat er weer een glimlach was verschenen op Dreamheart's gezicht, hij voelde zich opeens helemaal thuis. De Nursery, waar hij als kitten nog zo veel streken had uitgehaald en waar hij elke dag naast zijn moeder in slaap viel. Maar nu moest hij voor zijn Clan vechten en altijd op zijn hoede zijn, de veilige tijd was voorbij. Hij voelde de kop van de poes in zijn nek en hij sloot zijn ogen. Als een kleine hulpeloze kitten die zich tegen zijn moeder aandrukte. "Snel genoeg zal jij in mijn poten staan Hawkpaw, snel genoeg zal jij Warrior worden, en dan zal Stormstar je ongetwijfeld een apprentice geven. Je bent jong, maar sterk, ik heb je vaak genoeg gezien dat je wel je best deed. Ik heb je zien jagen Hawkpaw, zelfs als ik je geen training gaf." Ze zuchtte en likte de kleine kittens een keer. Hawkpaw keek ernaar en hief zijn kopje een beetje op. "Ik weet het niet, Dreamheart.." Mompelde hij half tegen zichzelf, hij richtte zijn blik op de lapjespoes. "Het gaat soms allemaal te snel voor me, ik weet soms niet wat ik moet doen en kan al die taken niet aan. Misschien ben ik beter af als ik voor altijd Apprentice blijf. En al die emoties die ik soms voel, hoe moet ik ze kwijt raken? Hoe kan ik zorgen dat ik mijn Clangenoten niet lastig val met die woede die ik soms voel?" Het leek net alsof zijn woorden alleen maar bestonden uit wanhoop, hij wilde antwoorden, maar hij kreeg alleen maar nog meer vragen in zijn kop gedauwd. Hij zuchtte weer en legde zijn kop neer op het zachte mos. Hij bleef een tijdje staren naar de lieve kittens. "Hmm misschien gaat het nageslacht van Crookedstar grote Hawkpaw nog pesten." Hawkpaw kon er niets aan doen, want er verscheen opeens een kleine glimlach op zijn gezicht. "Ja, misschien dat ik, elke keer als ik naar ze kijk, me aan hun streken erger. En als Warrior naar ze toe loop en zeg dat ze een keer iets nuttigs moeten doen.."