Feeling like sugar in the rain

Storkpaw It's all good girl

En het leven ging door. Want wat konden ze anders, behalve hun verliezen tellen en klagen over wat hen was voorgevallen. Ze klaagden tegen wie dit hadden veroorzaakt, maar niet uit woede. Nee, ze vroegen om hun hulp. Storkpaw had ze gehoord, steeds weer. Alsof het iets zo helpen, daarboven lachtte ze waarschijnlijk enkel om de smeekbedes. Ze had het allang door en ze ging niet haar leven vergooien met het aanbidden van hogere krachten die alles erger maakte. Ze had een belofte gemaakt en ondanks alles wat er gebeurt was, of misschien juist dankzij dat, zou ze die volbrengen. Ze zou er zijn voor haar clan, nu ze al genoeg meegemaakt had was angst deel van haar geworden. Ze kon het niet onderdrukken, enkel het laten meegroeien met haar. Maar ze hoopte altijd de juiste keuze te kunnen maken, ondanks wat haar lichaam haar vertelde. Voor nu richtte ze al haar aandacht op een kleine veldmuis, wat druk eten aan het zoeken was in de sneeuw. Voorzichtig en zo licht mogelijk stapte ze naar voren. Haar lichaam inmiddels in de juiste sluiphouding, al was ze nog lang niet klaar met haar training. Ze wist dat ze de sprong kon wagen. Er klonk een schrille krijs van de muis, voordat ze zijn leven beëindigde. Ze dankte Starclan, ondanks alles en pakte haar prooi op. Toen ze nog maar net Apprentice was had het haar laten gloeien met trots, maar het was nu routine geworden. Haar gele ogen keken naar links op het moment dat een rooie gedaante in haar ooghoek verscheen. Oh, Falconpaw. Storkpaw begroef de muis vlug onder de sneeuw en liep naar hem toe. Iets wat niet normaal voor haar was, maar ze besefte dat ze behoefte aan iets van gezelschap had. "Hallo Falconpaw''begroette ze hem, al begon daar al meteen de twijfel. Wat als hij iets heel belangrijks aan het doen was? Misschien dat hij een belangrijke kruid moest zoeken en dan kwam zij hier aanzetten.

-Falconpaw

Elfje

Falconstrike

to be or not to be

Het leek eindelijk weer een beetje te settelen in WindClan en eerlijk? Hij vond het een stuk beter, gewoon even wat meer rust in de tent. Een zucht glipte over zijn lippen heen terwijl hij door het territorium heen wandelde. De sneeuw was koud onder zijn poten, maar toch voelde het fijn om even het kamp uit te zijn. En hij moest ook zijn jaag- en vechtskills goed op peil houden. Niet dat StarClan daar naar zou gaan kijken zodra hij zijn naam mocht gaan ontvangen maar toch- het was toch even slikken. StarClan leek hun een moment van rust geven, dat was al erg fijn, maar aan de andere kant was hij ook bang voor wat er zou gaan komen. Of er nog iets groters op de loer lag. Toen hij een gilletje hoorde schoten zijn oren overeind. Het was een bekende gil van een muis, die voor de laatste keer iets van zich liet horen in hun wereld. Hij draaide zich vrijwel meteen richting het geluid en begon die kant op te lopen. Gezelschap, afleiding, dat was wel iets wat hij kon gebruiken. Hij herkende de gevlekte apprentice al snel als Storkpaw, die bij zijn zicht snel de muis leek te begraven in de sneeuw. "Hallo Falconpaw'' klonk er daarna van de poes af, waarop Falcon zachtjes en warm naar haar glimlachte. ”Een hele goede dag, Storkpaw.” sprak hij met een brede glimlach. Hij was inmiddels al zoveel opgegroeid, zelfs hemzelf verbaasde het soms erg. ”Goede vangst, ga ik van uit? Ik hoorde het al.” sprak hij zacht grinnikend tegen de poes.