Every beauty needs to go out with an idiot

Thawrage had enkel een kort knikje gegeven toen één van de queens aan hem vroeg of hij het zag zitten om op een verse prooi te gaan jagen in het territorium. Hij wist wel beter dan tegen een zwangere queen te zeggen dat ze het zelf maar moest halen. Dat had hij één keer gedaan en het commentaar dat hij toen had gekregen, was niet mals geweest. Thawrage vroeg zich dan ook af waarom ze hem altijd moesten hebben met dat soort taken. Er waren hier katten die letterlijk stonden te springen om de queens bij te staan bij elk klein dingetje dat ze nodig hadden, maar toch pikten ze hém er altijd uit. Ach, het zij zo. Hij moest gewoon één prooi vangen, naar de nursery brengen en dan was hij daar weer weg. Kittens maakten hem lichtelijk ongemakkelijk omdat hij niet zo koud op ze kon reageren als dat hij wilde doen. Als hij een kitten aan het huilen bracht – en dat was al vaak gebeurd toen hij nog maar een apprentice was – dan had hij meteen vijftig queens op zijn dak. Hij schudde geërgerd zijn kopje en ging op jacht. Na een poosje had hij een fatsoenlijke veldmuis gevangen en liep hij terug naar het kamp, waar hij de nursery binnen ging en achteloos de muis voor de queen zwaaide die dat het aan hem had gevraagd. Hij negeerde dat ze met haar ogen rolde en draaide zich al weer om zodat hij weg kon gaan, maar opeens stond daar een kitten midden in zijn pad. “Schuif,” bromde hij op een ijskoude toon tegen de kitten terwijl hij ongeïnteresseerd zijn gouden blik naar beneden liet gaan zodat ze elkaar aan konden kijken.

Het kleine bolletje oranje vacht scharrelde wat rond door de Nursery. Nieuws was dan toch eindelijk bij hem gekomen dat zijn broertje Gorsekit weg was. En ook echt weg, naar StarClan weg. Dat was nooit meer terugkom weg. Het was wel moeilijk hoor, ondanks dat hij nooit super veel contact had gehad met zijn broertje. Het was nog steeds zijn broertje. Alles voelde gespannen aan en daar kon Winterkit ook niet goed tegen. Hij duwde met zijn pootje tegen een mosballetje en volgde het het looppad op, waar toen net een Warrior liep. Alleen had hij die niet gezien. 'Schuif,' klonk er plots brommend boven hem. Winterkit keek op en knipperde. 'Hallo.'

Thawrage onderdrukte de neiging om met zijn ogen te rollen toen de kitten naar hem opkeek en hem begroette in plaats van opzij te gaan. Hij wist dat hij een hoop rumoer zou opwekken als hij de kitten nu een duw zou geven met zijn poot, al jeukte zijn poot nog zo erg om het te doen. Thawrage was niet bepaald het soort type dat erg onder de indruk was van anderen en geen zacht hart had voor zwakkeren. In zijn ogen waren alle zwakkeren een stelletje dwazen. Wat had je aan jezelf als je geen controle meer had over je eigen leven en je constant moest laten helpen door anderen? Juist, helemaal niks. En zo was een kitten ook. Hulpeloos, totdat ze apprentice werden en hopelijk een goede mentor kregen om sterker te worden. Met het aantal dwazen dat zich in deze Clan bevond, had Thawrage daar weinig hoop voor. “Schuif…” Hij twijfelde kort. Hoe heette dit mormel ook alweer? Waarom lette hij dan ook nooit op als er nestjes aangekondigd werden? Het was iets met een seizoen. “Springkit,” bromde hij uiteindelijk. Hij had één kans op vier. Hoe moeilijk was het nu om één naam te kunnen raden als er één kans op vier was?

Het duurde even voor er antwoord van de kater kwam. Winterkit bleef hem al die tijd onschuldig aankijken. Toch begon hij zich langzaam af te vragen of er nog een antwoord kwam of niet. Misschien had hij hem niet gehoord? Hij opende zijn bekje al, maar de kater begon toen toch te spreken. 'Schuif...' Hey, dat had hij al gezegd? Waarom stopte hij- 'Springkit,' bromde hij verder. Het bolletje knipperde verbaasd met zijn oogjes, deze keer was hij degene die niet zo snel op een antwoord kon komen. Springkit? Bedoelde de kater hem daarmee? 'Ik ben Winterkit,' miauwde het katertje dus ook als antwoord. 'Wie ben jij?' Hij kantelde zijn bolle kopje.

Ugh. Ongelooflijk. Had hij één kans op vier en dan gokte hij nog verkeerd. Wel, je kon het hem ook niet kwalijk nemen. Hij spendeerde niet veel tijd in de nursery. Hij had zijn kittentijd nooit echt als een tijd beschouwd waar hij veel waarde aan hechtte, al vond hij de tijd dat Oakpaw in de nursery zat dan wel weer een fijne herinnering om aan terug te denken. Oakpaw's tijd in de nursery was dan ook de enige geldige reden geweest waarom hij de nursery überhaupt bezocht had. Nu probeerde hij altijd zo snel mogelijk weg te komen voordat de queens hem zagen en hem zouden vragen of hij een prooi voor ze wilde vangen. Hij hield niet van de geur van moedermelk en de emoties waar hij mee overstelpt werd zodra hij geconfronteerd werd met een zwangere queen. En hij hield nog minder van de kittens die hier rond liepen. "Whatever," mopperde hij toen de kitten hem verbeterde. De kitten vroeg hem vervolgens zijn naam en Thawrage keek hem op een koude manier aan. "Als ik mijn naam zeg, houd je dan op met je vervelende vragen en mag ik dan weg?" vroeg hij op een botte toon. "Maar goed, de naam is Thawrage," liet hij er kortaf op volgen. Wat kon het die kitten schelen hoe dat hij noemde? Het was niet alsof ze nog veel interactie gingen hebben als Thawrage hier eenmaal weg kon. Daar zou hij wel voor zorgen.

De grote kater leek niet heel erg blij. Dat vond Winterkit wel een beetje jammer. Hij zei een woord die hij niet kende en even kraakte zijn hersentjes hard. Wat betekende dat? Maar geen tijd om erover na te denken, want de Warrior ging zijn naam zeggen! Dat was veel belangrijker én interessanter! 'Als ik mijn naam zeg, houd je dan op met je vervelende vragen en  mag ik dan weg?' vroeg de kater op een botte toon. Winterkit wist niet zo goed wat hij bedoelde, maar knikte toch maar. 'Maar goed, de naam is Thawrage.' Tha..ra..sje? Winterkit fronste, hij had het duidelijk moeilijk met de naam. 'Hoe zeg je dat?'

Thawrage wierp zijn ogen ten hemel toen de kitten zijn vraag stelde. Jezus. Wat maakte het uit hoe het uitgesproken werd? Na vandaag zouden ze elkaar toch nooit meer zien en dus had het weinig zin voor de kitten om Thawrage’s naam te leren. “Gewoon zoals je het hoort,” sprak hij op een koude toon tegen de kitten. “En denk nu maar niet dat ik net als één van die andere domme dwazen hier geduldig ga zitten om het je aan te leren. De afspraak was dat ik weg mocht gaan nadat ik mijn naam tegen je had gezegd en dat heb ik gedaan. Dat jij te stom bent om het te begrijpen, is niet mijn probleem.” Hij wiebelde met zijn oortjes en keek geërgerd om zich heen. Was er echt geen andere kleine dwaas die met deze nog kleinere dwaas kon gaan spelen? Hij had betere dingen te doen dan zich te verlagen tot dit niveau!