Wine Red

Wakkerde dan hij zich normaal op dit tijdstip voelde, trippelde de kater uitermate vrolijk door het gras. De poes die hij ging ontmoeten kon zijn kittens dragen. De gehele dag was dat alles waar hij aan dacht. Eindelijk. Zijn eigen kittens. Hun afsrpaken mochten dan wel oppervlakkig zijn, hij moest toegeven dat hij dit met niemand anders had willen doen. Overtreed hij de Warriorcode? Absoluut. Maar eigen geluk ging voor! Met een grijns zag hij haar al zitten. Niet wetende dat hij zichzelf niet meer was geweest de afgelopen maanden. Ha, alsof dat uit zou maken! Nightpool zou vader worden en de rest cijferde hij weg. Er waren in de clan al een paar roddels gestart dat hij ging met een buitenstaander. Pf. Kon hem ook niks schelen. Oppervlakkige liefde en de belofte van kittens maakt hem blind van geluk. "Hey daar." Miauwde de kater met een lage stem. Snel wreef hij zijn kop tegen die van haar. Hm, ze rook lekker. De witte tom was gewend geraakt aan haar geur. Het was fijn dat ze zo was, ze zou een goede moeder worden. Dat was ook waar hij het nu vooral over wilde hebben. Het moest toch ooit besproken worden. Met een warme glimlach op zijn snoet liet hij zijn lijf op de grond ploffen. "Ik ben blij je te zien, want ik denk dat we het een en ander met elkaar moeten bespreken." De twinkeling in zijn ogen was niet weg te krijgen. Hoe donker de nacht ook mocht zijn, hier en daar zat zijn geluk.

Nightpool gniffelde om haar opmerking en snel gaf hij haar een lik over haar wang. Het aanbod was aantrekkelijk, maar het zicht op kittens vond hij aantrekkelijker. "Sorry Rabbit, maar er moet wel iets besproken worden." Hij glimlachte naar haar, maar zijn blik was intens, misschien wel intenser dan het ooit was geweest. Er was nog maar een klein beetje Nightpool van hem over, alleen ging hij dat veel te laat beseffen. "Ik bedoel, al ons eekhoorn talk, moet wel iets gedaan hebben toch?" Alle tijd die de Tom in haar had gestoken moest nu wel zijn vruchten gaan afwerpen toch? Hij zuchtte, maar ondanks dat keek hij vrolijk. "Hoe gaan we het doen met de kleintjes?" Ondanks dat ze beide van verschillende clans waren, wilde hij dat zijn kittens een zeer goed thuis hadden. Ze hadden veel te bespreken over hun ouderschap. Zij moest toch ook wel weten dat veel rotzooien met elkaar, meestal eindigde in dit?

Haar reactie was wel het laatste wat hij had verwacht en ook het laatste waar hij zich op had voorbereid. Ze schrok en hij schrok nog meer, haar laatste woorden sloegen letterlijk zijn adem uit zijn lichaam. Verstard keek hij haar aan terwijl hij haar woorden tot zich nam. Die zijn er niet? Gaan er nooit komen? Wilt zij geen kittens? Gepuzzeld had de witte kater zijn blik op haar gevestigd. Ze was boos, iets anders wat hij niet snapte ook. Was het dan zo vreemd dat hij dit vroeg. Er kwam een gedachte in hem op die hem waas door zijn ogen liet zien. Maar die gedachte drukte hij snel weg, zo erg kon het niet zijn. "Rabbit...Wat bedoel je met nooit?" Miauwde hij zacht. De emotie die eerst in zijn stem te horen was, was volledig verdwenen. Hij klonk leeg met een heel klein beetje hoop. Nightpool durfde niet te ademen terwijl hij op haar antwoord wachtte, zijn staart trilde zachtjes achter zich terwijl er zich een vreselijk gevoel in hem nestelde.

Ze kookte van woede. Of misschien nog wel eerder verdriet, ze wist het niet en het maakte haar niet meer uit ook. Was dat het enige wat hij hierachter gezocht? Wilde hij haar gebruiken als een babymachine, of iets? Goed, zij zocht niets anders dan een fling, maar wat was erger? Haar korte staart zwiepte van links naar rechts en haar oren lagen geïrriteerd in haar nek. "Nooit, nooit," Ze zou het niet voor hem uitspellen. Dat waren zijn zaken helemaal niet, hij zou niet nog iemand zijn die haar zou forceren toe te geven dat ze onvruchtbaar was. De hint mocht hij maar nemen. Ze hoorde hoe alle emotie uit zijn stem ging, maar keek hem uitdagend aan. Ja, haar hart klopte angstig in haar keel nu hij plots zo anders leek dan de Nightpool die ze kende. Maar ze weigerde weg te rennen, of haar kop te buigen en sorry te zeggen.Niet deze keer. Daar was ze ver overheen. "We zijn geen partners én geen ouders, nu niet en nooit niet," sprak ze ferm. "Als je het een naam wil geven, dan zijn we minnaars. En tenzij je dat accepteert, zijn we binnenkort gewoon weer vreemden."Dat wilde ze helemaal niet. Nightpool was joviaal, vrolijk en humoristisch. Waarom moest hij het verpesten? Waarom moest hij het van alles over kittens hebben. De poes brieste gefrustreerd.  

Nooit, nooit. Nooit? Haar oren gingen plat en ze blabberde nog heel wat door. Ze was boos, verdrietig misschien zelfs teleurgesteld maar hij hoorde het niet eens meer. Nooit. Nooit, Never. Met deze woorden leek het alsof ze definiteif had uitgesproken waar hij al heel zijn leven bang voor was. Het zou niet meer gebeuren. Nooit. Automatisch stond hij op, maakte hij zich groot en keek hij op haar neer. Nightpool negeerde haar gemekker over vreemde. Zijn hart deed pijn, zij deed pijn. Nooit? Hoe kon ze dat zeggen? Hij was stil, in zichzelf gekeerd, maar toen ontstond er een gedachte. Het is haar schuld. Meteen richtte hij zijn groene ogen op de oh zo mooie poes. "Je bent kapot." Sprak hij koel. Nooit. Nooit meer. Het woord herhaalde zich keer op keer in zijn hoofd. Het was haar schuld, hem verleiden zonder doel, zonder enige waarde te hebben voor hem. De waas die hij eerder had gezien kwam terug en in een snelle abrupte beweging stortte hij alle woede, verdriet en frustratie op haar neer. Zijn klauwen grijpend naar haar zachte vacht. Nightpool was al een tijdje geleden verdwenen in zijn eigen verdriet en frustratie. De kat die ooit had bestaan bestond niet meer. Slechts een omhulsel van kracht en teleurgesteldheid was wat haar aanviel.

Wat zat hij nou weer dood voor zich uit te kijken? "Hey!" Sprak ze boos om zijn aandacht erbij te krijgen. Ze was verdomme tegen hem aan het praten! De neiging om een klauw over zijn snoet te halen was groot, maar dat was niet iets dat Rabbit deed. Zelfs niet als hij het verdiende, en waarom? Om de reden die het altijd was geweest: ze was bang. Hoezeer ze het ook verborg, de angsten die haar als kind waren ingefluisterd hingen altijd rond in haar kop. Hij was groter, sterker dan haar en toen hij op haar afstapte en zo dreigend boven haar uit torende, stokte haar adem toch in haar keel. Ze was bang voor hem, oh de ironie. En toen opende hij zijn mond.

"Je bent kapot."

Het dreunde in, echode in haar kop en vulden haar twee verschillend gekleurde ogen met tranen. Kostte het hem werkelijk maar 3 woorden om haar kapot te maken? Om alle diepgewortelde angsten en onzekerheden naar boven te halen?Wat een hond, wat een eikel. Hij was net als haar ouders, net als Cavelion, net als iedere queen die haar na staarde. Ze klemde haar kaken sterk op elkaar, haar blik wazig van tranen. Voor het eerst had ze geen tegenwoord, volledig uit haar doen. En dat had hij door. Een gil ontsnapte haar toen ze plots een gewicht op zich voelde. De enorme witte kater bracht haar tot de grond, scherpe nagels prikkend in haar vacht. Een gil ontsnapte haar en terwijl haar ademhaling gepanikeerd werd, was haar oogwit zichtbaar van angst. Haar lichaam trok samen en ze dook ineen, weerloos. Nee, nee. Ze was verdomme geen konijn, ze was geen prooi voor hem! In een opwelling probeerde ze met alle kracht die ze had zijn kop te grijpen en die te slaan tegen de stenen naast hen.  

Hij duizelde door de lucht, voelde de zachte vacht en daarna het vlees wat eronder zat. Even keek hij haar aan, alsof hij begon te beseffen wat hij aan het doen was. Ze was bang. Voordat Nightpool zijn keuze kon veranderen, zichzelf kon terug halen was de waas alweer voor zijn ogen. Waarom hij alle hoop op haar gevestigd had wist hij niet, zo oud was hij nou ook weer niet geweest. Als hij nu zijn klauwen uit haar haalde, zich omdraaide, excuseerde. Zou hij dan weer kunnen zijn wie hij was geweest? Het leek onmogelijk. De charmante, flirtende en humoristische kat was een facade geweest. Lokaas met als prijs, nageslacht. Zijn boosheid groeide, maar dit keer tegen zichzelf. Het sloeg allemaal nergens op. Zijn leven was mooi geweest, vrienden, liefde en een warm thuis had hij allemaal gekend. Maar verlangen en jaloezie hadden hem de kop om gedraaid. De kater worstelde zichzelf uit zijn waas en richtte zijn groene ogen op die van de poes voor hem. Een enkele seconde was hij verbaasd om wat de tom zag. Ze was niet bang. Zijn pupillen werden wijd toen hij de kracht voelde die ze tegen hem aan gooide. Haar klauwen sloegen om zijn kop en ze smeet hem tegen de stenen naast hun. Met de eerste klap stopte hij al met tegenstribbelen. De boosheid was verdwenen en maakte plaats voor acceptatie. Leven met wat hij gedaan had, zonder kittens. Nooit. Na de tweede klap zakte hij weg. Zijn witte lichaam werd slapper en zijn zicht verdween weer in een waas, alleen leek deze een stuk rustiger en stiller. Hij had het geprobeerd en was gefaald. De humoristche, charmante kater die hij was, bestond ook nu nog, dat voelde hij. Alleen was Nightpool te zwak om deze nu nog omhoog te laten komen. En als die niet kon leven, dan wilde hij, wat hij nu ook mocht zijn, ook niet leven. De derde klap tegen de stenen liet die wens in vervulling gaan.

It was a murder, but not a crime

Je hoefde niet eens meer sterk te zijn. Wanneer je genoeg doodsangst voelde, kwam het vanzelf. Met een kracht waarvan ze niet wist dat ze het had sloeg ze hem omver, voor het eerst in haar leven dankbaar voor haar sterke tunneller poten. En toen had ze hem. Hij gaf op, maar zij niet. Nogmaals sloeg ze zijn hoofd tegen de steen, en nogmaals, net zo lang totdat het ijzig stil was op de fourtrees. Enkel haar eigen, trillende ademhaling was te horen tussen de vier eiken terwijl ze zag wat ze had gedaan. De adrenaline verliet met iedere hartslag haar lichaam en maakte plaats voor overweldigende misselijkheid. Haar tweekleurige ogen schoten gepanikeerd van haar poten naar zijn roodgekleurde vacht, zagen het bloed dat ze zelf had laten doen vloeien. Haar oren lagen diep in haar nek, haar ogen nog altijd opengesperd en vol ongeloof over wat ze had gedaan. Ze had hem gedood, met haar eigen klauwen. En het voelde afgrijselijk, zo fout, ze had verdomme een leven genomen...
Maar ze had het zelf gedaan.

Had een konijn ooit een vos gedood? Had een prooidier ooit een rover gegeten? Nee. Zij was geen konijn, ze was geen speeltje en bovenalles was ze STARCLANVERDOMME geen speeltje van hem. Wat had hij gedaan wanneer ze niet had teruggevochten? Was die laatste klap nodig? Misschien niet, maar wie weet wat hij zou doen als hij weer overeind was gekomen. De poes haalde diep adem, haar lichaam nu trillend van een nieuwe emotie. Ze kwam overeind, haar lichaam pijnlijk van de plekken waar hij haar huid had open gehaald. Maar zij leefde, en hij niet. Moeizaam dwong ze zichzelf het afgrijselijke gevoel weg te stoppen en haar hoofd te heven. "Nu ben jij kapot,"

[topic uit] 

[OOC; Open voor Thunderclanners om Nightpool te vinden! buiten het topic om heeft Rabbit -kinda- haar geur een beetje verborgen, dus thc kan wel ruiken dat het een windclanner is, maar niet precies wie :eyes:

EDIT: oke oeps sorry, zouden jullie lieve thc'ers toch nog even willen wachten met posten? thank u!!