Its my lucky day {Open}

Daar lag hij dan, aan de rand van het territorium. Alles deed pijn en hij was dood op. Hij wist wel wat hij moest doen, maar hij kon amper opstaan van schrik en pijn. Ondanks dit alles was hij blij dat hij nog leefde. Naast hem lag zijn zielige oortje. Daar ging zijn schattigheid en prachtige uiterlijk. Met zijn overgebleven oortje probeerde hij te luisteren of de rogue niet terug kwam. Wat moest hij nu doen? Hier blijven en wachten tot hij dood bloed? Littlepaw probeerde op te staan, maar met de eerste beweging vertrok zijn gezicht al van de pijn. Er was nog hoop. 'Help' riep de apprentice. Het was niet hard. Hij probeerde het nog eens, zo hard als hij nu kon. 'HELP!' miauwde hij hard. Het was misschien gevaarlijk en het deed ontzettelijk pijn, maar dit was zijn enige hoop.

+Open

+ Wat hier voor is gebeurt: Klik hier

_{Het leven ging zijn gangetje. Dat was zo, totdat op de gathering er ineens een groep twolegs opdook en schoten met kleine vuurmonsters. Klein maar dodelijk. En dat hadden de clans geweten. Starclanzijdank had Roughvoice die nacht aangeboden om het kamp te bewaken. Ze hield niet van drama. Niemand hield van drama. Toch vond drama altijd zijn weg hier. De grijze she-cat was bezig met jagen toen ze in de verte zwak geschreeuw hoorde. Meteen sprintte ze richting het geluid toe. Ze rook namelijk bloed. Haar haren gingen verschrikt omhoog staan toen ze de scene zag. Littlepaw lag bloedend op de grond... een van zijn oren lag naast hem. "Littlepaw!" Ze stapte naar hem toe, het afgetrokken oor negerend. "Ik breng je zo snel mogelijk naar de medicine cats." Voorzichtig bukte ze en probeerde ze de jonge apprentice op haar rug te krijgen. Ze was dan wel klein en slank, aan kracht ontbrak niets.}

Met zijn ene oortje luisterde hij angstig naar een geluid dat zijn kant op kwam. Zou het een vijand zijn, of iemand van zijn Clan? Al snel hoorde hij de stem van Roughvoice. "Littlepaw!" hoorde hij. Voorichtig draaide hij zijn hoofdje. Littlepaw was de StarClan dankbaar dat hij niet gedood was en een Clankat hem kwam helpen. Intussen was de warrior al naar hem toe gekomen. "Ik breng je zo snel mogelijk naar de medicine cats." zei de poes. Littlepaw maakte zich lichter wanneer de warrior hem op haar rug probeerde te krijgen. Wanneer het was gelukt en ze dieper het territorium gingen zei de cyperse apprentice zacht: "Bedankt."

_{Het was een afschuwelijk zicht. Een apprentice, nog een kitten in haar ogen, met een afgescheurd oor. Wie in Starclans naam was zo vreselijk om zo'n jong katje aan te vallen? Toen Littlepaw op haar rug was geklommen begon ze zo snel mogelijk naar het kamp te lopen. Rennen durfde ze niet. Als hij viel waren ze nog slechter af. De kater bedankte haar zachtjes. "Hou vol." Miauwde ze bezorgd. Zodra hij in de medicine cat den lag zou ze vragen hoe dit was gebeurd. Voor nu was ze alleen maar gefocust op hem naar het kamp te dragen.}

Het kan allemaal zo snel veranderen. Eerst was hij de trotse kater die leerling werd, daarna had hij zij eerste gevecht en nu? Nu ligt hij verslagen, zwak en hulpeloos op de rug van Roughvoice. Elke keer voelde hij weer de angst die hij had gevoelt tijdens het gevecht. Littlepaw was zo erg in gedachten dat hij maar zacht hoorde wat Roughvoice zei: "Hou vol!" Ze kwamen al steeds dichter bij het kamp. Wat moest hij nu zeggen? Hij kende de rogue niet eens! Het hoofd van Littlepaw bleef zich vullen met vragen; wat als...?