[Settled] A lullaby for a stormy night

De chaos was eindelijk over. Routnose en Waterpaw waren gekomen om orde op zaken te stellen. Voor Pepperpaw voelde het alsof ze eindelijk weer kon ademen. Ze hoefde nu niet meer ver boven haar lat te werken. Als er moeilijke vragen kwamen, dan kon ze naar Routnose kijken, of naar Waterpaw wie ondanks het geringe leeftijdsverschil ook veel meer wist dan zij deed. Nu ze niet meer op haar tenen hoefde te lopen, was er iets meer rust in haar ogen neergezakt en nu de rust er was.. kon ze eindelijk beginnen met verwerken. En dat deed ze liever niet alleen. Ze streek haar lichaam langs Settleddust zijn zijde, haar kopje eventjes vriendschappelijk tegen zijn wang drukkend. "Tijd om een stukje te lopen..? Grote deputy?" miauwde ze met een zachte glimlach.

Settleddust was blij dat de Thunderclan en Windclan medicine cats bij hun in Shadowclan waren. Ze hadden dat echt nodig gehad. En het was fijn dat ze hun apprentices het bijzondere werk konden leren. Bovendien hadden ze hun eigen code, waar grenzen wat vager waren. Niet iedere Shadowclanner vond het prettig, maar het was nou eenmaal even nodig. Later zouden ze hen bedanken als Pepperpaw en Newtpaw hun verwondingen verzorgden. En als je het over ze had. Pepperpaw kwam zijn kant op en als een reflex kwam een glimlach op zijn snoet. Zijn kleine zusje. Wat moesten ze allebei nu opeens opgroeien. Want wees eerlijk, Settleddust was zijn tienerjaren ook nog nauwelijks ontgroeid. Hij snorde toen hij een kopje kreeg en drukte kort zijn kop terug tegen de hare. Een stukje lopen? Hij keek eventjes om zich heen. Het was rustig en het klonk als een welkome afleiding. ‘Natuurlijk, kleine medicine cat,’ miauwde hij plagend terug, waarna hij op zijn poten kwam en even zijn rug bol uitrekte.

Ze voelde haar pels langs zijn pels glijden en begon er zachtjes van te spinnen. Zo vaak had ze nachten in het nest van haar grote broer doorgebracht omdat dat veilig en warm was, als de nachtmerries te heftig waren of als ze het te koud had. Pepperpaw was sowieso erg knuffelig. Het liefste knuffelde ze iedereen die ze graag mocht. Ze glimlachte zachtjes naar haar grote broer en snorde toen zijn kop de hare raakte. Ze drukte haar voorhoofd nog even kort tegen de zijne aan en liep daarna voor hem uit. "Hoe.. bevalt het deputyschap?" vroeg ze terwijl ze met hem het kamp uitliep. Eerst even een rustige binnenkomer.

Hun broederlijke aanraking duurde even. Ze was deel van zijn familie. Ze had nu niemand anders meer. En om eerlijk te zijn, hij ook bijna niet. Dus haar gezelschap was bijna als een levensbehoefte. Hij miste haar, nu ze beide opeens hele andere rollen in de clan hadden. Hij wenkte haar en wandelde de tunnel door, de frisse geur van dennen in zich opnemend. Ze vroeg hoe het deputyschap hem beviel. Normaal als iemand hem die vraag stelde zei hij al bijna automatisch "goed". Maar voor Pepperpaw hoefde hij de schijn niet op te houden. ‘Het is... lastig,’ miauwde hij toen uiteindelijk. ‘Ik ben opeens niet niemand meer. Iedereen rekent op mij, en ik heb niet het gevoel dat Acornstar mij vertrouwd. Hij kijkt me raar aan,’ miauwde hij, waarna hij even naar de flamepoint keek. ‘Waarom zou hij mij dan gekozen hebben? Alles was eerst perfect, maar hij is veranderd sinds hij terug is,’ miauwde hij zijn zorgen hardop tegen de apprentice.

Onderwerp: Re: [Settled] A lullaby for a stormy night