Insomnia

Onderwerp: Insomnia ma 18 jan 2021 - 15:13

Met lome passen wandelde de jonge, gestreepte kater verder. Zijn lichaamshouding was ineengezakt, zijn staart werd zo achter hem aan gesleept. Hij was moe, o zo moe. Hij had al in moons niet meer goed geslapen en deze week, met de koude enzo, werd het er niet beter op. Dit was Driftingpaw's eerste winter en alle doemverhalen omtrent dit seizoen had hem bang gemaakt. Het kon hem niks schelen dat er sneeuw kon vallen, dat het allemaal mooi kon zijn... Wat als er nog iemand dood ging, wat als er nog iemand vermist zou gaan. Wat als er weer iemand ziek zou worden? Hij kneep even zijn ogen toe en schudde zijn kop, een actie waardoor zijn gewicht naar een kant werd geslingerd. Hij verloor wel meteen zijn grip op de gladde ondergrond en viel met een harde klap op zijn snuit. Hij kreunde even, maar voelde al snel de rest van zijn lichaam verder van de helling glijden. De bevroren ondergrond was een pijnlijk iets en wel meteen schoten zijn instincten in actie. Zijn nagels schoten uit hun hulsels waarna hij verward en bang klauterde aan de bevroren aarde. Zijn wilde acties zorgden er echter voor dat hij zijn balans nog meer verloor. Met een lichte gil gleed hij zijwaarts waarna hij met een harde plons zo in de ijskoude rivier tuimelde.

-Open

Onderwerp: Re: Insomnia zo 31 jan 2021 - 0:38

De randen van het kamp had al iets van een laagje ijs aan het eiland van het kamp, maar het was te dun om er goed op te gaan staan. Aurorapaw kon elke dag steeds weer iets beter zwemmen, maar altijd nog verstijfde ze even vooral wanneer ze het diepere gedeelte over moest steken, maar de slagen die ze kon maken werden met elke keer meer. Voor nu was ze op haar lievelingsplekje. Ze kon zo over een groot stuk van de rivier uit kijken en hoewel ze een kat bij de Donderclan kant zag lopen schonk ze het geen echte aandacht. Hij liep op zijn territorium dus waarom zou ze zich dan met die rossige kat bemoeien. Ze staarde naar het licht dat op het oppervlak aan het spelen was. Het zag er zo schitterend uit alsof er lichtstralen op aan het spelen waren. Onbedoeld keek ze weer richting de kant van de donderclan op waar ze zo veel meer bomen hadden dan je tellen kon. Hoe zou het zijn om daar onder te lopen elke dag zonder steeds dat vervloekte water over te moeten steken? Maar Aurorapaw wist van de krijgscode dat je niet zonder reden op een andere clan zijn jachtgebied kwam, het kon voor ruzie zorgen en daar had de grijze leerling geen zin in. Haar blik ving een ongelukkige die met een korte gil naar de rivier zakten. Dat was een van de steilste stukken langs de rivier en met de bevroren grond kon je daar zomaar de rivier in glijden, voor een rivierclanner was dat geen enkel probleem, maar een Donderclan kat kon niet zwemmen of tenminste zo werd dat verteld. De drang om te hulp te schieten was groter dan eerst om hulp te roepen. Ze zetten zich af vanaf haar zitpositie en sprong zo ver als ze kon de rivier in. Oh Starclan?! Het was hier nog veel dieper dan waar zij elke keer zwom en de stroming was ook veel sterker. Gelukkig was de donderclan kat verder stroomafwaarts dan waar zij erin was gesprongen. Met moeite draaide ze daar heen waar de stroom van de rivier heen ging en peddelde ze zo snel als ze kon en sloeg steeds met uit geslagen nagels door het water heen om zichzelf soms iets bij te sturen. Als ze maar op tijd kwam, want duiken had ze nog nooit gedaan en dat vond Aurora ook dood eng, nog enger dan zwemmen!