[Twistedheart] Calm after the storm

‘Gaan jullie maar vooruit, ik moet even met Twistedheart spreken.’

Dat had hij tegen Pepperpaw en Wolfblood gezegd toen ze eenmaal in veilig territorium waren. De hele weg in Riverclan had hij nauwelijks een woord gezegd, maar nu was het eindelijk tijd om achter antwoorden te komen. En misschien zou Twistedheart dat makkelijker vinden als het alleen met hem was. Bij de grens had de andere patrouille hen opgewacht, als hij had verwacht. Eaglepaw kreeg pluspunten van zijn goede werk. Maar nu was het tijd om eventjes één op één met de bruine kater te spreken, vóórdat hij naar Acornstar zou gaan. Want daar was hij misschien nog wel het meest bang voor. Hij had zich niet heel angstig gevoeld in het Riverclan kamp, zelfs niet toen hij tegen Crystalstar sprak die deed alsof ze hem daar direct het liefst wilde omleggen. Maar Acornstar was next level. Hij bleef wachten bij Twistedheart totdat de rest uit het zicht was, waarna hij met een zachte blik naar de kater keek. ‘Twistedheart, je moet me vertellen wat er allemaal precies is gebeurd.’ Het was noodzakelijk om misverstanden uit de weg te gaan, en wat zijn volgende zet zou zijn.

Met hangende oortjes en zijn gekleurde ogen naar de grond gericht was hij met de patrouille terug geleid naar ShadowClan territorium. Hij had het water niet in gewild, ook al was het weg van RiverClan, weg van Crystalstar. Het was zo eng. Wat als hij weer bijna verdronk? Alhoewel hij dan niet de Clan en zijn vader hoefde te confronteren. Hij was er gelukkig uiteindelijk toch overheen gekomen, ook al duurde het sowieso langer dan iedereen gewild had. Hoewel het donkere bos vertrouwd was werden zijn zenuwen er niet minder op. Hij had helemaal niet zoveel zin om de Clan uit te leggen waar hij was, om zijn vader uit te leggen hoe hij de Code gebroken had. Hij had hem en de Clan misschien niet verraden, maar... Zijn maag maakte een misselijkmakende knoop toen Settleddust aangaf dat hij met hem wilde praten voor ze het kamp in gingen. De kater keek kort even op, maar keek daarna weer richting de grond. 'Twistedheart, je moet me vertellen wat er allemaal precies is gebeurd.' De Warrior slikte en kneedde zenuwachtig de grond. Hoe moest hij dit nou uitleggen? 'He..Het spijt me zo, Settleddust..' stamelde de kater zacht, zijn stem brekend.

Het was erger dan hij dacht. Settleddust keek met grote ogen naar de bruine kater, die zich verontschuldigde. Waarom deed hij dat? Hij was ontvoerd, vastgehouden tegen zijn wil! Starclan, wat was er gebeurd. ‘Shh, rustig, er is niets aan de hand,’ probeerde hij de jonge kater op zijn gemak te stellen. Hij schonk hem een bemoedigende glimlach. ‘Alles is goed gekomen, hè? Je bent weer thuis,’ miauwde hij zachtjes. Er was niets waar hij sorry over moest zeggen. Settleddust voelde zich eerder verantwoordelijk, dat hij hem niet beter had kunnen beschermen. Dat hij zich had laten uitkafferen door een Riverclan hond. Maar nu was alles weer op zijn pootjes terecht gekomen. ‘Maar ik moet weten wat er is gebeurd. Het is belangrijk, dat snap je toch?’

StarClan, hij vond zichzelf zo stom. Hij had nooit met de grijze Leader mee moeten gaan, hij had überhaupt nooit over de grens moeten gaan. Dan was dit allemaal niet gebeurd. Dan zou hij niet zo'n.. Zo'n lafaard zijn nu. 'Shh, rustig, er is niets aan de hand,' hoorde hij Settleds woorden, maar echt kalmeren deed het niet. Misschien nog niet, maar wat zou hij gaan denken? 'Alles is goed gekomen, hè? Je bent weer thuis,' miauwde de Deputy zachtjes. Twisted zuchtte en knikte, probeerde zijn tranen binnen te houden. Hij was aardig, lief. Twisted vond niet dat hij het echt verdiende. 'Maar ik moet weten wat er is gebeurd. Het is belangrijk, dat snap je toch?' Hij knikte langzaam. Dat was het ook, dat wist hij. De kater zuchtte. 'Ik... Ik ben.. Per ongeluk de grens over gestoken..' mauwde hij zacht. 'Toen.. Kwam ik ze tegen..'

Settleddust keek de jonge kater aan. Hij zag hoe hij zich voelde, vechtend tegen tranen. Hij wist hoe dat soms voelde, als je je zo hulpeloos voelde. Maar hij kon hier bovenop komen. Hij had zich vast heel erg geschrokken, maar samen zouden ze eruit kunnen komen. Toen Settleddust hem een beetje had gepusht om te antwoorden, kwam er dan ook langzaam het hoge woord eruit. Twistedheart was zélf de grens over gestoken. Ja, mousedung, dat was een probleem. Maar aan de andere kant, waarom wilde Crystalstar dat zelf niet gewoon zeggen, als ze zo nodig vond hem daarvoor mee te nemen. Nee, er was meer gebeurd, Settleddust voelde het aan zijn water. ‘Oké. Ik ben niet boos, Twistedheart,’ verzekerde hij hem eerst, voordat hij verder zou vragen. ‘En toen? Hebben ze je pijn gedaan?’

Hij was in ware tweestrijd met zichzelf. Aan de ene kant vond hij zichzelf te zielig doen. Hij kon er ook niets aan doen? Nou ja, wel een beetje, maar... Hij had niemand verraden. Het was maar wat water. Hij had het aangekund. Maar toch.. Hij voelde zich zo... Klein. Nooit had hij gedacht zoiets mee te maken. 'Oké. Ik ben niet boos, Twistedheart,' werd hem eerst verteld. Oké, maar wat zou zijn vader wel niet denken? 'En toen? Hebben ze je pijn gedaan?' Twisted slikte en haalde lichtjes zijn brede schouders op. 'Uh.. N-nou..' Hij had geen verwondingen, geen schrammen of bijten. Behalve dat zijn nekvel een beetje pijn deed van de stevige houdgreep van de poes. Toch was het echt geen normaal gesprekje geweest. 'Ze, uh.. Ze.. Heeft me in het water.. Geduwd..' mompelde hij zachtjes, beschaamd.

Wanneer zou het échte hoge woord eruit komen? Kom op Twistedheart, hij hoefde zich niet te schamen. Dit kon het begin of het einde van een oorlog betekenen. Settleddust keek met afwachtende ogen naar de donkere kater. Hij leek inderdaad verder heel, maar als andere katten hem op vreemd territorium hadden gezien.. Waarom hadden ze hem niet gewoon terug gejaagd? Welk gek motief had Crystalstar om hem mee te nemen? Settleddust kantelde zijn kop iets toen hij weer begon met spreken. Wat hij verder antwoordde deed zijn ogen groot worden. Ze duwde hem onder water?! ‘Wie? Crystalstar?’ miauwde hij bezorgd. Oh, wat een heks. Wat een monster, Waarom zou ze dat doen? Het was niet aan haar om Twistedheart te straffen. Settleddust voelde allerlei woede opkomen, maar hij moest kalm blijven. Voor Twistedheart. ‘Ben je oké?’ vroeg hij vervolgens bezorgd. Oh Starclan. Dit was zijn eigen schuld. Waarom had hij hem niet eerder kunnen vinden?

Hij zou nooit meer iemand in het kamp durven aankijken als ze te horen kregen dat dat was wat er gebeurt was. Nee, echt niet. Een grote, sterke kater als zijzelf. Meegenomen, zo simpel als dat, en onder water geduwd. Crystalstars grip was erg sterk geweest, maar had hij niet extra zijn best kunnen doen om los te komen? Hij begon te geloven van wel. 'Wie? Crystalstar?' miauwde de kater voor hem, bezorgdheid was te horen in zijn stem maar Twistedheart kon enkel beschaamd knikken. Het was nauwelijks zichtbaar. 'Ben je oké?' Twisted slikte en haalde licht zijn schouders op. 'I-Ik had.. Beter moeten vechten...' miauwde hij met een zucht. 'Ze.. wilde met me praten, maar..' Zijn stem stierf weg terwijl hij zijn ogen strak naar de grond gericht hield.

Settleddust voelde medelijden voor de jonge kater. Hij was duidelijk bang geweest. De kater knikte toen hij vroeg of het Crystalstar was. Zacht vloekte Settleddust onder zijn adem. Hij had zoveel feller moeten zijn in dat kamp. Hij was zo politiek correct geweest, terwijl ze hellevuur van Starclan verdiende. Oh hij hoopte dat de sterren over haar zouden oordelen, dat ze straf kreeg zoals hij had gekregen. En zo niet, dan zou hij het voor zijn clan rechtzetten. Hij maakte een mentale notitie dat hij weer met Littlefish zou moeten spreken. Maar toen Twistedheart zichzelf wéér de schuld gaf, kon hij niets anders dan zichzelf schuldig voelen. ‘Nee, het was mijn schuld, ik had er eerder voor je moeten zijn,’ miauwde hij ernstig. Hij schudde zijn kop even terwijl hij naar de grond keek, daarna keek hij hem weer bemoedigend aan. Hij moest hier even doorheen. ‘Waarover wilde ze praten? Elk detail is nuttig,’ miauwde hij stil.

'Nee, het was mijn schuld, ik had er eerder voor je moeten zijn,' miauwde de Deputy ernstig. Twistedheart zuchtte en schudde zijn kop. Hij vond het lief, maar echt, er was vrij weinig wat anderen er aan hadden kunnen doen. Hij was zelf met ze meegegaan, het was zijn schuld. Het was maar een nacht dat hij weg geweest was, hij vond het nog snel met het tempo dat ze hem kwamen halen. 'Waarover wilde ze praten? Elk detail is nuttig,' miauwde de ander vervolgens, hem bemoedigend aankijkend. Twisted zuchtte. Hij wilde er liever niet meer over nadenken, maar het moest, dat wist hij ook. 'Ze.. Wilde informatie.. Over de Clan en.. Acornstar. Ze vroeg hoe het met hem ging, e-en ook hoe het met de Clan ging,' vertelde hij zachtjes. 'M-Maar ik heb haar niets verteld, dat beloof ik.' Hij keek op naar Settleddust, zijn ogen groot en eerlijk. Dat was tenminste iets wat hij goed gedaan had, toch?

Settleddust hoopte dat zijn woorden iets tot hem doordrongen. Hij keek met vriendelijke ogen naar de kater, maar toch was er wel wat ernst en... was het angst in de blik van de deputy te vinden? Hij kon ergens niet geloven dat Crystalstar dat zou doen, dat ze zo diep zou zinken. Het was nergens voor nodig om een warrior te martelen. Maar al snel was het duidelijk waarom: informatie. De achterbakse bitch. Hij wilde niet veel woorden aan haar vuil maken, maar wat was het nut? Ze waren geen vijanden, tenminste, niet voor hoever hij wist. Het was onnodig, onlogisch en ze maakte er alleen maar problemen mee. Vijanden. Acornstar zou ontploffen als hij het wist. En oh Starclan helpe hem, wat moest hij tegen Acornstar zeggen? Twistedheart zou het vanzelf vertellen. Dit nieuws zou snel genoeg door heel Shadowclan gaan, dus pfft. Settleddust zou het wel moeten vertellen. Niet iets waar hij naar uitkeek. Maar hij was ongelooflijk trots dat Twistedheart zich sterk had gehouden. ‘Dat was heel nobel van je Twistedheart, dat je je sterk hebt gehouden door alles heen. Ongelooflijk, lang niet iedereen had dat gekund,’ prees hij de warrior. Hij zuchtte en wreef een poot langs zijn gezicht. ‘Laten we snel terug naar huis gaan en je laten checken, gewoon, om zeker te weten dat je oké bent,’ sprak hij met een bemoedigende glimlach. Het kwam allemaal wel op zijn pootjes terecht.

Tenminste iets waar ze hem om konden waarderen. Twistedheart hoopte het wel. 'Dat was heel nobel van je Twistedheart, dat je je sterk hebt gehouden door alles heen. Ongelooflijk, lang niet iedereen had dat gekund,' prees de Deputy hem. Twisted schonk hem een korte en kleine weemoedige glimlach. Nobel, zo wilde hij zichzelf ook weer niet noemen. Van hem was het redelijk vanzelfsprekend dat hij zijn vader en Clan niet zou verraden, maar hij moest ook eerlijk bekennen dat hij er wel over nagedacht had. Daar was hij dan ook totaal niet trots op. Dat deel hield ook een deel van de schaamte vast. 'Laten we snel terug naar huis gaan en je laten checken, gewoon, om zeker te weten dat je oké bent,' sprak Settleddust en de bruine kater zuchtte met een knik. Naar huis, eindelijk. Hij vond het wel een beetje spannend, wat zouden zijn Clangenoten van hem denken? Maar naar huis betekende ook weer veiligheid en.. Newtpaw. 'Ja.. Ja, oké,' miauwde hij zachtjes en maakte zich klaar om richting kamp te gaan.

Was dat opluchting in de ogen van de jonge kater? StarClan, hij zou wel duizend dingen denken en voelen. En Settleddust wist dat hij misschien niet de beste was om met hem daarover te praten. De medicine cats, zijn siblings, of misschien zelfs wel zijn vader. Hij was de deputy, niet zijn mentor of zijn vriend. Misschien ooit, maar hij zou nooit zijn hart bij hem luchten, dat realiseerde de deputy zich ook wel. Hij stemde uiteindelijk mee in dat ze naar huis zouden gaan. Settleddust glimlachte. ‘Oké, laten we dan maar snel gaan,’ hij knikte de jonge kater mee met zijn kop en begon op snelle pas richting het kamp te lopen. Eigenlijk wilde hij helemaal nog niet thuis zijn, wetende dat hij wat confrontaties aan moest gaan. Maar het was wat het was, en Twistedheart moest even de kans krijgen om op adem te komen.

- Topic uit