Should I stay or should I go?

Het poeltje onder haar was helder. Omdat er geen regen viel noch er wind waaide, was het oppervlak als een spiegel. Somber keek ze ernaar, zag hoe ingevallen haar wangen waren en hoe rood haar ogen. Ze huilde veel de laatste tijd, al wilde ze dat eigenlijk niet laten zien. Maar ze voelde zich heel eenzaam, en voor het allereerst ook niet echt meer thuis. Crystalstar haatte haar nu vast, en zij wist ook niet helemaal of ze de nieuwe leader nu haatte of niet. Het deed vooral pijn om haar op zijn plaats te zien, en Blueflower waar zij ooit zou moeten zijn. Hij was altijd haar rots in de branding geweest, degene die achter haar stond. En nu, voelde ze zich zo alleen. Nu moest zij opeens die rots zijn voor haar familie, omdat ze na Chivysniff's dood opeens de oudste was. Haar moeder lag in de medicine cats den en haar zusjes waren ook ongelukkig. En zij? Zij was zo... Weinig. Geen medicine cat, geen dochter van de leader meer. Gewoon Rookchirp. Kleine, breekbare, zielige Rookchirp, die niets kon bereiken. Ze had altijd gehoopt ooit zichzelf te zien in de voetsporen van haar vader, maar nu zag ze alleen zichzelf weerspiegeld in het water. En heel eerlijk, wist ze niet zo goed wie ze nu moest zijn, behalve de dochter van een dode leader.
De woorden van Stormflight brachten haar uit haar moment. Ze keek de kater niet aan, had ook echt helemaal geen trek in zijn sympathie. "Thanks," antwoordde ze enkel afwezig, haar ogen nog altijd gefixeerd op het water. “Ik weet zeker dat je vader vanuit StarClan op je neerkijkt en heel trots op je is.” haar oren drukte ze in haar nek. Nee, hij had het fout. Hij had geen idee wie hij was, en zij kennelijk ook niet. Hij was niet trots, het boeide hem waarschijnlijk geen zak. Het had hem immers niet genoeg geboeid om hier te blijven, op deze wereld. Om haar warrior ceremonie te zien, om haar gelukkig te zijn. Boos schopt ze een steen het water in, waarbij haar reflectie bruusk werd verstoord. Met een zwiep van haar staart stond ze op en liep langs hem heen, zonder Stormflight aan te kijken. "Laten we gaan jagen," ze wilde er niet over praten.

Ja. Wat wilde ze eigenlijk. Om heel eerlijk te zijn had ze nergens zin in. Ze voelde zich eerder een bal van frustratie, opgekropt tot het einde zonder een uitweg. Huilen? Dat deed ze al zat, en schreeuwen zou ook niets oplossen. En jagen? Oh, ze was te onrustig om stil te zitten voor die rot vissen. Ze had eeuwig moeten trainen voor dat geduld, en nu leek het allemaal te zijn vervlogen. Wat een smerige ironie was het ook en hoe boos ze zich erover kon maken, ze had de energie van een krijger maar de longen van een kleuter. De poes sloeg met haar zwart-witte staart. Boven hen begon de hemel inmiddels te betrekken en de geur van regen hing zwaar in de lucht. Maar ze was een riverclanner, regen deed haar niet zoveel. "Laten we landprooi doen," sprak ze doelbewust. Vandaag zou de dag zijn dat het haar ging lukken, zelfs al zou ze haar hele lichaam ermee naar de haaien werken. Vandaag zou het lukken. "Er zitten vast nog wel waterratten in het riet verderop, ofzo,"

Waarom was ze nerveus. Waarom was ze verdomme nerveus?! De poes klemde haar kaken op elkaar en verdwong haar gevoelens. Vandaag ging het lukken. Het boeide niet dat ze er kennelijk niet voor gemaakt was, het boeide niet dat haar vader had gezegd dat ze andere talenten was. Als ze haar leven zou moeten leiden als een eenzame, ielige warrior die niets anders kon dan een goudvis uit de rivier trekken, moet ze misschien ook maar gewoon haar leven aan Starclan opofferen. Dus spitste ze haar oren en volgde de ander. Net toen ze hem wilde wijzen op het geluid dat vanuit het riet kwam, stopte hij ook. “Blijf jij hier wachten, dan jaag ik hem naar je toe,” hoezo, zij kon het ook wel. De poes wiebelde met haar oren maar zei niets, ze nam enkel de juiste jachthouding aan en wachtte ietwat ongeduldig op de ander. Ugh, ze haatte het om stil te zitten. Ja, ze had het aangeleerd, maar daar bleef het ook bij. Toch forceerde ze zichzelf om te focussen en ja hoor, daar kwam de waterrat. Haar hart klopte in haar keel, maar toen het beeste haar kant op schoot sprong ze doelgericht. Volledig soepel ging het niet, het beest was groot en probeerde zich met kracht van haar af te zetten. Maar vervloek dat, Rook zou het niet laten gaan. Met een kwade grom zette ze haar tanden in het beest en beet hard dood. Het gekrijs werd gesmoord en het lichaam zwak, waarna ze wat ongelovig het losliet. De waterrat was dood.