Paranoia is in bloom

Een strakke blik was in zijn ogen te zien terwijl hij zich een weg baande door zijn territorium. Hij had zojuist een intense training met zijn vader achter de rug en hoewel zijn spieren tot hun limiet waren gepusht, voelde hij zich wel een stuk beter dan voor de training. Zijn vader wist hem altijd op zijn gemak te stellen en zijn zorgen weg te nemen. Bij elk onderdeel van training die hij had, leerde zijn vader hem stukje bij beetje hoe dat hij zich als een warrior diende te gedragen en Jaggedpaw kon zich geen betere vader wensen dan die wat hij had. De bengaalse tom cat rende het laatste stukje naar the Stream toe en minderde pas vaart toen dat hij vlakbij de stroom in de buurt was. Hij leunde naar voren en likte wat water op, waarna hij zijn blik naar de donkere hemel richtte en zich afvroeg wanneer de storm zou losbarsten. Omdat hij een voorkeur had voor door de regen te ploeteren omdat hij van kitten af aan al veel in de regen had gespeeld, had hij niet echt veel haast om terug naar het kamp te gaan. Hij keek over zijn schouder toen hij het geluid hoorde van gras dat plat getrapt werd en een vriendelijke glimlach kwam om zijn lippen toen hij Risingpaw herkende, zijn denmate. “Hallo, Risingpaw,” begroette hij haar met een knikje. Hoewel zijn lach vriendelijk was, was er nog altijd een strakke blik in zijn ogen te zien die er nu eenmaal gewoon was en waar hij niet veel aan kon veranderen. “Hoe gaat het met je?”

Vandaag was ze weer op verkenning gegaan, dat mocht ze nu eenmaal van haar mentor. Het territorium van binnen en buiten verkennen zodat ze goed wist waar ze alles kon vinden, zoals prooi bijvoorbeeld. Hier had ze geleerd dat er een rivier was, de grote mooie rivier die glansde in de zwakke herfstzon. De asgekleurde kattin kwam wat dichterbij, drukte het korte gras plat en stapte langs het riet om bij de rivier te komen. Voordat ze haar kop ging bukken om te drinken keek ze de ander nog warm aan. “Goed goed, en met jou?”, vroeg ze en begon wat water op te drinken. Ze had veel dorst vandaag, en haar enthousiasme was vandaag ook wat minder. Ze wilde gewoon actie, een echt avontuur. Alleen dingen doen was soms best we saai weetje. Maar haar mentor was vandaag te druk, hij moest allerlei zaken doen enzo. Warrior stuff. En daar was zij overduidelijk nog niet klaar voor, dus deed ze sommige dingen alleen. Ze oefende de jachttechnieken alhoewel ze altijd slipperde over de kruimelige aarde en al die bladeren. Leaffall was in het algemeen onhandig.

Risingpaw gaf aan dat het goed met haar ging en Jaggedpaw gaf een knikje. “Met mij gaat het ook goed,” informeerde hij haar. “Mijn trainingen verlopen naar wens en ik denk dat als ik op dit tempo door blijf gaan, ik wel op tijd een warrior zal worden.” Het strakke tijdschema van zijn vader zorgde daar wel voor. Jaggedpaw werd vaak tot zijn limiet getest wanneer hij met zijn vader aan het trainen was, maar dat vond hij juist een goede zaak omdat hij op alles voorbereid wilde zijn. “En hoe verloopt jouw training?” vroeg hij op een vriendelijke toon aan haar. Iedere mentor was natuurlijk anders en ook al zou Crystalstar nooit een mentor geven aan iemand die niet gekwalificeerd was om mentor te mogen zijn, toch kon het altijd nog niet boteren tussen apprentice en mentor. Gelukkig had hij dat niet met zijn vader en konden ze goed overweg, maar hij van gevalletjes gehoord waar dat anders was.