Making up words

Hoewel hij nog niet was ontslagen als patiënt mocht hij de medicine cat den wel al verlaten. Het kamp was nog een heel ander verhaal, maar dat maakte zijn tripje naar Fourtrees alleen maar leuker. De tocht had hem dankzij zijn nog licht gekneusde poot een stuk langer gekost dan gewoonlijk, iets wat hem er toch weer van bewust maakte dat hij inderdaad nog een lang herstel te gaan had. Niet dat hij dat ging toegeven, en al helemaal niet aan zijn mentor. Crystalstar verdiende het niet om hem ook hiervoor op zijn plek te zetten. Hij was even helemaal klaar met haar. Met een zucht liet hij zich op de open plek op de grond vallen. De laatste keer dat hij hier was kwam hij Bluepaw tegen, een verrassend aardig iemand voor het feit dat ze geen RiverClanner was. Hij hoopte vandaag weer iets interessants mee te maken. De weken dat hij opgesloten zat in het kamp hadden hem niet bepaald goed gedaan en hij snakte naar iets van vermaak. Was het slim om in zijn staat naar een plek als deze te komen? Nee. Maar daar had hij dan ook nog niet zo goed over nagedacht.

[Acornstar]

Het kon haast niet anders dan dat hij vandaag iemand van een andere clan zou ontmoeten, maar dat diegene de leader van Shadowclan was had hij niet verwacht. Met grote ogen knikte hij terug. Zijn mentor had weleens laten doorschemeren hem niet te vertrouwen, maar de reden was onduidelijk. Waarschijnlijk was het uit voorzorg, of omdat ruzie zoeken nou eenmaal in haar karakter lag. Na kort overwegen of hij wel veilig was besefte hij dat de kater hem niks kon doen. Niet zonder een oorlog te starten. En dus probeerde hij te ontspannen. Tegenover zo'n iemand wilde je geen zwakte tonen, want dan zou hij zijn respect voor Riverclan verliezen. "Wat brengt u hier?" vroeg hij, zijn hoofd hoog en zijn stem stabiel. Bah, zo praatte hij nooit. Dit was veel te formeel. Hij moest stoppen met zo zenuwachtig doen. Leaders waren immers ook gewoon personen met gevoelen en problemen. Er was niks aan de hand. "Serieuze business of gewoon het mooie weer?" Het was helemaal geen mooi weer. De lucht was grauw en het zou vandaag nog eens kunnen gaan regenen. Maar ach, dat was hoe smalltalk ging. Het had geen zin om te gaan zitten overdenken.

Blijkbaar was de leader hier niet om een goede reden, maar gewoon "omdat". Kon hij maar hetzelfde zeggen. Jammer voor hem kreeg hij de vraag weer terug, ook nog eens met de opmerking dat het eigenlijk helemaal geen goed weer was. Hij kon nu zeggen dat hij van dit soort deprimerende, donkere dagen hield, maar zo'n leugen klonk als wel heel veel moeite. "Oh gewoon, het kamp en mijn mentor ontvluchten. U weet wel, apprenticedingen." antwoordde hij lollig, trots op hoe vlekkeloos dit gesprek voor hem ging. Dat hij eigenlijk het kamp nog niet alleen mocht verlaten besloot hij er maar buiten te houden, evenals zijn gekneusde poot. Als de ander hem al had zien hinkelen dan hoefde het nog niet hardop gezegd te worden. Eigenlijk wilde hij Hermit nog doorvragen naar waarom de kater hier zonder reden was in plaats van bij zijn clan, maar hij besloot dat dat misschien iets te gevoelige informatie was. In plaats daarvan wachtte hij netjes zijn reactie af.

Een grinnik kwam los toen de leader meende dat apprentices dit vaker leken te doen. Tja, dat kon hij niet ontkennen. De een meer dan de ander, maar het was zeker een terugkerend thema. Bij zijn vraag dacht hij niet aan enig gevaar in de waarheid. Hij deed alles immers in eigen beweging. Daar had zijn mentor vrij weinig mee te maken. Bovendien zou de kater er vroeg of later toch achter komen. Dit was niet bepaald een geheim. "Crystalstar, misschien een bekende?" Er scheen een duidelijke trots door, want wie vond het nou niet cool dat hij de apprentice van een leader was?

Bah, wat een saaie zak. Zelfs tegenover een apprentice bleef hij op dat diplomatieke maniertje praten, iets waar hij door Crystal erg mee bekend was. Hermit was dan wel jong, maar niet achterlijk. Acornstar was zo nep als iemand maar kon zijn. Geïrriteerd trok hij met zijn oor. "Gaat je niks aan." Het was niet zijn bedoeling om die gedachte uit te spreken, maar zijn mond had sneller bewogen dan zijn hoofd. De waarheid was ingewikkeld. Crystalstar had hem al veel geleerd en hij moest toegeven dat ze op dat vlak een goede mentor was, maar ze was ook een ongelofelijke trut. Meer dan eens had ze hem onredelijk behandeld. Binnen RiverClan was het dan ook geen geheim dat ze een lastige relatie hadden, maar dat betekende nog niet dat iedereen het hoefde te weten. Al helemaal Acornstar niet, al kon hij waarschijnlijk wel raden dat het vast niet zo lekker ging. Half beschaamd, half gefrustreerd keek de apprentice de andere kant op, hopend op dat de leader zich niet verder met zijn leven ging bemoeien.

De ander leek hem door te hebben, dus had het geen zin om er verder nog omheen te draaien. "Oh echt." Bracht hij geïrriteerd uit, boos op hoe hij anderen door hem heen liet kijken. Eerst Ebonypaw en nu één van de belangrijkste katten van het woud. Het was een upgrade, op een manier zeker, maar niet iemand die je te goed mocht kennen. "Zeg, wat heeft ze tegen je gezegd waardoor je zo gefixeerd bent op wat ik van haar vind?" De weinige beleefdheid die hij eerder nog had was nu compleet verdwenen. Hij stelde zich op als een gelijke. Als de leader met hem in gesprek wilde gaan, dan kon dat beter maar zo blijven.

Blijkbaar was het heel vreemd dat hij het niet wist, wat dat dan ook mocht betekenen. Acorn's uitleg wist hem meer en meer te irriteren. Hij kon zich niet voorstellen hoe Crystalstar, heilig boontje, de warrior code zou negeren. Ze was dan wel een moeilijk iemand, maar zo kon geen enkele niet-RiverClanner over haar spreken. Waarschijnlijk dacht de leader dat hij haar zo goed kende, dat hij door haar heen kon kijken. Wat hij niet wist was dat ze heel goed was in maskers opzetten. Zijn bloed begon pas echt de koken toen de leader hem erbij betrok. "Ik ben geen product van mijn mentor, als je dat soms denkt." Schoot hij direct in de verdediging. Nog voor hij ook maar het kamp had verlaten had hij al veel meer meegemaakt dan welke warrior dan ook. Nee, er was geen mentor die hem nog zou kunnen veranderen.

Voor ieder ander had de uitspraak onschuldig kunnen klinken, maar Hermit was niets dan beledigd. "En wat moet dat dan betekenen?" Hij had geen filter voor uitgesproken woorden. Althans, niet wanneer hij ze héél erg dacht. Natuurlijk kon hij zich op de juiste momenten best inhouden. Hij was niet volkomen achterlijk. Maar nu beledigde Acornstar zijn mentor. En leader of niet, hij mocht zijn muil houden. Hij verafschuwde de kleinering erger dan dat hij zijn mentor haatte, al begon die haat minder en minder te worden.

Even wist hij niks meer te zeggen. Ja, Crystal was een zeurderige trut, maar dat hoefde de kater nog niet bevestigd te krijgen. Als apprentice van een leader had hij de verantwoordelijkheid om hun moeizame relatie geheim te houden, voor andere clans dan tenminste.. "Heb je niks beters te doen dan iemand mentor beledigen?" Was zijn uiteindelijke antwoord. Daar kon hij niet tegenop. Want ja, hij had vast betere dingen te doen. Voor hem was nu wel duidelijk hoe het tussen de twee zat. Crystal had duidelijk geen vrienden gemaakt.

Wauw, hij verhulde het niet eens in een mooi pakketje diplomatiek. De eikel zei het gewoon. Hij kon haast niet geloven hoe dom de leader bezig was. "Dan mag je best wat subtieler zijn." Snauwde hij. Zelfs hij begreep dat, een apprentice. Hoewel hij het liefst langer kon blijven om erachter te komen wat voor een persoonlijkheid Acornstar had, wist hij ook dat het beter was om weg te gaan. Hier zou alleen maar ruzie van komen. "Neem me niet kwalijk, maar ik ga je verlaten." Er lag een duidelijke sarcastische ondertoon in zijn stem. Hij hield heel wat prachtige woorden in voor de bestwil van zijn leader en clan. Na hem nog even met fijngeknepen ogen aan te hebben gekeken draaide hij zich om en hinkte hij weg. Die leader was he-le-maal leip.

[Hermit topic uit]