Time to find out if I can teach {training}

Ardentheart.

They were frightened by his ardent, burning eyes.

Twee apprentices. Pfoe, dat zou een hele taak worden voor de jonge warrior. Cloverpaw was aan de ene kant makkelijk, want zij zou gewoon starten bij het begin, maar Moonpaw zou al dingen kennen en trainingen goed afstellen zou even zoeken worden dus. Toch was hij bereidt het te proberen, want ze alle twee apart trainen zou een groter karwei worden, zeker met gevechtstrainingen. Sparren met elkaar zou goed voor ze zijn.
Voor nu had hij ze gevraagd hem hier te ontmoeten, in de Sandy Hollow, waar normaal trainingen tussen mentor en apprentice plaats vonden. Toch was hij nog niets spannends van plan. Hij wilde hier alleen maar verzamelen om daarna de twee jonge katten mee op pad te nemen om te jagen. Cloverpaw zou eerst de basis van een jachthouding moeten leren om een betere vechthouding te kunnen krijgen. Balans en lichtvoetigheid was ook heel belangrijk in een gevecht, niet alleen kracht. Ze zou ook zeker wat van Moonpaw kunnen oppikken, die vast en zeker al wel een aardig beetje kon jagen. En zo niet…Wel, Ardentheart wilde niet graag kwaad spreken over zijn clanmates, maar dan was er toch iets verkeerd gegaan tussen mentor en apprentice in het vorige paar. Hij hoopte maar dat hij een goede mentor kon zijn die voor beiden apprentices hun opleiding tot volwaardige Thunderclan warrior kon afronden.
De zon kwam langzaam over de horizon op, het moment waarop hij met zijn apprentices had afgesproken naderde en dus hield de gestreepte kater zijn oren gespitst en ogen scherp. Als ze er aan kwamen wilde hij het wel weten natuurlijk. Toen hij wat zag bewegen in de verte kneep hij zijn ogen tot spleetjes, in de hoop te kunnen ontcijferen of het een van zijn apprentices was, en zo ja welke?

+Cloverpaw & Moonpaw*

Een nieuwe mentor. Nieuwe manier van training waarschijnlijk? Maar goed dat Mistynose een dag voor de ceremonie met hem gesproken had. Hij zou zich moeten concentreren op de traintechnieken en niet of hij een clan genoot aan zou vallen. Toch knikte zijn poten. Moonpaw was al vroeg wakker al wilde hij liever weer zichzelf terug trekken en gaan jagen zoals hij ook bij Glazeheart had gedaan. Toch steunde de woorden van de kersverse Queen hem wel. Toch wachten de zilvergrijze leerling niet op zijn medeleerling. Hij wilde niet onderweg vragen moeten beantwoorden waar hij geen antwoord op zou weten... Met snelle passen hoopte Moon Cloverpaw voor te zijn voor ze wakker zou worden en hem alsnog vragen zou gaan stellen. Dubbel op? Misschien, maar die vragen moest hij misschien straks ook beantwoorden?! Zijn pas vertraagde wat toen hij dichterbij de zand kuil kwam. Tot hij stil stond en even rond keek. Hij kon nu nog weg... De geur van een muis trok zijn aandacht die dicht bij in de struik van de trainings plaats was. Toch kon hij het niet voorbij laten gaan en sloop naar voren en zag hoe de prooi op een verloren zaadje zat te knagen. Hij overbrugde de laatste konijnen sprong en landen met uit gestrekte klauwen op de muis. De struik schudden, maar de prooi had geen kans te ontsnappen. Nu Moonpaw zichzelf eigenlijk verraden had nam hij de prooi mee onder de struik uit en begroef hem daar onder het zand voor het zilvergrijze katertje zich naar Ardentheart begaf. Moonpaw probeerde zich groot te houden, maar toch kromp hij half ineen met zijn oren ver in zijn hals gepint. Dit was geen prettige vorm van training en dat zou het misschien nooit worden?

_{Haar eerste echte training! Cloverpaw was hartstikke zenuwachtig. De dag ervoor had ze even een tour door het territorium gehad. Wist ze de weg naar de sandy hollow nog wel? Het was niet heel ver weg, maar alsnog was ze zenuwachtig. Straks raakte ze verdwaald, of deed ze alles helemaal fout! Wat nou als ze een waardeloze apprentice was. Ze beet eventjes op de binnenkant van haar wangen, waarna ze diep adem haalde en uit het kamp liep. Ze liep in een rechte lijn naar de Sandy Hollow en ze meende ook Ardentheart zijn geur op te kunnen pikken. Dat stelde haar iets gerust en toen uiteindelijk kwam ze ook op de plek waar ze af hadedn afgesproken. Maar daar was Moonpaw ook al. Oh, was ze te laat? Ze keek met twee grote, onzekere blauwe ogen naar het tweetal. Ze was nog aan het leren! Hopelijk had ze het niet verkeerd gedaan. Ze stapte dan ook wat onzeker dichterbij en keek de twee katten aan, waarna haar ogen op haar mentor bleven hangen. ‘H-hoi,’ miauwde ze wat ongemakkelijk. En nu? Wat moest ze nu doen? Haar staartje hing naar beneden en zwiepte wat nerveus heen en weer.}

Ardentheart.

They were frightened by his ardent, burning eyes.

De eerste die opdook was Moonpaw en hij was alleen. Ardentheart wist niet wat hij verwacht had. Misschien dat hij Cloverpaw met zich mee zou hebben genomen. Die twee zouden immers tijd met elkaar door moeten gaan brengen en hij hoopte maar dat ze elkaar dus een beetje in de omgang mochten. Al zou dat misschien moeilijk gaan worden, met de timide houding die Moonpaw nu al aannam, oren in de nek en half in elkaar gedoken. De kersverse mentor slikte even. Niet de beste start waar hij mee kon beginnen. Voor hij zich daar echter al te veel zorgen over kon maken dook ook Cloverpaw op en haar stap leek een stuk enthousiaster als die van haar denmate, maar toch leek ook zij een beetje ongemakkelijk. Het was nieuw voor hun alle drie en ze moesten het gaan uitvogelen hoe en wat.
Ardentheart schonk beide apprentices een vriendelijke glimlach. “Goedemorgen, Moonpaw, Cloverpaw. Ik hoop dat jullie een beetje goed hebben geslapen, want we gaan vandaag jagen.” Als je daar je hoofd niet bijhield, dan zou je je prooi zo uit het zicht verliezen. “Eerst wil ik graag jullie idee van een jachthouding zien.” Vertelde hij de twee jonge katten daarna. Waarschijnlijk zou Moonpaw al wel de correcte houding weten, maar hij wilde graag zien wat Cloverpaw al wist en daarvanuit de les van vandaag opbouwen.

Ardentheart zag de jonge kater naar hem kijken en ook hij leek zich niet erg op zijn gemak te zijn... Kwam dat door hem? Maar... Maar wat had hij al gedaan dan enkel hier te komen en hoewel Moonpaw het maar niets vond probeerde hij het toch. Cloverpaw kwam al snel en Moonpaw probeerde een betere en rechtere houding aan te nemen. Hij wilde niet laten zien hoe ongemakkelijk hij zich hier in voelde al lag het niet aan hun, maar aan zijn aard. Maar door de woorden van hun nieuwe mentor schoten zijn hangende oren ineens omhoog. Jagen daar was Moonpaw heel goed in, want hij had niets anders gedaan om gevechts-training te ontlopen. Hij zakte direct in de juiste jachthouding die standaard was. Buik laag net boven de grond, gehurkt door alle 4 de poten en je staart naar achteren, maar net boven het zand te houden. Moonpaw keek Ardentheart even aan en verlegde zijn blik daarna richting Cloverpaw. Maar zijn blik was neutraal en open. De zilvergrijze kater was geen opschepper... tenminste niet meer. Als kitten nog wel, maar als leerling niet meer.

_{Cloverpaw schonk nu toch wel een glimlach naar haar nieuwe mentor. Ze keek even weer naar Moonpaw. Er werd eigenlijk niet veel gezegd. Ze hield dan ook maar wijselijk haar bekje en staarde haar mentor aan. Jagen! Oh, hopelijk zou ze het kunnen! Ze wilde graag haar best doen. Moonpaw wist waarschijnlijk alweer veel meer dan haar. En toen Ardentheart vroeg om in de jachthouding te gaan staan keek ze wat ongemakkelijk naar hem. Oh jee! Moest ze dat al weten? Was het een test? Ze had een beetje een idee, een instinct, maar heel precies wist ze het nog niet.. Ze beet op haar lip en zakte wat door haar hurken, haar pootjes nog wat ver uit elkaar om balans te zoeken en ze wiebelde wat op haar teentjes. Ze wierp een stiekeme blik opzij en probeerde zo goed mogelijk Moonpaw te kopiëren, want hij zou het immers wel weten. Geconcentreerd kwam haar tongetje uit haar bek toen ze zichzelf goed probeerde te positioneren.}

Ardentheart.

They were frightened by his ardent, burning eyes.

Het eerste verschil in vaardigheden verscheen al snel. Moonpaw gleed gemakkelijk in een goede jachthouding, niet dat Ardentheart iets anders had verwacht. Er viel ook niet veel te verbeteren, hij hield zich net boven de grond en zijn staart achter hem zonder de grond te raken. “Dat is een mooie jachthouding, Moonpaw.” Vertelde hij de jonge kater voordat hij op Cloverpaw afliep. Ze leek een beetje ongemakkelijk om zomaar gelijk aan de bak te moeten. Hij had al wel opgemerkt dat ze goed naar haar denmate had gekeken. Daar kon hij zich wel wat bij voorstellen. En eigenlijk moest hij ook wel toegeven dat ze het nog helemaal niet zo slecht deed voor haar allereerste keer. Natuurlijk waren er verbeterpunten maar die had iedere kersverse apprentice. “Dat is al een goede poging, Cloverpaw,” begon hij. Hij wilde haar niet laten denken dat ze slecht bezig was. Hij had Moonpaw immers ook een compliment gegeven. Toch liep hij nu langs haar heen en paste hij haar houding aan waar nodig. Wat dichter bij de grond, staart wat rechter naar achter en dat soort kleine dingetjes. Waarschijnlijk voelde het nog niet al te natuurlijk voor de jonge kattin, maar ze zou er snel genoeg aan wennen. “Je moet er aan blijven denken dat je zo dicht mogelijk als je kan bij de grond blijft zonder deze te raken,” vertelde hij haar. “En dat je niet beweegt wanneer dat niet nodig is.” Daarmee doelde hij op het gewiebel wat hij net had opgemerkt. Waarschijnlijk was het nerveuse energie, maar het was alsnog een handige tip om mee te geven.
Hij gaf ze beiden even de tijd om het op te nemen, een klein moment, voor hij weer zijn plek voor hun neus aannam. "En, klaar om die houding uit te proberen en wat prooi te vangen?" vroeg hij met een vrolijke twinkel in zijn ogen. Dat moest toch vast wel wat enthousiasme opwekken.

Hij had wel gezien dat Cloverpaw hem na probeerde te doen al miste ze een paar puntjes, maar dat was niet aan hem om zijn clangenoot erop te wijzen. Ardentheart deed dat nu wel voor hem, het was immers zijn taak. Moonpaw keek wel even toe na met een dankbare knik van zijn kop over het compliment naar de verbeteringen die Cloverpaw kreeg van hun mentor. Ze werden niet veel later gevraagd of ze wel in waren om wat prooien te gaan vangen. Vrolijke twinkelingen schoten in zijn ogen door en vulde de rest van zijn lichaam die rimpelend onder zijn huid als een tinteling aan voelde. Het puntje van zijn staart begon van opwinding te rillen. Jagen was iets dat Moon het liefste deed! Clover zou vast niet direct een prooi vangen, maar met veel geduld en oefening kwam ook zij met prooien terug naar de clan. 'Heel graag!' snorde Moonpaw en hij kon bijna niet wachten om door het bos te gaan jagen.