[Settleddust] The winds of Change

Hij moest zoveel verwerken, en was zoveel gebeurd, zo snel achter elkaar. En hij had het gevoel dat hij tenmidden in een wildvuur stond, wanhopig brandjes proberende te blussen rechts en links. Maar alles leek voor nu, voor eventjes geblust te zijn en kon hij even een beetje quality time hebben met Pepperpaw. Hij rekte zich uit in zwak zonlicht, waarna hij opgewekt het bos binnen liep. Eindelijk de geur van naalden weer in zijn neus. Het duurde niet lang voordat hij de lichte vacht van Pepperpaw zag, die hem begroette. ‘Hey,’ snorde hij vriendelijk en gaf haar even een kopje, voordat hij weer wat dartel tussen de dennen begon te slalommen. ‘Ik heb dit zo gemist,’ miauwde hij met een brede grijns. Pepperpaw moest eens weten hoe erg hij het nodig had om even zijn kop leeg te maken.

Eventjes was hij weer een klein kind. Een apprentice die voor het eerst zijn territorium mocht ontdekken. Hij liep, zijn oren gespitst, luisterend naar prooi en zijn neus in de lucht. Hij draaide een oor naar Pepperpaw toen ze sprak dat ze het ook had gemist. Oh, zij vast nog erger dan hij, langer opgesloten hebben gezeten dan hem. Maar zijn zusje vroeg opeens iets vreemds. Hij kneep zijn ogen samen en keerde om, om weer recht tegenover te staan. ‘Natuurlijk niet! Hoe kom je daarbij?’ miauwde hij met een verwarde blik op zijn ogen. Ze was Shadowclan, en bovendien een medicine cat van Shadowclan. Ze hadden haar nodig, dus wat zat ze nu te miauwen over uit de clan gezet te worden? Bezorgdheid flikkerde door zijn groene ogen. Wat voor gekkigheid had ze nu weer bedacht?

Wow. Hij begreep haar echt niet? Een groot vraagteken kon je boven zijn kop hangen, hoe hij met open mond naar Pepperpaw keek. Een diepe frons lag op zijn kop. Waar kwamen deze onzekerheden opeens vandaag. ‘Je bent een medicine cat uitgekozen door Starclan, natuurlijk zou hij je niet verbannen,’ miauwde hij met een ongelovige lach. Hij zette weer wat stapjes dichterbij. ‘Acornstar is nu eventjes... zo omdat hij veel heeft meegemaakt. Je zult zien, over een tijdje is hij weer de oude,’ miauwde hij met een optimistische glimlach. Het was een fase. Net zoals dit hopelijk een fase was. Hij was het gewend dat Pepperpaw veel aan zichzelf twijfelde, maar dit was een hoogtepunt.

Settleddust keek haar aan, steeds meer in de war. Nee, dat was het niet. Wat dan? Wat zat haar zo dwars dat ze dacht dat ze verbannen kon worden? Had ze de code verbroken, was dat het? Maar ze begon wat moeilijk te brabbelen. Over iets wat gezegd was, al een hele tijd geleden. Had ze hier al zo lang mee gelopen en nooit aan hem verteld? Maar ze zei nog steeds niet wat het was. Settleddust probeerde haar blik weer te vinden. ‘Wat?’ vroeg hij toen. Ze was zo vaag, wat bedoelde ze? Het klopte niet.

Settleddust probeerde te bedenken wat haar probleem kon zijn. Dacht ze dat ze niet goed genoeg was voor iets? Had ze een fout gemaakt? Want als Acornstar iemand zou willen verbannen, zou hij vast de eerste zijn. Híj was keihard de fout in gegaan, vast niet zij. En toen ze beloofde dat hij haar niet mocht haten. Wat kon er mogelijk zo verschrikkelijk erg zijn? ‘Nooit, dat beloof ik,’ miauwde hij. Een belofte die hij wist zonder problemen waar te kunnen maken. Hij verlaagde zijn kop wat en sierde zijn kop met een bemoedigende glimlach. Geen geheim was te groot voor hem.

En toen kwam het hoge woord eruit. Acornstar zei dat Tallshadow niet haar vader was? Even was er kortsluiting in zijn brein. Als dat waar was, waarom in Starclans naam had hij Pepperpaw dan meegenomen als een kitten. En waarom zou Acornstar dat zeggen, wat hielp het haar? Zo erg, dat ze hem niet eens meer aan durfde te kijken. Zijn arme zusje. Hij liep naar haar toen en legde zijn kop op de hare. ‘Je bent Shadowclan, je bent hier opgegroeid,’ miauwde hij zachtjes. ‘Je bent mijn zusje, je bent mijn familie. En ook al ben ik niet echt je broer, of is Tallshadow niet echt je vader, dat zal niets veranderen hoe we over jou voelen? Het maakt je zeker niet minder Shadowclan,’ miauwde hij. En ja, hij betrok Tallshadow hier ook bij, want ondanks alles had iedereen kunnen zien dat hij gek op Pepper was geweest. En dat Acornstar dacht dat te moeten verpesten, dan was hij fout geweest. Of het nou de waarheid was of niet, hij had het niet hoeven zeggen.

Pepperpaw had zich huilend tegen hem aangedrukt en hij legde zijn kop op de hare. Liet haar maar eventjes huilen. Ergens was het raar, waarom zou Tallshadow haar dan ooit hebben meegenomen? Ze zouden er nooit meer achter komen. Misschien was hij wel haar vader, misschien niet. Maar ze was nu onderdeel van de clan, zoals ieder ander. Ze werd bovendien medicine cat, ze zou de katten helen, helpen en hun het pad van de sterren wijzen. Starclan zou haar niet hebben gekozen als ze ervan overtuigd waren dat ze de beste keuze was. Settleddust zei even niets, rustte slechts zijn kop tegen haar. Ze waren familie, en ondanks dat ze ruzie hadden, onenigheden, dat hij haar voor altijd zou blijven plagen, zich zou ergeren aan haar. Hij hield van haar. En niets van de afgelopen tijd zou dat veranderen.  

Pepperpaw wiep zich volledig in zijn omhelzing en hij zuchtte eens diep. Ze sprak haar zorgen uit over Acornstar, die hij maar al te goed kon begrijpen. Hij leek op een alleenheerser op het moment, ook hij leek nauwelijks tot hem door te kunnen komen. ‘Hij... hij moet nog steeds wennen aan het feit van leider zijn. Hij heeft veel meegemaakt, net als ons. Maar ook hij zal vanzelf weer de oude worden, geef hem tijd,’ miauwde hij met een glimlachje. Hij was beide hun mentor geweest, ze wisten nog wel hoe hij was toen hij deputy was. ‘Maar je zal nooit bij ons weg hoeven. Je bent Shadowclans medicine cat, Starclan heeft je gekozen en ze zullen je hier houden. En anders krijgt Acornstar met mij te maken,’ miauwde hij met een lachje. Pepperpaw zou nooit iets fout kunnen doen. En als Acornstar het in zijn dikke kop haalde háár te verbannen, nou.. Dan was hij helemaal het padje af.

Meer katten zich er niet geweldig bij voelden. Pft, vertel hem wat. Hij voelde zich er ook absoluut niet fantastisch bij. Maar het was hoe het was. Hij haalde zijn schouders even op. ‘Het loopt wel lost. We moeten geduld en vertrouwen hebben,’ miauwde hij met een vastberaden blik. ‘En in de tussentijd heb je mij! Ik zal wel met Acornstar praten, naar mij zal hij wel moeten luisteren,’ miauwde hij, misschien wat optimistischer dan hij zich werkelijk voelde. Want ruzie zoeken met Acornstar had hij absoluut geen zin in, maar als het uit de hand liep moest hij zijn best doen tot hem door te dringen. Hij was deputy, hij hád ook een stem in het leiden van de clan. Anders had Acornstar hem net zo goed niet kunnen kiezen. En hij weigerde het om als een pion gebruikt te gaan worden. Maar hij grinnikte toen Pepperpaw mopperde dat ze een hoop kruidenkennis zou krijgen. ‘Dat is nog een probleempje.. Maar we gaan het oplossen. Er is vast wel iemand in dit woud die je kan leren,’ miauwde hij weer optimistisch. Gewoon blijven geloven, Starclan deed alles met een reden. Ook dit zou op zijn pootjes terecht komen.