Flares of the Sun

De wind woei sierlijk door de takken heen en liet een paar mooie bladeren naar beneden vallen. De zon brak soms door de witte wolken door en liet zichzelf stralen, liet iedereen tonen dat die het nog niet opgaf. De lichtbruine tom was er al in geslaagd een muis te vangen, alhoewel hij bijna tegen een boom was gebotst vanwege zijn ene halfblinde oog. Gelukkig kende hij het territorium goed en werkte zijn ander oog nog prima. Hij groef een klein putje in het aarde onder de rosse bladeren en legde er de muis in om het te begraven en het straks te gaan halen. Zijn oren draaiden wat naar achteren toen de kater een geluid achter zich hoorde, waarbij hij zijn kop ook omkeerde om te kijken wat het was. Een witte pels van een andere kat kwam tevoorschijn, en het bleek net zo goed een apprentice van zijn clan te zijn. Even verkalmde hij en stapte wat dichter naar haar toe. “Bonjour Icepaw, wat brengt jou hier vandaag op deze mooie dag?”, begroette hij haar vriendelijks; hij was in een goede bui vanwege zijn succesvolle eerste vangst vandaag. Als de kater zo verder zou gaan dan zou hij tegen het eind van de dag zeker wel nog meer hebben gevangen.


+Icepaw

Icepaw onderdrukte een geïrriteerde zucht. Ze wist dat ze soms rustdagen nodig had, maar naar haar idee ging het prima zonder de rustdagen. Irishunter was er niet toen ze die ochtend wakker werd en ze vermoedde dat de tom cat op patrouille was gegaan. Ze vond het vervelend omdat ze graag met hem mee had willen gaan. Niet dat er ooit veel op een patrouille gebeurde, maar het was toch interessanter en leuker dan dat ze vandaag weer haar plan moest trekken. Ze wist dat ze maar beter wat kon oefenen op haar jachtskills als ze die niet wilde verwaarlozen. Ze wilde immers nog steeds voor haar dertiende maan warrior worden en dat ging niet als ze heel de dag op haar luie kont zat. Dat moest Irishunter toch ook wel weten? Icepaw wist ergens ook wel dat de echte reden dat ze zo rusteloos was, was omdat het niet goed ging met Clawtongue. Hij zei steeds tegen haar dat het maar een hoestje was en dat het wel over zou gaan, maar Icepaw zag hem elke dag steeds meer aftakelen en vanbinnen deed het pijn om het te zien. De witte she-cat werd uit haar gedachten gehaald toen ze opeens een stem hoorde van een andere kat. Ze keek op en zag dat het Thymeflare was, een senior warrior waar ze best veel respect voor had. Hij was een beetje blind aan zijn ene oog, maar dat had hem er nooit van weerhouden om zijn droom te verwezenlijken en om warrior te worden. Daar kon ze toch niet anders dan respect voor hebben? Hij stelde zijn vraag en Icepaw onderdrukte een norse gezichtsuitdrukking. “Mijn mentor had blijkbaar besloten om me niet mee te nemen op patrouille, dus hier ben ik dan,” kon ze het niet laten om op een chagrijnige toon te zeggen. “Ik neem aan dat sommige jachttechnieken nog wel verbetering kunnen zien,” gaf ze schoorpotend toe. “Ik zie dat jij al een muis hebt gevangen. Zullen we samen werken?” stelde ze aan hem voor. Ze kon vast nog veel van hem leren door zijn ervaring. Liet Irishunter maar lekker op patrouille gaan. Zij zou haar plan wel trekken!

Aandachtig luisterde hij naar wat de poes te zeggen had. Haar mentor was dus op patrouille en ze wilde haar jachttechnieken waarschijnlijk verbeteren, waarna ze zelfs vroeg of ze wilde samenwerken met hem. “Ah Icepaw, die jachttechnieken komen er vanzelf wel”, begon hij eerst. Het ging inderdaad komen, het was hem zelfs gelukt met zijn stom oog, dus haar moest het ook wel lukken met genoeg inzet. “En oui, ik wil wel samen met je jagen”. Misschien kon hij haar ook wel wat technieken tonen, haar dingen laten zien en haar voorbereiden op alles dar ze nog moest leren. Dan had die mentor ook weiniger werk, dat was dan goed. Want zijn trainingen liepen ook snel en vlot, toch was die er in geslaagd het goed te doen. Toen hoorde de lichtbruine kater wat geritsel in een klein struikje wat verderop, waarna hij zijn kop er ook naartoe keerde. Snel richtte hij zijn blik ook eens op Icepaw voordat hij met zijn kop hintte naar de struik. Wie van hen zou hem proberen te pakken?

“Ik hoop het,” zei Icepaw met een zucht, al luchtte het haar wel op dat een senior warrior vertrouwen in haar kunnen leek te hebben. Ze had soms het idee dat haar broers dat namelijk niet hadden en dat ze achter haar rug om aan het wachten waren totdat ze zou falen. Icepaw zou hun natuurlijk nooit het genoegen geven om dat te zien gebeuren, maar de faalangst was soms wel aanwezig. Ze gaf met een kleine glimlach een knikje toen Thymeflare aangaf dat hij wel met haar wilde jagen en hun eerste prooi leek niet al te veel later in zicht te zijn. Ze had het geritsel ook gehoord en keek afwachtend naar Thymeflare, maar toen deze een knikje naar de struik gaf, begreep ze dat hij verwachtte dat zij op de muis zou jagen. Icepaw probeerde haar nervositeit te onderdrukken terwijl ze door haar poten zakte. De wind blies haar richting op en ze wist op die manier dat het een muis was, dezelfde prooi die ze had gevangen tijdens haar eerste training met Irishunter. En dat vanaf de eerste keer. Clawtongue had haar inmiddels wel laten zien hoe dat ze moest jagen. ”Onthoud dat als Leaffall zich aankondigt en we op weg zijn naar Leafbare, de grond soms wat harder kan zijn omdat het ’s nachts kouder wordt en het soms kan gaan vriezen. Wees dan met muizen vooral voorzichtig als je je poten neerzet, want die horen de trillingen des te beter,” hoorde ze zijn stem in haar kopje zeggen en voorzichtig testte ze de grond uit door haar poot vederlicht er op neer te laten komen, maar de grond voelde zoals normaal aan en Icepaw nam haar jachthouding aan. Ze hield haar staart zorgvuldig boven de grond en sloop dichterbij, net zo ver totdat ze de sprong durfde te wagen. Ze kreeg een paar takjes tegen haar gezicht toen ze naar beneden dook voor te bijten, maar ze had haar prooi wel. “Dat ging soepel,” bromde ze naar Thymeflare, al was er wel een tevreden blik in haar ogen te zien toen ze de prooi aan de senior warrior liet zien.