Hide away

De dagen begonnen merkbaar steeds kouder te worden. Featherkit begon het steeds kouder te krijgen en hoe diep ze ook in haar nest dook, ze had nog steeds last van de kou. Ze merkte ook dat naarmate haar zintuigen zich meer begonnen te ontwikkelen, ze de geluiden van buiten steeds beter binnen kreeg. Of van binnen. Soms leek het net alsof een kitten die helemaal aan de andere kant van de nursery stond te jammeren vlak voor haar neus stond. Het was soms echt om gek van te worden en Featherkit had om die reden dikwijls nood aan wat rust. Ook nu irriteerde het haar dat een kitten zijn bek niet kon houden en als ze niet zo verlegen was geweest, dan had ze er misschien al wel iets van gezegd. Featherkit dook echter wat dieper weg in haar nest zodat ze bijna alleen maar uit mos bestond en liet haar blik over de rand van haar nest glijden, waar het licht al snel weer heftig prikte in haar ogen. Ze kneep kreunend haar oogjes wat dicht toen een verschrikkelijke hoofdpijn op kwam zetten en alles in haar binnenste wenste dat Oakpaw hier was om haar te beschermen tegen de kou en het licht. Alles was beter dan dit te moeten ondergaan.

De kattin was graag bij de kittens, groot of klein. Het was gewoon leuk om ze allemaal leuk en actief bezig te zien alhoewel het voor een paar niet gelde en deze was er een voorbeeld van. Ze lag bijna volledig bedekt met mos en ze had haar oogjes dichtgeknepen alsof er echt iets stoorde. De rode kattin stond voor het licht waardoor die geblokkeerd werd. Ze liet zachtjes haar kop wat zakken en keek de kleine, zilveren kitten warm aan. “Hee, wat is er mis?”, vroeg ze zacht aan haar en duwde wat aan het mos zodat het warmer zou zijn voor de kleine poes. Ze zag er zo gevoelig en fragiel uit en het maakte de kattin wel wat bezorgd, want ze wilde natuurlijk het liefst dat elke kitten heel gezond en wel was.

Het ene moment zorgde het felle licht ervoor dat ze erg veel last had van haar hoofdpijn, het volgende moment werd het licht geblokkeerd en werd er iets tegen haar geduwd waardoor ze automatisch warmer werd. Featherkit keek hoopvol op, half en half verwachtend dat ze Oakpaw zou zien, maar het was iemand anders. Een zoetere geur drong haar neusgaten binnen en het deed haar een beetje denken aan haar moeder. De geur stond voor vertrouwen, voor veiligheid. De enige storende factor was nog de kitten die maar niet stil wilde zijn en het gillende geluid drong tot diep door in haar trommelvliezen. “Ik weet het niet,” kreunde Featherkit onbeholpen. “Al dat geluid doet echt ontzettend veel pijn aan mijn oren.” Ze kneep haar ogen dicht tegen de pijn die krachtig op kwam zetten in haar kopje. “En mijn hoofd voelt aan alsof het elk moment op barsten kan staan.” De warmte omringde haar echter op een aangename manier en Featherkit kroop iets dichter tegen de warmtebron aan, voelend dat de koude wind de barrière van warmte nog altijd wilde binnen dringen.

Bezorgd keek de poes naar de kleine kitten. Zo klein, zo fragiel, zo triest. Het was alsof ze pijn leed, en het was nooit leuk om pijn te hebben. Of het nu kwam van verdriet, van medelijden, of van een wonde. Alles deed pijn. En het ergste was dat het soms niet te stoppen was. 'Ik weet het niet', kreunde de arme zilveren kit onbeholpen. 'Al dat geluid doet echt ontzettend veel pijn aan mijn oren'. De kattin kantelde haar kopje met een medelevende blik in haar groene ogen te vinden. Het was zo moeilijk om een kitten in zo'n situatie te zien. 'En mijn hoofd voelt aan alsof het elk moment op barsten kan staan'. De rode moor runner trok met haar oortje en duwde haar neusje in de kittens vacht voor een paar seconden. "Och arm kind toch", fluisterde ze zachtjes. "Misschien moet je mama je binnenkort eens naar de Medicine Cat brengen. Dit ziet er niet goed uit"

De warmte en de zachte stem van de kattin had een troostend effect op haar. Het maakte de hel waar ze doorheen moest gaan iets dragelijker, al kwam het bonken in haar kopje weer even hard terug toen de kattin het over de medicine cat had. Featherkit voelde hoe alles in haar bloed koud leek te worden en ze richtte haar groene ogen ongelukkig op naar de kattin voor haar. Waarom leek alles een paar manen geleden zo gemakkelijk en was het nu opeens een hel geworden? Ze had, toen ze nog kleiner was, vrolijk in Oakpaw’s poten liggen praten over de toekomst en nu gebeurde dit opeens. Was dit wat StarClan voor haar in petto had? En zou het echt erg zijn? “Denk je dat ik ziek ben?” vroeg ze op een ongelukkige toon. “Denk je dat ik geen apprentice kan worden?” Ze deed haar best om het niet te doen, maar haar groene ogen vulden zich met ongelukkige traantjes bij het idee dat ze dat inderdaad niet kon worden. Dat ze opgesloten in dit kamp met al zijn sterke geluiden zou zitten en dat ze nooit zou kunnen ontdekken hoe het was om een apprentice te zijn.