[Open] What is next for me...?

Hij was al een stukje verder gekomen in zijn training. Hij kon nu bijna feilloos door de tunnels heen navigeren en was al een tijdje over zijn wenningsproblemen heen gekomen. Natuurlijk maakte hij zich wel zorgen voor wanneer hij warrior werd, want dan was het hetzelfde spelletje… opnieuw, en hij had al zoveel moeite gehad met de overgang van kit naar apprentice. Het hielp dan ook echt niet dat hij een ijsblok als broer had en ouders die niet echt veel om hem gaven. Soms vroeg hij zich af waarom hij bestond, maar dat stelde de jonge bruine tom maar liever niet in vraag.

Vandaag zat hij gewoon rustig neer in één van de zovele velden waar windclan rijk aan was. Hij had zoveel tijd gespendeerd aan andere dingen, dat hij eigenlijk nooit had gekeken naar de mooie lucht. Het was blauw, met verschillende witte pluizige wolken bij in alle vormen en figuren. Die ene leek op een kat, de ander op een spin, de ander op een slak,… De wolken waren eigenlijk gewoon alles wat je kon bedenken, je moest het alleen inzien. En het deed de apprentice ook wel een beetje tot rust komen, zo staren naar die wolken…

+Open

Het was bijna zover, ze zou bijna een warrior worden. Als ze haar huidige mentor tenminste moest geloven. Ze had er misschien meer versleten dan de gemiddelde apprentice, maar het betekende wel dat ze van verschillende katten had kunnen leren en daar was ze zeker wel dankbaar voor. Vooral ook door het feit dat ze geboren was in Thunderclan had ze het gevoel gehad misschien niet goed genoeg te zijn, maar dat was toch anders gebleken. Ze was dan ook het kamp uit gegaan in de hoop wat te vangen. Want het was een van de betere dagen als ze eerlijk was. Er waren een paar wolken aan de lucht, maar dat was ook alles. Ze merkte op dat ze niet de enige was die naar de lucht staarde en zette een glimlach op terwijl ze naar de jongere apprentice toe liep. "Oakpaw," Sprak ze zijn naam rustig.

Terwijl hij naar de pluizige wolken staarde hoorde hij wat pootstappen naderen. Hij was dan tenminste niet de enigste die staarde naar de wolken zo te zien, wat hem ergens ook wel blij maakte. Want dan voelde het minder vreemd aan als je wist dat er ook anderen waren die staarden naar de hemelen. En om te denken dat er zovele generaties van katten naar dezelfde hemel hadden gestaard... wauw. ‘Oakpaw’, sprak de witte poes zijn naam uit toen ze dichterbij kwam gewandeld. Ze was ook een apprentice, een stuk ouder dan hem. Als hij het goed had zou ze binnenkort warrior worden, en daar keek ze waarschijnlijk wel naar uit. Want iedereen leek daar wel naar uit te kijken al had hij er eerder een naar gevoel over. “Hey Whitepaw”, begroette hij de ander met een kleine glimlach, verder niet echt wetende wat te zeggen. Zou hij haar vragen of ze samen konden staren naar de wolken? Of misschien samen jagen, al zou dat wat moeilijker voor hem zijn aangezien hij tunnels gewend was. Hij wist het niet zo goed.