This wasn't planned.

De dag van vandaag ging gepaard met hevige windstoten en hoostbuien. Eigenlijk hoorde de doorweekt witte poes niet eens buiten te zijn, ze had veilig in de nursery moeten blijven. Zeker nu haar buik helemaal opgezwollen was. Vaak vroeg ze zich af hoeveel kittens het zouden worden. Maar dan kreeg de angst weer vat op haar. Ze stond al niet heel erg stevig op de grond en nu ze bijna moeder werd, wist ze helemaal niet goed meer wat ze moest doen.
Met een zucht verplaatste de poes zich naar de voedsel stapel, ze had even zin om haar poten te strekken, al was het dan misschien noodweer en had iedereen het haar afgeraden. Ze zuchtte nog een keer en pakte een muis van de stapel af. Het leek zo lang geleden dat ze haar partner, Cinderfall, had gezien. De eerste keer dat ze echt een gesprek met hem had gehad, toen ze weg vluchtte voor de pestkoppen. Toen hij haar kwam trosten. Een glimlach kwam op haar gezicht, al was 'ie dan niet heel erg vrolijk. Ze hielt van Cinderfall, meer dan vele zouden weten. En nu ze een nestje kreeg, dan was het helemaal geweldig.
Ze stond op, haar hapje was weer op. Ze moest maar eens terug gaan naar de nursery. Terwijl haar buik irritant tussen haar poten schommelde liep de witte poes weer in de richting van het hol. Een rukwind van rechts bracht haar echter uit haar evenwicht en liet d'r omvallen. Met een verraste 'miauw' viel ze op haar kant en voelde daarbij een scherpe steek in haar buik. Direct daarop ging haar hartslag omhoog en borrelde er paniek op. Ze had de punt van de steen in haar buik voelen prikken. Damn! Snel stond ze op en strompelde naar de nusery toe.


Haar hartslag was hoger dan gewoon en ze hijgde wat. Paniek had haar overspoelt en haar blauwe ogen waren verwijd. Ze voelde zich misselijk worden, er was iets niet goed. Helemaal niet goed! Zwarte vlekken speelde voor haar ogen, terwijl ze tegen de muur aan zakte. "Ci-Cinderfall," mompelde ze zacht, terwijl ze probeerde te gaan liggen. Een scherpe steek deed haar instinctief gaan persen. De vlekken bleven aanhouden en een aanhoudende pijn verspreiden zich over haar lichaam heen. Ze hijgde steeds erger en het persen hielt aan.
Na nog geen vijf minuten voelde ze dat de eerste kitten was geboren. Lostvoice trilde van top tot teen en ze werd draaierig. Toch hielt ze de kitten bij zich en begon hem schoon te likken. "Mintkit," miauwde ze zachtjes, terwijl ze opgelucht was dat de kitten leefde.

[Right people. Ik kon niet langer wachten xD.
Cinderfall post nu eerst, daarna Mintkit, Dan zal Icekit dood worden geboren, daarna mag Applekit komen (: Dream mag nog binnen komen als ze wilt xD]

Cinderfall lag nu permanent te slapen voor de ingang van de Nursery, tot een andere moederpoes hem kwam wegjagen en hem aanraadde te gaan slapen in de Warriors den, wilde hij geen Greencouch oppikken. En dus, lag hij nu na zijn krijgers taken, de eten voor de Nursery. Koppig hield hij zijn behoeften op voor zo lang hij kon, alsof er elk moment een boom neer kon dalen in de Nursery. Het verbaasde hem niets, met de wind die aan zijn vacht rukte. Grommend bekende hij zichzelf dat hij het niet langer kon ophouden en schoot naar de ‘Dirt place’. Eenmaal klaar daar, sprintte hij terug naar de Nursery- maar nu vulde een nieuwe geur zich en sprong de angst hem om het hart. ”StarClan! Nee!” Binnen één adem was hij naast Lostvoice gekruld en keek toe hoe de eerste kit al verscheen. Hij keek er vol trots op neer, wat een prachtig wezen! Van hem en Lostvoice alleen … Luid snorrend moedigde hij Lostvoice aan, terwijl hij zelf ook een likje over ‘Mintkit’ heen wierp. Ze had een lichte vacht, die lichtjes op zijn eigen vacht leek. Luider snorrend zag hij nog een stuip door Lostvoice’ buik trekken. Het leek er op dat ze nog niet klaar was .. ”Goedzo, ga zo door .. je doet het geweldig” Miauwde hij over de donder heen die nu agressief door de hemel kliefde. Hij schoot een bedankje naar StarClan dat de muren van de Nursery zeer sterk waren, geen zuchtje koud wind ging er doorheen. Koortsachtig hoopte hij dat de bevalling perfect verliep, als dat niet zo was .. Met het gevoel alsof hij zelf de kits moest baren gaf hij Lostvoice nu kalmerende likjes over haar kop heen. Zijn gele ogen boorde zich vol vertrouwen in die van haar, ze kon dit! Hell yea! Ze kon dit!

OOC: Beetje een flutje, maar anders kan de rest niet posten! :3

Ze voelde zich draaien, haar ruimte nauwer worden. Waar was ze? Ze voelde hoe ze het nauw kreeg, tot de druk langzaam verminderde ergens onderdaan. Of bovenaan, ze had geen gevoel van ruimte meer. Pieperig stak ze haar naakte huid in de llucht, en overompelde in mekaar. Ze haalde pieperig adem. De lucht, hij was onbekend, en deed zeer aan haar longen. Ze moest er nog aan wennen, aan alles. Haar ogen waren gesloten, maar desondanks deed het licht pijn. Het scheen er zachtjes door en maakte dat ze haar hoofdje draaide. Een stem, warm en pijnlijk noemde een naam, een die zij zou dragen tot haar leader anders zou beslissen. Ze had nog geen idee van wat het lot voor haar in petto had, wist nog niet eens dat de naam voor haar bestemd was. Maar ze onthield hem, in haar gedachten. Mintkit. Zodra ze dat dacht, viel er iets in haarzelf op zijn plaats. Het voelde compleet, alsof ze tot nu toe een stuk van zichzelf kwijt was, en het eindelijk terug had gevonden. Warme en ruwe likken streelden haar en ze ademde zachtjes uit, had niet door dat ze die had ingehouden tot nu toe. Een diepere stem vulde haar oren, en verbaast stak ze haar kopje in de lucht. Wie was dat? Likken werden nu over haar heen geworpen, maar ze voelden veilig. Hoe ze dat wist, daar had ze geen idee van, het voelde gewoon zo. De donder spleet haar eerst moedige hartje in twee en ze kromp weer in mekaar. Dit was niet goed. Ze voelde zich niet goed. Zij, Mintkit.

Poeef~Flut D:

Het zware geknor van Cinderfall beurde haar wat op. Toen ze zijn warmte voelde en de likken over haar kop begon ze zelf ook te spinnen. Nu waren ze compleet, of bijna in ieder geval. Ze bleef Mintkit rustig door likken en haar hart maakte een sprongetje toen de kleine kitten begon te piepen. Ze was tenminste in leven. De blauwe ogen van Lostvoice keken even omhoog, er stond een bange blik in. Ze had geen idee wat er zou gaan gebeuren, wat er was gebeurd toen ze om was gevallen.
Lang over nadenken ging niet, een nieuwe stuiptrekking zetten het persen weer in gang en Lostvoice legde haar kop op haar poten terecht. Opnieuw vlamde de pijn op in haar lichaam en ze kon het niet laten om een zachte piep te produceren, terwijl de tweede kitten ter wereld kwam. De vermoeide witte poes kreeg de schrik van d'r leven toen ze de kitten lag liggen. Met die witte vacht leek het precies op haar zelf, maar de kit was kleiner, veel kleiner dan de andere kitten. Snel, maar zorgvuldig, begon ze de kitten te likken, maar er kwam geen geluidje uit. Ze probeerde beide kittens warm te houden en de hartslag op adem te brengen. Tranen stonden in haar ogen. Dit kon niet! Dear StarClan, why? Een traan liep over haar wang heen en ze keek omhoog naar Cinder. Woorden hoefde niet uitgesproken te worden. Waarschijnlijk zou de kater ook wel door hebben wat er gebeurd was. Ze huiverde en begon weer te trillen, voordat ze haar kop in d'r poten begroef, om eventjes alleen te zijn. Alleen met haar verdriet.

Cinderfall spande zijn spieren aan toen de tweede kit er uit floepte. Ze was klein, heel klein, maar prachtig wit net als Lostvoice. Hij glimlachte maar zo snel als die kwam, verdween die ook weer. Het bewoog niet .. Toen Lostvoice hem aan keek trok hij wit weg (figuurlijk). Zijn nagels boorde zich in de aarde, terwijl hij Lostvoice’ blik ontweek en zachtjes tegen de kit aanduwde, gevolgd door wat snelle likjes. ”StarClan, Nee! O nee ..” Dacht hij. Zijn gedachten gingen plotseling naar de muis die buiten de Nursery was, hij had het bijna niet gezien en was er overheen gerend .. maar nu snapte hij het. Het leek alsof de wereld even stil stond, die muis was van Lostvoice.. Ze was eten gaan halen … Zijn gesnor was nu helemaal weg, en zijn ogen stonden vol pijn. Om zijn verloren kit, en zijn verloren brein. Wat was hij een idioot! Als hij het nog eventjes langer had opgehouden .. kon hij het pakken en was Icekit niet .. Hij sloot zijn ogen en wenste vurig dat als hij ooit ging sterven, hij dat langzaam en pijnlijk deed. Dit was zijn schuld .. Cinderfall streed met twee besluiten. 1. Ga naar buiten, en begraaf Icekit, maar riskeer dat Lostvoice, in de veiligheid van de Nursery, weer iets overkomt. 2. Blijf hier, en begraaf Icekit later. Cinderfall duwde zichzelf omhoog en duwde zijn roze neus tegen Icekit. Hoeveel levens plande StarClan nog om te nemen? Eerst die van Crookedstar, en nu die van Icekit .. ”Icekit, laat StarClan je pad belichten ..” Hij pakte haar op en legde haar wat waardiger neer, rechts van Lostvoice haar bek, en links van de zijne. Hij zag Lostvoice redelijk ontspannen liggen, dat betekende dat ze gezegend waren met maar één kit. Gesnor borrelde op in zijn keel, maar het klonk verstomd. ”Lostvoice, Mintkit word koud ..” Zei hij met een onnatuurlijk hoge stem. Hij boog over zijn partner heen en likte Mintkit, al wist hij dat ze het nooit koud zijn krijgen in de Nursery, naast een pluizige, warme moeder als Lost.

Haar schouder waren nog net niet aan het schokken. Ze voelde zich echt niet goed, met de wetenschap dat één van haar kittens overleden was. Nu zou de kleine Icekit zich bij StarClan aansluiten. Haar blauwe ogen waren dichtgeknepen, maar ze huilde niet. Krachten waren weggevloeid uit haar lichaam. Ze had nergens meer fut voor. Het voelde alsof ze compleet leeg was, StarClan had haar en Cinderfall dus gezegend met één levende kitten.
Langzaam kwam ze weer overeind toen ze, verdoofd, de woorden van Cinderfall hoorde. Ze keek even naar de kleine, lichtere, kopie van Cinder en schoof haar daarna dichter tegen d'r buik aan. Verdoofd en totaal op haar instinct begon ze Mintkit te likken. Ze was blij met haar levende kitten, natuurlijk. Maar het was pijnlijk om met je eerste nestje direct een doodgeboren kitten te hebben.

Ze voelde een steek van kramp door haar buik heen gaan. Lostvoice hapte naar adem en keek Cinderfall even vreemd aan. Kwam er nog een? Kon het zijn dat er nog ene kitten leefde? Direct begon ze te persen, met veel pijn en moeite. "Cinder?" miauwde ze zachtjes, hopend op steun van haar partner. Ze haalde diep adem en met nog één harde push voelde ze dat ook de laatste kitten geboren werd.
Rustig, maar ergens toch gehaast, begon ze de kitten te likken. Ook deze leek weer op Cinderfall. Een steek ging door haar hart heen, de enige kitten die op haar had geleken was overleden. Ze slikte, maar liet zich er niet door afschrikken. Ze zuchtte opgelucht toen de kitten begon te piepen. "Applekit," miauwde ze zachtjes, terwijl ze opkeek naar Cinderfall en haar neusje tegen die van hem tikte. Ze schoof Applekit tegen haar buik aan en ging er ontspannen bijliggen.

Diep verdwenen in haar droomwereld waar alles nog mooi was en Crookedstar naast haar lag terwijl ze naar hun kits keken drukte Dream haar kittens stevig tegen zich aan. Langzaam kwam de realiteit boven drijven toen ze Cinderfall's zware stem hoorde. ”Lostvoice, Mintkit word koud ..” Zei hij met een onnatuurlijk hoge stem. Dream opende verward haar ogen toen de geur tot haar door drong, meteen kwam ze overeind en zag Cinderfall over zijn partner heen gebogen, wat van Lostvoice uitstraalde was puur verdriet, verdriet dat Dream begreep. Deathkit schoot door haar kop, zijn kleine levenloze vachtje.. De ogen van Lionclaw en boven alles.. Haar gestalte.. Ijskoud en stil bleef Dream liggen terwijl ze met grote ogen naar haar vriendin keek. "Cinder?" miauwde Lostvoice zacht terwijl Dream haar oren even in haar nek legde. Haar poot begon te prikken, maar het was niet meer zo vreselijk als het was na haar ongeluk. Al mocht ze zich niet bewegen... Dream keek met half dichtgeknepen ogen toe wachtend tot Lostvoice het verlossende woord zei. Dream zuchtte gelijk met haar opgelucht bij het horen van piepen. "Applekit," miauwde ze zachtjes, terwijl ze opkeek naar Cinderfall en haar neusje tegen die van hem tikte. Ze schoof Applekit tegen haar buik aan en ging er ontspannen bijliggen. Dream keek even gelukkig naar Lostvoice en nam toen toch maar het risico. Haar poot protesteerde met ongelovelijke pijn maar ze negeerde het en deed de drie stappen om naast Lostvoice te komen liggen. Ze likte de spierwitte poes trots over haar kop. "Goedzo Lost" Fluisterde ze zachtjes en keek even nog naar het levenloze lichaam. Ze slikte zacht en keek Cinderfall aan. "Cinder, neem Icekit mee en begraaf haar.. Haal daarna Nightstream om de kittens te controleren." Haar ervaren ogen keken even recht in die van hem, daarna draaide ze zich naar Lostvoice en likte de poes nogmaals over haar kop. "Icekit is niet alleen.. Ze zal samen jagen met Deathkit.." Fluisterde ze zachtjes en medelevend terwijl ze de poes met een glimlach aankeek.