Run to the water

Met een ijskoude blik in zijn ogen zette Thawrage zich af met zijn achterpoten en sprong. Met een tevreden blik keek hij naar de dode muis die niet veel later onder zijn poten lag. Dat was al de derde prooi voor vandaag die hij had gevangen. Hij vond dat als hij er nu nog één ving, hij wel weer genoeg had gedaan en dat hij naar de tunnels kon gaan. Hij had gisteren een bocht ontdekt die hij nog niet eerder had gezien en hij wilde verkennen waar deze naartoe zou leiden. De dwazen in zijn Clan moesten zelf maar voor het overige voedsel zorgen. Hij begroef de muis in de buurt van waar hij zijn andere muizen had gevangen en wilde naar het tunnelsysteem trekken, maar deed dat niet voordat hij eerst naar het water ging zodat hij kon drinken. Het water van the Small Lake was koud, maar dat deerde Thawrage niet echt en met gulzige slokken dronk hij van het kleine meer. Hij richtte zijn kop naar boven en keek over zijn schouder toen hij geluid achter zich hoorde. Hij zag dat het Blazesong was en hij ging weer verder met drinken. Pas nadat hij klaar was, richtte hij zijn aandacht op de deputy. Hij gaf de kater een kortaf knikje en ging zitten, besluitend om nog even te wachten voordat hij naar de tunnels zou trekken. “Hoe vergaat je nieuwe rang je?” vroeg hij op een koude toon aan de deputy, al schuilde er wel ietwat interesse in de toon van zijn stem. Het was immers een rang dat hij later ook voor zichzelf wilde claimen, zij het wel op een legale, normale manier. Zo erg was hij dus ook weer niet.

Het was met diepe zucht, en groot tegenzin dat de kater zich bij zijn clan genoot voegde. De dorst te groot om het even uit te stellen en de sociale druk te zwaar om de kater bewust te negeren. Aangezien hij de warrior te laat pas opmerkte. Maar goed, gelukkig leek de kater ook niet al te gebrand op een gesprek, ging rustig verder met drinken en liet zijn deputy hetzelfde in alle rust doen. Het was dan ook met een iets wat opener houding dat de rossige kater de vraag van hem ontving. Hij was nooit echt goed geweest met katten die veel beter sociaal in de omgang waren als hem, klapte dan al vaak gouw dicht en douwde ze weg. Maar naast hem zat een kater waarbij hij zich wel wat op zijn gemak voelde, die hem niet in de eerste paar seconde van het gesprek dood irriteerde. Met een zachte grinnik schudde hij dan ook zijn kop "Hoe mijn nieuwe rang mij bevalt?" met een zachte zucht onmoette hij de ogen van thawrage "Het is een eer, dat wel, maar zeker geen eitje." Zijn ogen daalde kort naar het water onder hem, alleen verstoord door de zachte herfst bries dat het deed bewegen. Zijn nieuwe rang, het was zeker niet iets waar hij als warrior op had zitten wachten, iets wat hij uberhoupt niet verwachten. En als je het hem vroeg, als hij echt eerlijk zou zijn, vroeg hij zich af of het daadwerkelijk voor hem was weggelegd. Zo ver van iedereen dat hij stond, waar hij zichzelf gebracht had. Maar Wolfstars woord was wed, en bovendien voelde het ook is goed in positief licht te staan. Was de eer te groot om stiekem niet trots te glunderen wanneer niemand keek, wanneer hij met succes een patrouille er op uit stuurde. Mixed feelings had hij erbij, dat zeker

Thawrage humde toen Blazesong de vraag herhaalde en keek met een schuin oog naar de ander toen deze vertelde hoe hij zich bij zijn rang voelde. Thawrage hoopte voor Blazesong dat de deputy zijn zorgen niet zou uiten als hij in bijzijn was van anderen terwijl hij zijn taken uitdeelde. Een deputy moest ten allen tijden sterk in zijn poten staan en als Blazesong over iets twijfel liet zien, dan zouden er genoeg dwazen zijn die dachten dat ze Blazesong’s rang wel aankonden en die commentaar zouden geven. De opperdwazen waren diegenen die hun ongenoegen al uitten wanneer een leader zijn keuze over de nieuwe deputy aan zijn Clan uitten. En dan had je nog van die achterlijke dwazen die het gestoorde idee hadden om hun deputy op een illegale wijze van de troon te stoten zodat ze de rang voor zichzelf konden claimen. Niet dat Thawrage geloofde in een groep dode katten die de keuze wel voor de Clan zou maken, maar het was ook weer niet zo erg met hem gesteld dat hij dat soort gedrag goed zou keuren. “Niks in het leven is een eitje, Blazesong,” zei hij op een koude toon. “En diegenen die denken of verwachtten dat alles zomaar in hun pootjes belandt en dat ze er niet voor hoeven te werken, zijn ontzettende dwazen.” Hij richtte zijn goudkleurige blik op Blazesong en een zeldzaam moment passeerde waarin er een korte goedkeuring verscheen in zijn ogen, al doofde dat licht na een paar seconden. Thawrage was terughoudend met complimenten uiten, dus de kater kon maar beter niet te veel oorsmeer in zijn oren hebben om dit te horen. “Maar ik denk dat Wolfstar nog niet zo’n slechte keuze heeft gemaakt. Als ik de geschiedenis moet geloven die de elders mij verteld hebben, dan doe je het nog niet eens half zo slecht.”