Now I can't find the key without you

Steelkit probeerde zo stil mogelijk te zitten terwijl hij dacht aan wat er hem te wachten stond over minder dan een maan. Dan zou hij apprentice worden! Hij had zijn moeder al vaker met trots in hun richting zien kijken, maar hoe trots zou ze wel niet naar hun kijken als ze allemaal naast elkaar stonden, op het punt staande om apprentice te worden? Een brede grijns kwam om zijn lippen bij dat idee. Hij wilde zijn moeder graag trots maken en hard werken voor zijn Clan. En het interesseerde hem vrij weinig dat het koudste seizoen van het jaar er aan begon te komen. Hij was er vrij zeker van dat als hij iets wilde, dat hij er ook wel voor kon zorgen dat hij het zou krijgen. En hij wilde zijn moeder graag trots maken! Steelkit richtte zijn blik naar opzij toen een bekende geur zijn neusgaten binnendrong en zijn moeder niet veel later in de nursery stond. “Mama!” zei hij opgewekt. Hoewel zijn gestalte nog altijd op die van een she-cat leek, was dat gelukkig niet meer het geval met zijn stem. Het was niet meer zo pieperig als eerst en hij was ook weer wat groter geworden. Hij trippelde op zijn moeder af en snorde terwijl hij zijn kopje tegen haar borst drukte. “Mama, mama, de ceremonie begint al in minder dan één maan,” zei hij opgewekt tegen haar, zijn glimmende donkergroene ogen richtend op haar.

Ze was even haar korte poten gaan strekken door een goede wandeling te maken. Gelukkig had ze zelf niet veel last gehad vergeleken met de andere queen die met haar mee was gewandeld, maar die had dan ook zo’n korte vacht. Ze hadden het er nog over gehad over hoeveel geluk ze moest gehad hebben om geboren te worden met zo’n mooie, lange vacht. Hoe dan ook, ze kwamen allebei net terug en ze stapten de nursery binnen, waarna ze de andere queen een gedagje knikte en haar zoontje naar haar hoorde roepen. De blauwgrijze kitten kwam op haar af getrippeld en drukte al snorrend zijn kopje tegen haar borstkas. “ Mama, mama, de ceremonie begint al in minder dan één maan ”, zei hij toen vrolijk. Ze waren inderdaad niet klein meer, het was zo moeilijk voor haar om het feit dat ze ze over een maan niet meer naast haar had liggen. Ze werden veel te snel groot. “Mhm, dat klopt lieverd”, mauwde de grijze poes zacht en legde haar pootje om de kitten heen zodat ze hem zowat kon omhelzen. “Ik ben zo trots op jullie”

Steelkit snorde luid toen zijn moeder hem een soort van probeerde te omhelzen. Nu hij groter was, kwam hij makkelijk tot aan haar borstvacht en hij drukte zijn kopje daar dan ook liefdevol tegen terwijl hij naar haar woorden luisterde. “Ik ben ook wel trots op mezelf,” grapte hij. Hij was natuurlijk ook wel trots op zijn siblings. Ze zouden samen apprentices worden en dan konden ze het woud gaan ontdekken! Hij kon niet wachten eer dat Thornstar een goede mentor voor hem had gevonden en hij dan samen met zijn nieuwe mentor op jacht kon gaan. Er waren vast veel plekken die hij kon ontdekken en hij had ook al bij de elders gehoord dat er zelfs plekken waren buiten hun territorium waar hij gewoon mocht komen en waar het ook interessant was om te gaan kijken. Ze hadden hem wel gewaarschuwd dat er BloodClanners waren, maar daar was Steelkit niet zo bang voor. Hij zou ze wel verjagen als dat moest! “Denk je dat ik een goede mentor ga krijgen?” vroeg hij aan zijn moeder. “Ik wil wel iemand hebben die ook net zo avontuurlijk is als mij. Niet zo’n saaie kat die na een halve dag al geen zin meer heeft in de training.” Hij grinnikte. “En het moet ook wel iemand zijn die me bij kan houden, want ik ben echt snel!” Hij stak zijn borst trots naar voren en hief zijn kopje wat op. Ja, hij zou de snelste kater in heel de Clan worden! Dan zou hij zijn moeder nog meer reden geven om trots op hem te zijn!