I'll take care of you

Het beloofde om weer een regenachtige dag te worden. Jaggedpaw had daar echter niet al te veel moeite mee. Zijn vader koos juist de regenachtige dagen uit om te gaan jagen omdat hij wist dat spoorzoeken dan juist bemoeilijkt werd, maar hij vond het een goede oefening voor Leafbare en Jaggedpaw kon het zoals altijd niet meer met hem eens zijn. Hij vond het belangrijk dat hij op alle vlakken zo veel mogelijk uitgedaagd werd en ver tot zijn limieten gepusht werd zodat hij een sterke warrior zou worden die goed kon zorgen voor zijn Clan. Jaggedpaw liep zijn den uit en knipperde de slaap uit zijn ogen. Terwijl de regenwolken zich boven zijn kopje samenpakten, liet hij zijn blik naar de warrior’s den gaan, al verwachtte hij niet dat zijn vader binnen dit en de kortste keren tevoorschijn zou komen. Hij had Jaggedpaw laten weten dat hij de avondpatrouille moest doen en dat het geen vroege training zou worden. Hooguit wat vechttraining later op de dag. Dat gaf Jaggedpaw de mogelijkheid om andere taken op zich te nemen, al zouden die taken wel kampgebonden moeten zijn zodat hij zijn vader niet mis zou lopen als deze wakker zou worden en met de training zou willen beginnen. Jaggedpaw’s oog viel op Faintlight en hij besloot om eens bij haar te gaan polsen hoe dat het ging. Hij droeg graag zorg voor zijn elders en als hij niet bezig was met zijn training of met een andere taak vond hij het altijd belangrijk om zichzelf ervan te verzekeren dat de elders kregen wat ze nodig hadden. “Hé, Faintlight,” zei hij hardop tegen haar zodat ze niet van zijn aanwezigheid zou schrikken. “Ik zag je hier zitten en ik vroeg me af of ik je misschien ergens mee kon helpen.”

Binnenkort zou het regenen. Ze kon het ruiken aan de lucht, aan hoe het op haar snorharen drukte. Faintlight wist dat ze het eigenlijk niet zeggen mocht, omdat heel veel katten verplicht in de regen moesten zwoegen - maar ze hield er van. Ze hield ervan om onder het afdakje te zitten en naar het getik te luisteren op de blaadjes, de muffige geur van natgeregende aarde te ruiken. Zelfs wanneer er soms een druppel op haar neus viel, kon ze er van genieten. Het waren die kleine dingetjes waar ze naar uit kon kijken. Haar grote oortjes sprongen overeind toen ze pootstapjes hoorde. “Hé, Faintlight,” sprak hij ietwat luid en Faint kon het niet laten om even zacht te giechelen. Het was niet echt nodig, ze kon hem al horen van zijn pootstapjes. Veel katten leken zich dat niet te realiseren, had ze geleerd. Stiekem vond ze het wel schattig. "Oh! Hoi Jaggedpaw. Lief van je," snorde ze. "Maar nee hoor, ik ben helemaal tip top in orde, " ze had eerder die dag de zorg van de kittens even op zich genomen, dus gunde zich nu de tijd even te genieten. Uitnodigend sloeg ze met haar staart op de grond naast haar. "Moet je meteen door? Anders kunnen we lunch delen?"

Jaggedpaw voelde zijn vacht een beetje warm worden toen ze zei dat het lief was wat hij gedaan had. Hoewel hij over het algemeen wel goed kon omgaan met complimenten werd hij er soms toch een tikkeltje verlegen van, al liet hij dat niet zien in zijn houding. Hij gaf een knikje naar haar en glimlachte, waarna hij zijn plaats naast haar innam. Hoewel je het niet van hem zou zeggen, gaf hij veel om de elders in zijn Clan. Hij wilde zich er altijd van verzekeren dat het ze goed verging en was er vrij zeker van dat zelfs al zou hij warrior worden en een apprentice krijgen, hij de simpele apprenticetaken zoals het verwijderen van teken nog steeds met veel liefde en plezier op zich zou nemen. En dat het eerste wat hij zijn apprentice zou leren het verzorgen van zijn of haar elders was. “Ik kan nog wel even blijven,” zei hij met een glimlach tegen haar, waarbij hij automatisch instemde om te blijven voor de maaltijd. Hij schoof de prooi nadrukkelijk naar haar toe ten teken dat zij de eerste hap mocht nemen, waarna hij zijn blik op zijn omgeving richtte. “Het weer wordt weer kouder. Ik denk dat we weer een strenge Leafbare tegemoet gaan,” zei hij met een zachte zucht tegen haar. “Als er de komende tijd iets is waarmee ik jou of je denmates mee kan helpen, dan moet je het me maar meteen laten weten,” zei hij op een warme toon tegen haar. “En daar op aansluitende: hoe voel je je?” ging hij verder, licht grinnikend omdat hij het onderwerp lichtelijk onhandig bracht. Maar ach. Het was het gebaar dat telde, toch?