Pain will leave you, when you let go

Ze hadden hem iets langer gehouden, om te zien of de wond op zijn kop ook goed herstelde. Eerst was hij verrast geweest toen hij vervoerd was en de kooi gewoon werd open gezet. Dat had hij niet meer zien aankomen. Hij had gedacht dat dit zijn toekomst zou worden, bij de twolegs. Dan was hij sowieso weg gekwijnd. Hij at maar weinig, wat ze hem ook voorzette. Niet omdat hij geen honger had, maar omdat hij iedereen miste. Hij miste zijn moeder, zijn broer, al zijn pleegkittens. Hij miste zijn vrienden en de hele Clan. Het gewone van een Clandag… Alles. Er was iets veranderd aan zijn lijf, ze hadden iets met hem gedaan. Toch was het gemis het verlangen naar het woud daar niet minder om geworden. Eigenlijk had hij helemaal zin om gewoon even te wassen. Alsof hij alles er af kon wassen. Hij wist dat dat niet meer ging, maar hij voelde zich zo vies en hij rook zo anders. De twoleggeur hing duidelijk om hem heen. En nu stond hij daar. De bosgrond weer onder zijn poten en een zwoele wind door zijn crèmekleurige vacht. Maar hoe? De twolegs waren weg, hij was echt alleen.

En toen zette hij het op een rennen. Ze hadden hem niet ver van de plek waar ze hem hadden gevangen weer uitgezet. Hij wist de weg en het enige wat hij nog wilde was een bad en dan naar huis! Ze zouden hem niet vergeten zijn toch? Hij zou nog wel welkom zijn? Hij snoof de geur van het woud op, hij genoot van het gekietel van de bosgrond onder zijn pootkussentjes. Hier hoorde hij. Niet in een kooi. Niet in een twolegnest. Nee hier. Vrij en als warrior, als papa van zijn kittens. Hier hoorde hij thuis. Hij liep regelrecht door naar de watervallen. Bij de watervallen kon hij altijd zijn kop leeg maken door het geluid van het water en hij kon er een bad nemen. Voor de watervallen remde hij af en trok er een trillende glimlach rond zijn lippen. Toen deed hij zijn poten in het water en al snel volgde de rest. Hij sloot zijn ogen terwijl het water hem vastpakte en hij kon ontspannen. Eindelijk weer ontspannen, eindelijk weer vrij.

[Open, Creampje is weer thuis <3]

Het zwemmen had haar deugd gedaan. Ze schudde haar vacht, druppels water vlogen in het rond. Terwijl de brandende zon haar pels opwarmde, liep ze een eindje hogerop. Het hevig kolkende water maakte het haar zintuigen moeilijk. Ze had de geur van de andere Riverclanner pas door toen ook haar ogen hem zagen. Verward schudde ze haar hoofd. Zag ze spoken? De cremekleurige vacht van... Icecream doemde voor haar op. "Icecream...?" Riep ze luid, een tikje aarzelend. Ze versnelde haar pas meteen tot ze wel degelijk Icecream zag staan in het water. Hoewel het water het enigszins verborg, rook de kater vreemd en vies. Maar een trillende glimlach stond op de kater zijn lippen. Hij leek opgelucht. "Waar heb jij gezeten?" Mauwde Sagepaw terwijl ze dichter kwam. Ze wilde naar hem toegaan, hem begroetten, maar de geur hield haar tegen. "Je stinkt naar...tweebenen." Prevelde ze ontdaan. Icecream was drie dagen weggeweest, als het niet langer was. Wat was er gebeurd?

_{Ze had opdracht gekregen om wat kruiden te gaan verzamelen bij de waterval, maar haar opdracht was al snel vergeten toen ze een bekend figuur in het water zag. Ze had de hoop al bijna opgegeven, nadat Brimpaw wel thuis gekomen was en Icecream niet. Maar hier was hij, in het water, met een glimlach op zijn gezicht. Shrimppaw stond voor een paar seconden aan de grond genageld, maar uiteindelijk kwam ze toch in beweging. Ze stoof langs Sagepaw heen en spetterde het water in. 'Papa!' riep ze blij, opgelucht. Ze drukte haar kop tegen die van hem. Hij stonk, maar dat maakte haar niet uit. Hij was weer thuis, dat is het enige wat er toedeed.}

Hij deed zijn ogen weer open toen hij aarzelend zijn naam hoorde. Het was Sagepaw die zijn kant op kwam en hem vroeg waar hij had gezeten. Ja, waar had hij eigenlijk gezeten? Geen idee… In een kooi van de twolegs die van alles met hem hadden uitgespookt. Ze hadden wat van hem afgehaald, maar dat feit probeerde hij te negeren. Het maakte ook allemaal niet meer uit. Hij mocht hier weer zijn. De blik in zijn helderblauwe ogen leek troebel terwijl hij een tijdje voor zich uit staarde. Toen knipperde hij een paar keer en deed zijn bek open om antwoord te geven, maar op dat moment stoof zijn dochter langs Sagepaw heen. De emoties die over zijn gezicht gleden schoten van het ene naar het andere. Nu begon er juist weer iets te flonkeren in zijn ogen toen ze haar kop tegen hem aandrukte. Hij spon zachtjes en legde zijn staart om haar heen, om haar stevig tegen zich aan te kunnen duwen. “Shrimpaw.” Prevelde hij. “Ik… ik heb je zo gemist. Het spijt me… Het spijt me zo. Het was echt niet mijn keuze om jullie in de steek te laten.” Hij slikte en probeerde de tranen tegen te houden. “Mijn meisje.” Vervolgde hij zachtjes.

Ze was wantrouwig om de Twoleg geur die rond Icecream hing. Icecream zag er niet helemaal zichzelf uit, dat kon Sagepaw zien aan het feit dat hij wazig in de verte stond te kijken. Wat in Starclan's naam was er gebeurd? Plots hoorde ze een dolgelukkige schreeuw. Shrimppaw kwam aflopen en drukte zich tegen de haar papa aan. Vertederd maar op haar hoede keek Sagepaw toe. Wat moesten die twee elkaar gemist hebben! Ze liep een paar stapjes naar achter en liet haar staart hangen, de twee dit moment gunnende.

_{Haar hart werd verwarmd door het zachte spinnen van de kater. Eindelijk was hij thuis. Het had echt niet super lang geduurd, maar ze was bang dat ze hem toch echt kwijt was geraakt toen Brimpaw wel thuis kwam, en hij niet. Ze had niet geweten wat ze dan had gedaan, wat ze moest doen. Waarschijnlijk was ze net als met Skadi naar hem op zoek gegaan, samen met Hermitpaw. 'Shrimppaw,' prevelde Icecream zachtjes. Shrimp snorde als antwoord. 'Ik... ik heb je zo gemist. Het spijt me... Het spijt me zo. Het was echt niet mijn keuze om jullie in de steek te laten.' Zijn woorden staken in haar hart. Ze had echt niet gedacht dat hij hen in de steek gelaten had. 'Mijn meisje,' vervolgde de kater verder. Shrimppaw keek naar hem op met een glimlach maar schudde haar kopje. 'Je liet ons niet in de steek, papa.. Ik was gewoon heel erg bezorgd..' miauwde ze terwijl ze hem nog een kopje gaf. 'Maar nu ben je weer terug, eindelijk..'}

Zijn schouders ontspanden wat toen ze aangaf dat hij hen niet in de steek had gelaten. “Hoe gaat het met Hermitpaw?” Vroeg hij terwijl hij haar een kopje terug gaf. “Kom.” Hij stapte weer het water uit en keek Sagepaw aan. Er ontstond een vriendelijke glimlach rond zijn lippen. “Ik hoop dat iedereen mij nog terug wil hebben. Ik begrijp in ieder geval als ik vertrouwen ben verloren. Ik ga er alles aan doen om dat weer terug te winnen, dat beloof ik Sagepaw.” Miauwde hij toen resoluut. Hij zou er alles aan doen om zijn oude plekje binnen de Clan weer te bekleden en misschien nog wel meer. Hij wist nu dat de Clan alles voor hem was, dat zijn familie alles voor hem was. Dat wilde hij nooit weer kwijtraken.

Ze had hun pleeg vader al een tijdje niet gezien en wat andere katten ook beweerde Aurorakit dacht dat het haar schuld was dat Icecream verdwenen was net als Tante Chivysniff. Bang dat ze meer ongeluk voor welke kat dan ook zou bezorgen had het arme kitten zich terug getrokken in hun nest en kwam enkel naar buiten als ze echt hoog nodig moest. Soms kwam ze wel eens naar buiten, maar ging dan zo zitten dat er geen enkele kat in haar buurt kwam en vluchten weer terug naar de kraamkamer als ze haar aan wilde spreken de oudere katten tenminste. Nu was ze hard richting de vuilplaatst gerend toen de stem van hun pleeg papa door haar oortjes klonk. Nee het was haar verbeelding maar, maar toen ze Schrimppaw tegen de andere kat hoorde spreken piekte haar oortjes toch even scherp op. Nee het was geen verbeelding en toen ze klaar was met haar water weg te brengen keek ze net om het hoekje en zag daadwerkelijk Icecream net uit het water van de rivier komen. Het was dus haar schuld niet dat hij weg was... zo blij als ze nog nooit was geweest misschien voor hun tantes dood misschien rende het grijze kitten van de vuilplaatst richting hun pleeg papa en remde niets af, maar sprong zelfs naar hem toe. Haar knobbeltje was niet eens te zien doordat ze haar staartje zo strak langs haar achterpoot legde dat het leek dat ze helemaal geen staart meer had wilde ze zich zo strak als ze kon tegen zijn flame point vacht drukken als ze laatst bij Shrimppaw had gedaan.

De verloren gewaande Warrior leek te ontspannen bij Shrimppaw's woorden en stapte met zijn dochter het stromende water uit. Het water droop van zijn vacht op de oever. Icecream richtte zijn ogen op die van Sagepaw en verzekerde haar ervan dat hij er alles aan ging doen om zijn plek in Riverclan terug te winnen. Verbaasd bewoog Sagepaw haar oren en staarde hem wezenlijk aan. De vraag waar Icecream was geweest hing nog onbeantwoord in de lucht. Als een raadsel. Maar de woorden die hij wel had gesproken, vertrouwde ze. Het klonk oprecht. "Ik ben heel blij dat je terug bent Icecream," Verklaarde ze met een glimlach. "Ik weet zeker dat je je plek snel terug gaat hebben mits je een goede verklaring voor je afwezigheid hebt." Als de crèmekleurige kater vrijwillig naar de Twolegs was gegaan, was dat een ander verhaal. Een haastig getrappel deed haar opveren en uit het niks rende een klein gestalte op hen af. Aurorakit, de pleegkitten van Icecream. Ze was best snel, dat moest Sagepaw nageven, en liet vrijwel recht op Icecream af en drukte zich tegen hem aan. Nou, het stond vast dat Icecream's terugkeer op veel blije zielen kon rekenen, ook op kleine zieltjes die eigenlijk in het kamp hoorden te zitten.

_{Ze voelde de kater wat ontspannen, maar zelf verstrakte ze wat toen ze de vraag kreeg over Hermitpaw. Ze zuchtte en haalde kort haar schouders op. 'Ik weet het eigenlijk niet zo goed,' murmelde ze. Ze had niet heel veel contact meer met hem gehad en ze realiseerde dat ze dat echt weer is moest gaan doen. Maar eerst met haar papa naar het kamp. Ze draaide met haar oortjes bij de woordenwisseling van Icecream en Sagepaw. Natuurlijk was hij nog een waardige Warrior, ze zou het wel laten weten als er moeilijk over gedaan werd. En wat de verklaring betreft, dat zou dan toch hetzelfde zijn als Brimpaw? Ze wist zeker dat hij niet vrijwillig meegenomen was. Plots verscheen er een grijze kitten die ze herkende als Aurorakit. Ze draaide met haar oortjes, verbaasd dat de kleine poes hier buiten was, maar ze stapte wat opzij zodat ze de kater ook kon begroetten. Voor haar was Icecream immers ook een pleegpapa.}

Shrimppaw murmelde dat ze het eigenlijk niet zo goed wist. “Dat kan ik hem misschien ook beter zelf vragen.” Hij wreef even zijn wang langs die van Shrimppaw. Voordat hij met Sagepaw in gesprek ging. Toen Sagepaw antwoorde en ze door leek te hebben dat hij het echt meende, glimlachte hij. “Dankjewel Sagepaw.” Miauwde hij. Toen kwam er opeens een pluizig haarballetje op hun afgerend. Een pluizenbolletje die de geur van Aurorakit met zich meedroeg. De blik in zijn helderblauwe ogen werd nog warmer. Hij spon zachtjes toen de kitten zich tegen hem aandrukte. Hij boog zijn kop en gaf Aurorakit een lik tussen haar oren. “Aurorakit.” Fluisterde hij. “Je bent weer veel te ver van het kamp dame.” Maar zijn stem klonk niet streng of boos, dat kon hij op dit moment echt niet zijn. Hij was veel te blij om ze weer te zien. Zijn pleegkittens, belangrijke katten in zijn leven waar hij zielsveel van hield zoals een echte vader dat zou doen. Voor hem was er geen verschil. Dit waren zijn kittens, of ze nu van hem waren of niet. Hij tilde zijn kop weer op. “Laten we maar weer terug naar het kamp gaan.” Even flitste er iets van bezorgdheid door zijn blik. Het zou wel goed komen, toch? “Kom ik draag je.” Zei hij, voordat hij Aurorakit in zijn bek pakte en in de richting van het kamp begon te lopen.

[Topic uit? Hier kunnen we verder: https://www.warriorcatsnl.com/t43727-back-on-track c: ]

Onderwerp: Re: Pain will leave you, when you let go