Breathless

Het was koud. Of, tsja, het was frisjes; maar Everkit had het heel snel koud, en dus zag je haar al opgekruld liggen rillen alsof het al midden in leaf-bare was. Ze had zich zorgvuldig in de zon gepositioneerd, in de hoop al iets van het zwakke ochtendzonnetje op te kunnen slorpen, maar het leek niet heel veel te helpen. Ze had simpelweg te weinig vet op haar botten en te weinig fluff in haar vacht om haar warm te houden. Maar het poesje sloot haar ogen en beeldde zich in dat ze het warm had, bij wijze van afleiding. Veel beters had ze momenteel niet te doen; het was haar go-to bezigheid.

+Thyme

De dagen werden opmerkelijk alleen maar kouder en de ochtenden veel frisser. De zonnestralen deden hun best om het kamp te verwarmen maar het leek alsof haar krachten bijna uitgeput waren. De tom stapte, nog steeds moe, uit de warriors den en zette zich dichtbij de ander in de zon. Het was even goed om wat te relaxen voordat hij zijn echte ochtend routine zou beginnen. Zijn blauwe ogen gleden van de grond naar de andere poes. Dat was die Everkit als hij zich niet vergiste. Ach ja, hij zou haar voorlopig met rust laten; de kater was hier zelf ook om even te genieten van de zwakke warmte voor hij erop uit ging, zelfs al had hij een langere vacht dan de poes naast hem. Was er warmte? Dan nam hij die warmte.

Haar oortjes tintelden toen ze pootstapjes opmerkte. Hoewel haar lichaampje niet bewoog, opende ze even haar oogjes. Woordeloos keek ze toe hoe een warrior, Thymeflare, zich een eindje van haar vandaan ging leggen. Ze snapte niet goed waarom. Hij had een langere, pluizige vacht. Hij moest het toch warm hebben? Maar Everkit zei niets. Ze sloot enkel haar ogen opnieuw en probeerde weer terug in haar warme droomwereld te raken.

Hij kreeg het ondertussen al wat warmer dan hiervoor en dat was fijn. Zijn blik viel wel op de jongere poes, die een veel kortere vacht dan hem had en de warmte zeker nodig had. En het koudste was nog niet eens gekomen. Hij wenste haar alvast veel warmte in de toekomst via gedachten. Alsof hij een succes wenste, zogezegd. “De zon doet wel enorme deugd, vind je niet?”, vroeg de lichtbruine tom kalm en sloot zijn ogen wachtend op een mogelijk antwoord van de poes. Hij kon praten en genieten tegelijkertijd, wie zei er dat mannen geen twee dingen tegelijk konden doen. Ha, pak dat aan. Maar goed, hij zat dus rustig te wachten. Proberend de kou weg te denken, alsof het nooit heeft bestaan. Een wereld met een goede temperatuur, dat was waar hij naar wenste.

De stem van de kater een eindje van haar vandaan brak door haar droomwereld. Lichtjes geïrriteerd trok Everkit met haar oortje, het enige bewijs dat ze het gehoord had - verder reageerde ze niet. Het poesje was niet goed in dat soort small talk; het voelde gewoon zo nutteloos. Ja, de zon was aangenaam, al was het eigenlijk niet sterk genoeg. Maar in haar gedachten was ze warm en omringd door vuur. Thymeflare hoorde niet thuis in die droom, dus negeerde ze dat dan ook. Zo klopte haar wereld.

Veel reactie gaf de poes niet. Het enigste wat hij kon opvangen met zijn nog goed werkende oog was dat ze met haar oortje trok, maar ach, het maakte hem toch niet uit. Misschien was de poes niet zo’n prater, eigenlijk hij ook niet, maar de tom voelde gewoon dat hij iets moest zeggen soms. Het enigste wat hij gaf was een aanvaardend knikje dat de ander waarschijnlijk toch niet zou zien en sloot zijn ogen om wat verder te denken en te relaxen in de zwakke herfstzon.

Everkit begreep niet goed waarom sommige katten altijd elk moment stilte moesten vullen met onnozel gebabbel. Zelf had ze die drang nooit gehad - in tegendeel zelfs. De stilte was haar enige vriend. Het was bekend en comfortabel. Thymeflare leek dat te snappen, of in ieder geval er geen probleem mee te hebben. En dat vond het poesje wel aangenaam. Een klein glimlachje sloop over haar lippen terwijl ze met gesloten ogen bleef zitten, diep in haar droomwereld weggestoken. Ze was niet in het Thunderclan camp - ze zat op de vurige oppervlakte van de zon, kijkend naar de sterren aan haar zijde.

De kater bleef stilletjes. Misschien waren er geen woorden nodig voor dit moment, alles dat ze nodig hadden was de warmte van de zwakke zon en een goede verbeelding. Zelf was de tom niet zo fantasierijk, maar hij kon wel inbeelden hoe hij door een veld van bloemen en konijnen liep wanneer hij zijn blauwe ogen sloot. De bloemetjes in het veld waren allemaal mooie felle kleuren zoals roze, geel en blauw, versierd door de felle zomer zonnestralen. Het beeld vaagde weg toen de lichtbruine kater zijn ogen weer opendeed en wat rondkeek, vlak daarna opmerkend dat er een mooie vlinder tussen de twee kwam zitten. De vlinder was waarschijnlijk op zoek naar een schuilplaats voor de koude die er aankwam. “Kijk wat een mooie vlinder”, fluisterde hij naar de poes en wees er voorzichtig naar met zijn poot.