[Halloween Event] Lost in Thoughts and Prayers

De dag was langzaam voorbij gegaan, immers had ze al haar trainingen gedaan, had zelfs een klein konijn weten te vangen voordat deze de grens over was gerend. Hopelijk zou men dan eindelijk inzien dat ze haar eigen persoon was en niet alleen maar een afstammeling van Abysshowl en die oude leader Oceanstar. Ze snoof zachtjes, terwijl ze zich omdraaide in d'r nest. Normaliter zou ze niet zo vroeg naar bed zijn gegaan, maar het was al aan het schemeren en ze had totaal geen zin om sociaal te gaan zitten doen met andere. Niet dat ook maar iemand met haar wilde praten, iedereen leek bang voor d'r te zijn. Het zag er bijna naar uit dat haar gedrag naar Wisteriawisp er voor gezorgd had dat nu niemand meer in haar buurt wilde zijn. Ashpaw gromde, eigen schuld. Die vervloekte kattin verdiende 't, een beetje nutteloos zitten wezen in de Elders Den terwijl er eigenlijk niets mis met d'r was. De grijze kattin snoof en negeerde alle kriebels die door haar lichaam heen schoten. Waarschijnlijk iets verkeerd gegeten. Ze sloeg haar staart over d'r neus heen en draaide zich nog een keertje om. Het zag er niet naar uit dat ze de slaap zou kunnen vatten vanavond, wat betekende dat ze weer een nacht op zou blijven en dus morgen kapot zou zijn tijdens haar training. Gelukkig was er bijna niemand in de Apprentice Den en dus zou ze ook geen commentaar krijgen als ze zou liggen woelen en draaien. Ze staarde naar de achterkant van het nest en gromde diep, wat een verschrikking was dit toch. Maar terwijl ze dacht aan alles wat haar kwaad maakte momenteel, zakte d'r oogleden dicht en viel ze in een onstuimige diepe slaap.

Ashbury

And I wonder why I tear myself down

Elfje

Het voelde goed om eindelijk zichzelf te zijn. De grote kater greens terwijl hij met grote pootstappen op de aarde neerdaalde. Nu zat hij niet meer gebonden aan valse beloftes van eer en eerlijkheid. Nee, Dark Forest had grotere doelen. Ze waren geen stoffig hoopje dat hun dagen besteedde met jagen op prooi die niet wegrende. Whitelion had dit veel eerder moeten doen.

Toen zijn pootstappen in het stof van het Windclan camp landden, maakten ze geen afdrukken. Hij keek om zich heen in het nachtelijke landschap en verbaasde zich over hoe weinig het camp in al die manen veranderd was. Hoe lang was hij hier al niet meer geweest? Veel te lang. Slechts weinigen zouden hem nog kennen; uit verhalen, misschien, vooral. Hij vroeg zich af of Windclan hem als de held of de vijand afschilderde.

Maar dat was buiten de kwestie. De grote kater boog automatisch zijn hoofd toen hij de apprentice den inliep, al had hij nooit zijn hoofd kunnen stoten. Er waren weinig apprentices in de den; maar ééntje trok zijn aandacht. De kattin lag te woelen, achterin de den. Een dochter van zijn (half)zus. Familie. Een grijns trok over zijn snuit. De pluizige kater ging liggen naast Ashpaw en wachtte tot ze wakker zou worden; want dat zou ze.

En dan zou hij haar eens de waarheid vertellen, die niemand haar ooit verteld had. Hij snapte maar al te goed hoe zij zich voelde, waarom ze zo boos was op die nutteloze Wisteriawisp. Hij was ooit hetzelfde geweest. Ze was jong, beïnvloedbaar en richtingloos. Maar nu was hij degene die hij zelf nooit gehad had; degene die haar richting zou geven.