Well you caught my january blues

Langzaamaan, beetje bij beetje, begon Tidekit meer te ontdekken van de nursery. Ze was daarin trager dan haar zusje en de andere kittens, ja. Maar ze deed het toch, uiteindelijk! Momenteel was er niemand bij haar en dat maakte haar heel nerveus. Haar hartje klopte in haar keel en haar blauw-groene ogen schoten nerveus van links naar rechts. Ze voelde zich alsof er iets heel slechts zou gebeuren. Haar blik viel op een apprentice die net de nursery in kwam en zo snel als ze kon met haar onhandige pootjes probeerde ze op hem af te lopen. Halverwege viel ze echter met een luide piep vlak op haar snuitje; Tidekit ston dniet zelfstandig op, maar riep heel luid voor hulp. Aah, haar neusje deed pijn nu!!

Eaglepaw eerst

Eaglepaw liep het kamp in, hij kwam net terug van zijn training. Het was laat in de middag en de meeste andere katten begonnen ook terug te komen, de meeste met verse prooi. Vandaag had hij getraind op vechten, en hoewel hij nog niet zo goed was als de warriors, had zijn mentor hem wel een compliment gegeven over zijn talent voor vechten. Trots liep Eaglepaw verder richting de prooistapel, en ging zitten. De apprentice boog zich al voorover om een muis te pakken, toen hij opeens een beweging vanuit de nursery zag. Die muis kon nog wel even wachten, eerst maar is een bezoekje aan de nursery! In een drafje liep Eaglepaw richting de ingang, en tot zijn verrassing liep er meteen een kitten naar hem toe. Ze wandelde onhandig richting hem, en viel toen op haar neusje. De kleine kitten riep om hulp en de apprentice rende snel naar haar toe, er was toch niet ergs aan de hand? ‘Gaat het?’ Vroeg Eaglepaw bezorgd, hij had deze kitten nog niet eerder ontmoet, maar als er kitten gewond was wilde hij niet de schuld krijgen...

Bijna meteen kwam de apprentice nu op haar af. Wel, dat maakte het wel makkelijk! Veel minder moeite dan zélf die hele afstand af te moeten leggen. Onhandig krabbelde Tidekit lichtjes recht en ze keek op met haar kittenblauwe oogjes naar de donkerkleurige kater. De uitdrukking op haar snuitje was nadenkend, misschien lichtjes geïrriteerd, maar er sprak geen pijn uit haar blik. Nee, dat haar neusje net nog pijn gedaan had was ze eigenlijk al volledig vergeten. Tidekit vond het veel interessanter hoe snel de apprentice op haar afgekomen was toen ze was beginnen roepen! Dat zou ze zeker onthouden. Nu wist ze niet heel goed hoe ze moest antwoorden; want als ze zou zeggen dat alles goed was, zou hij dan blijven? Daarom zweeg ze maar, en wachtte ze af. Tidekit nam vaak een eerder afwachtende houding aan, dat leek het natuurlijkste voor haar. Tenzij ze haar keel open moest zetten, natuurlijk, dan deed ze dat met alle plezier.

Egalepaw keek de kleine kitten verward aan toen ze niks terug zei, en hem afwachtend bleef aanstaren. Snapte ze haar vraag niet, of kon ze niet praten? Misschien was ze gewoon verlegen, of iets anders, Eagelpaw wist niet wat er met deze kitten aan de hand was. Hij was in het algemeen best goed met kittens, maar hij wist niet wat hij hier mee aan moest, misschien nog maar een vraag stellen. [b]’Ik ben Eagelpaw, Hoe heet jij?’b] Vroeg Eaglepaw toen maar, de vorige vraag negerend. Het was een begin, en misschien zou ze nu wel antwoorden. Als ze verlegen was had hij haar vertrouwen misschien een beetje gewonnen, en deze vraag was toch ook makkelijk te beantwoorden? Eaglepaw ging er maar bij zitten, wie weet Holland dit ging duren. Vriendelijk keek hij de kitten aan glimlachte even, wachtend op een antwoord.

De apprentice leek te blijven, hij ging er zelfs gemakkelijk voor zitten. Tidekit snorde lichtjes om haar goedkeuring te tonen en kroop een beetje dichterbij. Ja, dat was goed! Ze wou niet dat hij wegging, want dan zou ze weer alleen zijn en dat vond ze helemaal niet leuk. De kater stelde zich voor als Eaglepaw en vroeg toen naar haar naam. Het rosse poesje zette zich een beetje rechter en keek hem aan met intelligente kittenblauwe oogjes. "Tidekit!", antwoordde ze trots, haar stem luid en zonder hapering. Kijk, op haar naam had ze al veel geoefend en dus kon ze dat woordje mooi uitspreken, zonder hakkel of stotter. En als ze genoeg oefende, met de hulp van iedereen om haar heen, zou ze altijd zo spreken!

Eaglepaw glimlachte en vergat wat er net was gebeurd, de kleine kitten leek hem wel te verstaan en vond het blijkbaar fijn dat hij er was, want ze ging dichterbij hem zitten. Zonder twijfel vertelde ze haar naam, Tidekit, en Eaglepaw probeerde de naam te onthouden. Er waren zoveel kittens in de nursery dat het lastig was om alle namen bij de juiste kitten te onthouden, maar hij kon het in ieder geval proberen. Toen vroeg de apprentice zich af waarom Tidekit net was gevallen, ze leek al oud genoeg om zelfstandig te kunnen lopen, dat kon hij in ieder geval wel op die leeftijd. Hij besloot er niet meer aan te denken, er was vast niks aan de hand, een valpartij kon altijd gebeuren. ‘Heb je zin om een spel te spelen?’ Vroeg de apprentice toen vrolijk, als kitten vond hij dat altijd de leukste bezigheid die er was, spelen met andere kittens en katten.

Toen vroeg de apprentice haar of ze wou spelen. Kijk, dat was ook een bekende vraag, dat hadden velen haar al gevraagd. Heel origineel was het misschien niet; maar hé, daar zou Tidekit niet over klagen. Ze knikte haar kopje en mauwde met overdreven articulatie: "Ja!" Want dat was nog zo'n woordje waar ze met behulp van de katten om haar heen op geoefend had dat ze nu kon uitspreken zonder dat haar tong erover viel. Of, tsja, meestal toch. Als ze niet goed oplette hakkelde ze nog steeds bij de simpelste lettergrepen.

Eaglepaw glimlachte vriendelijk toen de kitten luid en duidelijk ja antwoorde, nu moest hij maar een spel bedenken. Hij dacht aan wat hij vroeger had gedaan, of een maan geleden, want zo lang was hij nog geen apprentice. ‘Wat dacht je van mosbal? Ik gooi een bal van mos en jij probeert hem te vangen.’ De apprentice wist niet of het spelletje echt zo heette, maar dat was hoe zijn vader het altijd had genoemd, dus hij wist niet anders. Eaglepaw keek al om zich heen, opzoek naar een hoopje oud mos waar hij iets van kon maken.

Eaglepaw legde het spelletje dat hij in gedachten uit, waarop Tidekit's uitdrukking lichtjes verdonkerde. Oh, daar was ze niet zo heel goed in. Dat wist ze, want ze had het al heel vaak geprobeerd en ze faalde elke keer om de domme mosbal te vangen. Haar pootjes konden nooit op tijd naar de juiste locatie gaan omdat ze altijd eerst dacht dat ze ergens anders naartoe moest! Maar ze zou proberen want ze wou niet dat Eaglepaw weg zou gaan en haar alleen zou laten, dat zou vervelend zijn.

Eaglepaw wist niet of de stilte van de kitten een ja of nee betekende, maar zag wel haar blik iets minder vrolijk werd. Vond ze het spelletje niet leuk, of was er iets anders aan de hand? ‘Wat is er, wil je geen mosbal doen?’ Vroeg de apprentice vriendelijk, en ging weer zitten, hij hoefde nu geen toch geen mos meer te verzamelen. ‘Het is niet erg hoor, we kunnen ook iets anders doen.’ Eaglepaw begon zich wel af te vragen of er iets met de kitten aan de hand was, Tidekit was vaak stil, en leek lopen best moeilijk te vinden. Het kon natuurlijk toeval zijn, dus wachte hij gewoon af en glimlachte vrolijk. Hij had ook wel is geen zin om iets te doen, en wist hoe vervelend het kon zijn als andere je toch over probeerde te halen. Het liefst schreeuwde hij dat ze moesten opdonderen, maar helaas als apprentice moest hij beleefd en verantwoordelijk zijn, iets waar hij helemaal niet van hield, regels volgen.

Maar Eaglepaw leek haar te snappen, zelfs als ze haar ongenoegen niet in woorden uitsprak. Haar gezicht was vast een open boek. Maar Tidekit was jong, natuurlijk, en had het toneelspelen nog niet volledig onder de knie. De apprentice vroeg haar of ze liever iets anders wou doen, waarop het poesje knikte en de lach op haar snuitje weer terugkeerde. "Jaa!", antwoordde ze vrolijk, waarbij ze haar lichaampje oprichtte en nieuwsgierig wachtte om te horen wat de tweede suggestie zou zijn van de oudere kater.

Eaglepaw keek vrolijk terug richting de kleine kitten die enthousiast een duidelijke "ja" terug riep. Nu zou hij dus iets anders bedenken, maar wat... Verhalen kende hij nog niet, zo veel had de apprentice nog niet meegemaakt in zijn korte leventje. Een ander spel misschien? Hij dacht na over andere spellen die hij had gedaan toen hij een kitten was, maar kon niet veel bedenken. Hij had meestal mosbal gedaan, en nog een ander "spel" dat hij geweldig vond om met zijn vader te doen. Hij had altijd geprobeerde te jagen op insecten, en soms op andere kittens, dat konden ze wel doen. Eaglepaw keek om zich heen en zag een klein beestje kruipen, niet veel verder weg. 'We kunnen wel jagen?' Vroeg hij vriendelijk, en wees met zijn staart naar het zwarte insect.

Onderwerp: Re: Well you caught my january blues