There's a storm in my head and lightning in my heart

Soms duurde het dagen, soms duurden het manen. Dagen om te beseffen wat ze was, manen om te beseffen wat haar abilities waren. Maar deze kon ze niet in twijfel trekken, deze kon ze niet laten wegvliegen uit de stormwolk van haar gedachtes. Haar gedachtes donderden door haar kop, twijfels gevend op elk ogenblik. Er was geen uitweg in deze levenslange, heersende storm in haar kop zoekend naar doem. De lichtbruine tabby wist niet wat ze moest doen. En al wist ze dat wel, dan zou ze zich alsnog hebben teruggetrokken omdat ze wist dat ze het niet kon. De jonge warrior zou naast haar licht-zien problemen nog steeds groots kunnen worden. Alles vanbuiten was zo licht, zo mooi, zo kijkend naar die blauwe lucht, maar diep vanbinnen was alles donker. De duisternis die de poes niet kon zien achter haar harde schild. In het midden van het kamp. Daar stond de kattin maar. In haar gedachten verzonken, in het diepste van de storm die in haar gedachten heerste. Ookal was het buiten een mooie, klare dag. De zon scheen, de bladeren ritselden vrolijk, alles leek perfect. Maar voor haar en haar gedachtes… Niet echt.

[+Blossomflower]

Het was de warme zon die de poes uit haar nest gedreven had, een fijne verandering was het zeker. De koele dagen van new leaf waren geteld, lagen in het verleden. De dagen werden warmer, benauwder en bovenal langer. Steeds vroeger werd ze haar nest uitgerukt door de gouw opkomende warmte, maar echt een nadeel zag de poes er niet in, het gaf haar meer tijd om haar clan te dienen. Cliché klonk het misschien, een clankat wiens enige doel het dienen van haar clan was, echter helemaal waar was dat niet. Schuldig, het was hoe ze zich al gouw voelde, het knaagde aan haar als een eekhoorn knaagde aan zijn lunch. Ze wilde niemand lastigvallen, ze wilde er voor iedereen zijn, wellicht was het een helde complex, wellicht was het een overgevoelig moreel kompas dat dagelijks overuren draaide. Iedere dag wist het haar volledig uit te putten, wist het haar spieren op te branden voor ze ze ook maar gebruikte. Maar in de ochtend, zeker één als deze kon ze enig sinds rust vinden, het was nog vroeg, vandaag kon nog alle kanten in schieten, ze had nog genoeg tijd om zich wederom te bewijzen. En met die geruststellende mindset was ze de den uitgestapt, schudde ze de restante mos uit haar dunner wordende pels en gaapte ze de nieuwe dag tegemoet. Echter bleken haar taken nog eventjes te moeten wachten, haar blik al gouw vallend op een goede bekende, een poes waarmee ze altijd eventjes een praatje kon maken voor een dag hard werken. "Salmonsight?" een naam waarvan ze niet wist of het nou een belediging was of niet, dat was het zeker, maar goed, het was hoe de oudere poes heette niet waar? Vriendelijk drukte ze haar kop tegen de slecht ziende poes aan ter begroeting, haar zorgzame blik al gouw op de poes rustend "Wat is er?" vroeg ze bezorgd bij het zien van de poes haar staat, iets klopte niet, had ze iets verkeerds gedaan?

Ze kon de warmte voelen, golvend door haar korte vacht. Kort daarna voelde ze ook Blossomflower die haar begroette en vroeg wat er was. “Oh, er is niets. Ik was aan het plannen waar ik zou gaan jagen straks…”, antwoorde de lichtbruine poes, verbergend wat ze echt aan het denken was. De poes had in het geheim ook altijd vrees dat het zou gaan regenen in het midden van de jacht, dat ze het kamp daarmee niet zou kunnen vinden. Het waren sterke gevoelens, vastgebonden aan haar hart met onzichtbare chains. De jonge warrior was wel vaak blij, maar als ze dat niet was, dan zat ze hevig in haar gedachten opgesloten. Opgesloten in een eindeloze, zwarte kamer vol gedachtes. En die kamer was gevuld met herinneringen en gevoelens. Slechte gedachten… Zo klein, maar zo krachtig. Haar staart zat stevig rond haar achterpoten gewikkeld.

“Oh, er is niets. Ik was aan het plannen waar ik zou gaan jagen straks…”, mauwde de poes naast haar. Blossomflower schoot haar een weemoedige glimlach toe, niet goed wetende of ze de poes voor haar geloofde of niet. Als zij zelf immers wat fout had gedaan was Salmonsight niet bepaald de poes om dit op te merken, liet haar achter in een wereld van twijfel. "Jagen?" ze knikte bedenkelijk, hr blik over de kampwand glijdend alsof ze erdoor heen kon zien. "Weet je wat, waarom gaan we niet samen?" gespannen keek ze wederom de poes weer aan, als ze iets fout had gedaan zou dit het wellicht goed maken, en zo niet? Dan zou het misschien de poes wat opvrolijken. Maar daarbij zou ze er van uitgaan goed gezeldschap te zijn, en dit kon ze natuurlijk niet over zichzelf denken, het zou wel heel vol van haar zelf zijn. Met een akelig gevoel van schuld schoof ze haar pootje over de verkouderde grond, stonden haar kaken strak op elkaar, waarom was ze toch ook zo?