It's kinda complicated yet so easy

En de koelte viel weer over het kamp heen, het kon echt niet beter of wel soms? Hoe dan ook, de kou was verschrikkelijk. Iedereen had een deftige lange staart om hen mee warm te houden maar hij had amper een staart en het was niet nuttig. Dit irriteerde hem vaak zo erg, zeker omdat anderen een staart gebruiken als balanshouder en hij verloor het opmerkelijk vaker dan de rest. En nu was de kou nog een nadeel, heel leuk. Vandaag had hij zijn apprentice een vrije dag af gegeven, en waarschijnlijk vond ze dat totaal niet fijn, hij vond dat vandaag een relax dagje was, ook voor hem. Zelfs al was training heel belangrijk, en prooi ook, en alles, rust was even belangrijk. Want anders viel de tom nog plof op zijn gezicht van uitputting na zoveel dagen op rij te werken. Daarom ging hij eens even bij die zorgeloze piepers kijken, die vond hij niet zo leuk, maar ze hadden soms wel een leuke kant, dus hij zag niet in waarom hij geen kijkje kon nemen bij hen. En daarmee stapte hij ook deftig de nursery in.


+Blazekit

Nog één ceremonie. Hij moest nog één ceremonie wachten eer dat hij apprentice kon worden. Blazekit popelde van ongeduld om aan zijn vader te kunnen laten zien dat hij het waard was om in zijn Clan te leven, dat hij een prooi kon vangen en kon vechten net zoals iedereen dat kon. Wat zou hij er toch voor geven om de uitdrukking op het gezicht van zijn vader te zien als hij zichzelf rang per rang omhoog zou werken. Hij wilde gewoon één keer een blik van trots opvangen, één keer de blik van warmte die hij altijd terug kon vinden in de warme ogen van zijn moeder. Zij had er geen problemen mee om hem liefde en aandacht te tonen, dus waarom zijn vader dan wel? Zijn moeder had de situatie natuurlijk al lang aan hem uitgelegd, maar dat wilde niet zeggen dat Blazekit het er ook mee eens was. Blazekit’s blik gleed naar opzij toen een kater met goudkleurige ogen de nursery binnen kwam stappen. En plotseling was Blazekit het wachten zo beu dat hij maar recht op de warrior af stapte en zijn rug wat rechtte zodat hij niet meer zo omhoog moest kijken om de blik van de ander te ontmoeten. “Kun je mij vergezellen uit het kamp?” vroeg Blazekit op een directe toon aan de warrior, wiebelend met zijn oortjes. Misschien als hij al eens uit het kamp ging voordat de andere kittens dat mochten dat zijn vader hem wel zou opmerken.

Weetje wat, er is wel een probleem met irritante piepers te gaan bezoeken. Want nu wilde eentje de regels overtreden. Een koele, boze blik kwam uit zijn gouden ogen voort na te luisteren naar de kitten zijn vraag. “Iedereen weet dat het verboden is om als kitten buiten het kamp te gaan, anders word je daar heftig voor gestraft”, verklaarde de tom en trok wat met zijn oor. “Dat wil je niet, geloof me maar”. De kater was een man die zich hield aan de code en aan de veiligheid van zijn clan. Hij zou onder geen enkele voorwaarde een kitten buiten het kamp meenemen, dat nooit. De gevaren buiten het kamp zijn groot en mysterieus. Van moordenaars tot monsters op het donderpad tot kooien die katten ontvoerden. Dat wilde de kitten echt niet meemaken. Het was het allemaal niet waard om een ouder trots te maken, er waren tienduizend veiligere dingen dan het kamp uitglippen om vervolgens gepakt te worden door honden of kooien of whatever. De bruine, cappucino gekleurde tom liet dat niet toe staan.

“Ik ben niet bang voor die straffen,” snauwde Blazekit op een geïrriteerde toon toen de kater zijn woorden sprak. Wat dacht hij wel niet? Als Blazekit bang was voor een paar straffen die zijn Clan hem kon opleggen, dan kon hij het respect van zijn vader wel helemaal vergeten. Het antwoord leek hem echter wel duidelijk: deze kater was erg gehecht aan de regeltjes in zijn Clan en zou Blazekit onder geen enkele voorwaarde mee naar buiten nemen. Wat dus wilde zeggen dat Blazekit zou moeten wachten totdat hij apprentice zou worden. “Waarom mag een kitten die binnen een paar weken apprentice wordt het kamp niet uit? Ik zal over een paar weken echt niet veel groter zijn dan dat ik nu ben,” zei hij op een mokkende toon tegen de warrior. Hij ging op zijn kont zitten en liet zijn blik zuur van de warrior naar de uitgang van het kamp glijden. Zo dichtbij, maar tegelijkertijd ook zo ver weg.

“Het boeit me niet ofdat je bang bent of niet, je mag het niet, zo simpel is het”, bromde hij naar de kitten toe. En nu begon hij koppig vragen te stellen. Hij leek wel Icepaw, maar tienduizend keren erger en irritanter. De kater zuchtte. “In plaats van zulke domme vragen te stellen ga je beter een braaf kind wezen in de nursery want er is geen enkele warrior die je buiten het kamp zal laten gaan”. Geen regels overtreden kleine man, dat was hier de regel. “En denk er niet over alleen weg te glippen. Er is veel kampbewaking die je zeker zullen betrappen”. En ook de bruine tom zelf zou op die kitten letten. Als hij alleen maar in zijn ogen keek kon hij al die slechte intenties zien. Het was zijn klein leventje niet waard om sneller het kamp uit te mogen. En zeker, als 6 moon oude apprentice waren ze niet veel groter, maar toen hadden ze een mentor, een persoonlijke bewaker die hen in de gaten hield en daarom was het toen beter zo.

Blazekit’s humeur werd er niet bepaald beter op toen warrior de feiten benoemde. Wat maakte het hem uit of het niet mocht of wel? De enige die hier behoorlijk veel waarde aan die regels leek te hechten, was de kat die tegenover hem stond. Blazekit trok dan ook geïrriteerd zijnde met zijn oortje. “Ik ga niet terug naar de nursery. Ik heb geen zin om naar dat gejank van andere kittens te luisteren,” zei hij boos tegen de warrior voor hem. Zijn blik werd er niet bepaald meer ontspannen door toen de warrior hem ook nog eens half en half leek te beschuldigen van iets wat Blazekit helemaal niet van plan was. “Denk je soms dat ik dom ben?” snauwde hij met een ongeduldige toon in zijn stem. “Ik word over enkele weken apprentice. Het zou wel heel dom zijn om nu het kamp uit te glippen. Als ik dat zou willen riskeren, dan had ik dat wel gedaan toen ik jonger was als nu.” Hij keek op een nukkige manier weg van de warrior. “Ik heb medelijden met diegene die jou als mentor heeft,” mompelde hij onder zijn adem door. En dat meende hij echt. Zo’n strikte mentor kon gewoon niet leuk zijn om te hebben.

Waarom waren kinderen toch zo ongelofelijk irritant? Bij elk woord dat hij sprak hadden ze er iets op tegen. Hij had nooit echt omgekeken naar de kittens en dat zou nu niet veranderen, zeker niet. En al helemaal niet als ze de regels wilden verbreken. De jeugd van tegenwoordig was zo slecht en hij zou hen gewoon zo graag uit zijn leven willen wissen als hij dat kon. “Ik heb nooit gezegd dat je dom bent”, bromde de tom onder zijn woorden door. “Het is zo simpel, breek gewoon de regels niet, de warrior code niet! Je bent een kitten, je zou dat moeten weten”. De blik in zijn gouden ogen werd alleen maar strenger. “Je ouders zouden teleurgesteld zijn als ze zouden zien hoe je de regels al zou willen verbreken op deze leeftijd, ik zweer het”. Zijn poot stampte hard op de grond. Hij had gelijk en wilde niet dat de kitten nog zou protesteren tegen hem, want hij en hij alleen sprak de waarheid hier en hield de Clan goed op zijn maten.

“Als ik buiten het kamp zou gaan, zou ik maar één regel breken. Je overdrijft als je zegt dat ik de warrior code zou verbreken!” sprak hij op een boze toon. Inmiddels waren er een paar katten in het kamp gekomen die naar hun keken, maar daar had Blazekit geen aandacht voor. Zijn woede zwol dan ook enkel meer en meer aan toen de warrior het over zijn ouders had. “Wat weet jij daar nu van?” spuugde hij de warrior toe. “Mijn vader is al teleurgesteld dat ik geboren ben, dus erger kan het niet worden.” Hij richtte zich kwaad tot zijn poten, wierp de warrior nog één boze blik toe en liep toen terug naar de nursery. Hij had geen zin meer in dit gesprek en al zeker niet met een warrior die niks anders te doen had dan hem in het kamp houden en hem een regelbreker noemen.

Hij zuchtte heel gefrustreerd. Waarom deden die piepers toch zo irritant? Het was alleen maar vermoeiend voor hem en al de rest van de Clan. Er waren zelfs al andere katten bij komen kijken en waarschijnlijk vonden ze dat hij diegene was die gelijk had. Maar voor hij nog wat kon zeggen, draaide de kitten zich woest terug naar de nursery, de plek waar hij precies moest zijn. Nou, veel zin om met die verder te praten had de bruine tom zelf ook niet. Zijn gouden ogen lieten een koele blik na op de nursery en hij draaide zelf om zodat hij die kitten voorlopig niet meer hoefde te zien. En medelijden? Die had hij niet, want hij had zelf nooit zijn vader gekend. Zijn moeder was snel gestorven. Hij was bij een andere queen overgelaten. Hij had een buitenclanse vriend gemaakt en toen hij door had dat hij een verdomde kant moest kiezen, koos hij voor het welzijn van zijn Clan. Die kitten had tenminste nog geluk in zijn leven dat hij nog iets had.



+Topic uit OwO