Want for nothing

Smouldertongue lag lekker lui op een tak alles op de grond in de gaten te houden en vooral zijn clangenoten. Het was grappig om ze te zien, om te kijken wie de volgende was die onder hem doorliep. Het bleef nu even rustig juist, maar een flink doorlopende gedaante maakte daar al vlug weer verschil in. Eveningglow, hun Deputy. En blijkbaar ook hun kampioen snelwandelen. Hij was een paar daagjes terug al getuige ervan geweest, toen ze bijna op elkaar geknald waren. Zij leek daar niet van onder de indruk te zijn geweest. Smouldertongue schudde enkel zijn kop en legde die op zijn poot neer. Het duurde niet lang voordat hij een knal hoorde vlakbij en omhoog schoot. Wat in Starclansnaam was dat? Een onrustig gevoel bekroop hem en hij klauterde vlug naar beneden, binnen een paar seconden stond hij op de grond. Er klonken voetstappen, zware voetstappen. Smouldertongue zette het op een lopen, maar juist die kant op. Eveningglow was daar naartoe gegaan, ze was waarschijnlijk nog in de buurt. Toen hij dichtbij genoeg kwam en het tafereel zag, zakte zijn hart in zijn buik. Ja, ze was daar. Hij zag hoe Tweebeners de kooi optilde waar ze in zat. Zijn neef was ook in zo'n kooi terecht gekomen en verdwenen. Hij was teruggekomen, al was er een verandering geweest. Hetzelfde gold voor Avidclaw en nu voor hun Deputy. Kon hij iets doen? Nee, hij kon het echt niet opnemen tegen Tweebeners. Dus kon hij enkel toekijken hoe ze haar meenamen.

Zijn kop maakte overuren, nadenkend over wat hij in vredesnaam nu moest gaan doen. Hij had zelf Frostpaw niet door toen die eraan kwam, totdat die hard de naam van zijn mentor riep. In wanhoop. Smouldertongue draaide zich om naar hem, terwijl de tweebeners de kooi verder droegen. Het was blijkbaar een verzamelmoment van Eveningglow's apprentices, want ook Lionpaw kwam eraan. Ze begon vrijwel meteen op hem te schelden, dat hij wat moest doen. Goeie. wat dan? Wat dwaas ging de rooie poes haar mentor achterna, maar ze moest al snel opgeven. Het geluid van een ontwakende monster klonk die vlug daarna wegvluchtte. Lionpaw kwam terug, duidelijk overstuur. Smouldertongue liet haar uitpraten, maar schudde toen zijn kop. ''In blinde paniek werken is geen optie''probeerde hij haar te kalmeren. Zijn blauwe ogen gleden naar waar Eveningglow meegenomen was en hij probeerde een keer na te denken. Elke andere Warrior was hier meer geschikt voor, normaal gesproken geloofde hij dat zelfs Lionpaw meer geschikt zou zijn. Alleen nu twijfelde hij daaraan. ''Frostpaw, ga terug naar het kamp en waarschuw Thornstar''beval hij de jongste van de twee, al klonk zijn stem twijfelend. Hij wist zeker dat Thornstar dit moest weten en de rest van de clan ook. Daarna keek hij weer naar Lionpaw. ''Ze hebben haar waarschijnlijk naar de Twoleg Place meegenomen, net als Avidclaw en Leafface''bedacht hij hardop. Beide waren terug gekomen, dus de kans dat Eveningglow ook terugkwam was aanwezig. Alleen de kans dat ze niet terugkwam was ook aanwezig. ''Wat wil je?'' Was ze van gedachte veranderd of wou ze nog steeds een misschien nutteloze poging doen om haar mentor te redden.

Hij wist niet wat hij moest doen. Wat hij kon doen. Hij had amper training gehad en twolegs waren ook heel anders als vijandige katten. Ze hadden zomaar Eveningglow kunnen meenemen, de deputy van Thunderclan. Wat kon hij, als apprentice van een maan, doen tegen hen? Bij iedere gedachte stootte hij op een muur en ook Smouldertongue leek niets te doen. Frostpaw wilde hem vragen wat ze moesten doen. Of ze zijn mentor wel konden redden, wat er met haar ging gebeuren, maar voor hij de moed op kon doen om ook maar één van die vragen te stellen, stormde Lionpaw het toneel op.
Ze was een flits van oranje en wit die zich kwaad naar Smouldertongue draaide voordat ze hun mentor achtena rende. Maar zelfs Lionpaw kon de twolegs niet meer inahlen toen ze in een monster stapten en deze tot leven brulde. Frostpaw dook in elkaar van het luide, angstaanjagende geluid. Hij had ze alleen nog maar gezien bij het Thunderpath, waar hij een waarschuwing had gehad en wist wat hij zou gaan zien en horen. Hier was hij helemaal van zijn aprepro. Hij was nutteloos hier, nutteloos om zijn mentor te helpen. Een moment later kwam Lionpaw weer terug met de woorden dat ze Eveningglow moesten terughalen. Dat ze haar moesten gaan zoeken en redden. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig leek Smouldertongue de situatie weer iets meer in de poot te nemen nu. Hij vertelde dat ze niet nu in paniek moesten gaan werken en ergens wist Frostpaw dat hij daar gelijk in had, maar hij wilde ook zijn mentor terug. ''Frostpaw, ga terug naar het kamp en waarschuw Thornstar’’ beval de rood-witte warrior hem. Hij knikte zwakjes. Terug naar het kamp. Okay. Dat kon hij wel. Voor Eveningglow.
De jonge apprentice forceerde zijn poten om te bewegen. Een onbehaaglijk gevoel was hem wel bekropen. Met twolegs en moordenaars voelde het woud niet meer veilig. Als zelfs zulke belangrijke katten van de clan konden worden gestolen, dood of levend, hoe moesten ze dan verder? Frostpaw duwde zichzelf vooruit en begon een sprintje te trekken. Hij moest zo snel mogelijk naar het kamp, want hoe sneller hij was, hoe eerder ze Eveningglow konden helpen. Zijn poten vlogen nou over te bosgrond en hoewel zijn longen onderweg begonnen te branden, durfde hij zijn tempo niet te verlagen tot hij de ingang van het kamp in zicht kreeg. Thornstar. Dat was zijn enige doel nu. Hij donderde door de doorntunnel en barste het kamp binnen. Zou hij in zijn den zijn? Dat was de eerste de beste plek waar hij zou moeten zoeken voor zijn leider toch? Frostpaw snelde er naar toe. “Thornstar?” Riep hij, hints van paniek en angst duidelijk hoorbaar in zijn stem.

Thornstar lag op een zonnig plekje in het ThunderClankamp. De nazomerzon was niet zo overheersend warm als ze tijdens Greenleaf was geweest, maar deze warmte was aangenaam, zeker nu hij net een muis had gegeten. Hoewel hij zijn hoofd recht hield, waren zijn ogen genietend gesloten. Heel even kon hij zijn taken als Leader van zich af laten glijden.
Hij knipperde met zijn ogen toen hij zijn naam hoorde roepen en hij keek in de richting waar de stem vandaan kwam – het was Frostpaw, die voor zijn den stond. “Ik ben hier, Frostpaw,” riep Thornstar. De jonge kat klonk gehaast, dus de bruine kater rekte zijn poten en stond op. Het liefste was hij blijven liggen, maar de plicht riep. “Wat is er aan de hand?”

Okay, Thornstar was dus toch niet in zijn den geweest. Maar gelukkig wel in het kamp. Adrenaline gierde nog steeds door zijn lichaam terwijl hij zich naar de kater toe bewoog. Geen tijd te verliezen, ze moesten Eveningglow terugkrijgen! “Het is Eveningglow! Ze is gevangen door Twolegs.” Vertelde hij gauw. Komop, ze moesten nu gaan, dan konden ze haar misschien nog redden. “Smouldergaze en Lionpaw zijn er nog,” voegde hij er ook maar gauw aan toe. Wie wist was dat wel belangrijk. Tenminste hij dacht dat ze er nog waren. Misschien hadden ze al wel een plan bedacht en een reddingsactie gestart. De hele situatie had hem van zijn al schommelige middelpunt van normaliteit en hij wist niet goed hoe hij er mee om moest gaan em dus deed hij maar wat er van hem gevraagd werd. Thornstar informeren en mee terug brengen naar waar zijn mentor gestolen was door de slechte, tweepotige wezens.

Frostpaw volgde zijn opdracht en verdween richting het kamp, waar hij hopelijk vlug iemand kon halen met meer verstand. Lionpaw was duidelijk niet blij met de situatie en had besloten om haar onvrede op Smouldertongue te uiten. Om het lichtjes te zeggen. Wat hij precies had moeten doen wist hij niet, want toen hij hier aankwam was ze al in de kooi met de twolegs erbij. Kon hij iets tegen die wezens doen? Misschien wel, maar daar was hij niet eens aan toe gekomen. De poes sprak over een zoekpatrouille en achterkomen waar ze hun Deputy naar toe brachten, wat Smouldertongue even liet zuchten. ''Hoogstwaarschijnlijk naar de Twolegplace, maar die nogal groot''zei hij dan toch maar, want anders kreeg hij het nog uitgemeten dat hij niks zei. Intussen keek hij eens achterom om te zien of er al hulp in de aantocht was, maar er was niks te zien.''Dat monster is allang te ver weg en zelfs in Windclan kunnen ze niet zo hard rennen''hij probeerde haar op een of andere manier te kalmeren en hoopte dat ze niet besloot om zelf maar alvast voorop te gaan. Als Lionpaw vermist zou raken omdat ze in een blinde paniek haar mentor wou redden, dan wist Smouldertongue wel wie in de problemen ging komen als Eveningglow weer terug zou komen.

Hij kreeg direct antwoord, en het was een antwoord wat hij nooit had zien aankomen: Eveningglow was gevangen door Twolegs. Thornstars ogen werden groot en door de verbazing wist hij nog maar net op te vangen dat Smouldergaze en Lionpaw nog ter plaatse waren. “Breng me ernaartoe,” zei hij, waarna hij al naar de kampuitgang liep. Ondertussen passeerde hij een senior Warrior die hem wat verward aankeek, waardoor het Thornstar te binnen schoot dat hij het kamp niet zomaar achter kon laten. “Ik moet dringend weg. Jij hebt de leiding tot ik terug ben,” zei hij tegen de Warrior, waarna hij even omkeek of Frostpaw nog in de buurt was en vervolgens de doorntunnel in verdween. Ongerustheid liet zijn poten sneller gaan, maar hij wist dat hij Frostpaw wel moest volgen om bij de plaats delict te komen.

@Frostpaw,,

Note: De senior Warrior die hierboven wordt genoemd is een NPC en bestaat puur voor plot convenience.