Stars left me with a broken heart [Halloween Event]

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

Honorpaw sliep wel wat vaker niet meer in de Apprentice Den. Dit omdat ze een kitten had gevonden en zichzelf nu verantwoordelijk voelde voor de kleine spruit. Zelfs al had ze nog niet de leeftijd waarop ze aan gezinsuitbreiding dacht, ze wilde immers nog lang niet moeder worden. Toch had haar hart een plekje gevormd voor Stellularkit, de kitten die haar weer hoop had gegeven dat ze toch voor iemand nog wat zou kunnen zijn. Zelfs met haar gebroken hart, niemand had het gezien totdat het te laat was en de woorden die ze had gesproken naar Snowpaw deden haar nog steeds zeer. Ze voelde zich verlaten door haar vader die zich bij Starclan had gevoegd uit zijn eigen wil. Hij had de keuze gemaakt dat hij onvoldoende had om voor verder te leven en dat stak. Hij had van hen gehouden, toch? Ook al voelde het op dit moment alsof ze niet op de eerste plek had gestaan. Het was altijd haar zus geweest, zijn grootste trots. Haar grootste trots, want zijzelf had het zo ver kunnen schoppen. Ze was in aanraking geweest met Starclan, als Medicine Cat. Haar blauwe ogen gleden naar het kleine wondertje dat ze had kunnen redden en ze likte hem voorzichtig over zijn kop.

Natuurlijk kon ze hem niet voeden, maar ze kon hem liefde geven die hij anders ongetwijfeld van de pas overleden Vividskies had gekregen. De kattin had er vreselijk uit gezien, zoveel bloed. Het beeld brandde nog steeds op haar netvlies, het was anders geweest dan de vredige dood van haar zus en haar vader. Beide hadden de keuze gemaakt dat het hun tijd was, zou zijzelf ook hun voorbeeld geven en de keuze nemen wanneer het leven te zwaar op haar schouders drukte en ze de eeuwige rust verdiende? Ze wist het niet, maar voor nu had ze wat om haar hart in te storten. Een taak die was goedgekeurd door haar Leader. Zacht snorrend viel de jonge kattin dan ook in slaap.

words: 333 | tag: open

∎ ◣ ◥

Haar ijsblauwe ogen stonden koud gevestigd op het slapende kind. Een dochter van Pantherstar, oftewel, een handlanger van haar moeder. Ze moest hen uitroeien, hen allemaal. Zolang die bloedlijn nog leefde was er een schaduw in Riverclan. Een bliksemflits trok over het clangebied heen, maar kleine Honorpaw zou daar niks van merken. Nee, die zou vastzitten in haar droom.
"Honorpaw," fluisterde ze zachtjes, terwijl ze de ander zachtjes over haar rug streek met haar staart om haar te doen ontwaken in haar dromenwereld. Haar blik was intens, maar er zat iets van liefde in terwijl ze de uk zag wakker worden.

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

Honorpaw was nog niet voldoende gebroken om enkel nachtmerries te hebben. Ze had haar jonge leventje geleid met trots en liefde voor haar Clan en met name voor haar familie. Een trots die kwam door de strenge opvoeding van haar ouders die niets meer wensten dan dat de kitten zich op een waardige manier tussen de rest van de Clangenoten zou voegen. Ze hoopte dat ze ooit net zo goed en sterk zou zijn als haar vader en moeder, zelfs al stakende afwezigheid van Pantherstar zeer diep in haar kleine hartje. Iets zorgde ervoor dat het zachte gespin stopte en de jonge kattin haar blauwe ogen opende. 'Honorpaw,' werd er gefluisterd terwijl een staart over haar rug gleed. Een intense blik was het eerste dat de parelgrijze kattin zag, een bekende blik. Roseburn? Haar oren schoten overeind terwijl ze de slaap uit haar lichaam probeerde te schudden en de vaag bekende kattin aanstaarde. 'Roseburn? Prevelde ze verward.

words: 159 | tag: open

∎ ◣ ◥

Een glimlach trok over haar lippen toen Honorpaw haar naam prevelde. Ze herkende haar, dat was goed. Het was duidelijk te zien dat Honorpaw verward was. "Shhh, shh," murmelde ze zachtjes terwijl ze naast de ander ging zitten. Ze gaf de ander een verzorgende lik over de bol waarna ze haar aankeek. "Hoe gaat het, zusje?" Ook al waren ze niet werkelijk familie, zo zou de ander er ongetwijfeld over denken, met hoe betrokken hun families met elkaar geweest waren. Vragend keek ze naar de ander, die een zware tijd achter de rug had. Een koude wind stak op, net zoals thuis. Hun adem werd zichtbaar als wolkjes. Kleine vriessporen trokken over de zwarte grond.

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

Het was niet iets dat ze verwacht had toen ze bij Stellularkit in het nest was gekropen om te gaan slapen. Bezoek van een kat die dood moest zijn, die niet bij haar de dromen hoorde te verrijken. Het was een van haar "zussen" niet biologisch maar één van de kinderen van Butterstar en ze waren altijd erg betrokken met elkaar geweest. 'Shhh, shh,' stelde de calico haar gerust voordat ze haar een lik over haar hoofd gaf, waardoor Honorpaw even kalm met haar ogen knipperde. Een gebaar van acceptatie. 'Hoe gaat het, zusje?' Vroeg de ander die beduidend heel wat Moons ouder was geweest. De parelgrijze kattin hield haar kop schuin terwijl ze haar schouders ophaalde. 'Zoals het altijd gaat in Riverclan rond deze tijd,' Mauwde ze zacht, er was zoveel gebeurd maar daar wilde ze niet aan denken in haar dromen in de nacht waarin ze rust moest hebben. Een koude wind stak op en deed de kattin kort rillen, ze hield van de warmte van haar nest in de nacht, heerlijk opgekruld tegen haar familie. Haar adem werd zichtbaar net zoals de Vries sporen die over de zwarte grond trokken, het was toch nog niet Leafbare? 'En met jouw?' Vroeg de onschuldige kattin onhandig alsof ze nog steeds niet kon beseffen dat een dode kattin haar bezocht.

words: 220 | tag: open

∎ ◣ ◥

Het was jammer dat de ander niet sprak over wat ze meegemaakt had, dat was nou net waar Roseburn achteraan aan het gaan was. Een lachje trok over haar lippen toen de ander vroeg hoe het met haar ging, waarna ze goed nadacht over wat haar antwoord hier het beste kon zijn. "Het gaat niet zo heel goed, zusje, ik mis mijn kinderen zo," sprak ze toen wat verslagen. "Toen ik doodging heb ik hen helaas moeten achterlaten, en hoewel ik ze kan zien vanuit de sterren zou ik ze zo graag weer in mijn armen willen sluiten." Een zucht rolde over haar lippen waarbij er tranen in haar ogen opwelde. "Ik denk dat je wel begrijpt hoe ik me voel.."

If you want to be a hero,

you need to have dreams and honor.

Het was niet alsof ze Roseburn goed gekend had, waardoor de jonge parelgrijze kattin haar gedachten over de dood van haar vader niet uitsprak. Soms was het beter om deze voor zichzelf te houden en als ze eerlijk was ging het leven daadwerkelijk verder, misschien wat te snel naar haar wensen maar ze moesten verder. Iemand moest eten op de prooistapel brengen, er was meer dan genoeg te doen. Een lachje gleed over de lippen van de knappe kattin voordat ze sprak. 'Het gaat niet zo heel goed, zusje, ik mis mijn kinderen zo,' sprak ze toen wat verslagen. Honorpaw was zeer jong geweest en de kittens van Roseburn waren wat ouder dan zijzelf. 'Toen ik doodging heb ik hen helaas moeten achterlaten, en hoewel ik ze kan zien vanuit de sterren zou ik ze zo graag weer in mijn armen willen sluiten.' Een zucht rolde over haar lippen waarbij er tranen in haar ogen opwelde. Ergens voelde de parelgrijze kattin medelijden voor haar, het was niet makkelijk zonder geliefden verder te leven. 'Ik denk dat je wel begrijpt hoe ik me voel..' Honorpaw knikte langzaam. 'De sterren hebben veel van mij afgepakt. Chivysniff, Papa, ik vraag mij af wanneer de volgende zo wordt weg gerukt.' Murmelde ze zachtjes, in haar achterhoofd had ze nog steeds het gevoel dat dit een droom was, want ze was geen kattin die iets met Starclan te maken had.

words: 239 | tag: open

∎ ◣ ◥