tender hearts

Lichtelijk gepikeerd door alles dat er speelde had ze de poes naar binnen geleid. Ergens voelde het niet goed hier te zijn, leek het constant zo te zijn alsof ze iets vergeten was - en dat was ook zo. Ze had gezien hoe Pepperpaw haar buik open werd gereten, hoe alle andere shadowclanners aangevallen en vertrapt werden en ze had niets kunnen doen. Wie wist of ze nog leefde? Of Acefray hen überhaupt nog wel mocht verzorgen? Routnose zuchtte en schudde haar kop, wetend dat ze zich op haar taak moest concentreren. Ze was het eens met Crowcall, wilde daar eigenlijk woorden over spreken tegen Amberstorm - maar haar gezondheid was belangrijker. Dus had ze haar geinstructeerd om in een leeg nest te liggen, waarna ze smeerwortel, guldenroede en paardenstaart tot een papje kauwde om op de wonden te smeren die ze had. Vooral die op haar borst baarden haar zorgen, maar het zolang het niet zou ontsteken wist ze zeker dat Amberstorm eroverheen zou komen. En daar zou ze voor zorgen. "Blijf stil liggen, ookal prikt het. Dan smeer ik dit op je wonden," sprak ze zachtjes, de bezorgdheid in haar stem.

&Amberstorm

Amberstorm was, na even tegengestribbeld te hebben, uiteindelijk toch maar in het lege nest in de medicine cat's den gaan liggen. Haar groene blik gleed door de den met een bijna wantrouwende blik terwijl Routnose tussen haar kruiden aan het neuzen was. Ze kneedde de grond met haar voorpootjes en klemde haar kaken op elkaar. Starclan, ze was moe - maar deze den kon haar nooit op haar gemak stellen. Uiteindelijk kwam de medicine cat terug met iets waarvoor ze mauwde dat ze het op haar wonden zou smeren. "Verspil je kruiden toch niet aan mij..", mauwde Amberstorm lichtjes geïrriteerd, al deed ze wel haar best om stil te blijven liggen. "Jij hebt ook gevochten, jij moet ook verzorgd.." Zij zou het wel overleven, waarschijnlijk met wat littekens bij - maar dat kon haar niet zo veel schelen. Nee, haar eerste prioriteit was ervoor zorgen dat de anderen veilig waren. Routnose kon later wel voor haar zorgen, eerst moest ze zélf veilig zijn..

Een wrange glimlach kwam op haar gelaat bij de woorden van de ander,terwijl ze ongehinderd door ging met waar ze mee bezig was. "Ik ben alleen beurs, ik heb niet gevochten," mompelde ze en duwde de poes iets harder op haar schouder om beter bij de wonden te komen. "Doe niet zo mal en probeer te ontspannen, dat maakt het makkelijker," het prutje dat ze had gemaakt smeerde ze nu voorzichtig over de wonden heen, wetend dat het zou prikken. Maar Amberstorm was geen aansteller, ze zou het overleven. Voorzichtig dekte ze het af met spinnenrag en enkele bladeren, waarna ze haar werk inspecteerde en met haar nagel de fijne details nog afwerkte. " Je hebt een dapper hart, Amberstorm," murmelde ze haast onhoorbaar. Ze wilde haar gewoon knuffelen, maar dat zou de deputy vast niet waarderen.

Amberstorm zuchtte geluidloos en ontspande haar spieren. Ja, misschien had Routnose niet echt gevochten - maar zij was één van de weinige katten zonder wie de clan niet meer zou draaien. Amberstorm was vervangbaar. Maar ze liet Routnose maar werken, als dat haar blijer zou maken. Het prutje dat ze op haar wonden smeerde prikte, maar de deputy vertrok niet. Ze klemde haar kaken op elkaar en verborg de pijn - zoals ze altijd deed. De zachte murmeling van de medicine cat raakte haar zoals verwijten haar nooit konden raken. Want op de één of andere manier leek de ander in haar hoofd te hebben dat ze goed was; en elke keer opnieuw moest ze haar teleurstellen. Amberstorm sloot haar groene ogen en probeerde de tranen terug te dringen. Voor nu was ze daarin succesvol. "Ik ben niet dapper..", antwoordde ze, een zachte murmeling. Maar ze moest haar rechtzetten, ze moest die valse ideeën de wereld uitwerken. Hoe sneller iedereen haar zag voor wie ze echt was, hoe beter, hoe minder ze teleurgesteld zouden worden.