Let down your guard [GESLOTEN]

Honorpaw voelde zich misselijk, niet alleen was de dood van haar vader grotendeels vergeten. Ze had ook nog het idee dat ze op haar kop had gehad omdat de Deputy het niet goed vond dat ze een kitten had verteld dat ze niet was opgevoed door Chivysniff, dat als die haar moeder was geweest die gewalgd had van de woorden over de overleden Leader. Alsof de kitten niet bijna Apprentice was geweest en dus gewoon op het verkeerde moment besloot de kittens van Pantherstar zeer te doen. Alsof ze hen lokte met valse woorden en vervolgens heel onschuldig was, want ze was nog maar een kitten. Het was niet alsof ze veel ouder was dan Snowpaw, ze was negen Moons, drie Moons ouder. Ze hadden samen in de Nursery gezeten. Al met al voelde ze zich alleen, ze had nog gezegd dat de Queens beter hadden moeten weten dan nooit te spreken over de dood van Chivysniff, het was toch niet opeens haar verantwoordelijkheid, gewoonweg omdat ze een paar Moons ouder was dan de kitten? Niet alleen dat, de kitten was de Apprentice van de Deputy geworden, alsof alles wat ze had gedaan onder de struiken werd geveegd, en alles weer goed in orde was. Ze walgde van dit leven, ze kon dit leven niet op deze manier verder laten gaan. Ze wilde vrede, en ze herinnerde zich goed hoe haar zus vrede had gevonden.

Chivysniff mocht dan wellicht Medicine Cat zijn geweest maar dat betekende niet dat zijzelf niet een of twee dingen kon herkennen. Een van de dingen die ze vanaf een jonge leeftijd al leerden was het herkennen van doodsbessen, zodat ze deze niet zouden eten. Het was dodelijk, zo dodelijk dat ze zonder een Medicine Cat in de buurt, vredig in elkaar zou kunnen zakken en haar vader op die manier weer zou kunnen zien. Het was beter dan doen alsof alles goed was en geen steun te vinden bij haar Clangenoten die haar en Celestialpaw ongetwijfeld als de twee slechteriken zagen in dit hele verhaal. Ze wilde kunnen rouwen, en dat kon ze niet met de nieuwe Apprentices in de den. Zodat ze hen elke dag moest zien, elke dag de woorden in haar kop hoorde. Woorden die haar pijn deden, haar vader was geen monster geweest maar blijkbaar zagen ze haar wel als een monster.

Ze was te diep in de rouw om te beseffen dat hoewel ze waarschijnlijk niet blij waren geweest met haar en Celestialpaw dat ze haar niet haatten en ook niet als monster zagen. Ze had geen straf gehad, maar het zien van alle gelukkige koppen, enthousiaste katten was nog meer zout op de open wonde. Haar blauwe ogen flikkerden langs de hemel en toen naar haar poten. Daar waar ze enkele bessen had verzameld, ze was voorzichtig geweest. Ze had haar poten schoon gewassen in het water in de buurt, en keek nu naar de aanlokkelijke rode bessen die voor haar lagen. Zou ze het durven, kon ze een van die bessen in haar mond nemen? Haar blauwe ogen waren zo gefocust op het spul dat ze niet eens hoorde dat er een ander in de buurt kwam, ze nam de tijd. De tijd om zich in te beelden hoe haar vader haar zou begroetten, als hij haar zou begroetten aangezien ze niet wist of zijn volle aandacht bij Chivysniff zou zijn. Zou ze het erg vinden, nee het was alsnog beter dan in de Clan te zijn terwijl iedereen deed alsof alles goed was, alsof ze geen verschrikkelijke pijn hadden. Alsof de woorden van Snowpaw niet meer dan een onschuldige vraag waren. Alsof... alsof... ze was niet belangrijk.