Hustle Bones [Hermitpaw, training 3]

Het was tijd om haar belofte waar te maken en Hermitpaw de trainingen te geven waar hij naar verlangt had. De hele vorige dag was ze bezig geweest te bedenken waar ze hem aan zou onderwerpen, en ze dacht een perfect programma te hebben bedacht. Zoals Crystalshell al had verwacht had Hermitpaw haar ruim op tijd ontmoet bij de ingang van het kamp, hij wilde deze kans niet zomaar laten schieten. Ze had hem direct meegenomen, diep het territorium in. Het was fris buiten en de lange wandeling zou goed zijn om zijn zintuigen te doen ontwaken. Toen ze zover van het kamp verwijderd waren dat de rivier niet meer te horen was had Crystalshell aangekondigd dat dit de juiste plek was. Ze had zich tot haar apprentice gekeerd en begon nu uit te leggen wat het plan was:

"Als je deputy wilt worden, zal je moeten leren voor te gaan in elk gevecht. Deputy zijn betekent dat je verantwoordelijk bent voor je clangenoten, jij zult degene moeten zijn die de sterkste van je tegenstanders aanpakt." Ze dacht terug aan haar confrontatie met Brat bij het gevecht om Shadowclan's kamp. Ze had de andere Riverclankatten beschermd door het gevecht aan te gaan, ze wist dat velen van hen de confrontatie niet overleefd zouden hebben. "Daarom spar je vandaag direct met mij. Je bent hier niet om een bepaalde aanval te leren, ik wil dat je vertrouwd op wat je weet, improviseer." Dat hadden ze niet eerder gedaan. Uiteraard had ze Hermitpaw het wel tegen andere apprentices laten opnemen, en ze hadden samen individuele technieken geoefend. Maar een direct gevecht, hoe gecontroleerd ook, had ze hem nog niet gegeven. Crystalshell stapte verder naar achteren en zakte in een defensieve houding. Haar apprentice had haar nog nooit echt zien vechten, en ergens verwachte ze dat hij haar zou onderschatten. "Jij bent de jongste, dus de eerste zet is aan jou."

Behalve de koelte van de ochtend hield een goede spanning hem scherp tijdens de tocht. Het was weer net alsof dit zijn eerste training was. Dat was op een manier ook wel zo, want nu zou hij harder en beter getraind worden dan ooit. Of Crystal hem deze keer wél beter zou behandelen was nog de vraag. Hij zou in ieder geval zijn best doen, al was dit vooral voor zichzelf. Maar wat zijn motivatie dan ook was, ze mocht hem dankbaar zijn. Toen ze stopte luisterde hij aandachtig naar wat ze zei. Een triomfantelijk gevoel overviel hem toen hij besefte dat hij de enige apprentice was met deze training. Als hij het nu goed deed, dan zou dat niet vergeten worden. En hij was niet achterlijk. Hij wist dat Crystal alles wat ze hem had geleerd al in overweging had genomen. Ook snapte hij dat ze defensief sterk was, want ze had hem zelf uitgelegd hoe bouw je vechtstijl beïnvloed. Maar wat moest hij daar mee? Na kort nagedacht te hebben schoot hij naar voren, maar in plaats van meteen aan te vallen sprong hij opzij en haalde hij uit naar haar zij.

Maar Hermitpaw was niet achterlijk, als hij zijn gedachten er toe zette, kon hij nog best behoorlijk vechten. Zijn eerste zet was ietwat voorspelbaar, Crystalshell zag zijn blik héél even opzij schieten en wist wat hij van plan was, maar toch was zijn snelheid bewonderenswaardig. De deputy kronkelde in elkaar, waardoor zijn slag haar op een haartje mistte. Binnen een fractie van een seconde had ze zich weer omgekeerd en stoot ze haar voorpoot hard tegen zijn ribben, een gevoelig punt. In plaats van het direct af te maken door hem tegen de grond te worstelen maakte Crystalshell opnieuw ruimte tussen hen in, hem uitnodigend opnieuw aan te vallen. "Kom op, opnieuw!" Commandeerde ze, maar zonder boze ondertoon. In plaats daarvan was er opgewondenheid en ambitie in haar stem te horen.

Voor hij het wist mistte hij en kreeg hij een harde stoot tegen zijn ribben. "Hé!" riep hij geschrokken. Dat had hij totaal niet zien aankomen. Zonder tijd te geven om bij te komen commandeerde ze hem om opnieuw aan te vallen. Oké, nu had hij een beeld van hoe de rest van deze training eruit zou zien. Hij vond het wel cool, nu al op zo'n manier trainen. Stiekem genoot hij er ook best van. Met een uitdagende blik keek hij haar aan, maar anders dan normaal. Waar eerder opstandigheid was, zat nu vechtlust. Voor een tweede keer stormde hij op haar af, maar deze keer vloog hij meteen naar haar schouders, waar hij - als het lukte - aan zou gaan hangen om haar naar de grond proberen te werken.

Hij deinsde niet terug, perfect. Eindelijk zette Hermitpaw zich niet af tegen haar trainingen en bevelen. Onwillekeurige bedacht ze zich dat dat misschien was omdat hij haar nu kon aanvallen, maar dat mocht het niet zijn. De tweede aanval was sneller, harder, echter; hij durfde
er nu helemaal voor te gaan. Crystalshell zwenkte al opzij, maar voelde toch een gewicht dat haar evenwicht in gevaar bracht. Razendsnel liet ze zich meerollen met haar apprentice en gebruikte die snelheid om net zover door te rollen tot hij weer onderop lag, waarna ze hem hijgend met haar haar schouder tegen zijn borst omlaag hield.

Hoewel zijn mentor opzij ging, wist hij haar toch aardig goed te raken. Tot zijn verbazing kreeg hij haar zelfs tegen de grond. Voor hij een triomfantelijke kreet kon slaan rolden ze door waardoor hij onderop lag en werd hij tegen de grond gedrukt. Damn, ze was goed. Maar hij moest beter zijn. Zonder genade trapte hij met zijn achterpoten in haar buik als poging op haar van hem af te werken.

Twee sterke achterpoten werden tegen haar zachte onderbuik geramd. Het dwong Crystalshell Hermitpaw te laten gaan en terug te krabbelen. Hij was een geduchte tegenstander, maar ze zou niet bij het eerste gevecht al van haar apprentice verliezen. En dus schoot Crystalshell nu zelf naar voren in plaats van op hem te wachten of hem tijd te geven zich bijeen te rapen. Ze liet haar voorpoot hard tegen de zijkant van zijn gezicht komen. Een gemene klap op zijn snuit om hem af te leiden, die ze direct volgde met twee snelle sprongen. Eerst landde ze naast hem, en na een korte draai sprong ze op zijn rug, terwijl ze zich met haar tanden aan zijn nekvel vastklemde.

Volgens plan krabbelde ze van hem af, wat hem een bijzonder goed gevoel gaf. Zie je wel dat ik het kan, dacht hij nukkig. Voor hij het wist was ze weer in beweging en kreeg hij een klap tegen zijn kop. Geschrokken sprong hij overeind, maar lang niet snel genoeg om te reageren op de vlugge sprongen die ze maakte. Een gefrustreerde snauw kwam uit zijn keel toen hij haar gewicht op zich voelde en doorhad waar ze mee bezig was. Mocht dat wel, wat ze met haar tanden deed? Hulpeloos zakte hij door zijn poten. Shit shit, hij mocht niet op deze manier verliezen. Als last resort besloot hij opzij de vallen, zodat ze hem in ieder geval niet tegen de grond kon pinnen. Met alle kracht probeerde hij weg te krabbelen, maar haar greep was te sterk.

Dat was 'm, ze had hem beet en hij kon nergens meer heen. Crystalshell hield Hermitpaw zo nog een tijdje vast voordat ze van hem af stapte, zwaar ademend en knikkend. "Oké, klaar." Miauwde de deputy. "Heel goed gedaan, je hebt veel potentie. En die gaan we eruit halen. Maar je bent al erg ver." Prees ze haar apprentice, hem tijd gevend om op te staan. Ze wist dat hij niet slecht was: De meeste andere apprentices waren geen grote moeite voor hem geweest, maar toch voelde het goed om te weten dat haar trainingen hem zover hadden gebracht. "Rust even uit, dan beginnen we met verbeterpunten."

De rest van de middag ging zo door, en ze bleven trainen tot de zon begon te zakken. Crystalshell zei dat het tijd werd om terug te gaan: In de tussentijd had Hermitpaw bijna al zijn eigen kleine fouten herkend en verbeterd, en was hij al een stuk dichterbij de overwinning gekomen.

[Topic uit]