(Littlefish) Not like you

Hoe kwam het dat er twee maanden voorbij waren gegaan en Emberkit nog steeds met haar hoofd in de wolken zat. Ze was een stuk afweziger geworden en onbedoeld ook afstandelijker naar haar moeder zonder enige uitleg. Het was natuurlijk gegaan.. Aegir had een zaadje in haar hoofd gepland die tot ontkieming gekomen was. Emberkit had heus niet zo afstandelijk tegen haar moeder willen doen.. maar het was gewoon zo gebeurd. Sinds Aegir had gezegd dat moeder jaloers zou worden als ze wist hoe veel beter Emberkit was dan zij. Maar ook dat Littlefish nooit zou kunnen weten dat Emberkit potentie had. Inmiddels was Emberkit groot genoeg om te weten wat potentie betekende. En ze vond dat woord prima zat. Emberkit was scherpzinnig genoeg om haar gesprek met Aegir geheim te houden, zoals hij haar had gevraagd. Ze zou dus ook nooit en te nimmer vertellen van haar geheime vriend.

Littlefish was niet zo blind als ze mocht lijken. Ze had gemerkt dat ze haar kittens aan het kwijtraken was. Vooral Emberkit, op dit moment. Het poesje was slechts een paar manen oud maar nu al zag ze de afwezigheid, de afstandelijkheid die haar dochter naar haar nam. Haar dochter. Dat voelde raar, te volwassen. Ze voelde zich nog geen moeder. Ze voelde zich zelf nog een kitten, een dochter die van clan veranderde om bij haar vader te kunnen zijn. Zou Emberkit dat ook willen? Maar Warhound was hun vader. Maar hun bloed zou altijd gemixt zijn, zoals haar eigen bloed dat was.. Zouden haar kittens die drang voelen, die nieuwsgierigheid naar de andere clans, die lokking die haar poten zo vaak onbewust naar fourtrees lieten lopen? Was dat de reden voor de afstand die haar dochter leek te nemen? Littlefish wist het niet. Ze probeerde er niet aan te denken. Hoewel ze zeer goede instincten had, besloot ze altijd om die weg te drukken, om ze te negeren. Het leek makkelijker zo. Ze kon vrolijk zijn, schijnbaar onbewust van al die diepere, moeilijkere kwesties. De jonge kattin duwde haar neusje in Emberkit's vacht en snorde zachtjes. "Hey, zin om een spelletje te doen?", vroeg ze met vrolijk enthousiasme in haar bijna kittenachtige stem. Ze gedroeg zich veelal meer als een vriendin, een leeftijdsgenote zelfs, dan echt een moeder. Maar ze wist niet hoe ze een moeder moest zijn. Ze deed enkel wat ze altijd gedaan had, met diezelfde vrolijkheid en ondeugendheid die bij de jonge kattin paste die ze in haar hart altijd zou zijn.