Call me when it's over

Tidekit was heel moe. En eigenlijk had ze daarvoor misschien niet echt een reden, want het was niet dat ze zo veel gedaan had, maar hé - bestaan was vermoeiend, blijkbaar. Uiteindelijk zou ze dat wel gewend worden en haar energie kunnen gebruiken voor meer dingen. Maar voor nu moest ze veel slapen. Haar pootjes en haar oortjes trokken grappig terwijl ze droomde. Haar dromen waren nog heel abstract, slechts gevoelens en beelden. Maar tot nu toe had ze nog niet veel goede dromen gehad. Ze werd geplaagd door een gevoel van eenzaamheid, een gemis dat ze niet echt kon beschrijven. En toen ze met een schok en een klein piepje wakker schoot en haar kittenblauwe oogjes de nursery rondgleden, kon ze nog steeds niet verklaren wat ze dan miste. Haar zusje was hier toch?

+Flutterkit eerst

Haar kittenblauwe oogjes vielen op een kitten die haar aankeek. Hij was ouder dan haar en had een gestreepte pels, zoals vrij veel kittens die ze al gezien had. Zelf had ze ook wat streepjes, dat had ze al gezien, maar minder dan dit katertje. Zij had immers ook witte plekken en dat miste hij dan weer. Haar oogjes waren groot, nieuwsgierig en tamelijk intelligent voor haar ouderdom terwijl ze lichtjes vooruit probeerde te kruipen in haar nest, al maakte ze niet echt vooruitgang. "Ha-ha-ha-ha.. lo.", hakkelde Tidekit moeizaam, proberend om haar tong onder controle te krijgen. Maar de uitdrukking op haar snuitje vertoonde geen frustratie of irritatie, enkel een soort concentratie. Voor haar was het normaal om te moeten vechten met haar lichaam om iets te doen dat voor een ander makkelijk was. Maar ze besefte niet dat dat misschien abnormaal was.

Na haar.. Ongemakkelijke hallo, besloot Tidekit maar om eventjes stil te zijn. De andere kitten sprak al veel beter - maar hij was dan ook wel wat manen ouder. Zou hij niet bijna apprentice worden? Tidekit begon langzaamaan te leren hoe een clan in elkaar zat en hoe alles werkte. Maar natuurlijk zag iedereen die er ouder uitzag dan haar er meteen uit als een halve warrior, want leeftijden schatten was tamelijk moeilijk. In ieder geval leek hij kleiner en jonger dan haar pleegmoeder, voor zover ze dat kon inschatten. Hij stelde zich voor als Flutterkit en vroeg of hij erbij mocht komen zitten. De rood-witte kitten antwoordde niet echt, maar knikte haar kopje wat scheef terwijl ze hem onderzoekend aankeek. "J-j-jij.. A-a.. App.. R-rent i-i-i ce?", stotterde ze moeizaam, de woorden zorgvuldig proberend uit te spreken zelfs terwijl haar tong tegenstribbelde. Maar ze was nieuwsgierig - was hij al apprentice, zou hij dat binnenkort worden? En als hij al apprentice was, kon hij dan vertellen over zijn mentor en zijn training?

Bijna al? Wow! Maar hij kwam bij haar in het nest liggen, hey, nee, dat bedoelde ze niet. Hij moest braaf in zijn eigen nest liggen, dit was haar nest! Tidekit piepte ontevreden toen hij ook nog eens zijn staart om haar heen sloeg. Nee, zij zou wel zeggen wanneer ze een knuffel wou. Met haar onhandige voorpootjes probeerde ze hem terug uit het nest te duwen. Wat was het toch met iedereen die gewoon hoppakee in haar nest kwam te liggen?! Dit was haar nest, van haar en haar zusje en daar mocht niemand tussenkomen. Ze wou alleen geknuffeld worden als zij iemand begon te knuffelen, dat was toch duidelijk genoeg?! En Flutterkit maakte nu gewoon dat ze haar zusje niet meer kon zien liggen en dat schoot een steek van stress door haar lichaampje. Nee, weg, terug naar je eigen nest!!

Gelukkig was deze kitten niet zoals Sunkit en kroop hij al snel weer het nest uit. Het poesje fronste geïrriteerd bij zijn woorden. Erbij komen zitten was toch niet in het nest? Dan zouden de katten moeten vragen of ze in het nest mochten komen zitten! Dat klonk haar toch veel logischer in de oren. Kijk, zoals hij nu zat, dat was erbij. Niet erin. Hmpf. Tidekit had een stuurse uitdrukking op haar snuitje terwijl ze wat dichter bij haar slapende zusje kroop, zodat hun vachten elkaar aan raakten. Dimkit was niet altijd even aanhankelijk als zij dat was, maar dat was niet erg. Ze duwde haar ook niet weg. Haar intelligente blauwe oogjes keken Flutterkit wel nog steeds aan. Ze leerde graag nieuwe dingen bij, vooral als ze daarvoor niet zo veel moeite moest doen en iemand anders het haar kon leren. Maar de glimlach kwam niet meteen terug; daarin kon ze koppig zijn, als ze wou. Maar kom op dan, Flutterkit, zou hij niet iets vertellen over bijna apprentice te worden of zo?

Tidekit hield wel van knuffels. Maar alleen als zij knuffels wou, niet zomaar random. Wie vond dat nu fijn? Maar als ze wou, dan knuffelde ze heel graag. Met haar zusje, bijvoorbeeld, deed ze niets anders. En hoewel Dimkit dat niet altijd teruggaf, vond ze dat niet echt erg. Maar gelukkig begon het katertje al snel over iets anders, want anders had ze nog moeten proberen haar standpunt uitleggen en dat zou even geduurd hebben. Flutterkit vertelde dat hij nog niet wist wat hij zou doen als hij apprentice was. Hoezo? Moest hij dan niet trainen, was dat niet hoe het werkte? Tidekit haalde half haar schouders op toen hij vroeg of hij het moest vertellen als hij in het territorium geweest was. Dat mocht hij, als hij daar zin in had; maar Tidekit wist ook dat hij niet de enige was die in het territorium geweest was. Ze kon altijd haar informatie ergens anders halen, als dat moest.

Er viel een stilte tussen hen in. Tidekit fronst een schuifelde ongemakkelijk een beetje heen en weer in haar nest. Ze voelde de gespannen sfeer die Flutterkit projecteerde en ze vond het maar niets. Het jonge rosse poesje krulde zich op in haar nest en richtte haar blik koppig weg van het katertje. Hmpf. Dit was niet leuk. Maar ze wou ook niet écht dat hij wegging, want dat was saai. Maar blijven was ook vervelend. Ze was hier te jong voor, hij moest maar beslissen wat hij deed hoor.

Tidekit spitste haar oortjes toen de kat opnieuw begon te praten. Onwillekeurige richtte ze haar blik omhoog. De sterrenpelt.. Ja, ze had erover gehoord; maar nog niet in heel veel detail. Haar blik gleed even naar Flutterkit, maar toen richtte ze hem koppig weer op haar pootjes. Ze gaf aan dat ze nieuwsgierig was, haar gezicht sprak immers boekdelen, maar ze wou niet doen alsof ze volledig alles al vergeten was. Want ze was het niét vergeten, ze was slim en ze had geheugen! Maar de sterrenpelt en de voorouders die daar leefden interesseerde haar. Het leek raar, en onwezenlijk, en ook heel juist. Hoe raar. Ze wou dat ze het zelf kon bezoeken, om het te zien, om de katten te ontmoeten die daar leefden.

Tidekit luisterde met grote ogen naar zijn woorden. Natuurlijk kon ze het gewicht daarvan nog niet bevatten, het belang ervan - maar ze deed haar best, en ze dacht het grotendeels te snappen. Het klonk logisch, het klonk als de waarheid; hoewel ze natuurlijk op een leeftijd was waarop je zo ongeveer alles aan haar zou kunnen vertellen en ze zou het als waarheid aannemen. Ze kon immers nog niet veel meer dan vertrouwen op de anderen om haar heen, degenen die ouder waren en meer ervaring hadden. Het rosse poesje knikte aanmoedigend, als om aan te geven dat ze het snapte en dat hij verder mocht vertellen. Dit was interessant, die zou ze onthouden!

Flutterkit vertelde dat daar vrede was, en dat er enkel goede katten waren - maar veel in detail ging hij niet. Het poesje fronste lichtjes toen hij verder ging over de warriorcode. Maar, maar, ze waren bezig over Starclan, niet over de Warriorcode? "C-..Code?", hakkelde ze dan ook vragend. Ze had het al horen vallen, ooit - maar nooit in veel detail. En nu had ze de kans om meer uitleg te krijgen, dus greep ze die kans dan ook met beide poten! Tidekit leerde graag nieuwe dingen, vooral als ze gewoon mocht luisteren. Daar was ze goed in, dat was makkelijk, en het beantwoordde haar kittenachtige nieuwsgierigheid zonder al te veel moeite.