[FINISHED] Got all this time on my hands

De avond begon langzaam te vallen. Stormflight had Aurorapaw een dag vrij gegeven van alle trainingen, maar hij betwijfelde of ze buiten het kamp was geweest. Ze had nog steeds een behoorlijke angst voor water en hoewel hij zijn best deed om haar er overheen te helpen, was dat niet iets wat één, twee, drie gefixt kon worden. Hij had echter wel het idee dat ze op veel andere vlakken vooruitgang boekten: Aurorapaw was een snelle leerling wat technieken aanleren betrof en Stormflight had zich geen betere apprentice kunnen wensen. Hoewel ze nog veel dingen te leren had en ze zeker nog niet klaar waren met hun training waren ze naar Stormflight’s idee al goed op weg. De kater liep met een tevreden blik het kamp binnen en schudde het natte van zijn vacht een beetje af waarna hij zijn twee vissen die hij had gevangen toevoegde aan de prooistapel. Hij zag dat de meeste elders al gegeten hadden en dat de kittens ook hun deel hadden gehad, dus nam hij één van zijn gevangen vissen weer van de prooistapel en liet zijn blik door het kamp glijden. Hij zag Aurorapaw in haar eentje zitten en hij liep in haar richting, waarna hij de vis voor haar neer op de grond legde. “Mag ik bij je komen zitten of vind je dat je al te vaak last van me hebt met onze trainingen?” vroeg hij op een plagerige toon aan haar, zijn ogen twinkelend.

Natuurlijk had Stormflight wel gemerkt dat zijn apprentice somber was en de reden kwam al snel toen dat ze zei dat ze het lachertje van de Clan was. Zijn blik gleed kort naar de apprentices die lachend het kamp binnen kwamen gerend en hij kon al wel raden wat er gebeurd was. Ze hadden Aurorapaw vast uitgenodigd om mee te gaan en Aurorapaw had moeten weigeren omdat ze niet over het water durfde te gaan. Misschien ging Aurorapaw leren zwemmen nog wel het meest uitdagende worden van heel de training. Niet dat hij er niet klaar voor was, maar het ging toch een obstakel vormen. Hij zag echter aan haar halfdroge pels dat ze al wel iets geprobeerd had en dat was al beter dan de vorige keer toen ze samen gingen trainen, toen ze nog niet eens het water in durfde te gaan behalve toen hij voorstelde dat ze bij hem op zijn rug kon klimmen. “Dat is niet waar, Aurorpaw,” zei hij op een kalme toon. “Denk je dat jij de enige RiverClanner bent die een afkeer voor water heeft? Het wil niet zeggen dat als een kat geboren is in RiverClan hij of zij ook automatisch een voorliefde voor water moet hebben.” Hij knipperde langzaam met zijn ogen. “Het verschil tussen jou en die katten is dat jouw afkeer voor water is gekomen door een negatieve ervaring, wat betekent dat je een aantal keer zal moeten oefenen om in te zien dat het water oversteken echt niet zo erg is als dat het lijkt. Houd ook in je achterhoofd dat je lichaam zal groeien en dat het steeds makkelijker zal worden om je voort te bewegen naarmate je ouder wordt. Wat ook de reden is waarom we kittens ver uit de buurt van het territorium houden.” Hij keek haar aan en trok kort met zijn oortje. “Van de hele dag mokken, ga je niet vrolijk worden en je gaat er zo ook niks aan kunnen veranderen. Ik begrijp je verdriet en frustratie, maar als je er effectief iets mee wilt doen, dan zal je moeten leren om je angsten te overwinnen zodat je de volgende keer wél gezellig met de andere apprentices mee kunt gaan."

Zijn woorden leken weinig aan haar gemoedstoestand te veranderen, wat wilde zeggen dat haar verdriet echt diep zat. Stormflight had echter wel gemerkt tijdens hun eerste training dat het niet zomaar een kleine angst was en dat het tijd nodig had om er overheen te geraken. Hij zou echter geen goede mentor zijn als hij haar niet bij elke stap zou begeleiden en haar bij elke stap begeleiden, wilde ook zeggen dat hij haar frustratie moest proberen weg te nemen of op zijn minst toch moest proberen te verminderen. Zijn groene blik bleef kort op haar hangen toen ze weer sprak en hij trok met zijn oortje, waarna hij met zijn kopje schudde. “Buiten het feit dat het onnodig is om je met anderen te vergelijken, gaat het je ook nog eens enorm verdrietig maken. Je moet naar jezelf kijken en niet naar anderen, Aurorapaw.” Hij trok met zijn oortje. “Ik denk dat ik er zelf aardig onzeker van zou worden als ik mijn eigen skills ga vergelijken met iemand die meer ervaring heeft als mij. Iedereen is anders en dat is normaal. Jij zal misschien nooit zoals jouw broer of zus zijn, maar zij zullen ook nooit zoals jou worden.” Hij ging naast haar liggen en keek haar zijdelings aan met een warme blik. “Stop met jezelf constant te vergelijken, Aurorapaw. Niet met je familie, niet met andere apprentices en al zeker niet met anderen die meer ervaring hebben als jou. Ervaring en kennis komt met de jaren hebben ze mij altijd gezegd. Het leven is één groot hindernisparcours, maar als je genoeg kracht en moed hebt, kun je alles overwinnen.”

Er waren van die momenten dat zachte woorden en medelijden niet voldoende waren en hij streng moest zijn. En hij had zo het idee dat dat strenge moment er bijna aan zat te komen. Zijn apprentice leek zijn woorden niet in zich op te nemen en enkel verder te zwelgen in zelfmedelijden en hoewel Stormflight kon begrijpen waar het vandaan kwam, irriteerde het hem ook wel licht dat Aurorapaw haar kwaliteiten niet wilde zien. Ze leek verblind te zijn door haar eigen angst en verdriet en dat was een slecht ding om verder mee te nemen in haar training. Als hij haar te diep weg liet zakken in haar zelfmedelijden, dan zou het enkel lastiger worden om haar op andere gedachten te brengen. Zwijgzaam luisterde Stormflight naar haar woorden en hoewel er warmte in zijn blik te vinden was en hij zijn lichaam wat steviger tegen die van haar drukte om de kou zo goed mogelijk te verdrijven uit haar kleine lijfje was er ook een bepaalde strengheid te ontdekken in zijn blik. “Die ene jachttechniek gaat je anders wel helpen om je door Leafbare te helpen,” zei hij op een kalme toon tegen haar. “Aan vissen heb je niet veel als de rivieren dichtgevroren zijn en vogels zullen zich nauwelijks laten zien, dus je zal wel op landdieren moeten jagen.” Er was immers een reden waarom hij haar niet direct naar de rivier had meegenomen en haar eerst had laten oefenen op een muis. En het was haar nog gelukt ook, van de eerste keer nog wel. Kon ze daar niet wat trotser over zijn? “Dan zorg ervoor dat je stopt met afhankelijk van me te zijn,” sprak hij haar op een strenge toon toe. Aurorapaw leek opnieuw weg te zakken in zelfmedelijden en Stormflight drukte zijn vacht harder tegen die van haar aan om haar aandacht te trekken. “En daar ga je weer,” zei hij met een zucht. “Je moet niet kijken naar wat anderen doen, Aurorapaw. Je moet je focussen op wat je zélf doet. En als je hier enkel in het kamp gaat zitten mokken en je doet niks om je waterangst weg te krijgen, dan gaan de apprentices straks inderdaad een stuk gevorderder zijn dan jouw wat hun training betreft.” Hij keek zijn apprentice aan. “De enige die hier wat aan kan doen, dat ben jij. En dat gaat niet als je hier in het kamp zit, zwelgend in zelfmedelijden omdat de wereld oneerlijk is. Als je vindt dat je niet meer afhankelijk van me wilt zijn, dan zal je daar toch echt zelf iets aan moeten doen. En ik wil je gerust helpen, maar ik weiger om hier te gaan zitten en op je in te gaan praten terwijl we ook kunnen werken aan wat je op dit moment nog niet goed kan.” Hij maakte zich van haar los en stond op, waarna hij haar strak aankeek. “Ik wil dat je nu de tijd neemt zodat je kunt nadenken over wat ik heb gezegd. Ik sta morgenvroeg op je te wachten zodat we kunnen trainen bij het eiland om ervoor te zorgen dat je het water zelfstandig over kunt steken, dus zorg dat je op tijd bent. Is dat begrepen?”

Aurorapaw leek in haar negatieve spiraal te willen blijven hangen en Stormflight onderdrukte een zucht. Hij weigerde om haar tot haar warriorleeftijd de hele tijd over het water te dragen. En hij begreep dat ze een trauma had, maar het water was nu eenmaal iets wat een onderdeel uitmaakte van RiverClan en dus zou ze zich over haar angst heen moeten zetten. Het was zijn taak als mentor zijnde om haar van haar angst af te helpen en ondanks dat hij wist dat het een zware taak zou worden, wist hij ook dat als Aurorapaw genoeg wilskracht had, ze er wel doorheen zou komen. Ze besloot echter om zich als een kitten te gedragen en Stormflight’s blik verhardde zich toen ze boos op hem werd. Hoewel de woede duidelijk te zien was in de ogen van de apprentice bleef Stormflight kalm, al zwierde het puntje van zijn staart wel geïrriteerd toen ze tegen hem uit viel en vervolgens wegrende. Hij nam één keer diep adem en liet zijn blik langs het kamp glijden, waar diverse katten al in hun richting keken. Hij besloot hun te negeren en liep op de apprentice’s den af. Niet om haar comfort te bieden, niet om nogmaals naar haar negatieve houding te kijken, maar om een afspraak te maken. “Ik zie je morgenvroeg bij het water, Aurorapaw,” zei hij op een strenge toon tegen haar. “Hoe vroeger we die angst van je onder controle krijgen, hoe beter het voor je zal zijn in de toekomst, geloof mij maar.” Hij onderdrukte een diepe zucht. “Misschien lijkt het nu niet zo, maar ik heb echt wel het beste met je voor. Dus wees niet zo koppig en luister alsjeblieft naar me, want alleen door teamwork gaan we dit onder controle krijgen.” Hij gaf een knikje. “Tot morgen,” zei hij nog, waarna hij zich omdraaide en wegging. Hij zou morgenvroeg gewoon bij het water staan en de rest zou hij zelf wel zien.