Just take a walk go back inside

Het begon weer kouder te worden en dat begon hij te merken in zijn hele lichaam. Waar hij bij de vorige leafbare nog wel wat kon bewegen, was hij nu al echt stijf ondanks dat het nog maar leaffall was. Hij deed dan ook eigenlijk al geen poging meer om een konijn te proberen te vangen, want hij wist toch wel hoe dat af zou lopen. Daarom liep hij eigenlijk alleen maar vooruit in de hoop de stijfheid uit zijn lichaam te lopen, maar zonder al te veel succes tot nu toe. Hij wilde het ergens niet toegeven, maar misschien was het toch tijd dat hij binnenkort elder werd, hoe erg hij dat ook niet wilde, maar hij zou op deze manier zijn taken niet meer kunnen doen wanneer leafbare er eenmaal was en dan zou hij de jongere katten alleen maar in de weg zitten.


[Eerste post gereserveerd]

Omdat Thawrage opgeleid was als Tunneler had hij minder tijd bovengronds gespendeerd en was hij dus niet zo goed in het jagen op konijnen als dat de Moor Runners dat waren. Dat weerhield de jonge bruine tabby er echter niet van om alsnog een poging te wagen. Zijn snelheid was zeker niet zo hoog als die van de Moor Runners, maar het was ook niet ondermaats en Thawrage ving de konijn dan ook met succes, al was het met enige moeite. Thawrage zou nooit hardop aan zijn Clanmates toegeven dat hij ergens niet goed in was of dat anderen beter waren dan hem. In zijn ogen was hij even goed op elk vlak als de anderen en dat hij geen Moor Runner was, wilde naar zijn idee nog niks zeggen. Dat hij harder moest werken om een konijn te vangen dan iemand die veel bovengronds was, liet hij ook maar achterwege. Hij had het konijn gevangen en dat was al meer dan dat sommige katten in zijn Clan konden presteren. Thawrage begroef het konijn en wilde net weer op zoek gaan naar een prooi toen zijn blik op Shadowrush viel. Hij zag hoe de kat ietwat stijfjes over de grasvlakte liep en hij trok met zijn oortje. Hij liep op de senior warrior af en ging naast hem wandelen, waarbij hij enkel een knikje als begroeting gaf. “Ben je zeker dat je de volgende Leafbare als senior warrior gaat kunnen doorbrengen, Shadowrush?” vroeg hij op een koude toon aan de kater. Deze keer was hij eens niet gemeen, maar was hij gewoon realistisch. Het leek Thawrage onmogelijk dat hij nog op konijnen kon jagen met zo veel stijfheid in zijn lichaam en als de kater geen prooi meer kon vangen voor zijn Clan was hij beter af in de elder’s den. Zowel voor hemzelf als voor de rest van zijn Clangenoten.

Hij wist dat het anderen ondertussen ook moest opvallen dat hij stijver was, maar door het humeur dat hij meestal had durfden de meeste hem er niet op aan te spreken. Toch leek er deze keer een te zijn die het hem wel durfde te vragen en hij wierp hem dan ook een iets geïrriteerde blik toe. Het moest net een warrior zijn die niet op zijn mond gevallen was. "Ook hallo, Thawrage," De irritatie was iets in zijn stem te horen terwijl hij zijn blik weer naar voren richtte. "Zo erg is het nog niet toch?" Het was gewoon ook niks voor hem om een makkelijker leven te gaan krijgen, ook al had hij het dan nog verdiend.

Thawrage trok enkel met zijn oortje toen Shadowrush hem begroette en bleef hem op een koude manier aankijken. Hij stootte een koude lach uit toen de kater aan hem vroeg of het echt zo erg was. Hij leek voor zichzelf de illusie op te willen wekken dat het allemaal wel meeviel, maar Thawrage wist wel beter. Als de kater zo doorging, zou het niet lang meer duren eer dat hij verplicht naar de elder’s den moest verhuizen en als hij dat zelf nog niet doorhad, dan was hij een dwaas. “Wat wil je nu dat ik zeg?” vroeg hij op een koude toon. “Dat het inderdaad niet zo erg is en dat je nog gemakkelijk achter een paar konijnen kunt rennen? Mijn moeder zei altijd dat ik niet mocht liegen. Oh wacht, ik heb nooit een moeder gehad,” lachte hij op een cynische toon, al school er wel wat bitterheid in zijn stem. “Ja, het is wel zo erg,” sprak hij op een koude toon na een korte stilte. Daar ging hij niet over liegen, al wilde de senior warrior het nog zo graag.

Natuurlijk was deze jonge warrior waarschijnlijk niet de enige die er zo over dacht, maar hij was nog niet klaar om het toe te geven. Dat was dan waarschijnlijk ook waarom de vraag hem zo irriteerde, maar misschien ook omdat zo'n jonge warrior wel wat meer respect zou mogen hebben voor een oudere warrior. Hij vernauwde zijn ogen iets en liet zijn blik kort naar de warrior weer gaan. "Ik zou oppassen met je woorden, je hebt het nog steeds tegen een kat die ouder is." Waarom leken steeds meer van die jonge katten niet te weten wat respect is?

Thawrage hield zijn blik onbewogen toen Shadowrush zijn woorden sprak. Ah. De bekende verhouding tussen een jonge warrior en een oude warrior. Al was de kat klaar om zich bij de rest van de dode katten te voegen, dan zou Thawrage nog niet aardiger tegen hem doen. “Jij vroeg me om een mening, ik heb die gegeven. Ik zie geen gebrek aan respect in dat, Shadowrush,” sprak hij op een koude toon tegen de oudere warrior, waarna hij met zijn staart op een afwimpelende manier naar de kater zwaaide. “Maar blijf vooral in sprookjes geloven en ontken de waarheid zo veel je wilt, als dat je beter laat voelen.” Hij keerde de kater de rug toe en liet zijn blik naar voren glijden, waarna hij een beweging uit zijn ooghoek oppikte. Er was een uitdaging te zien in zijn gouden blik terwijl hij over zijn schouder naar Shadowrush keek. Hij knikte naar de prooi die zich langzaamaan kenbaar maakte en er verscheen een vragende blik in zijn ogen. En wat ga je nu doen?

Natuurlijk was hij vandaag een van de irritantste jonge warriors tegengekomen. Hij wilde al bijna gewoon weglopen, misschien was dat beter ook. Alleen ging de ander maar door en keerde hem voor even de rug toe tot er een prooi verscheen. Natuurlijk wilde de ander hem uitdagen om het te vangen. Hij bleef een tunneler, dus boven de grond jagen was al niet zijn specialiteit, maar hij kon hier nu moeilijk opgeven. Zolang het niet op rennen aankwam zou dit nog moeten lukken. Hij vernauwde zijn blik dan ook en zakte in een sluiphouding. Zijn gewrichten protesteerden, maar hij negeerde het. Het maakte zijn pas wel wat stijver, maar hij zou het hiermee kunnen doen zolang de prooi het niet op een lopen zou zetten.

Thawrage’s mondhoeken drukten zich, natuurlijk zonder dat Shadowrush dit kon zien, een beetje omhoog toen de elder in een jachthouding dook nadat de jonge warrior hem uitgedaagd had. Hij moest toegeven dat de senior warrior wel ballen had om zo koppig te blijven, maar zou dat genoeg zijn? Thawrage ging zitten en keek kalmpjes toe hoe Shadowrush in beweging kwam en naar zijn prooi begon te sluipen. Zijn sluippoging leek goed te lukken en de prooi leek hem niet in de gaten te hebben, maar Thawrage was natuurlijk niet Thawrage als hij niet wilde dat de senior warrior een punt zou bewijzen. Sluipen kon iedereen, het was het actieve jagen waar de jonge warrior hem toe uitdaagde. En dus zette hij, heel zachtjes en subtiel, zijn klauw in de grond en trok deze naar zich toe. De prooi reageerde meteen op het geluid en draaide zijn kopje naar de twee katten, waarna hij het op een rennen zette. Een geamuseerde blik verscheen in Thawrage’s ogen en hij keek weer terug naar Shadowrush. Eens zien wat de oude dwaas nu ging doen.

Natuurlijk bleef het dier niet stilzitten, ook al dacht hij voor een moment wat achter zich gehoord te hebben. Het zou toch niet dat die jonge warrior dit expres deed om hem achter de prooi aan te laten rennen, want hij wist toch wel dat het geen zin had om er nu nog achteraan te gaan, dan zou hij alleen maar een grotere flater begaan. Hij bleef dan ook stil op zijn plek staan en keek de prooi na. Het was het niet waard om er achteraan te gaan, dat zou toch verkeerd aflopen. In plaats daarvan draaide hij zijn kop om naar de jonge warrior. "Misschien wil je de volgende keer stil blijven?" Want nee, hij had niet zelf die fout gemaakt door geluid te maken en er was niemand anders in de buurt, dus welke conclusie kon hij anders trekken?

De prooi zette het meteen op een rennen en Thawrage zag niks in de houding van de kater voor hem dat erop wees dat hij achter de prooi aan zou rennen. “Shadowrush,” begon hij op een koude toon toen de kater hem terecht beschuldigde. “Jagen op prooi houdt ook in dat je in actie moet schieten als de prooi wegrent. Ik geef toe dat ik deze keer de oorzaak was, maar jij weet ook net zo goed als mij dat er tijdens een jachtsessie genoeg kan gebeuren om de prooi te doen opschrikken. Verandering van wind, knerpende sneeuw, bladeren op de grond en de lijst gaat voort. Vooral in Leafbare is het belangrijk dat we de Clan kunnen voorzien van elke prooi dat ons pad kruist en als je er niet achter aan kunt rennen, bewijst dat het punt dat ik probeer te maken dan niet des te meer?” Zijn blik gleed naar die van Shadowrush en hij ontmoette de blik van de elder zonder terug te deinzen.

Natuurlijk wist hij dat, maar hij had geen zin in het feit dat de ander het expres had gedaan. "Je zou denken dat in leafbare iedere prooi belangrijk is, ongeacht wie het vangt." Want nee, hij ging hier simpelweg niet aan toegeven. "En ik ben opgeleid tot tunneler, dus het is het belangrijkste dat ik daar wat weet te vangen." Tenslotte was hij wel moor runner geweest als hij er de snelheid voor gehad had, maar dat was simpelweg niet zo geweest. De ander was ook een tunneler, dus hij zou moeten weten hoe het was eerlijk.

“Het feit dat je om het punt heen zit te draaien wat ik probeer te maken, bewijst voor mij al genoeg,” sprak Thawrage op een koude toon. Hij hield zijn kopje kort scheef, sloot zijn ogen en grimaste. “Al moet ik zeggen dat ik bewondering heb voor je koppigheid. De meeste katten van jouw leeftijd met een zwakker karakter zouden allang hebben opgegeven.” De kater had aangegeven dat hij nu in de tunnels joeg en Thawrage kwam overeind. “Dan gaan we in de tunnels jagen,” sprak hij op een koude toon en zijn blik gleed licht uitdagend over zijn schouder terwijl hij de oude kater aankeek. Eens zien of hij terug zou komen op zijn woord of niet.

Misschien was hij koppig, maar dat kwam ook met de leeftijd als je het hem vroeg. Geen enkele warrior wilde echt toegeven wanneer het tijd was voor ze om elder te worden. Het betekende dat je niet alleen meer in je eigen poten zou hebben en dat konden de meeste niet hebben. Hij negeerde voor nu dan ook de opmerkingen van de young warrior. Want heel eerlijk, ze zouden de jeugd van tegenwoordig eens respect moeten leren voor de oudere katten in de clan, maar het was duidelijk dat deze er geen had. Want die durfde nu ook nog eens voor te stellen om te gaan jagen in de tunnels. Eerlijk hij had er geen zin meer in, maar hij zou ook niks toegeven. "Oke, waarom niet." Hij had meer kans om iets in de tunnels te vangen tenslotte dan hierboven.

Thawrage gaf een knikje ten teken dat ze konden vertrekken en liep Shadowrush voor de naar de tunnels. Hij wist precies welke tunnel ze konden gebruiken om te gaan jagen en waar ze het meeste kans liepen om prooi te vangen en hij nam aan dat Shadowrush dat ook wel wist. “Aan jou de eer om er eentje op te jagen,” sprak hij op een koude toon tegen de kater. “Ik zal je aan de andere kant wel tegemoet komen.” Als Shadowrush de prooi niet liet ontsnappen, dan zou Thawrage aan de andere ingang van de tunnel de prooi tegen moeten komen en kunnen doden. Hij gaf een knikje naar de senior warrior en liep toen naar de andere kant van de tunnel toe, waar hij aan de ingang bleef wachten tot Shadowrush zijn ding zou doen.