Deep Secrets that she keeps inside

Het was ietsjes donkerder dan vroeger, maar nog net genoeg om goed te kunnen zien. En in geval dat het zou beginnen regenen, had ze haar andere zintuigen zoals reukzin, gehoor en voelen wat beter uitgeoefend zodat ze haar weg toch nog terug zou kunnen vinden, maar toch wilde ze het liefst dat het weertje goed bleef. Niet noodzakelijk zonnig, maar liefst geen stortbui. De lichtbruine poes stapte verder tegen de wind in, opweg naar de Fourtrees omdat die plek best wel gezellig was. Het was ook een belangrijke plek, een soort van unie en vredesplek tussen alle Clans. Het was ook best wel belangrijk voor haar diep vanbinnen. Omdat ze wist dat deze plek geen vijandschap droeg en het was een fijn gevoel om in een vriendelijk gebied te zijn. Misschien kon de warrior hier wel iemand ontmoeten en een vriend maken.


+Thawrage

Thawrage wierp een norse blik in de richting van de apprentice die nog altijd niet de hint leek te begrijpen en ook niet aan het luisteren was naar wat hij zei. De apprentice leek steeds nerveuzer te worden onder zijn blik, maar dat liet Thawrage koud. “Je bent nog niet klaar voor je final assesment. Ik denk dat dat wel duidelijk is,” zei Thawrage na een korte stilte op een koude toon en hij keerde de verloren lijkende apprentice de rug toe. StarClan, waarom moest hij per se deze training doen? Hij had ermee ingestemd om een test te doen bij de apprentice, maar als hij had geweten dat hij zo’n ramp was, dan had hij het aan iemand anders overgelaten. Thawrage zag dat de apprentice met zakkende oortjes terugliep naar het kamp, maar hij voelde geen spijt over de woorden die hij had gesproken. Als de apprentice dit niet eens aan kon, dan was er geen blik als warrior voor hem in de Clan. Thawrage onderdrukte zijn frustratie en liep naar Fourtrees zodat hij hopelijk even alleen kon zijn. Hij had wel weer genoeg dwazen om zich heen gehad. De kater nam grote passen en daarom duurde het dan ook niet lang eer dat hij bij Fourtrees was, waar hij zowel de grote eiken bomen geen blik waardig keurde als de RiverClanner die erbij in de buurt was. Hij bewoog enkel zijn oortjes in haar richting ten teken dat hij haar had opgemerkt, maar voor de rest hield hij zijn blik strak vooruit. Als hij ergens geen zin in had, dan was het wel gezellig gaan zitten doen tegen dwazen die niet in zijn Clan zaten.

De kattin keek naar boven, waar de takken nog steeds in beeld waren en het leek wel alsof ze haar beschermden. Ze voelde zich zo klein tegenover de grote, uitstekende takken en die grote rots in het midden, maar toch voelde ze zich heel erg beschermd hier. Haar reukzin had wel een andere geur opgevangen dan de normale bos- en frisse lucht geuren. Er was een andere kat, een windclanner om precies te zijn. De lichtbruine kattin richtte haar blik richting waar de geur vandaan kwam en zag vaag een andere kat daar staan. Rustig bleef ze staan waar ze stond, maar ze besloot hem een knikje terug te zenden zodat hij zich niet genegeerd zou voelen. Veel zei ze niet. Veel hoefde ze ook niet. Ze voelde zich al minder eenzaam als ze aandachtig naar beiden hun ademhalingen luisterde.

Thawrage deed net alsof hij het knikje van de visvreter niet had gezien en richtte zijn blik stoïcijns naar voren. Waarom moest het dan ook steeds zo zijn dat als hij naar een bepaalde plek ging om alleen te zijn, dat er dan weer andere katten waren? Gelukkig was deze kattin stil en hoefde ze de stilte niet te verbreken met onnodige anekdotes waar Thawrage toch geen behoefte aan had om naar te luisteren. Ze leek stil te blijven en dat vond Thawrage prima. Zijn blik gleed naar voren en hij nam de rots voor hem kort in zich op. Hij had nooit een specifieke interesse voor de leiderspositie gehad en ook nu hij naar de rots keek, snapte hij niet waarom katten soms spontaan de rillingen kregen als ze naar die rots keken. Alsof een groep dode katten echt het verschil konden maken tussen leven en dood. Hij geloofde niet in StarClan en hij wist dat dat een opinie was die niet bepaald populair was bij de rest van de katten die in zijn Clan zaten, maar ook dat kon hem eigenlijk vrij weinig schelen.

De stilte heerste over de Fourtrees. De twee katten spraken niet en het was zo stil dat de poes haar eigen, diepe ademhalingen kon horen terwijl ze naar de grote rots keek. Ze zou daar toch nooit kunnen komen, ze zou nooit een kans maken om leider te worden. De kattin was enkel een SpiderClan deputy geweest in haar fantasie, in haar dromen. Maar in het echt zou ze zoiets nooit kunnen bereiken. Ze zou nooit veel bereiken, haar enigste doel en nut was om te gaan jagen voor de Clan wanneer het zonnig was, en dat was het niet bepaald altijd. Er was een barriere met waar ze steeds moest stoppen om terug te keren, dit was hoe haar leven in elkaar zat gebouwd, maar ze moest toch blij zijn dat StarClan haar deze mogelijkheden had gegeven. Eerlijk gezegd trok ze StarClan soms wel in twijfel hierdoor, want als ze er echt waren, dan zouden ze katten zoals haar toch niet zo laten lijden? Die vraag zat al een tijdje in haar kop te bekeren, al sinds ze warrior was. Maar het was daar nu niet de tijd voor. Die gedachtes focuste ze van de steen af terwijl haar blik gleed naar de kater, naar de WindClanner. “Hey”, zei de poes zachtjes, zo zacht dat het wel bijna onhoorbaar leek en het vervaagde met de wind die woei. Misschien had hij het toch wel gehoord.

De zachte begroeting van de kattin zou ongehoord gebleven zijn als de wind toevallig niet in zijn richting waaide. Meteen draaide Thawrage zijn kopje zodat hij haar in zich op kon nemen. Ze was kleiner dan hem – wat wel te zeggen viel over bijna alle katten die hij tegenkwam, gezien hij zelf abnormaal groot was voor iemand van WindClan – en haar stem klonk nogal fragiel, alsof ze een gesprekspartner zocht waar ze heel haar levensverhaal aan op kon hangen. Mooi niet. “Als je denkt dat ik hier ben om te luisteren naar welk zielig verhaal je dan ook wilt ophangen of je wil horen klagen over hoe oneerlijk het leven is, bespaar je de moeite,” zei hij op een koude toon tegen haar. “Of bespreek het met hun.” Hij knikte naar de hemel, waar een stel groep dode katten zou moeten leven waar heel zijn Clan blijkbaar in leek te geloven, inclusief Oakpaw. Hij was echter niet zo voor van die fantasieverhaaltjes en geloofde er dan ook helemaal niks van.

Pfft. Ze had er genoeg van. Elke kat was zo gemeen tegen haar- ze stalen haar prooi, ze zeiden dat ze amper wat waard was, en nu dacht deze idioot ook nog eens dat ze haar levensverhaal aan hem wou vertellen. Of aan StarClan. Nou goed nieuws voor jou hoor, StarClan heeft haar meerdere keren laten vallen. Waarom zou ze hen nog om hulp vragen als ze haar dit al hadden aangedaan. Maar haar woede kwam er niet uit. Haar enge ogen zaten gewoon, bijna zielloos, in de zijne te staren. De bruine poes deed zoveel moeite om vrienden te maken. Vrienden naast Blossomflower. Maar niemand, dankzij haar stomme oogproblemen, had haar graag. Al sinds ze een kitten was vond iedereen haar super eng, en het zou nu niet anders zijn. Het zou nooit echt veranderen. En het was zo spijtig dat zij juist het slachtoffer was van dit stomme probleem.

De poes zei niks, maar zat hem in plaats daarvan aan te staren. Het was een blik waar Thawrage ongemakkelijk van zou zijn geworden als hij daar het type voor zou zijn geweest, maar de waarheid was dat de zielige blik hem nauwelijks iets deed. In het leven was het winnen of verliezen en als je jezelf al zo zwak opstelde, dan was de kans groot dat ze zou verliezen. Er viel hem echter iets op en Thawrage boog zich wat naar voren zodat hij het beter kon zien. Een sterke visgeur drong zijn neusgaten binnen en met een vies gezicht trok hij zich weer wat naar achteren, zich beseffend dat hij zijn neusje bijna tegen het hare had geduwd. Awkward. “Wat is er met je oog?” vroeg hij op een botte toon om de aandacht af te leiden van het momentje dat ze zojuist hadden gehad. Het had romantisch kunnen zijn als Thawrage alle katten in zijn omgeving – behalve Oakpaw – niet tot op het bot verachtte.

Haar ene pupil was veel te groot, de ander was zeer klein of nauwelijks te zien. Het was normaal voor haar, altijd al geweest. Anderen vonden het maar raar, eng, of een teken van zwakte. En dat brokkelde haar hart telkens meer als ze er aan dacht. Hoe dan ook, de kater raakte heel awkward opeens haar neusje aan waarna ze zich wegrekte en hem absurd aankeek. Hallo? Wat was de bedoeling daarvan? ‘Wat is er mis met je oog?’, vroeg deze toen bot en onbeschoft. De lichtbruine poes fronste even terwijl ze hem aankeek met haar eng en vreemd gestaar. “Dankjewel voor de friendly reminder dat ik vervloekte ogen heb, dank u, dank u”, sprak ze sarcastisch en rolde met haar ogen. Niemand zei ook iets goeds hmm. Dan moest ze er maar gebruik van maken.

Thawrage trok een gezicht toen ze hem strak bleef aankijken met haar vreemde ogen. Hij was daar niet echt onder de indruk van, al kon hij zich voorstellen dat mentaal zwakker gestelde katten dan hem dit heel eng hadden gevonden. Hij beantwoordde haar blik echter zonder blikken of blozen en zwiepte met zijn staart toen ze haar opmerking maakte. “Het is wel dapper dat je als elder zijnde helemaal alleen naar hier durft te komen met ogen die niet eens fatsoenlijk functioneren,” sprak hij op een koude toon tegen haar, al was het niet duidelijk of hij dat als compliment bedoelde of gewoon zei om vals te zijn. Hoewel… zijn gedachten gingen kort naar Harespring. Die dwaas had ook geen goed zicht en toch was ze warrior geworden. Zou dat met deze kattin ook het geval zijn? Het verschil was wel dat Harespring steviger in haar poten leek te staan dan deze dwaas. Als hij de mentor van zijn broertje dan één goede eigenschap mocht geven, dan was het deze wel.

'Het is wel dapper dat je als elder zijnde helemaal alleen naar hier durft te komen met ogen die niet eens fatsoenlijk functioneren', sprak de tom op een koude toon tegen haar. De kattin trok wat met haar oortje. "Het is wel dapper dat je als dwaas zijnde zomaar een Warrior durft aan te nemen voor een Elder", kaatste de kattin zijn zin na, maar dan wat verbeterd. Ze begon wat geïrriteerd met haar staart te zwiepen. Ze was misschien een beetje onstabiel, maar dat wilde niet zeggen dat anderen haar konden beledigen zoals dat. Dat ze haar konden aannemen voor een Elder. Ze had er genoeg van. Ze was geen speeltje die je overal mee rond kon gooien voor je eigen plezier- dat was ze niet. En dat zou deze kater al snel genoeg ondervinden als hij niet oppaste.

De kattin verraste hem een beetje door te zeggen dat ze een warrior was. Maar ze verbaasde hem nog meer door hem openlijk een dwaas te noemen. Hij richtte zijn blik strak naar haar en kneep zijn ogen kort samen. Hij was niet het soort kat dat uitviel omdat anderen hem een dwaas noemden of omdat ze hem niet moesten; Thawrage’s hele leven bestond uit katten die hem niet moesten. Op Oakpaw na had hij het idee dat iedereen hem graag uit de Clan zag vertrekken, maar dat was andersom ook het geval. Thawrage wilde het liefste met rust gelaten worden en spendeerde zijn dagen door sarcastisch, bot en terughoudend te doen tegen anderen en soms had dat verrassende resultaten, zoals hier wel weer het geval bleek te zijn. Hij keek haar voor een kort moment op een kille manier aan. “Je leader moet wel heel wanhopig zijn om iemand met een verslechterd zicht tot warrior te maken,” was uiteindelijk het enige wat hij zei, waarna hij zijn blik weer van haar afwendde. Ze was zijn tijd en moeite eigenlijk ook helemaal niet waard.