Charmed by your looks

Het zou nooit stoppen met haar te irriteren. Ondanks zelfs haar donzige vacht dat gemaakt leek te zijn om het aarde van zich af te laten rollen, bleef het stof nog altijd hangen. Het was simpelweg de vloek van een tunneler zijn, verzuchtte ze terwijl ze het laatste kiezeltje tussen haar nagels vandaan haalde. Ooit zou ze er misschien aan wennen, alleen was die dag zeker niet vandaag, bedacht ze schampertjes. Soepel sprong ze op, het pluis tussen haar teentjes dempte haar pootstappen terwijl ze zich naar de prooistapel bewoog. Haar queeste voor eten werd echter onderbroken door de zoete stem van een clangenoot. Het liet haar een beetje schrikken, omdat het uit het niets leek te komen. "Oh, maar natuurlijk Daintywhiff," haar ogen bleven op de voornamelijk witte poes hangen. Haar figuur was opmerkelijk en mooi op een manier volledig anders dan Rabbitcharm. "Is er iets aan de hand?" haar tweekleurige ogen ontmoetten de gouden van de ander. Daintywhiff had een verhaal. Een verhaal dat ze zelf scheen te zijn vergeten, en waar de clan slechts flarden van af weet.

Ze lachte zachtjes om hoe Daintywhiff wat ontdaan leek door haar woorden. Zo intimiderend zou ze zichzelf niet noemen, maar het was zeker flattering. "Met liefde," sprak ze met een knipoog en trippelde achter de poes aan. Ze was mooi, besefte Rabbit zich terwijl ze naar haar derrière keek. Hoe ze zo sierlijk hoog op haar poten stond en de manier waarop haar snuit zo scherp en lang was, het had haast iets onechts. De gevlekte poes keek ietwat hongerig toe hoe Daintywhiff een haas pakte.

Ze werd gewenkt te volgen, wat ze dan ook deed. Met een soepel tred stapte ze in haar voetsporen. Haar oortjes schoten naar voren toen Daintywhiff sprak, haar woorden werden door de stevige wind meegenomen. Toch kon ze genoeg verstaan om een glimlach op haar gelaat te toveren. "Dat lijkt me een tof idee," sprak ze en gunde de ander een blik die schitterde. "Bewijs je me dan dat jullie moorrunners daadwerkelijk sneller zijn?" sprak ze met een uitdagende knipoog en zette zonder te wachten op een antwoord een sprint in naar de Maize fields.

Ze kreeg zonder moeite een voorsprong op de poes, wie ze hoorde puffen achter haar. Een glimlach sierde haar snoet, al wist ze dat het ergens sadistisch was haar zo te laten zwoegen. Maar zij was zwanger, had een partner, was een trotse moorrunner.  Ze had alles dat een kattin kon wensen, wat zou het kwaad doen daar kort voor te lijden? Niet dat ze het haar echt misgunde, maar jaloezie stak haar recht in het hart. Maar ze was een vriendin, ze was een vriendin. De tegenzin verbeet ze, waarna ze haar pas inhield. Tegen de tijd dat ze de Maize fields hadden bereikt zou Daintywhiff haar ingehaald kunnen hebben, of op z'n minst naast haar rennen. Rabbitcharm wist dat ze al gewonnen zou hebben. Haar borstkas rees slechts lichtelijk op en neer toen ze daar aan kwamen. Bijna plagend keek ze de ander aan.

Daintywhiff zette een extra pas in, waarmee ze alsnog won. Rabbitcharm keek slechts met fonkelende ogen toe. Iets anders had ze ook niet van de poes verwacht, als ze eerlijk was. Het was die spirit waarom ze haar mocht, dat, en het feit dat de roddels kennelijk niet hadden beïnvloed hoe Dainty over haar dacht. Hoe graag ze ook zichzelf ervan wilde overtuigen dat de meningen van anderen haar niet raakten, was ze eenzaam. Het was fijn iemand te hebben om tijd mee te spenderen. Iemand die er niet enkel op uit was om een fijne nacht door te brengen. Ze was het niet gewend. Rabbitcharm gniffelde toen Daintywhiff met haar ogen rolde. "Sorry," haar blik volgde die van de poes. Nu de koren afgeknipt waren door de twolegs was het veld vreemd kaal en kil. De poes snoof de lucht op en fronsde. "Het ruikt niet als iets levends..." ergens was er het idee dat dit een slecht plan was, met Daintywhiff haar staat. Anderzijds was Dainty in staat haar eigen afwegingen te maken en Rabbit geleid door nieuwsgierigheid. "Ik zal nooit snappen waarom de twolegs doen wat ze doen,"

De sierlijke poes zette een zekere tred in richting verstoring van hun omgeving. Rabbitcharm haar pas was iets voorzichtiger, lichter op haar pootjes. Een oud gebruik waar ze moeilijk vanaf kwam, de woorden van haar moeder galmden herhaaldelijk in haar kop. Klein en breekbaar. De poes schudde haar kop en keek vol ontzag en ergens afgunst naar het enorme monster voor hen. Hij was koud en de geur die er van mensen hing, leek al ouder te zijn. Haar oortjes wiebelden. "Hoe..." bracht ze uit, ergens onder de indruk. Haar ogen gleden af naar de poes. "Denk je dat dit het maïs heeft gestolen..?" opperde ze zachtjes en stapte iets dichterbij. Het monster bracht zowel gezag als ongemak in haar op, en een enorme nieuwsgierigheid.

Haar oortjes waren recht overeind en alert, maar afgezien van de wind en hun pootstappen was er niets te horen. Van wie het monster ook was, ze waren niet in de buurt. Kort streek ze met haar vacht langs Diantywhiff, om aan te geven dat ze bij haar was. Toch sloeg ook haar kleine hazenhartje wel een beetje in haar keel toen ze het bewijs zag. De afgebroken maisstengel tussen de enorme, glimmende klauwen. Een vraag bleef steken, waarom? Maar die vraag had zij bij vele dingen die de twolegs deden, en nooit kwam er een antwoord op. In iedergeval was het monster dood, zelfs toen Daintywhiff er hard tegenaan trapte kwam er geen leven van. Moesten ze hier wel zijn? Was dat wel een goed plan? Daintywhiff haar buik was gezwollen en waar ze allicht nog enkele taken uit kon voeren, vroeg Rabbitcharm zich toch af of dit wel verstandig was. Even twijfelde ze, maar de poes hield haar mond. Ze was niet Daintywhiff haar babysitter, en ergens wilde ze de ander ook niet tegen de haren instrijken, bang haar te verliezen. Shadefeather zou vast kwaad worden, maar dat waren zat katers. "Een manier om daar achter te komen," met een paar soepele sprongen wist ze omhoog te klemmen. De deur stond half open en na een goede zet was hij wijd genoeg om een kat erdoor heen te laten. Nerveus en erg op haar hoede tuurde ze naar de binnenkant van het monster. Deze was leeg, het ademde niet. Eenmaal haalde ze nog diep adem, en sprong toen naar binnen.

Ergens had ze verwacht dat het monster tot leven zou komen en haar mee zou nemen naar het hol van de twolegs, maar niets gebeurde. Met grote ogen keek ze rond, nu ze achter de ogen van het monster zat kon ze over de leeggeroofde velden heen kijken. De grond onder haar poten was zacht en veerde terug, terwijl de rest van de ingewanden bestond uit ingewikkelde cirkels en hendels waar ze vanaf besloot te blijven. Voorzichtig tuurde ze naar buiten. "De kust is veilig, het is bizar hier," opperde ze, waarna ze de poes aan keek. "Wil je een poot..?"

Iedere stap die ze zette liet iets van de spanning uit haar lichaam varen. Nog altijd was ze op haar hoede, haar oren schoten heen en weer zoals een prooidier dat zou doen. Oude gebruiken roestten nu eenmaal moeizaam.
Met een klein beetje moeite wist ze de ander naar boven te trekken, waarbij ze een voordeel had aan haar sterke voorpoten. Nu ze hier beide waren kreeg ze de kans nog beter om zich heen te kijken en de vreemde geur in zich op te nemen die hier sterk hing. Niet enkel dat van mensen, maar ook scherpe, chemische geuren die haar neus prikkelden. Rabbitcharm draaide haar kop weer om naar de ander, wie er ondanks haar volle buik nog altijd regal uit zag, nu het licht haar scherpe karakteristieke accentueerde. De tunneler merkte dat ze aan het staren was, waarna ze haar blik afwendde en naast de poes ging zitten. "Zeker excentriek," e gniffelde en keek de ander geamuseerd aan. "Allemaal voor mij uitgestippeld? Dainty, ik voel me vereerd,"