And no such things grow here

Dit was het dan. Een kleine glimlach op zijn gezicht was de enige emotie die Tall tentoonstelde in zijn eigen persoonlijke afscheid van de clans. Dit was het dan. Deze vier bomen die alles belichaamden waar hij zijn hele leven voor gevochten had, al zijn acties voor ondernomen had. Het symbool van eenheid en kracht, waar elke moon weer de fout met de clanstructuur duidelijk werd. Hij had het ze getoond, de macht van een leider, de verschrikkingen die een enkele kat over vier clans kon uitroepen, de verdeeldheid die een kat kon zaaien. Een enkele kat, over zoveel andere. Hoe oneerlijk was het leven.

Weer een glimlach. Met zulke gedachten was het goed verandering teweeg te brengen. Alle besproken dromen ten uitvoer te brengen. De dromen uitgesproken als onwetende apprentice, die op dat moment nog dacht dat het worden van leider alles op zou lossen. Dan zou het ze wel tonen. Ze zouden het wel inzien, zeker na die journey samen toch? Wat een hoop hadden ze gehad. Wat naief. Een laatste glimlach deed hem zijn hoofd schudden. Was dat niet wat zijn leiderschap kenmerkte voor alle onwetenden? De naieve, kinderachtige leider van Shadowclan. Misschien flauw, hoe de kater dat beeld in leven had gehouden. Misschien achterbaks, misschien sluw. Maar nodig. Hij had alles gedaan. Dit was het dan.


OPEN (als je dit leest: reageer vooral!)
(oke poging 2: wie dit leest, reageer #stare)

Bij het ruiken van misschien wel de bekendste geur - hoe zou hij deze ooit kunnen vergeten na alles wat ze samen hadden meegemaakt? - richtte de kater zich op en glimlachte in de richting van de verschijnende kater. Inmiddels een leider, en het stond hem goed. Met een kleine grijns bekeek Tall de ander van top tot teen en knikte uiteindelijk goedkeurend. "Ook hallo," Grinnikte hij richting Acorn, die hem niet eens begroette maar hem meer onderzoekend bekeek. Tall snapte het, en toch kon hij het niet in zich opbrengen schuldbewust te kijken. Hij stond nog steeds achter zijn acties, en had geaccepteerd dat zijn vriend dit niet zou begrijpen. Dat was de prijs die hij betaalde.

In antwoord op de waarschuwing van de leider werd zijn grijns iets breder, "Ik mag hopen van wel," Mauwde hij in antwoord. Het was tenslotte zijn doel geweest de fout in het systeem te tonen, en die fout zat overal, niet alleen bij shadowclan. "Hebben ze je het moeilijk gemaakt?" Vroeg hij vervolgens, lichte onrust in zijn stem omdat hij wel bedoeld had dat dit alles zou gebeuren, maar zijn vriend geen onmogelijk begin van zijn leiderschap toewenste. Dat zou wat zijn. "Je weet dat ik het je nooit zo moeilijk wilde maken," Dat was meer een bijkomstigheid.

Tall was er net rustig bij gaan zitten, zijn vraag interesseerde hem oprecht en het antwoord nóg meer. Bovendien stelde Acorn nooit teleur, de helft van het verhaal speelde zich af op het gezicht van zijn deputy en Tall kon niet anders dan grinniken. Tenminste, dat was voordat de ander zei dat hij Cobra vermoord had - Tall had er nooit aan getwijfeld, maar hij wist dat zijn vriend daar anders over dacht dat hijzelf dus voelde zich alsnog schuldig. Daarna kreeg Acorn echter de kans te zeggen dat andere boos waren omdat hij Tall niet vermoord had, waardoor de kater oprecht in de lach schoot. "Zou ik je willen zien proberen," Grinnikte hij met een knipoog, al wist hij niet wie er beter uit een gevecht zou komen. Waarschijnlijk zou Tall achterbakser vechten, maar of je het dan een overwinning kon noemen was maar de vraag. "Maar sinds wanneer zijn er zulke hardliners?" Voor zover hij wist was de tegenstander doden nog steeds tegen de code. Gold dat eigenlijk voor rogues? Een beetje uneasy stond de kater op, keek even om zich heen - was er nou iets? - en keek vragend naar Acorn, zou hij hem vermoorden in een eventueel volgend gevecht?

De ander leek zijn zorgen te delen over de nieuwe koers van Riverclan. En even voelde het als vanouds, alsof ze met z'n tweeën aan het sparren waren over de andere clans en hoe Shadowclan zich tegenover hen moest opstellen, en hoe het verder kon gaan met de kittens en de cultuur waarin die opgroeiden. Instemmend knikte Tall dan ook, en ving vervolgens de blik op van zijn deputy, voor hij nog eens om zich heen keek. Hoewel de kater weinig zin had het te benoemen voelde het alsof hij iets miste in de omgeving. En dat overkwam hem niet vaak. "Ik heb dit gemist," Mauwde hij uiteindelijk, zijn blik verontschuldigend. Hij was even stil, en keek weer om zich heen, om vervolgens wat met zijn poten te schuiven. "Je snapt waarom ik je niets kon zeggen toch?" Vroeg hij vervolgens, onzekerheid over zijn hele houding geschreven. Het had hem geplaagd, zijn deputy van niets op de hoogte brengen. De ander het idee gevende dat hij hem verraden had.

Een soort rust kwam over hem toen Acorn toegaf dat hij dit ook gemist had. Het had toch in zijn achterhoofd gezeten dat de ander hem misschien oprecht dood wilde, nooit meer zou willen zien, dat al die jaren vriendschap verloren waren. Het was Talls eigen schuld geweest, maar het bracht een warm gevoel in zijn hart dat het sterker was dan een ten uitvoer gebracht plan. Dat hoopte Tall tijdens de uitvoer nog het meest. Het gebrandmerkte verrader kon hij mee leven, los van de clan staan was een prijs die hij vanaf het begin wist, maar de klassieke 'hoe weet ik of het echt was' had vanaf het begin hem parten gespeeld. Hoe kon hij de anderen duidelijk maken dat het echt was? Dat hij voor een hoger doel, wat hen ten goede zou komen, zijn leven omgooide? Met zijn volgende vraag gaf hij lichtelijk uiting aan deze gevoelens, maar merkte de muur die zijn acties toch op hadden geworpen. Het antwoord sneed bijna door zijn hart, des te meer omdat de kater wist dat zijn deputy niet op de clan doelde. Die kwam er wel weer overheen, daar had Tall precies teweeggebracht wat hij gehoopt had te bereiken. Het was Acorn die daar de prijs voor moest betalen en die persoonlijke kosten, die pijnigden de kater voor hem. En dus ook Tall.

Met een zachte blik keek hij dan ook naar zijn vriend, en zuchtte zacht. "Soms weet ik het niet zeker," Gaf hij toe, naar waarheid want wat kon een kat zeker weten? Hij had een plan bedacht, dat ten uitvoer gebracht, en er was van alles gebeurd. Of alles precies volgens planning liep wist hij niet eens, dat was de beauty ervan. Maar de beauty had een keerzijde die hij op momenten als deze onder ogen moest zien, en waar hij zijn ogen om moest neerslaan. "Het spijt me dat het jou overkomt," Zijn acties had hij weinig berouw over, hier had zijn leven naartoe geleid, dit was waar hij voor bedoeld was sinds hij de windclanner vermoord had, zo lang geleden, maar dat hij bevriend was geraakt met een van de katten die het hardst benadeeld zou worden. En dat hij zijn pijn meevoelde. En dat Acorns leven onleefbaar geworden was. Dat deed hem wel pijn.