Okay..

Het maïsveld was een plek waar hij, als het goed was, niet te veel andere katten tegen zou komen. En dus was dat ook de eerste plek waar hij naartoe ging. Zijn tripjes buiten zijn territorium hadden hem enkel laten zien dat hij dan in contact zou komen met katten van andere Clans en als hij tussen zijn eigen Clanmates moest kiezen of hun, dan waren het toch zijn eigen Clanmates waar hij liever het gezelschap van had. Thawrage richtte eenmaal bij het maïsveld aangekomen zijnde zijn blik koud op een apprentice die daar maar wat leek te liggen. Hij herkende haar al snel als Auburnpaw. Omdat hij een vrij grote kater was en dus makkelijk zicht had op wat ze deed, zag hij dat haar jacht dan ook mislukte. Als hij het zich goed kon herinneren, had ze voor nu geen mentor en Thawrage hoopte voor haar dat haar mentor iets van haar kon maken, want hij zag er al geen hoop meer in. “Ik geloof dat ik nog nooit zo’n zielige poging heb gezien om te jagen,” zei hij op een koude toon tegen haar, daarmee ook zonder zijn begroeting zijn aanwezigheid aankondigend. “Als dat het beste is wat de andere mentoren je leren tijdens hun trainingen, dan moet Wolfstar maar eens gaan overwegen om hun apprentices aan meer capabele mentors te geven,” gromde hij, zijn koude blik van haar richtend naar de richting waar de muis was ontsnapt.

Thawrage’s mondhoeken krulden lichtjes omhoog toen hij een sneer terug kreeg. Aha. Eindelijk eens een karakter dat wat pit toonde. Hij had tot dusver enkel gevalletjes gehad die zich terugtrokken, die niks meer durfden te zeggen of die op een domme manier in de aanval gingen, maar hier had hij tenminste wat aan. Het amuseerde hem dat ze zo reageerde, al kon hij zien dat zij zich duidelijk niet amuseerde. Het maakte hem ook weinig uit hoe ze zich voelde, maar hij liet nooit een kans aan zich voorbij gaan om iemand nog wat verder te kleineren en op haar plaats te zetten. “Als Wolfstar nog hoop in je ziet, dan tovert hij er wel eentje tevoorschijn bij de volgende ceremonie,” zei hij op een koude toon tegen de apprentice. Bij haar volgende opmerking liep hij naar haar toe en keek kort op haar neer. Hij was een vrij grof gebouwde kater en makkelijk te vergelijken met de andere Clans. Enkel en alleen zijn WindClanbloed en het feit dat hij natuurlijk in deze verdomde Clan leefde, toonde aan dat hij weldegelijk van WindClan afkomstig was en niet van een andere Clan. “Ik ga dit niet oplossen, jíj gaat dat doen,” zei hij op een koude toon, waarna hij zonder pardon zijn poot hard op haar rug duwde en haar hardhandig tegen de grond drukte. “En dat begint met het tonen van een juiste jachthouding. Met die luie houding van daarnet zou zelfs een muis die recht in je poten komt wandelen je nog ontsnappen.”