I'm fierce enough to let them show

Ze had een nieuwe apprentice gekregen en was dan ook lichtelijk benieuwd hoe Oakpaw zou zijn als een apprentice. Ze hoopte dat ze haar best zou kunnen doen om de apprentice tot een goede tunneler op te leiden, maar als ze de kans had zou ze ook wat dingen van een moor runner leren. Het kon tenslotte wel eens handig zijn als je prooi uit de tunnel zou ontsnappen en over de open vlakte zou rennen. Voor nu zat ze bij de ingang van het kamp te wachten tot haar apprentice er zou zijn, dan zouden ze in ieder geval kunnen beginnen.


[Oakpaw]

Vandaag was het training! En oh hij had zich overslapen en hij was bijna te laat! Snel sprong hij overeind toen hij wakker werd en was super klunzig, daarmee struikelend over tienduizend staarten voordat de jonge tom uit de den kwam. Toen stapte hij zo normaal mogelijk naar de kampwand, hoopvol kijkend naar zijn mentor. “Ik ben errrr”, gaf de bruine kater aan, eventjes wat goede steun zoekend in zijn poten zodat ze klaar waren verder te gaan. Het was nog steeds wennen aan het feit dat hij geen kitten meer was en de hele dag lang kon blijven slapen. Nu was het zoals een uurrooster waar hij zich aan moest houden; en dat zou hij ook proberen. Zon op, zet je klaar. Dat moest de apprentice toch weten te onthouden. Maar goed, hij was er. Wat nu?

Natuurlijk had ze een apprentice gekregen die zich blijkbaar had verslapen, want het duurde even voor hij er eindelijk aan kwam. Alleen was de apprentice wel vrij enthousiast leek het, dus dat was iets op zijn minst. "Probeer de volgende keer op tijd wakker te worden." Want ze had geen zin dat ze hem wakker zou moeten gaan maken. "Laten we gaan." Het zou vandaag voornamelijk een deel van de tunnels verkennen worden, want tot Oakpaw dat onder de knie had zouden ze nog niet veel meer kunnen doen. "Eenmaal we in de tunnels zijn moet je niet in paniek raken. Het kan vreemd zijn de eerste keer, maar wat er ook gebeurd, raak niet in paniek." In zo'n kleine ruimte als de tunnels zou dat heel slecht af kunnen lopen en dat wilde ze niet hebben.

Zijn mentor zag er niet al te blij uit en dat was ook begrijpelijk. Hij was een beetje te laat gaan opstaan maar het was zo moeilijk om te wennen aan het feit dat hij nu vroeg op moest staan. Een nieuw lot wachtte hem op en hij moest op het goede pad komen. 'Probeer de volgende keer op tijd wakker te worden'. De kater keek even naar de grond. "Ehe, sorry". Ergens had hij het gevoel dat hij niet zo'n goede band ging krijgen met zijn mentor. Het stak een beetje in zijn maag, maar sinds wanneer vertrouwden we onze maag? Harespring gaf aan dat ze zouden gaan en hij volgde haar met grote stappen. 'Eenmaal we in de tunnels zijn moet je niet in paniek raken. Het kan vreemd zijn de eerste keer, maar war er ook gebeurd, raak niet in paniek'. Hij was niet het type om in paniek te raken. Hij had meer bindingsangst dan paniekerigheid. "Nee hoor, komt goed"

Oakpaw verontschuldigde zich op zijn minst nog, maar of hij het ook daadwerkelijk zou menen was nog maar de vraag. Ze knikte dan ook alleen maar en begon de weg naar de dichtsbijzijnde tunnel te leiden. "Dit is de tunnel het dichtst bij het kamp." Sprak ze dan ook. Het was degene die de meesten gebruikten om in het systeem te gaan, omdat het een makkelijk herkenningpunt was. Hij verzekerde haar dat hij niet in paniek zou raken, dus hoopte ze maar dat dat ook het geval zou zijn. Ze zette de eerste stappen de tunnel in en keek kort achterom, om te zien of Oakpaw zou volgen. "In de tunnel zul je zo goed als niks kunnen zien, dus je moet je andere zintuigen gebruiken." Sprak ze. "Probeer voor nu mijn geur te volgen, een andere dag gaan we leren hoe de tunnels precies lopen." Dan zouden ze veel rustiger aan gaan doen, maar vandaag wilde ze gebruiken om zoveel mogelijk plekken bovengronds te laten zien waar tunnels zaten, maar dat wel te doen door de tunnels zelf te gebruiken.

Zijn mentor was niet echt meteen de aller aardigste, een beetje streng zelfs. Hij was dit niet zo gewend, zeker omdat hij zo’n zielig en eenzaam kittenleventje had gehad. Naast zijn broer had hij niet echt iemand gehad, want hun ouders negeerden hem bijna compleet. Tja, hij zorgde nog steeds voor zijn ouders, hij deed er zijn best om. ‘Dit is de tunnel het dichtst bij het kamp’, zei de rood met witte poes en hij keek aandachtig naar de tunnel. ‘In de tunnel zul je zo goed als niks kunnen zien, dus je moet andere zintuigen gebruiken’. Dit ging zeker niet makkelijk worden, maar het kwam wel goed, hopelijuk. ‘Probeer voor nu mijn geur te volgen, een andere dag gaan we leren hoe de tunnels precies lopen’. De bruine kater werd binnenin wel wat nerveus, maar hij vertrouwde de mentor en gaf haar een knik. “Oké”, gaf hij aan en begon haar te volgen.

Was ze misschien wat te direct met haar instructies? Maar ze wilde dat Oakpaw bij zijn eerste training zoveel mogelijk op zou vangen en dat er niks fout zou gaan. Later was er tijd om wat losser te worden, maar de eerste paar trainingen was het belangrijk dat een tunneler apprentice gewend raakte aan de tunnels en er geen ongelukken zouden gebeuren. Die konden namelijk altijd gebeuren als er een apprentice in paniek raakte of hij niet zou weten te doen wanneer iets niet veilig leek te zijn. Ze wenkte hem dan ook en zette de eerste stappen de tunnel in. Ze wierp nog kort een blik over haar schouder voor ze de weg rustig voort zette. Dit was de makkelijkste tunnel om te onthouden vond ze. Als je gewoon door bleef gaan zonder een andere tunnel in te slaan kwam je gewoon weer op een deel van het territorium uit. Het was meer een die voor reizen gebruikt werd en af en toe vond je er eens een konijn. "Gaat het goed?" Vroeg ze aan Oakpaw, terwijl ze nog wat verder de donkere tunnel instapte, al haar zintuigen gebruikende om de weg goed te vinden.

De eerste stappen binnenin de tunnel volgde al snel en hij bemerkte hoe het al snel erg donker werd. Hij slikte even een brok door voordat hij doorstapte, proberend zijn mentor niet kwijt te raken. De kater probeerde haar te volgen aan de hand van gehoor en geur, maar daar was hij helemaal niet aan gewend en dat liep dus niet heel erg soepel. 'Gaat het goed?', vroeg Harespring vervolgens. "Euh, ik denk het?", sprak de kater, zijn stem lichtjes trillend. Hopelijk zou alles goed gaan. Het moest wel. Misschien was er diep in de tunnels een verborgen wereld als hij zich goed door zou zetten. Dat zou toch een mooie verrassing zijn eh? Al was zijn verbeelding soms een beetje te groot.

Het zou haar niks verbazen als de apprentice onzeker was voor zijn eerste keer. Dat was ze zelf ook geweest. Ook al kwam het bij haar ook omdat ze nog niet aan het donker gewend was, maar dat zou voor Oakpaw niet anders zijn. Ze kon de lichte trilling in de stem van de apprentice dan ook wel duidelijk horen, maar ze ging er geen opmerking over maken. "Hoe bevalt het om een apprentice te zijn?" Ze wilde hem tenslotte wat meer op zijn gemak proberen te stellen, ook al was ze niet altijd de beste in conversaties, ze probeerde het wel.

De tunnels waren heel erg donker, nog donkerder dan wanneer de maan aan de top stond en de sterren bedekt waren met wolken waardoor alles zwart leek. Het leek hier wel een eeuwige nacht, zonder sterren en zonder maan, in deze tunnels. Het maakte hem lichtjes nerveus maar hij probeerde dat te verbergen. Dit was zijn allereerste keer, natuurlijk was hij zenuwachtig aan het worden. 'Hoe bevalt het om apprentice te zijn?', vroeg zijn mentor hem vervolgens. Het was even wennen om zijn slaaptijd in te korten, om aan zijn nieuw nest te wennen, om aan al die klusjes te wennen, en nu de tunnels er nog bij. "Het gaat, denk ik", knikte hij haar toe, al viel die knik niet echt goed te zien dankzij de duisternis. "Het is alleen wennen aan echt alles". En misschien had hij wat meer tijd nodig om alles te verwerken. Hij vroeg zich af hoe zijn broer zich had gevoeld wanneer dat hij voor het eerste de tunnels in ging.

Ze kon wel begrijpen dat het allemaal wennen was, want als kitten hoefde je eigenlijk nog niet echt wat te doen en werd het merendeel voor je gedaan. Dat was wel anders wanneer je eenmaal een apprentice werd. Dan moest je ineens allerlei dingen zelf doen, maar ook dingen voor anderen doen. "Ik hoop dat je in ieder geval een goed plekje hebt gevonden in de apprentices den?" Dat hij in ieder geval niet buitengesloten was van de andere apprentices, maar dat gebeurde niet heel snel naar haar mening en anders wist ze dat ze de apprentices erop aan moest spreken. Ze hoopte alleen dat het iets was dat niet nodig zou zijn.

De overschakeling van kitten naar apprentice was gewoon zo snel gegaan. Zijn moeder en zijn broer hadden het er al met hem over gehad, maar hij had nooit gedacht dat hij ook daadwerkelijk aan zoveel dingen moest wennen. Het zou wel vlotter gaan over tijd, maar toch was het een akelig gevoel. Verandering was eng voor iedereen, als hij dat moest beseffen. Zijn oren draaiden zich weer rechtop toen zijn mentor weer begon te spreken. 'Ik hoop dat je in ieder geval een goed plekje hebt gevonden in de apprentices den?', vroeg deze terwijl hij haar probeerde te volgen in deze tunnels. "Uh... Ja dat heb ik wel, denk ik", gaf de kater aan en trok wat met zijn oor. "Niet te dicht bij de uitgang zodat de ochtendzon in mijn ogen prikt, maar ook niet te ver zodat ik overladen word door schaduwen en duisternis.. Ik zit precies goed in de den". Het was wel een perfecte plek als hij er nu over nadacht om zijn eigen standaarden te aanvaarden. Alle criteria waren voldaan en hij zou zeker goed kunnen slapen op dat plekje.

Ze sloeg een gang in, die van de huidige wegliep. Ze wist dat deze hun na een tijdje weer omhoog zou brengen naar het oppervlak. Ondertussen luisterde ze naar de apprentice achter haar en knikte, wat hij natuurlijk niet zou kunnen zien. Het was goed om te weten dat Oakpaw een goed plekje uit had kunnen kiezen, dat betekende dat hij goed uitgerust zou zijn voor trainingen. "Ook een beetje leuke dengenoten?" Ze had geen idee hoe alle apprentices waren qua karakter tenslotte. Dat was iets dat je als warriors niet altijd meer wist.

Soms knipperde hij eens verward met zijn ogen omdat hij niet gewend was aan het feit dat hij niets kon zien. Maar hij vertrouwde erop dat hij zijn mentor nog steeds kon volgen via geur en geluid en dat ging eigenlijk nog vrij goed voor zijn eerste keer. Het was cool om te weten dat je zo kon ‘zien’ zonder daadwerkelijk te kijken. Het was alleen vreemd wanneer hij met zijn ogen begon te knipperen, alleen maar om duisternis te zien. ‘Ook een beetje leuke dengenoten?’, vroeg Harespring nadat ze opeens een gang in waren geslagen. Het was voor hem even twijfelen voor hij volgde maar haalde zijn eigen tempo terug in. “Ik ken het grootste deel nog niet zo goed”, gaf de jonge tom eerlijk toe. “Maar ik verwacht wel dat ze leuk zijn. Of dat hoop ik toch..”