Please take me away from here

Brimpaw had zich een afstandje van de deur gezet, rug naar het maanlicht gericht en kop op de grond. Ze moest gewoon de nacht doorbrengen, en dan kon ze terug. Terug.. Naar wat? Naar Riverclan, waar ze haar toch niet misten? Het voelde niet echt als thuis. Niets voelde als thuis, en dat duurde al veel langer dan haar ontvoering door de tweebenen waar ze het topje van haar oor verloren had. Misschien al van toen haar moeder gestorven was. Toen was alles écht bergaf beginnen gaan, nietwaar? Ze had nog potentieel gehad, ooit. Had warrior kunnen worden. Ooit, op een dag. En misschien waren er katten die geloofden dat ze het nog kon, ooit. Maar Brimpaw geloofde er niet meer in. Ze had het al opgegeven. Elder zou misschien nog het waarschijnlijkste zijn voor haar, als het zo doorging. Ook al was ze fysiek perfect in orde. Maar net zoals haar zusje Steppingstone, moge haar ziel in Starclan rusten, was ze misschien mentaal gewoon niet het warrior type. Misschien moest ze maar opgeven en accepteren dat ze al haar voorouders teleur zou stellen. Zij zou nooit haar warriornaam verdienen, nietwaar? Zie haar liggen, als een gevangene van Bloodclan waar zelfs die bloeddorstige clan amper naar omkeek. Misschien zou ze gewoon kunnen ontsnappen, als ze probeerde. Maar ze probeerde niet langer meer. Het gevecht had haar lichaam verlaten sinds ze voor het laatst wakker geworden was in die geurloze kamer bij de tweebenen. Ze had er geen energie meer voor. Ze was toch maar een mislukking.

+Aegir

Aegir zou echt geen oog dichtdoen deze nacht. Zijn vrienden waren hier. Lilypaw was hier. Een stukje van thuis was zomaar binnen komen wandelen, sprekend dat ze deel Elite waren. Alleen, nou ja, behalve één iemand. Hij wist niet zeker wat ze precies hier deed. Wilde ze hier zijn? Het leek niet zo. Eigenlijk, leek het alsof ze helemaal niets meer wilde. Ze lag er maar, wakker te zijn en te staren. En hij voelde ergens voor haar. Als ze hier niet wilde zijn, kon ze morgen weggaan, toch? Hij glimlachte voorzichtig en liep toen naar de poes toe. Hij moest hard graven hoe ze heette. Hij was immers nog maar een kitten geweest toen hij vertrokken was. Was ze al een warrior? Hij had geen idee. Aegir keek even langs haar om te zien of hij Lilypaw misschien kon spotten, maar er was niets. Hij glimlachte toen voorzichtig naar de poes. ‘Hoi... Brim?’ probeerde hij voorzichtig. Hij meende dat ze zo heette. Aegir ging op een afstandje voorzichtig zitten en keek haar wat onzeker aan, maar toch met zijn kenmerkende twinkelende ogen. Kon ze hem vertellen over Riverclan? Hij kantelde zijn kopje een beetje. ‘Je vindt het hier wel leuk, toch?’ miauwde hij even voorzichtig. ‘Want het is zo erg nog niet hoor! Je zult het zien,’ miauwde hij bemoedigend.

Brimpaw keek op maar tilde haar hoofdje niet van de harde grond toen een stem haar benaderde. Ravenkit - of hoe hij nu ook mocht heten. Een verrader, niets beter dan de monsters hier. Maar zijn woorden waren onschuldig toen hij vroeg of ze het hier wel leuk vond, dat het nog zo erg niet was. De rosse kattin snoof even, niet overtuigd. "Ja, heel gezellig hoor, opgesloten in een hard kot omringd door monsters.", snauwde ze sarcastisch terug; al was er geen agressieve twinkeling in haar groene blik, zoals ze voordien had gehad. Het was niet met passie dat ze snauwde; maar eerder uit gewoonte. Omdat ze niet wist wat ze anders moest doen, hoe ze anders zou antwoorden. Wat was het punt? Was Riverclan niet even hard een monster als de Bloodclanners hier? Ze voelde zich in ieder geval evenmin geliefd. Misschien meer nog hier; hier probeerden ze tenminste om ervoor te zorgen dat ze niet wegliep. Al had ze het idee dat ze haar even graag dood zouden hebben.

Aegir keek verbaasd op toen de poes naar haar snauwde. Was ze dan niet blij hem te zien? Hij was oké, zíj mocht blij zijn dat ze oké was. En opeens voelde hij zich beledigd. Hij had niets anders gedaan dan aardig voor ze te zijn, om zijn beste beentje voor te zetten, om blij te zijn, en dit kreeg hij terug. Zijn oren draaiden naar achteren en hij keek Brimpaw aan, kennelijk alsnog geen haar verbeterd. ‘Wij zijn geen monsters,’ kaatste hij geïrriteerd terug. Nee, ze zag niet wat hij zag. Híj kende deze katten, zij niet. Het puntje van zijn staart begon wat heen en weer te wiegen, de uitdrukking op zijn gezicht verstrakte. ‘Jullie komen ons kamp binnenstormen met de melding dat één van ons dood is en dat jullie hem in jullie clan willen begraven. Hoe denk je dat dat overkomt?’ siste hij terug. Wie weet lag zijn dood wel op hun geweten. De clans deden niets anders dan min over hem denken en agressief naar hém doen als hij ze tegenkwam. Ze moesten blij zijn hoe galant ze waren geweest. Want Brat was barmhartig geweest, als het aan Orchis had gelegen waren ze er niet heelhuids uitgekomen. Brim moest op haar woorden letten. Ze moest ze terugnemen!