Dumb, dumber, dumbest

Met een koude blik in zijn ogen die ongeveer levelde aan de temperatuur dat doorheen het territorium hing, liep Thawrage weg van zijn territorium. Hij had even geen zin om aangesproken te worden door een warrior die hem per se bij een patrouille wilde hebben, een apprentice die een vraag had of een kitten die hem ging irriteren met allerlei spelletjes waar hij geen boodschap aan had. Thawrage had nooit wat aan kittens gevonden en de kans dat hij ooit een familie op zijn eigen zou starten, leek hem vrij nihil. Hij was dan ook niet echt het type dat romantisch met één of andere she-cat in de schemering ging liggen en een konijn aan haar gaf, waarna hij haar de eeuwige liefde verklaarde. Het idee alleen al liet hem bijna kokhalzen. De kater liep in plaats daarvan richting Fourtrees, waar hij hoopte wat rust te kunnen vinden voordat andere katten hem weer lastig kwamen vallen met allerlei dingen en taken waar hij niks om gaf. Het duurde niet al te lang eer dat Thawrage Fourtrees bereikte en hij ging rustig zitten aan de voet van de vier eiken, waar hij al als apprentice zijnde geen ruk om had gegeven en dat nu nog steeds niet deed. Alle Clans en heel hun tradities konden hem gestolen worden en het sprookje over een groep dode katten dat over hun waakte, was al helemaal niet iets wat hem interesseerde. En dus bleef hij met een stoïcijns gezicht vooruit kijken terwijl hij wachtte op het vreselijke moment dat hij terug moest keren naar zijn territorium om wat te gaan jagen. Voor nu genoot hij nog maar even van de rust.

Ach ja, de prachtige Fourtrees. Vier bomen die toevallig mooi bij elkaar gegroeid waren en gezorgd hadden voor een soort van cirkel met een ruime open plek middenin. Waar men verzamelde eens per maan, wanneer de maan vol aan de hemel stond en dan in vrede spraken. Wel, dat was de bedoeling meestal. De vrede was nou niet persé altijd daar. Maar hey, hij was geen Leader, Deputy of Medicine Cat en hij had niks te maken met die vrede. In elk geval probeerde hij daar niet voor te zorgen. Ok, toegeven, hij was niet de kat die je naar de andere clan stuurde met een boodschap ofzo, maar hij was ook niet de kat die zelf naar een andere clan ging met een niet al te vriendelijke boodschap. Je kon veel van hem zeggen, maar hij was een vriendelijke vent. En dat bleef niet bij Thunderclan. Dus toen hij door het struikgewas te voorschijn kwam en een andere kat zag zitten keerde hij niet meteen om of ging hij die Windclanner een lekker potje uitscheldde. Nee, de 'Warrior' bekend onder de naam van Smouldertongue, soms ook gewoon Smoulder of zelfs Smoul, liep met een vriendelijk blik op zijn snuit naar de andere toe. Hij zag er nog jong uit, in elk geval jonger dan hij was. Zijn naam wist Smouldertongue niet, ook niet echt iets wat het kon zijn. Hoewel hij zichzelf vriendelijk opstelde en duidelijk geen kwaaie bedoelingen had, was hij ook wel op zijn hoede. Toch wist hij zeker dat als hij gewoon duidelijk maakte geen kwaad in de zin te hebben, deze iets nors kijkende kat hem waarschijnlijk niet meteen zou vermoorden. Tenminste, dat hoopte hij dan. Eindelijk had hij het hele veld overgestoken.''Goededag, een mooie plek onder de boom?''begroette hij, meteen een vraag stellend. Want kijk, een goede vraag kon het begin zijn van een goed gesprek. In Windclan hadden ze niet zoveel bomen inmiddels, dus wie weet hield deze kat er wel van om onder bomen te zitten en kwam hij daarvoor hier.

Het mocht ook weer niet te lang duren, de rust. Thawrage onderdrukte een geïrriteerde zucht toen hij pootstappen hoorde en de geur van ThunderClan niet veel later in zijn neusgaten drong. Net zoals Thawrage de aanwezigheid van zijn Clanmates zo goed mogelijk probeerde te vermijden, deed hij dat ook met katten van een andere Clan. Het enige moment dat hij verwachtte dat hij iemand van een andere Clan zou tegenkomen, was als hij een border patrol deed. Zijn blik gleed dan ook niet bepaald geamuseerd naar een oudere warrior die hem toesprak zoals één van zijn elders had kunnen doen. “Tja, wat kan ik zeggen?” Zijn toon was koud en zijn blik was nog kouder. “Als ik de pracht en praal van mijn eigen territorium niet meer zo waardeer als eerst, dan zal ik een nieuwe plek uit moeten kiezen.” Het sarcasme droop van zijn woorden af en hij had zin om zich om te draaien en weg te gaan. Wat hij waarschijnlijk ook wel zou doen als deze ThunderClanner hem te lang bleef vervelen met irritante vragen. “Kom je mijn tijd hier verspillen met nutteloze anekdotes of heb je ook nog iets nuttigs te vertellen?” vroeg hij grof aan de ander.

“Het is toch wel heel triest gesteld met ThunderClan als een senior warrior al aangeeft dat Fourtrees een mooie plek is om te zijn,” zei Thawrage op een licht spottende toon. Hij verkoos Fourtrees omdat hij dan geen last had van zijn Clanmates, maar het bleek zo te zijn dat deze ThunderClanner écht iets om zijn omgeving gaf. Daar was Thawrage allemaal niet mee bezig als hij naar een nieuwe plek trok. Het zag er in zijn ogen allemaal hetzelfde uit, hoe je het ook wendde of keerde. “Ik geloof dat je vanochtend wakker werd met geen enkele nuttige informatie voor niemand,” zei hij op een botte toon, waarna hij zijn blik afwendde. “Ik ging eigenlijk van mijn territorium weg in de veronderstelling dat ik die irritante dwazen in mijn Clan niet zou tegenkomen, maar het blijkt dat mijn territorium toch de betere optie was als ik het gezelschap hier bekijk,” ging hij al even grof verder, zijn goudkleurige ogen scherp richtend naar de ThunderClanner.

Slecht publiek vandaag, als je het hem vroeg. Deze Windchagrijn leek de aanwezigheid van de Thunderclanner niet te willen. Beetje jammer voor hem, Smouldertongue had net zoveel recht om hier te zijn als hij had. Het bleek trouwens dat de jongere Warrior niet zoveel om zijn omgeving gaf, in elk geval leek het daarop. Of hij hield niet van bomen. Smouldertongue keek eens om zich heen, nog niet bepaald onder de indruk van de andere. "Thunderclan is prachtig, maar deze plek is indrukwekkend"gaf hij toe, waarna hij luisterde naar wat hem nog meer werd verteld. Hij lachte kort erop. Vandaag was hij inderdaad niet een bron van informatie. Zijn nieuwe 'vriend' ging lekker door met klagen. "Ach, je kunt niet alles hebben"zei Smouldertongue zijn schouders ophalend toen de klaagpartij klaar leek te zijn.

“Sinds dat ik in WindClan geboren ben en een infiltratie van ThunderClan gebied nu niet bepaald op mijn to-do lijstje staat, zou ik niet weten of jullie gebied prachtig is of niet,” zei hij op een koude toon tegen de kater. Er waren van die katten in zijn Clan die helemaal obsessief bezig kon zijn met het overnemen van bepaalde gebieden, maar Thawrage kon het weinig schelen waar hij woonde of waar hij kon jagen. Zo lang hij zich zo nu en dan af kon zonderen van gezelschap – wat in zijn geval bijna elke dag en elk uur was – vond hij het allemaal prima. Zijn blik gleed weer naar opzij toen de ThunderClanner zijn bek open deed. “Er zijn van die dwazen die op zoek zijn naar de ideale partner, naar een gezinnetje stichten of naar een rol als leader,” antwoordde Thawrage op een koude toon. “Mijn visie is dat als je jezelf hebt, je niks anders meer nodig hebt.” Je kon alleen vertrouwen op jezelf en als elke dwaas in het woud dat nu eens zou beseffen, dan zouden er in elk geval al een stuk minder fouten gemaakt worden. Zoals die half-Clan kittens die zich overal als een ziekte leken te verspreiden in elke Clan.

“Dat zou je ook niet eens kunnen, geloof me,” sprak hij op een koude toon toen de ThunderClanner zei dat hij Thawrage niet zou tegenhouden. Er was geen enkele kat die Thawrage en zijn visies tegen kon houden. En er was ook geen enkele kat die hem kon veranderen. Alleen voor Oakpaw zou hij een uitzondering maken, maar zelfs naar zijn kleine broertje behield hij zijn terughoudende attitude. Oakpaw was de enige met wie hij een gesprek had, van wie hij hield en van wie hij probeerde om een betere kat te maken, maar dat was dan ook de enige waar hij moeite en energie in wilde steken. “Doe je voor de rest nog veel in je leven buiten het weergeven van je visies op het leven naar anderen toe?” vroeg hij op een sarcastische toon aan de kater, waarbij hij kort met zijn oortje trok. Het was niet dat het hem ook echt interesseerde wat de kater ging zeggen, maar er waren weinig andere dingen die hij kon doen op dit moment en aangezien de kater niet weg zou gaan, moest Thawrage hem maar net zo lang irriteren met zijn sarcasme en botheid tot hij dit doel wel zou bereiken.