This Life is Overrated [HALLOWEEN EVENT]

Brimstone voelde zich niet op haar gemak in deze den. Na bijna een jaar in de apprentice den geleefd te hebben, voelde dit niet als thuis. Niet dat Riverclan überhaupt als thuis aanvoelde. Ze voelde zich nagekeken en gehaat. Haar warriornaam had ze enkel gekregen omdat de nieuwe leidster iets te bewijzen had. Maar er was nooit iets van waar. Alle goede dingen die haar ooit gebeurd waren, waren leugens. Daar was ze zeker van. De jonge kattin zuchtte even en sloot haar ogen. Hoewel ze amper sliep en heel moe was, was in slaap vallen iets dat moeilijk was. Ze werd geteisterd door nachtmerries en waanbeelden; schimmen die haar toeriepen hoe weinig ze waard was, hoe de tweebenen haar beter gehouden hadden. En ze wist dat het waar was. Dat was misschien wel hetgeen dat het meeste pijn deed. Maar desondanks viel ze toch in een rustige slaap, gevuld met kilte en nachtmerries..

+ Roseburn please < 3

Deze wilde ze niet gebruiken. Deze wilde ze niet smeden, niet omvormen naar haar plannen, niet manipuleren of inschakelen. Nee, dit rotkind wilde ze gewoon dood hebben. Want dit was de reden dat haar moeder zo vergiftigd geraakt was. De kinderen van haar laatste nest. Niemand waren belangrijker dan hun, het waren altijd zij geweest. Geen enkele keuze van hun moeder ging meer om de clan, enkel om hun. Roseburn klemde haar kaken op elkaar toen ze de droom van Brimstone instapte. De kilte die hier al aanwezig was, werd vermenigvuldigd. "Brimstone." sprak ze koud, kil. Het gif droop van haar stem af. Ze gaf een trap tegen diens lichaam aan om haar wakker te maken. "Wakker worden, nutteloos kind,"

Kilte omhelsde haar zoals je zou denken dat een vriend zou doen. In ieder geval, dat was hoe ze zich inbeeldde dat het zou voelen. De enige die dat ooit bij haar zou proberen was Dreamdust; maar die verdiende het niet om door haar zo vergiftigd te worden. Brimstone rilde. Haar gifgroene ogen openden zich opnieuw; ze staarde recht in de ogen van iemand die ze nog meer haatte dan zichzelf. "Roseburn..", siste ze tussen opeengeklemde kaken, waarna ze zich meteen rechtzette en groot maakte. Haar vacht stond rechtomhoog op haar rug. Dit moest een droom zijn, dat kon niet anders. De kattin was immers manen geleden gestorven, nadat ze hun moeder vermoord had als het vals kreng dat ze was. En Brimpaw? Die had gedanst op Roseburn's graf.

Een akelige lach verliet haar bek terwijl ze toekeek hoe de ander zich groot maakte, wellicht om haar te intimideren. "Denk je nu echt dat je mij iets aan kan doen, kleintje? Toe maar, probeer het, en je zult zien dat ik niet meer leeg kan bloeden. Ik leef voor eeuwig. Jij daarentegen.." Haar blauwe ogen keken de ander uitdagend maar koud aan. Het was duidelijk dat Roseburn hier de touwtjes in handen had. Dit was niet meer de droom van Brimstone. Nee, dit was dark forest.

Brimstone sloeg haar klauwen uit maar wist dat de ander gelijk had. Desondanks.. Wou iets in haar het wel proberen. Wat kon ze doen? Haar hier houden, waar hier ook mocht zijn, zodat ze voor eeuwig opgescheept zou zijn? Haar laten sterven, zodat ze misschien eindelijk eens van al het leiden op deze verdomde wereld vanaf was? Nee, de warrior was niet bang voor de dood. Er was niets dat Roseburn kon doen om haar te raken, helemaal niets! "Wat wil je van me?", snoof ze geïrriteerd, haar groene blik even om zich heen slaand. Het was koud hier. Haar adem kwam in witte damp uit haar bek en haar lange, warrige vacht kon haar amper warm houden. Het voelde bijna te echt om een droom te zijn..

Och, het ding ging het werkelijk niet eens proberen. Wat was zij makkelijk om over te halen zeg. Wellicht zou Rose nog meer aan haar hebben dan ze eerst dacht, maar dan zou ze zich eerst om haar ontzettende walging heen moeten zetten en ze wist niet of ze dat überhaupt wel wilde. "Wat ik van jou wil, kind," sprak ze waarna ze voor de ander ging staan (die overigens duidelijk groter was dan haar), "Is zien hoe je helemaal kapot gaat." Vervolgens sloeg ze haar klauw uit en trok ze deze diep over de ander haar borst.
- Kleine powerplay if I may c;

Het was bespottelijk hoe de kattin voor haar neus haar kind bleef noemen terwijl ze zo duidelijk groter was. De grote kattin keek neer op haar zus met tot spleetjes toegeknepen ogen. Zien hoe ze helemaal kapot ging? Dat was niet moeilijk - dat deed ze zelf al meer dan genoeg. Haar leven was gedoemd te mislukken, daar had ze geen hulp bij nodig. Maar Brimstone's gedachten werden afgekapt door de ijskoude pijn die door haar borstkas trok toen Roseburn met haar klauw haar vel openreet. Brimstone opende haar snuitje als om te roepen, maar kon enkel een ademloze kreet uitslaan - het geluid dat je maakte wanneer je onverwacht het ijskoude water inplensde en je de adem benomen werd. Maar de kattin was geen lafaard, ze liet zich niet doen; dom, tsja, dat was ze misschien wel. En dus sloeg ook zij haar klauwe uit en sloeg ze naar Roseburn, alsof ze het droombeeld pijn zou kunnen doen. Proberen kon ze in ieder geval en proberen zou ze.