Let's bring out your power{Trainings topic}

Zoals ze had geleerd van haar mentor begonnen ze de dag na de ceremonie met de training. Nu dat Eaglepaw zijn nest had mogen maken en kunnen beslapen in de leerlingen den was het tijd om aan de slag te gaan. Ze stond op uit haar eigen nest vroeg op de dag en schudden de mosslierten uit haar vacht voor ze het krijgshol uit liep en buiten even een snelle wasbeurt gaf over een paar uitstekende vacht plukken. Ze trillende daarna richting de plek waar ze bijna haar halve leven had door gebracht buiten de kraamkamer meegerekend dan. Daar aan gekomen keek ze door de ingang naar binnen en zag haar leerling nog liggen slapen. Met kalme pas kroop ze de leerlingen den in en stapte voorzichtig tussen de slapende leerlingen door tot ze bij Eaglepaw kwam. 'Wakker worden Eaglepaw Ik zie je bij de kamp ingang.' murmelde ze bij zijn oor en gaf hem daarna een tikje op zijn oor voor ze weer naar buiten sloop om verder niemand te wekken. Daarna liep ze naar de ingang van het kamp en ging daar zitten wachten op haar leerling.

@Eaglepaw’

Eaglepaw lag in zijn warme nest te slapen, en hoorde opeens een stem dicht bij zijn oor. De apprentice gromde even en draaide zich weer om. Hij herkende de stem van Manewolf, zijn mentor. Moest hij echt nu al trainen, zo vroeg in de ochtend? De kater voelde een koud briesje door zijn den gaan en rilde even. Het was leaf fall, en tot nu toe was er nog niks leuks aan, alleen maar kou en regen. Eaglepaw was wel meteen klaarwakker door de koude wind, en hees zichzelf overeind. Toen kwam zijn enthousiasme voor de training weer terug, en nadat hij zijn vacht een paar snelle likken had gegeven liep hij vrolijk naar buiten waar zijn mentor op hem stond te wachten. De apprentice kon niet wachten om het kamp weer uit te gaan, dit zou namelijk zijn tweede keer worden. Zijn vorige mentor was vlak na Eaglepaws ceremonie gewond geraakt, en had hem nooit een rondleiding door het territorium kunnen geven. Dat was al een halve moon geleden en sinds toen was hij het kamp niet meer uit geweest. Enthousiast stond hij voor Manewolf, klaar om te gaan voor zijn tweede eerste keer buiten het kamp. ‘Hallo mentor...Manewolf...mevrouw’, Zei hij onhandig, maar er bleef een grote glimlach op zijn snuit. ‘Wat gaan we doen vandaag?’

Ze moest even lachen om de woord keuze van Eaglepaw en schudden haar kop even. 'Zeg maar Manewolf, We behoren allebei tot dezelfde clan, dus dat formele gedoe is eerder voor de andere clans.' grinnikte ze nog zachtjes na en wuifde zijn onhandige poging weg, maar beantwoorden de grote glimlach op zijn snuit met een grote glimlach van haarzelf. 'Heb je de grenzen al gezien?' vroeg de roest bruin/rode poes aan haar leerling en stond op om door de tunnel te lopen. Aan de andere kant bleef ze rustig op hem wachten Tot Eaglepaw weer naast haar zou komen te staan.

Eaglepaw knikte opgelucht toen zijn mentor zei hoe hij haar moest noemen en glimlachte. 'Oké... Manewolf.' Snel volgde de apprentice de poes door de doorntunnel heen en keek enthausiast om zich heen, eindelijk iets anders dan kittens en holen. Hij was al eerder buiten geweest, maar de grenzen had hij nog nooit gezien. 'Nee, ik ben nog nooit verder dan een paar vossenlengtes uit het kamp geweest.' Dit betekende dat hij het territorium ging verkennen! Vrolijk keek hij richting zijn mentor en wilde al bijna wegsprinten, maar wachtte even op haar antwoord. 'Waar gaan we eerst heen?'

'Dat is al beter.' giechelde Mane en ze zag toen ze eenmaal buiten het kamp stonden en zij haar vraag aan haar eerste leerling gesteld had hoe enthousiast hij was. Dus ze hadden Eagle kort bij het nest gehouden. Slim natuurlijk omdat hij het territorium niet kende. Toen Haar leerling vroeg waar ze het eerst heen gingen had ze al direct een plekje in gedachten. Er waren 3 plekken waar het, het gevaarlijks was in het schaduw territorium en dit was voorlopig wel de veiligste van de 3. Zolang je niet door het gat klom. 'Eerst gaan we richting de kraaienplaats. Het is daar altijd op passen geblazen, er kunnen tweebenen rond lopen, maar vooral kraaien en ratten.' Miauwde Manewolf mysterieus en ze verlaagde haar kop ook een beetje. Ze wilde spannend klinken, maar of ze Eaglepaw eerder bang zou kunnen maken dan was dat helemaal haar bedoeling natuurlijk niet. Zonder echt op de reactie van haar leerling te letten draaide ze zich op en begon eerst rustig in de richting van de kraaien plaatst toe te lopen.

Eaglepaw was nieuwsgierig naar wat de kraaienplaats was, en was extra enthausiast toen hij hoorde dat er ratten, kraaien en misschien wel twolegs rondliepen. 'Ik ben heus niet bang voor een stelletje ratten hoor!' Zij de apprentice zelfverzekerd, en liep enthousiast achter zijn mentor aan. Haar poging om hem bang te maken was mislukt, hij was alleen maar nieuwsgieriger geworden door Manewolfs mysterieuze toon. Op de weg naar de kraaienplaats keek hij zijn ogen uit, overal was wel iets nieuws te zien. 'Wat is dat ding?' Vroeg hij aan zijn mentor, en wees met zijn staart naar een rode schijf met witte vlekjes.

Mooi haar leerling was dapper genoeg om het tegen een stel ratten op te nemen als het nodig zou zijn. De poes knikte hem toe en Manewolf trippelde er heen met Eaglepaw achter zich aan tussen de bomen door tot ze bijna bij de kraaienplaats kwamen en naar een grote ronde schijf wees alsof de zon zelf aan het tweebeen hek was gehangen, maar er zaten witte vlekjes op alsof er vliegen op waren geland. Dit was voor haar ook de eerste keer dat ze zoiets zag. 'Vreemd, die heb ikzelf ook nog nooit gezien.' miauwde ze en de roestbruine poes liep richting de rode schijf, al was ze behoedzaam en bekeek het ding eens goed. De plek van de witte vlekjes waren een beetje ingedeukt, maar ze zetten zich op haar achterpoten en landen met haar voorpootjes op de rode schijf en veegde met haar pootkussentjes er over heen. 'Het lijkt wel of de tweebenen het gebruiken om zich af te reageren? Laten we het maar met rust voor de tweebenen weer terug komen.' analyseerde ze het ding en liet zich weer op alle vier der poten vallen voor Manewolf weer verder liep.

Eaglepaw knikte vlug toen zijn mentor vertelde dat ze het maar met rust moeten laten en liep snel verder, het ding was maar eng, alles van de twolegs was eng. Het vreemde voorwerp had hem behoedzamer gemaakt, maar hij was nog altijd even enthousiast. Zijn eerste keer zo ver het territorium in was tot nu toe geweldig, en zijn op zijn gezicht verscheen een nog groteare glimlach toen hij in de verte iets zag dat de kraaienplaats kon zijn. ‘Is dat het?’ Vroeg hij vol enthousiasme, en kon bijna niet wachten om er naar toe te sprinten. Zouden er echt ratten en kraaien zijn? Als die er waren zou hij ze in ieder geval allemaal bang maken en wegjagen, zodat ze nooit meer terug zouden komen.

Eaglekit was het met haar eens al zei de jonge kater niets, maar knikte hij wel. Snel trippelde ze weer verder tot haar leerling vroeg of dat de plek was. Manewolf keek richting het tweebeen hek met een gat die net zo groot was om een kat er door heen te kunnen laten. 'Klopt, dit is de kraaien plaatst.' zei Mane en ze tuurde even naar binnen. Het lag er vol met oude tweebeen spullen en hun afval, maar de roestbruine warrior was niet van plan om er nu naar binnen te gaan. 'Op deze plek komen we alleen als er in het woud op ons territorium geen prooi meer te vinden is. Anders hoeven we hier geen prooi te zoeken.' legde Manewolf uit en maakte aanstalten om weer door te lopen.

Eten? Er is prooi hier?’ Eaglepaw keek zijn mentor verbaasd aan, niemand ging toch eten van deze stinkende hoop! Tegelijkertijd was hij ook nieuwsgierig naar de plek, waar ook kraaien en ratten zouden moeten zijn. Kon hij misschien een kijkje nemen? Zijn blik viel op een gat in het glinsterende ding, en zonder er over na te denken kroop hij eronderdoor. De het web van glimmende draden leek scherper te zijn dan hij dacht, maar toch kwam hij zonder schrammen aan de andere kant van het ding. Enthousiast keek hij zich heen, en lette niet meer op zijn mentor. Hij zou weer terug gaan, alleen heel even een kijkje nemen, dat mocht toch wel?

De reactie van haar leerling verbaasde Manewolf niet. Zo had ze zelf ook eerst gedacht, maar als je genoeg honger leed dan zou zelfs de kieskeurigste kat wel een hap willen nemen van een kraai of rat die ze van de kraaien plaatst gevangen hadden. 'Nu natuurlijk niet, maar als we straks geen prooi meer kunnen vangen omdat ze allemaal in hun holletje terug getrokken zijn dan zullen we wel moeten als het niet anders is.' vertelde Mane terwijl ze rustig verder stapte. De roestbruine poes had helemaal niet gezien dat Eaglepaw door het gat gekropen was. 'Zo Eaglepaw, wat weet je zo al van de krijgscode?' vroeg ze en keek opzij in de veronderstelling dat haar leerling mee gelopen was, maar ze zag hem niet en draaide zich om, om te zien dat hij aan de andere kant van het tweebeenhek stond. Haar ogen werden groot. Dit kon fout aflopen als ze niet snel zou handelen. 'Kom onmiddenlijk terug! Of wil je straks onder de rattenbeten zitten?' miauwde ze streng en liep terug naar het gat toe. Nee ze wilde geen van haar leerlingen ooit naar de medicijnden moeten brengen doordat ze onbezonnen ergens aan begonnen waren. Ratten waren gevaarlijke en grote prooien. Sommige waren zelfs groter dan een eekhoorn en dat zonder staart!

Eaglepaw hoorde een vraag over de Warrior code, en wilde al antwoorden toen hij een strenge Manewolf hoorde. Snel draaide hij zich om en keek naar beneden, daarna begon hij zijn antwoord met een serieuze stem. 'Sorry Manewolf, ik zal het niet nog een keer doen.' Eigenlijk meende hij het helemaal niet maar volgens hem klonk het best overtuigend. Het was toch best cool geweest bij de kraaienplaats, maar hij liep toch maar vlug weer onder het gat in de glimmende barrière door. Het leek hem het beste om maar gewoon door te gaan met de training, zodat zijn mentor het hopelijk zou vergeten. Als hij nu goed zijn best deed en indruk maakte zou ze het hem misschien vergeten. 'Ehm, eerst jagen voor de andere katten en loyaal zijn aan je clan.' Zover hij wist waren dat de basis dingen, die hij geleerd had van zijn vorige mentor, al bijna een moon geleden nu.

De verontschuldiging klonk en haar leerling kwam snel terug gelopen, maar dit ging ze niet snel vergeten. Ze moest beter op Eaglepaw letten, voor het weer zou gebeuren! Maar toch vertelde de gevlekte katertje haar wat hij wist. 'Dat is goed, wat weet je zoal nog meer.' miauwde Manewolf terwijl ze tussen haar leerling en de kraaienplaats in ging lopen.

Manewolf leek gewoon verder te gaan met de training, maar er was vast een reden dat ze aan de kant van de kraaienplaats ging lopen, hij was slim genoeg om te bedenken wat die was. Zijn mentor vroeg hem om nog meer over de krijgscode, en Eaglepaw probeerde de lessen van zijn vader te herinneren, van toen hij nog een kitten was. Er was een regel die hij goed had onthouden, omdat zijn vader die zo vaak had herhaald. ’Loyaal zijn aan de clan.’ Dat was alles wat hij nog wist over de Warriorcode, de rest was nooit blijven hangen.

Eaglepaw dacht even na en vertelde toen een van de belangrijkste regels. 'Dat is heel goed, weet je er nog meer?' vroeg Manewolf en ze liep om een berg stenen heen dat hun even uit een zou laten gaan, maar of haar leerling ook door zou lopen of achter haar aan zou komen wandelen viel nog te bezien. Misschien zou Eaglepaw weer stiekem terug gaan naar het gat? Toch hoopte Mane dat hij dat niet zou gaan doen, want dan moest ze weer een stuk terug lopen. Niet dat ze dat erg zou vinden, maar het was onnodig om het voorval te herhalen, maar met nieuwsgierige aagjes wist je maar nooit als je hen even uit het oog verloor. 'Wat weet je zoal van het woud van de oudsten of de leerlingen waarmee je mogelijk gesproken hebt?' vroeg Manewolf en de roestbruine poes sprong van achter de berg stenen vandaan met een vrolijke twinkeling in haar ogen.

(Yes krantentas is af. hihihi)

Een stapel rotsen blokte Eaglepaws zicht even, maar al snel kwam Manewolf weer tevoorschijn, met een nieuwe vraag. 'Niks, eigenlijk...' Hij zei het teleurgesteld, hij wilde zijn mentor graag onder de indruk maken, maar wist echt niets meer. De leerlingen die hij mee hij gesproken had? Als kitten was hij zeker een avontuurlijk type geweest, nog steeds. De verhalen die hij gehoord had wist hij lang niet allemaal meer, maar een paar waren hem nog goed bijgebleven. 'De fourtrees, die zijn in het midden van alle clans. Daar is de gathering altijd!' Zo, hij had zijn mentor laten zien dat hij in ieder geval geen nietsnut was, hij kon echt wel wat hoor. Soepel sprong hij op een boomstam en balanceerde erop, terwijl hij met zijn nieuwsgierige en jonge blik in het bos keek. 'De vergadering, wanneer mag ik daar eigenlijk heen?'

Hij wist dus verder niets?! hm, dat kon hem lelijk gaan opbreken met de warrior code als het daar eens bij kwam per ongeluk op andere territoria van de clans te komen met of zonder de jacht op een prooi. 'Goed dan zal ik je de belangrijkste van allemaal leren. Mocht je ooit het donderpad over steken als je zou jagen of gewoon uit nieuwsgierigheid mag je nooit het territorium van de andere 3 clans betreden. Je mag wel naar 4 boom toe gaan, maar wees voorzichtig er loopt nog altijd een moordenaar rond die bij ons verschillende katten vermoord heeft. Als je gaan ga dan liever met nog een andere leerling of met een andere warrior dan ikzelf. Veiligheid gaat voor.' legde ze haar leerling uit en hoopte dat Eaglepaw haar waarschuwing ter harte zou nemen. buiten loyaal aan de clan te zijn moest je die regel ook goed onthouden. 'Je loyaliteit gaat als eerste uit naar onze clan leider en daarna naar onze deputy, maar als derde en laatste naar de overige clan leden en je familie.' ze drukte even haar neus tegen zijn schouder aan voor ze verder liep en luisterde naar zijn volgende woorden. 'Zodra Acornstar je groot genoeg acht dat je mee zou kunnen dan hoor je dat van zelf wel. Anders zou de hele clan mee gaan naar de vergadering en zou ons kamp onbewaakt achter blijven. Heb geduld de eerste paar keer is het spannend, maar daarna ga je er enkel nog naar toe omdat je een beetje bevriend zal zijn geraakt met een paar leerlingen uit de andere clans.' grapte ze op het laatste en grijnsde breed. Ze was zelf nog niet zo vaak mee geweest en zelf vond Manewolf het ook niet zo nodig. Ze kenden wel een paar katten uit de andere clans waarmee ze het redelijk kon vinden, maar ze vond het ook niet erg om thuis te blijven.