Cursed Apple

De regen zat al wat weg te trekken, maar het water rijkte nog steeds naar zijn modderige, grijswitte vacht. Hier lag hij al een tijdje nu, aangestrand aan de rand van de rivier. Het was zo koud, zo hard en zo… zo… Onverwachts. Hij had nooit gewild van de Gorge gegooid te worden, door commandant konijn dan nog wel. Hij had nooit gewild om zijn young-one dood te vinden, en had nooit in de barn voor gevangenen willen belanden. Hij had niets van dit alles gewild, hij wilde nooit zo dom zijn. Maar daar kon hij niets aan veranderen, dit was wat er gebeurde als hij rondknoeide met het IQ van een baksteen. Het hielp niet, het hielp echt niet.

De rivier stroomde op de achtergrond, het rijkte nog naar hem uit en bedekte zijn vacht nog met het verse water van het onweer. De wind woei nog steeds hard en het maakte een huilend geluid toen het door de weinige takken heen ging, opzoek naar… Waar de wind ook mocht gaan. En de kater lag op de oever, bedekt met modder en zand terwijl vele druppels steeds van zijn vacht probeerden af te druipen.  Zijn hart klopte zachtjes en het water dat hij binnen had gekregen zocht langzaam aan zijn weg naar buiten terwijl hij buiten wereld was. Veel kon hij niet doen, hij stond ‘stil’. Zijn ogen waren gesloten en het water droop langzaam uit zijn lichaam. De grijswitte tom had nooit gewild dat dit allemaal zou gebeuren. Hij wilde erbij horen, cool zijn, young-ones bang maken met zijn gestaar. Het lukte hem allemaal niet en waarschijnlijk zou het hem ook nooit lukken. Hij was niet intimiderend, hij was een grap. Een lachertje, die in alles gefaald had dat hij wilde bereiken. Hij had zelfs gefaald in te falen, wat een succes zeg.

Het was flauw. Alles was behoorlijk flauw, en alles liep helemaal verkeerd. Nu zat hij niet meer gevangen, hij was vrij. Hij was niet in de kattenhemel zoals hem beloofd was, nee, hij was hier, nu, op dit moment, aan het vechten voor overleving. Er was wel één voordeel geweest in die barn, hij kreeg er gratis eten. Maar uiteindelijk zou Brat het toch hebben afgeschaft, ervoor hebben gezorgd dat hij stierf door honger. Daar zou hij het al helemaal niet overleefd hebben. En nu was het de wonder dat hij de shock van de Gorge had overleefd, en nu moest hij maar zien met zijn vliegenbrein hoe hij hier ging overleven. Als hij wakker zou worden, zou hij niet eens weten waar hij was. Dat was… Dat was een probleem. Misschien was het moeilijkste nog niet gekomen, maar ah oh. Nu moest zijn hart werken en ervoor zorgen dat hij wakker werd. Maar dat kon nog wel een poosje duren zo. En de kater had tijd nodig om dit alles te verwerken; dat hij zoveel verspilde vertrouwen kreeg, dat hij in de gevangenis werd gegooid, en dat hij de weg naar BloodClan misschien niet terug kon vinden. Al die problemen, voor zo’n dom kind. Een kind was hij misschien niet, maar hij gedroeg zich wel als een. Het was een moeilijke tijd voor hem geweest. Vroeger liep alles normaal en in een paar manen tijd werd alles geflipt voor hem. Hij had ontelbaar veel wonden gekregen door zijn kattenkwaad en was letterlijk van een klif afgegooid. Maar nu was het hem alleen, hem en de stromende rivier die een deel van zijn lichaam nog nat maakte. Hij en de rivier. Of misschien niet alleen hem en de rivier.


+Thawrageous first

The Gorge was niet bepaalde een plek waar veel katten van zijn Clan wilden zijn, maar Thawrage had vrij weinig angst om de steile helling af te gaan zodat hij beneden iets kon gaan drinken. Het was zelfs zijn favoriete plek omdat geen enkele dwaas van zijn Clan het van deze helling durfde te wagen. Dat wilde ook zeggen dat hij minder last had van zijn omgeving en dat hij niet sociaal hoefde te doen, voor zover Thawrage capabel was om sociaal te doen, that is. De kater had een koude blik in zijn goudkleurige ogen en kort liet hij ze naar de overkant dwalen, naar de kant van RiverClan. Er was geen enkele visvreter te bekennen en Thawrage maakte zijn weg naar de beneden. De kiezelsteentjes die onheilspellend van de rand gleden en naar beneden donderden, deden hem vrij weinig en hij hield zijn goudkleurige blik gericht naar de grond, waar hij zorgvuldig zijn poten zette. Het kolkende water onder hem werd steeds overweldigender en niet veel later was dat het enigste wat hij kon horen. Een kleine grijns kroop om zijn lippen. Officieel gezien was dit RiverClan gebied, maar welke visvreter zou nu toevallig over de rand kijken om te zien dat hij er was? En vanaf boven konden ze zijn geur echt niet ruiken. Hij kon zelfs de jongste dwaas in die Clan laten geloven dat hij één van hun was. Een bruine tabby vacht was nu eenmaal iets dat veel voor kwam en met een beetje liegen kwam hij er wel. De tabby sprong de laatste vossenlengtes naar beneden en kwam trillend op zijn poten terecht. Zijn blik bleef meteen hangen op een kater die letterlijk aangespoeld was en maar half bij bewustzijn leek te zijn. Thawrage fronste, maar liep daarna op de vreemdeling af en keek met een koude blik op hem neer. Hij boog zijn kop laag en hoorde een zwakke hartslag. In een poging om de kater wakker te maken, gaf hij hem een harde mep tegen zijn wang. “Gefeliciteerd,” zei hij op een koude toon. “Ik geloof dat jij één van de eersten bent die een val in deze rivier heeft overleefd. Als beloning zorg je ervoor dat je binnen nu en twee minuten op je poten staat en dat je je weg scheert, anders duw ik je met liefde weer terug die rivier in.”

Het was zeer rustig. Zijn lichaam zat alles te verwerken terwijl zijn brein in standby modus stond. Het was even fijn om niet te hoeven denken, even te rusten en de stilte te ervaren. Ookal had hij er zoveel van gekregen in de barn in BloodClan. Maar dat was geschiedenis, en hier was hij nu. Zielig op een oever, zitten te rusten en te ontsnappen aan al het kwaad. Het ging zo moeilijk worden. De grijswitte tom was niet in de kattenhemel en niet in de echte wereld nu, maar nergens. Alhoewel dat snel werd beëindigd, hij werd namelijk heel hard op zijn wang geslagen. Heel hard.  Zijn ogen gingen nog niet open maar zijn brein werd wel wakker, hij hoorde de rivier stromen en een stem roepen. Was het Orchis weer? De kater durfde zijn ogen niet open te doen maar hij moest wel. Zijn oranje oog opende zich tot een spleetje en bekeek wie er tegen hem sprak. Het was een bruine kater en hij klonk niet al te blij. Zijn ogen hadden moeite met zich volledig te openen en zijn lichaam wilde niet bewegen. Hij voelde alleen maar pijn. En water. Water in zijn lichaam. Hij hoestte het deel dat er nog niet uit was er erg hard uit, maar veel anders kon hij niet doen dan onschuldig en zwak kijken naar de  de kat die hem had gevonden . Wie was die gast zelfs? Well, hij noemde hem voorlopig Bruno. Want hij was bruin, y’know. De aangespoelde tom knikte wat met zijn oor en bleef naar hem staren. Laat me met rust Bruno, ik moet eventjes- auw-bijkomen- ouch- verdomme Orchis, waarom deed je me dit aan?. Daarjuist was alles prima. Het was enkel zijn hart dat werkte, nu moest zijn brein hem weer helpen. En moest hij weer pijn ervaren. Aye.

De klap tegen het gelaat van de kater tegenover hem had geholpen; de kater opende één oog en keek hem wazig aan. Thawrage onderdrukte een geïrriteerde zucht en opende zijn bek zodat hij de geur van de ander in zich op kon nemen. Het water had alle sporen uitgewist van de geur die ooit aan de vacht van deze kat had gekleefd, al kon Thawrage wel raden dat het geen kat van een andere Clan was. Als Thawrage moest gokken, dan zou hij afkomstig zijn van het rogue territory, was hij een flink verloren gelopen kittypet of was het een BloodClanner. Als het dat laatste was, dan was het behoorlijk jammer dat hij de val had overleefd. Hoewel Thawrage niet veel met zijn Clanmates had en ze van zijn part allemaal mochten rotten in de hel was hetgeen wat BloodClan ze tot dusver had aangedaan iets wat zelfs voor hem te ver ging. Hij zou zich dan ook vijandig opstellen naar elke BloodClanner die passeerde, vijandiger dan dat hij normaal gezien deed. Hij gromde geërgerd toen de kater hem op een dwaze manier aan bleef kijken en even overwoog hij om de kater nog een klap te geven. In plaats daarvan liet hij zijn klauwen uit hun hulzen tevoorschijn komen en tilde zijn poot traag op zodat de kater de lange klauwen kon zien die zich aan elke poot bevonden. “Waar kom je vandaan?” vroeg hij op een koude toon aan de ander. Het interesseerde hem vrij weinig dat de kater zojuist een val had overleefd die normaal gezien geen enkele kat zou moeten overleven. Als hij niet wilde dat Thawrage hem in het water gooide, verzamelde hij maar beter genoeg kracht om te kunnen antwoorden op Thawrage’s vragen.

Terwijl hij verder zat te staren naar de kater die hier bij hem stond, toonde die kater zijn scherpe klauwen aan hem en vroeg van waar hij kwam. Aan die klauwen te zien ging hij waarschijnlijk wel naar de kattenhemel als hij niet zou antwoorden maar hij bleef daar liggen en kijken naar hem alsof hij een onschuldige kitten was. De kater voelde het water rijken aan zijn staart en nu hij wat bewuster werd van zijn lichaam, voelde hij eindelijk hoe koud het water echt was. Maar veel kon hij niet dan zijn staart wat omhoog te trekken. “Ik…eh”, kwam er vervolgens zachtjes en schor uit, “BlwehClan...  BlowhClan… BlwodClan”. Hij kon zich niet herinneren dat BloodClan zo moeilijk was om uit te spreken, maar herinnerde zich dat zijn lichaam niet in een al te goede staat zat nadat hij van een klif werd gegooid.  Verder staarde de grijswitte tom ‘Bruno’ verward aan. Die gast zag er niet bepaald uit als een BloodClanner, maar de geur kon hij niet direct herkennen. Het was in ieder geval geen SparrowClan, want hij rook niet zoals die shadowclanners van tegenwoordig. Misschien kwam die wel uit WaterClan ofzo, want hij zat nu aan de rand van een zielige rivier te liggen. Wie wist.  

BloodClan. Thawrage’s blik gleed naar beneden en toen pas viel de halsband hem op die rond de nek van de kat zat. Hij trok zijn lip een klein beetje op. Hij wist dat het aantal hondentanden dat een kat bezat aantoonde wat voor een reputatie hij of zij had binnen de groep en zo te zien leek het hier om iemand te gaan die geen hoog aanzien binnen zijn groep had. Niet zoals een deputy of een leader dat had. Even was hij in dubio over wat hij zou doen. Hij zou de kater natuurlijk terug in het water kunnen duwen en net kunnen doen alsof er niks was gebeurd, maar dat was niet het eervolle leven van een warrior dat hij wilde leiden. Hoewel Thawrage vrij weinig om StarClan en de Code gaf, was het nu ook weer niet zo dat hij zo vals was. De BloodClanner was immers weerloos. Maar als hij weer op krachten zou komen, wat zou dat dan kunnen betekenen? Hm, wat te doen, wat te doen. “Hoe ben je hier in het ravijn beland?” vroeg hij bot aan de kater voor hem. “Of besefte je dat je bloedlijn vervuld is met vuiligheid en besloot je er zelf maar een einde aan te maken voordat een andere Clankat het voor je zou doen?” ging hij al even bot verder. Hij had geen medelijden met een BloodClanner en als hij niet van zijn mentor had geleerd dat er niks eervols was aan het doden van een weerloze kat, dan zou hij de BloodClanner zo weer terug hebben geduwd.

Zo. Hij had toegegeven dat hij een BloodClanner was, en zijn lelijke grijsgroene halsband met die ene hondentand gaven het ook al mee. Toen vroeg de kater ook hoe hij hier was beland of dat hij hier kwam omdat hij realiseerde dat zijn bloedlijn slecht was. De grijswitte kater keek naar Bruno en vervolgens naar de lucht boven hem zonder te bewegen. Want elke beweging dat hij maakte voelde als een steek. Hij was net een soort van verrekte surfplank. Later zou zijn wraak nog eens komen. Al zijn wraken kwamen ooit wel, als hij niet meer zo stijf was. Zijn stembanden hadden zich ondertussen wel al wat kunnen verbeteren waardoor hij wel een woordje kon uitlaten. Zijn stem; één van de stomste functies die hij had. Liefst zou de tom gewoon weglopen van deze windclanner en doen alsof dit nooit was gebeurd, maar hij zat vast. “Ueh- gwa je mij geewn pijn doen ofzo?”, vroeg de tom toen schor en vrijwel verward. Ja hallo, hij was wel een BloodClanner, een vijand van WindClan? Ofwel was Bruno gewoon een doofus. Het maakte niet uit hoe mr. Bosbes hier was beland, het maakte uit waarom de windclanner nog niets anders had gedaan dan hem veel vragen te stellen en zijn klauwen eens te tonen. Of was er eindelijk iemand die hem niet ging behandelen als troep, misschien een vriend? Een lichte hoop begon al te verzamelen, yay!

“Dat idee kruiste mijn gedachten al eens,” zei hij met zijn diepe stem op een botte toon tegen de kater die voor hem lag. Hij trok met zijn oortje en liet zijn blik kort over de ander heen gaan. Het was een wonder te noemen dat hij de val overleefd had, al kon Thawrage niet geloven dat er nog veel heel van hem was. Zo’n val moest er toch wel voor zorgen dat je botten op meerdere plekken braken, of niet? De kater gaf voor de rest geen antwoord op de vragen van Thawrage en de warrior vroeg zich af of hij hem inderdaad niet gewoon van de rand moest duwen. BloodClan was een pest en wat deed je met een pest? Daar probeerde je zo snel mogelijk van af te komen. Maar nee, eerst was er nog informatie die hij te weten wilde komen. Zoals welke Clankat het in zijn hoofd zou halen om een BloodClanner van de klif te duwen. Als het iemand van zijn Clan was, was diegene toch niet zo’n tijdverspilling om tegen te praten als Thawrage in eerste instantie had gedacht. “Maar ik dacht dat ik je vroeg hoe je in dat ravijn daar bent beland. Geef antwoord,” zei hij op een koude toon tegen de BloodClanner terwijl hij met zijn achterpoot een lichte stamp gaf tegen de zij van de kater, zich weinig interesserend voor het feit dat dat wel eens heel veel pijn kon doen.

Ja misschien had hij dat toch niet moeten vragen. Want raad eens wat er nu gebeurde? Hij kreeg een harde stomp in zijn zij, een heel harde stomp voor zijn oh zo gevoelige zij. “Ouch!!”, riep hij kwaad uit en keek boos naar de bruine kater tegenover hem. Als hij nu niet vast had gezeten dan zou hij hem een harde klap hebben terugverkocht, en hopelijk dan ook echt geraakt hebben. Maar dat was zijn punt niet. “Gwoed dan, ugh. Ik werwd van een klif afgegooid door de BlwodClan commandinges”, vertelde de grijswitte tom vervolgens, een beetje vastlopend op het einde. “En alws je je afvraagt waarwom iemand van mijn eigwen soort me vajn een stomme klif afgooit, is het omdat orchideeën blijkbaar een verschrikkelijke haat voor bosbessen hebben”. Hij merkte al op dat het praten steeds beter en beter lukte, want het water was eindelijk op de terechte plaats gekomen waardoor het geen ruis in zijn stembanden meer had. Nu alleen de rest nog, ja, de rest. Voorzichtig probeerde de kater zijn poot te bewegen, alhoewel dat nog even teveel pijn deed, nee, die liet hij maar even zo. Ondertussen was hij al gewend aan zoveel pijn te hebben, alhoewel hij dit niveautje nog nooit had meegemaakt, had hij zich wel vaker erg veel pijn gedaan. Bij elke ontmoeting van zijn 'vriendelijke' clangenoten kreeg hij er wat krasjes bij of werd hij drastisch geplet. En nu gooide zijn 'beste vriend' hem doodleuk van een klif af na hem in de gevangenis te hebben gestoken voor een moord die hij niet eens had gepleegd. Het leven was uitdagend, dat wist hij wel al. Hij had gewoon nooit moeten zeggen aan Leven dat die een grap was, want dat was hij blijkbaar ook niet. Zielige bosbes vond dat hij al genoeg had geleden onder deze pijn, binnenkort als hij weer eens goed zou kunnen bewegen zou hij eens een nieuwe stap zetten in de andere richting. Niet achteruit, maar vooruit, misschien naar het zuidwesten ofzo. Want zelfs hier, op deze plek, waar geen BloodClanners te bekennen waren, kreeg hij pijn. Hmph. Wat heeft hij Bruno zelfs misdaan? 

Thawrage keek met een koude blik op de BloodClanner neer toen deze het kwaad uitschreeuwde van pijn. Het geschreeuw deed hem niks, de kwade blik nog minder. Als hij geen antwoord zou krijgen, dan zou hij net zo lang door blijven stampen totdat de kater bewusteloos zou zijn of totdat hij wel begon te praten. Dat leek echter al niet meer nodig te zijn: de kater begon een onsamenhangend verhaal te vertellen over wat dat er gebeurd was. Thawrage’s mondhoeken drukten zich cynisch naar boven toen hij wist te ontcijferen dat deze kater door zijn eigen commander van de klif was geduwd. “Ah, is het niet heerlijk als incapabele katten het voor het zeggen hebben?” vroeg hij op een spottende toon aan de kater voor hem. Hij trok een overdreven twijfelend gezicht. “Hoewel, zo incapabel is hij toch niet als hij korte metten maakt met zijn eigen vervuilde soort,” gromde hij. Het gedeelte van de orchideeën en de bosbessen begreep hij niet goed, maar hij gaf er niet voldoende om om het te vragen aan de kater. De kans dat hij overleed aan zijn verwondingen was vrij groot en Thawrage had eigenlijk geen zin om langer bij deze kat in de buurt te zijn dan nodig was. “En wat verwacht je nu dat er gaat gebeuren?” vroeg hij op een koude toon. “Dat ik je naar WindClan breng zodat mijn medicine cat je weer kan oplappen en je een gelukkig leven kunt lijden tussen ons hazenvreters?” Ja, hij wist heus wel hoe ze door andere katten genoemd werden. En ook dat boeide hem vrij weinig. Hij keek met een koude blik neer op de kater terwijl hij wachtte op antwoord.

Het was allemaal een miserie dit. Hij zat hier vast en Bruno liep hem te mishandelen als hij geen info gaf. Dit was niet acceptabel voor hem, maar als zijn stomme lichaam nu eens eindelijk zou luisteren dan zou hij hier weg kunnen komen. En dat.. Dat wilde zijn lichaam niet. Het enigste wat hij kon doen was zijn poot zielig heen en weer bewegen, op kost van elke beweging een steek te voelen. Oh, en praten. Yay. Nog steeds boos keek hij naar de bruine kater. Waar had die het toch over? Hij trok een overdreven twijfelend gezicht en het bracht de grijswitte kater zelf alleen maar in de war. De twijfel was ook duidelijk te bekennen in zijn ogen, maar net toen hij zijn bek weer wilde openen om hem wat te bekritiseren op zijn attitude naar hem toe, vroeg hij aan hem wat hij verwachtte dat er nu ging gebeuren. De kater dacht eventjes na. Daar had hij helemaal niet aan gedacht, hij was van een klif gegooid, nu was hij hier, en wat als Bruno dan wegging? Dan was hij hier zielig alleen met zijn stijf lichaam. Hoe moest de tom dan aan eten komen? Well, zijn poot kon zich herstellen in een dagje tijd, misschien kon hij over een paar dagen eindelijk eens bewegen met heel veel steken. Maar het moest het wel waard zijn, toch? De andere kater begon over windclan en genezen en een gelukkig leven… lijden. Hij wilde niet meer ‘lijden’. Was dat niet duidelijk genoeg geweest?. Trouwens, wat dacht Bruno wel niet? Nog meer konijnendudes, dat wilde hij echt niet meemaken. “Njeh”, keurde hij het idee daarmee ook af. Hij wilde geen stompen, geen domme ideeën, hij wilde geen lijdens meer, en boven alles, deze kater was zo gemeen. Dat was verschrikkelijk. Zijn leven was gemaakt om ongeluk te hebben, dat had hij door. Met elk woord dat hij zei kreeg hij alleen maar pijn toegewenst. Maar nu wilde hij het niet meer, hij kon bijna niet meer. Het was genoeg.

Het deed Thawrage vrij weinig dat de kater daar lag als een zielig hoopje. Als er hier katten waren die medelijden zouden hebben met de BloodClanner, dan zou Thawrage ze er eens op wijzen hoe deze kat zou zijn als hij niet gewond was. Als hij zijn taken gewoon kon uitvoeren en als hij dan een WindClanner tegen zou komen. Als de rollen omgekeerd waren, dan was Thawrage er vrij zeker van dat de BloodClanner hem weer het water in zou hebben geduwd. En eigenlijk was de meest logische stap ook om de kater gewoon terug het water in te duwen. Er leek geen belangrijke informatie te zijn die de kater kon delen en aangezien één van zijn eigen katten hem van de klif had geduwd, nam hij aan dat zijn groep hem ook niet terug zou willen hebben. De kater antwoordde ontkennend op het sarcastische voorstel dat Thawrage had gedaan en de bruine tabby rolde met zijn ogen. "Wat denk je dan dat er moet gebeuren?" vroeg hij op een botte toon. "Het lijkt me duidelijk dat BloodClan je niet terug wilt hebben en WindClan ziet je ook liever sterven dan dat je blijft leven. Dus wat verwacht je nu dat ik met je ga doen?" Hij keek de kater strak aan. "Als je me geen fatsoenlijk antwoord geeft, dan vul ik die vraag zelf wel in. Ik heb al wel een ideetje van wat ik met je zou kunnen doen." En de kater ging het niet prettig vinden. Maar als hij nog één keer in dat water zou belanden, zou hij toch niet lang genoeg meer leven om het na te kunnen vertellen.

De ander stelde hem allemaal vragen, zulke moeilijke vragen. Hij was geen waarzegger en ook geen toekomstvoorspeller! Hoe kon hij nu weten wat er met hem ging gebeuren?  Hij wist nooit dat hij een kindermoordenaar zou genoemd worden en ook niet dat hij hier zou belanden met Bruno. Het was zo moeilijk voor hem om alles goed te verwerken. Alles werkte tegen op hem, elk simpel ding. “Ik wil…”, begon de tom, “Eh”. Wat wilde de tom nu? Wilde hij terug het water in zodat hij wel in de kattenhemel kwam? Wilde hij mee naar konijnenclan? Wilde hij op een magische wijze ontsnappen? Eigenlijk zou hij dat laatste wel willen, maar zijn stijve lichaam zei daar nee tegen. Alle goede keuzes werden geblokkeerd, je weetwel, met zo’n grote steen in de weg. En toen sloeg Thawrage de trigger.  “Mijn ‘groep’ is een clan! En ze willen me wel! Ik ben de almachtige Coacaze en ik zal me… Ik zal me niet laten vergaan aan iemand zoals jij, Bruno”, bromde de grijswitte kater tegen hem. Zijn ogen brandden van lichte woede, maar vooral van zelfzekerheid. Hij was de almachtige Coacaze! Hij zou niet sterven aan deze kat zijn voeten. Niet vandaag tenminste. Normaal gezien zou hij nu heel episch opstaan maar aangezien zijn lichaam heel veel pijn deed bleef hij nog even liggen. Wat hij wel deed was hem boos aanstaren en zijn staart wat wiebelen. Hij was nog steeds een BloodClanner vanbinnen, geen watje. Hij heeft liggen rotten in die schuur maar nu kwam hij langzaam aan weer tot leven.

Bij elk woord dat de BloodClanner zei, werd Thawrage’s blik steeds kouder. Zijn oortje trok lichtelijk naar achteren en heel even verscheen er een subtiele blik van verwarring over zijn gelaat toen de kater hem een naam gaf, maar hij schudde het al snel weer van zich af. Het was duidelijk dat de kater niet honderd procent in zijn kopje was. Maar ja, hij leefde in BloodClan. Wat wilde je dan ook met die gekken? “Laat me dit even heel duidelijk voor je maken zodat er geen verwarring ontstaat,” begon hij op een kille toon. “Het interesseert me niet of je je groep ziet als een Clan of niet. Voor mij zijn jullie een achterlijke groep dwazen die diep weg mogen rotten in Twolegplace.” Hij ontblootte kort zijn tanden. “Ik denk dat als je jezelf hier zou zien liggen, dat “almachtig” wel het laatste woord is waar je jezelf mee zou omschrijven. Ik kan je natuurlijk een kijkje laten nemen in mijn arsenaal van toepasselijke bijnamen, maar dan zitten we hier nog tot morgenvroeg en ik heb andere dingen te doen dan mijn tijd te verspillen met een simpele ziel zoals jij.” Een spottende grijns verscheen om zijn lippen. “Dan lijkt het me ook nog eens sterk dat je groép,” hij legde expres nadruk op dat woord omdat het de kater leek te triggeren en dat vond hij wel amuserend, “je terug wilt hebben, aangezien het de commander himself was die je van de klif heeft geduwd als ik je eerder gesproken woorden moet geloven.” En dan kwam nu het laatste gedeelte; het gedeelte dat de BloodClanner goed in zijn oren moest knopen. Thawrage boog zich naar voren zodat hij vlak met zijn gezicht voor die van de BloodClanner hing en ontblootte zijn tanden dreigend. “En de naam is Thawrage. Onthoud die naam goed, want je commander is niet de eerste en zal ook zeker niet de laatste zijn als ik je nog eens tegen kom op ons territorium.”

Hij had wat gezegd zodat hij stoer leek, gewoon heel willekeurig. Want hij was almachtig! Dat was hij zeker. Maar de kater die voor hem stond verdraaide al zijn zelfzekerheid. ‘Laat me dit even heel duidelijk voor je maken zodat er geen verwarring ontstaat’, begon de bruine windclanner. Hij had geen samenvatting nodig, hij wist al precies wat er gebeurde. Eén of andere kater beweert dat hij stom is, dat was wel duidelijk. Als hij nu eens kon bewegen zou hij eens een goede mep gegeven hebben, maar hij was nu zo zwak op dit moment. ‘Het interesseert me niet of je je groep ziet als een Clan of niet. Voor mij zijn jullie een achterlijke groep dwazen die diep weg mogen rotten in Twolegplace.’. Een boze blik vestigde in de grijswitte kater zijn ogen. “Ik ben geen dwaas! Jij bent de dwaas! En je moet zelf wegrotten in je stomme konijnenclan”, riep de kater kwaad uit voor hij zijn hoofd weer op de grond neer liet vallen omdat zijn nek pijn deed. Hij zag hoe de warrior zijn tanden ontblootte en eerlijk gezegd kreeg de tom een korte rilling over zijn ruggengraat, want het was best wel eng eigenlijk. ‘Ik denk dat als je jezelf hier zou zien liggen, dat “almachtig” wel het laatste woord is waar je jezelf mee zou omschrijven. Ik kan je natuurlijk een kijkje laten nemen in mijn arsenaal van toepasselijke bijnamen, maar dan zitten we hier nog tot morgenvroeg en ik heb andere dingen te doen dan mijn tijd te verspillen met een simpele ziel zoals jij.’. Hij kreeg echt genoeg van deze kater. Hij was juist diegene die bijnamen moest geven, die de ander zou pijn moeten doen en zou moeten irriteren! Het zou juist de verdomme konijnenclanner moeten geweest zijn die hier stijf op de grond lag en niet hem. “Ja maar nee ik-”, en de witte kater werd al snel onderbroken. ‘ Dan lijkt het me ook nog eens sterk dat je groép’, hij legde een indruk op het laatste woord. Het was een Clan, snapte Bruno het dan niet? Snapte die luchtvreter het dan niet, echt niet? Man, dit was het ultieme bewijs dat Coa hier juist de slimme was zeg. Maar toen de kater gefrustreerd zijn bek wou openen, onderbrak de ander hem alweer.  ‘ je terug wilt hebben, aangezien het de commander himself was die je van de klif heeft geduwd als ik je eerder gesproken woorden moet geloven’. Bruno had een spottende glimlach op zijn gezicht en hij deed hem wat denken aan al die BloodClanners waar hij vroeger mee omging. Ja, misschien had de commander hem van een klif afgegooid. Maar Orchideeën, en daarmee specifiek Orchis, waren gewoon stom. Het enigste wat die vent wilde was dat de grijswitte kater pijn leed. Op dat moment ontblootte de ander dreigend zijn tanden en de witte tom hield zijn oren in zijn nek.  ‘ En de naam is Thawrage. Onthoud die naam goed, want je commander is niet de eerste en zal ook zeker niet de laatste zijn als ik je nog eens tegen kom op ons territorium’. Oh wow, het was niet eens Bruno. Ach well, Thawrage klonk als een idioten naam. Hij zou hem gewoon Bruno blijven noemen want dat klonk passender in zijn oren. “Ik dènk…”, begon hij, “Ik denk dat je eerder bang voor mij moet zijn. Ja want hallooow, ik ben een BloodClanner, ik heb al like tienduizend katten vermoord ofzo, en ik kan zonder moeite jou ook doden”. Zijn blik werd zeer zelfzeker, hij kon dat wel! Maar hij was eventjes vergeten dat hij niet zo goed kon bewegen nu. “Nou, misschien niet nu, maar ik kom ooit wel eens terug en dan.. En dan ben je er geweest!”

De woorden van de BloodClanner deden hem vrij weinig. Hij wilde dat er een paar katten waren die nu zouden zien hoe zwak de BloodClanner was die hier voor hem lag. Wat zou Wolfstar met dit stuk vossenstront doen? Ach ja, het maakte eigenlijk ook vrij weinig uit. Thawrage had wel zin om wat te spelen met zijn prooi voordat hij hem in de steek zou laten. Het leek erop dat de BloodClanner weer langzaam op krachten begon te komen, of toch op krachten genoeg om Thawrage een paar dingen toe te werpen. Dan kon hij zichzelf ook wel uit deze hachelijke situatie redden. Hij merkte dat hij angst inboezemde bij de BloodClanner en dat gaf hem een gevoel van macht. Normaal gezien gebruikte hij dit soort tactieken niet, maar een BloodClanner was het laagste van het laagste en om de rollen eens omgedraaid te zien, was ook wel eens verfrissend. Om een BloodClanner op de grond te zien liggen en niemand van een andere Clan. Thawrage had niet veel met de andere Clans en het kon hem werkelijk niet schelen of dat ze overgenomen werden door BloodClan of niet, maar hij wist dat BloodClan al veel leed had berokkent tot andere Clans waaronder die van hemzelf en het zou goed zijn als één van hun eens flink zou lijden. “Waarom zet je die statement niet wat kracht bij?” gromde Thawrage terwijl hij zijn klauw uitstak en zijn poot genadeloos hard op de keel van de BloodClanner drukte. “Geef me één goede reden waarom ik niet hier en nu een einde zou maken aan dat miserabele leventje van je. Je Clan wilt je niet, wij willen je niet en ik denk dat de rogues ook zullen walgen van een ex-BloodClanner onder hun. Dus waarom zou ik je leven nu niet beëindigen, stuk vossenstront dat je bent?” Hij drukte nog wat harder op de keel van de BloodClanner, maar zette niet genoeg kracht om te voorkomen dat hij nog wat kon zeggen. Het moest immers wel leuk blijven.

Zijn ogen glinsterden wel bijna van trots in zichzelf. Hij was geen bangertje en geen idioot, hij was almachtig! Maar dat geluksgevoel duurde maar heel even en werd snel onderbroken. ‘ Waarom zet je die statement niet wat kracht bij?’, gromde de bruine kater opeens tegen hem waar hij lichtelijk van verschoot en zijn poot in zijn nek duwde. Bruno was zo’n domme idioot, zag hij niet dat hij niet in staat was om op te gaan staan en hem te vermoorden? Maar de grijswitte kater realiseerde ook wel dat dit ook geen spelletje was, niks was nog van spelletjes en plezier blijkbaar. De poot duwde erg hard in zijn nek en de kater vreesde eventjes dat hij nu wel naar de kattenhemel zou gaan. Maar de kater was nog steeds een Bloodclanner vanbinnen en hij zou zich daaraan houden, zelfs als mr. Konijnendude hem van een klif had afgegooid. Hij zette zijn poten stevig, met heel veel pijn overal waardoor hij helemaal trilde bij elke beweging die hij maakte, op de grond en probeerde zichzelf op te heffen maar de zwakte liet hem weer kritisch neervallen. Woedend keek de kater omhoog terwijl hij het meerdermalen probeerde maar ook de krachtige duw van Bruno’s poot hield hij tegen. ‘ Geef me één goede reden waarom ik niet hier en nu een einde zou maken aan dat miserabele leventje van je. Je Clan wilt je niet, wij willen je niet en ik denk dat de rogues ook zullen walgen van een ex-BloodClanner onder hun. Dus waarom zou ik je leven nu niet beëindigen, stuk vossenstront dat je bent?’ Zijn clan wilde hem niet, niemand vond hem aardig. De rogues? Nog geen van ontmoet. Maar zijn leven beëindigen zou het niet waard zijn, hij zou niet sterven door een hele boel stomme konijnen. Er was waarschijnlijk echt niemand die hem bij hen in de buurt wilden hebben, hij was dom, hij rook niet al te best, en hij was een BloodClanner. Zijn moeder had hem vroeger gezegd dat hij later een geweldige, almachtige kater zou worden, no matter how dumb he was. Maar dat leken allemaal maar leugens te zijn zodat hij tenminste nog kon slapen. “Laat me los jij-”, gromde hij woest en probeerde met zijn bek op Bruno’s andere poot te mikken en te bijten. Als hij niet kon krabben, dan moest hij bijten. Zijn ene blinde oog hielp niet echt, maar hij zag duidelijk de poot staan met zijn ander oog en nu moest hij zichzelf uit deze situatie redden. Zijn moeder was er niet, zijn vader was er niet, zijn broer was er ook niet. Hij stond er alleen voor en zou dit alleen afmaken.

Thawrage was niet bepaald dom, al leken sommige katten dat wel van hem te denken en waren er zelfs dwazen die ernaar handelden. Bijvoorbeeld door hem in de maling te nemen of door dingen te zeggen waarvan ze dachten dat hij ze niet hoorde of dat hij ze langs zich heen liet gaan. Hij zag de beweging van de BloodClanner en reageerde er dan ook meteen op. Hij trok zijn poot weg van de kaken van de kat, maar mepte in plaats daarvan hard met zijn poot tegen de bek van de BloodClanner aan. Een scherpe pijn ging door zijn pootkussentje heen en hij wist niet of hij goed gemikt had, maar in elk geval zou de BloodClanner het geen tweede keer wagen om hem nog eens te bijten. Het zou jammer zijn als hij enkel de hoektand had geraakt en daar enkel zichzelf bij had bezeerd, maar het zou des te leuker zijn als hij de bek van de kater hard genoeg hard geraakt om enige schade te veroorzaken. “Je hebt nog altijd geen antwoord gegeven op mijn vraag,” sprak hij op een ijskoude toon tegen de kater alsof er daarnet niks gebeurd was. “Wat wil je dat ik met je doe? Ik denk dat het het gemakkelijkste en het beste is voor ons allemaal als ik je gewoon terug over die rand duw, maar blijkbaar hebben we daar heel erg andere ideeën over.” Dus: wat ging het worden?

Zijn beet was niet bepaald een succes. De kater trok zijn poot weg en sloeg hem op zijn hoektand, alhoewel het niet heftig genoeg was om echte schade te vooroorzaken. De grijswitte tom voelde wat met zijn tong om te zien of zijn tand nog stabiel was en gelukkig was het dat ook, en zuchtte daarmee wat opgelucht. Alsof hij had verwacht dat die konijnenclanner serieuze schade kon brengen anyways. “ Je hebt nog altijd geen antwoord gegeven op mijn vraag,”, zei Bruno toen op een kille toon. Ja nou, welke vraag? Hij had er tienduizend gesteld? Ging het over bosbessen, over zijn levensverhaal, zijn gevangenis, zijn voedsel? Of misschien het weer? ‘ Wat wil je dat ik met je doe? Ik denk dat het het gemakkelijkste en het beste is voor ons allemaal als ik je gewoon terug over die rand duw, maar blijkbaar hebben we daar heel erg andere ideeën over.’. Oh, die vraag. Maar dat was toch simpel? Waarom was deze kat hier zo’n dommerik, het antwoord was toch simpel? “Lemmie goooooo!”, liet de kater er uit, met een iets hogere stem dan gewoonlijk, want ja het was duidelijk dat hij hier heel graag weg wilde. “Ik ben héél lief! Ik doe ècht niks, ik zweer het! Duw me niet terug in het water alstujedidablieft?”. De kater trok een smekend gezicht. Water was… nat. En clans waren zo clannerig, snap je. Hij wilde hier gewoon vandaan, weg van deze troep.

Thawrage trok een gezicht toen de stem van de kater voor hem echode langs de kliffen af. Hij kon wel begrijpen waarom deze achterlijke in BloodClan had gezeten: zijn moodswings waren bijna niet te volgen. Het ene moment was hij dreigend, het andere smekend en het volgende was hij grapjes aan het maken alsof er niks aan de hand was. Om nog maar niet te spreken over de keren dat hij zich zielig had opgesteld. Een venijnige blik ontstond in Thawrage’s ogen en hij plantte zijn poot hard tegen de ribbenkast van de kater. “Ik vind je misschien het grootste stuk vossenstront dat er rondloopt en ik heb zeker geen compassie met je, maar ik maak nog altijd onderdeel uit van een Clan. Voor wat dat dan ook waard is.” Hij keek de ander strak aan. “Als ik je één keer terug in dit territorium zie, als ik je één keer de katten van mijn Clan zie lastig vallen of als je je toch niet aan je woord houdt en je komt wraak op me nemen, dan is de eerstvolgende keer dat we elkaar zien je laatste uur wél geslagen.” Hij liet zijn klauw uit zijn huls gaan en trok heel traag met zijn nagels over de borstkas van de kater naar beneden. Niet hard genoeg om een wond te veroorzaken, wel hard genoeg om het hem duidelijk te laten voelen dat het menens was.