Being close and being clever ain't like being true

Sharkkit was vrij goed in het observeren van zijn omgeving. Ondanks dat hij geen zin had om interactie te hebben met anderen en hij zijn Clanmates zo goed mogelijk negeerde, ontgingen de laatste nieuwtjes van de Clan hem niet en zorgde hij er altijd voor dat hij op zijn eigen manier meer te weten kwam over anderen. Hij was van het principe dat kennis macht betekende en dat er soms nog wel wat interessante dingen waren om te weten te komen. Momenteel was hij zich aan het amuseren met het bestuderen van Morningkit, een kitten die veel te vrolijk was naar zijn idee. Momenteel was de dwaas iets aan het bestuderen waarvan Sharkkit geen interesse had om te weten te komen wat het was. Hij snoof enkel afkeurend toen Morningkit naar het ding keek alsof het hem elk moment pijn kon doen. En ergens was er de lichte hoop dat dat ook zou gebeuren. En omdat Sharkkit Sharkkit was en hij het lot gerust een pootje wilde helpen en hij het vrolijke gedoe van die dwazen om hem heen beu was, liep hij opzettelijk dicht langs de kitten af en gaf hem met zijn schouder een harde duw, recht in de richting van het ding waar Morningkit zo gebiologeerd naar aan het kijken was. Hij hoopte dat er nu een vrij amusante reactie zou volgen, anders had hij zijn tijd behoorlijk verspild.

Sharkkit keek met een lichte frons naar de kitten toen deze vol op zijn gezicht ging, maar wel wist te lachen naar hem. Hij lag ondersteboven en Sharkkit’s blik werd kil toen die van de ander levendig werden. Hij begreep dat Morningkit dacht dat het enkel een spelletje was van Sharkkit en dat hij dadelijk misschien in lachen uit zou barsten en mee zou doen, maar dat was Sharkkit niet van plan. En als deze dwaas dacht dat dat wel het geval zou zijn, dan had hij een groot probleem. Morningkit kon maar beter niet de fout maken om hem terug te duwen, want dan zou het lachen hem snel vergaan. Natuurlijk was dat precies wat Morningkit besloot om te doen en Sharkkit wachtte rustig af totdat het katertje dicht genoeg bij hem zou zijn. Daarna deed hij een stapje opzij en beukte zijn schouder opnieuw vol naar voren. Omdat Morningkit al wel wat vaart had gemaakt door zelf op Sharkkit af te rennen, zou deze klap nog pijnlijker zijn dan de vorige. Sharkkit behield zijn blik kil en zijn bek tot een streep terwijl hij de ander met een gevaarlijke twinkeling in zijn ogen aankeek. Als Morningkit opnieuw dacht dat dit een spel was, dan had hij écht een probleem.

De kitten die hij nu voor zich had, was één van de domste exemplaren die hij ooit had gezien. Terwijl andere kittens huiverden als ze zijn kille blik ontmoetten en hij zelfs een apprentice kon laten rillen met zijn sinistere grijns leek Morningkit het als één groot spelletje te zien. De kater riep het zelfs uit van vreugde, een kreet die bleef nazinderen in de oortjes van Sharkkit en niet op een goede manier. Zijn mond trok nog verder samen tot een streep – als dat al mogelijk was – en zijn klauwen, die niet erg indrukwekkend waren, maar al wel groter dan die van de gemiddelde kitten, schoten naar buiten. Zijn tandjes, ook ietsje scherper dan de gemiddelde kitten, ontblootten zich en instinctief schoot Sharkkit naar opzij toen Morningkit naar hem uithaalde. De kitten verhief zich naar zijn achterpoten en sloeg zijn pootjes met volle kracht neer, waarbij hij zijn nageltjes in de vacht van Morningkit probeerde te haken en met zijn bek een uitval naar voren deed zodat hij de ander hard kon bijten. Dat zou hem wel leren!

Sharkkit ontmoette Morningkit’s blik met een kille blik. Als de kitten nu nog steeds dacht dat het maar een spel was, dan zou Sharkkit naar een hogere versnelling moeten schakelen om het de kitten voor eens en altijd duidelijk te maken dat dit geen spelletje was. Sharkkit hield niet van spelletjes, behalve als hij anderen pijn kon doen. Even dacht hij dat de kleine pluizenbal zou gaan huilen of zich op zijn minst toch van hem af zou wenden, maar plotseling was daar een flits van rosse vacht en dook de kitten niet veel later op hem af. Sharkkit’s mondhoeken drukten zich op in een sinistere grijns toen hij pijn door zijn huid voelde gaan, maar hij negeerde het gevoel en haalde weer terug uit naar de kitten met zijn poot, zijn nageltjes uit hun hulzen laten schietend zodat hij de kitten hopelijk extra hard kon raken.

Bloed. Sharkkit had al dikwijls meegemaakt dat hij een kitten een buil had bezorgd of eens goed had laten struikelen, maar hij had nog nooit een wond veroorzaakt bij iemand die ging bloeden. De rode kleur had iets fascinerend, de ijzeren geur iets verslavend. Terwijl Morningkit bezig was met verwilderd naar de grond te kijken, hief Sharkkit kort zijn klauw op zodat hij aan zijn nagels kon likken. De metaalachtige smaak van bloed kwam op zijn papillen terecht en vulde zijn mond. En het smaakte goed. Adrenaline gonsde door zijn aderen en zijn mondhoeken kropen kort omhoog, de zijkant van zijn rechtermondhoek nu bevuild met een veeg bloed. Hij likte het weg… en zag toen nageltjes op hem af komen. Een scherpe pijn drong weer door hem heen, maar zoals eerder wist Sharkkit het te verbijten en deed hij weer een uithaal naar voren. Met zijn nageltjes sloeg hij in de richting van de eerder gemaakte wond zodat hij deze hopelijk groter kon maken en met zijn bek probeerde hij de poot van het katertje voor hem te pakken te krijgen zodat hij deze hopelijk een harde beet kon geven. Hij wilde deze keer het bloed rechtstreeks in zijn mond proeven van de wond zelf in plaats van het van zijn nageltjes te moeten likken.