Peace in the storm

Konden ze niet gewoon naar huis? Ze was heel stoer hoor, maar dit was toch wel genoeg avontuur voor vandaag? Toch? Nou Bracken vond duidelijk van niet, want hij verklaarde juist nog even extra vrolijk dat ze door moesten. Nou, oké dan, ze kon natuurlijk niet achterblijven. Daarom hupte ze snel achter hem aan. Bovendien had hij wel een punt, ze waren echte échte avonturerderieiers! En dat vond ze stiekem wel echt heel stoer. Daarom ging ze verder de brug over, totdat ze opeens twee groene ogen weerspiegeld zag in het donkere bos. Meteen verstijfde ze, aan de grond genageld. "Bracken het is een m-m-m-" hij kwam uit de bosjes en begon te praten, maar Amber had het te druk met paniekeren om echt te luisteren. "Monster! Aaah!" ze sprong achter haar broertje en dook ineen. Zelfs toen ze zag dat het alleen een kat was, bleef ze heel angstig achter hem zitten. Dit was Brackens idee, dus hij mocht dit allemaal op gaan lossen ook.

Bracken was helemaal in zijn nopjes. Zo stoer bezig was hij, niks kon meer fout gaan! Tot het opeens wel ging, een beetje. 'Bracken het is een m-m-m-' hoorde hij naast hem, gevolgd door zijn zusje die achter hem dook. Hij had het eerst nog niet gezien, zo druk bezig was hij met de omgeving bekijken. Nu draaide hij naar voren en zag daar een kat staan. Hij was groot, als mama, maar dan groter. Brackenkit dook wat ineen en zette zijn vacht wat op, want hij was óók groot én stoer! Veel stoerder dan de kat voor hem - die trouwens wel erg veel op hem leek! Dat was raar. 'Wie ben jij?' miauwde hij stoer, de woorden van de kater negerend. 'Je lijkt op mij!' veronderstelde het katertje vervolgens, alsof het een misdrijf was.

Natuurlijk schrokken ze. Ze kenden natuurlijk nog niets, hadden nog nooit verder dan het kamp gezien. Of misschien wel, hij wist niet hoe vaak die twee op stap waren. Maar dat ze helemaal naar Shadowclan gelopen waren, was wel een wonder op zich. Hij staarde de twee aan en suste. Amberkit gilde en verschool zich achter haar broer, terwijl die stoer hem aankeek. Hij vroeg wie hij was en zijn hart zonk toen hij meldde dat hij op hem leek. Maar zijn uitdrukking bleef strak, en hij moest even zijn adem drie seconden vasthouden. ‘Ik ben Settleddust, de deputy van Shadowclan,’ stelde hij zichzelf voor, alsof het de meest normale zaak van de wereld was. Op zijn andere opmerking lachte hij even om. ‘Ja, wat toevallig..’ miauwde hij wat afwezig. Vervolgens schudde hij zijn kop om weer in de realiteit te komen en zette een pas dichterbij. ‘Maar jullie overtreden de regels, alleen uit het kamp al kan ervoor zorgen dat je leider je een flinke straf geeft. Als ze er ook nog eens achterkomt dat je op Shadowclan territorium was, zijn jullie nog verder van huis,’ probeerde hij kalm uit te leggen. Het was de code die ze aan het breken waren. Maar je kon het hen niet te erg kwalijk nemen, het waren nog maar kinderen. ‘Dus snel, omdraaien en ga weer terug waar je vandaan kwam.’

Oké het was misschien geen echt monster, maar hoe ver had ze er vanaf gezeten? De -vanuit haar perspectief- enorme kater doemde voor hen op en tot haar schrik zag ze dat hij ook nog een heel erg op haar broertje leek. Brackenkit was duidelijk een stuk dapperder en vertelde dit ook luid en duidelijk aan de wereld. Settleddust? Deputy van Shadowclan? Haar ogen werden groot terwijl iets in haar oor fluisterde dat ze nog wel eens in de problemen konden zitten. Misschien wel omdat ze een hele hoop regels aan het verbreken waren. Uh-oh. "B-Bracken, laten we gaan!" ze trok wanhopig aan zijn oor. Ze vond het helemaal niets! Straks kwamen ze écht in de problemen door zijn stomme idee!

De grote kater stelde zichzelf eerst voor als Settleddust. Bracken vond het maar een beetje een moeilijke naam. Zijn naam was veel makkelijker! Maar, wat wel heel interessant was, was dat hij de Deputy was, maar dan van ShadowClan! Wowie! 'Ik wil later ook een Deputy worden!' miauwde hij luid en trots. Dat leek hem nou echt super gaaf. De kater beaamde dat ze inderdaad op elkaar leken voor hij verder ging over de regels. Amberkit wilde duidelijk ook terug naar huis. Bracken draaide met zijn oortjes en keek haar even vluchtig aan. 'Rustig Ambeerrr,' mauwde hij met een zucht. 'Hoe word je Deputy?' vroeg hij toen nieuwsgierig, zijn groene oogjes weer zijn evenbeeld richtend.

Settleddust kon wel lachen om het verschil tussen zijn kittens. Amberkit was schichtiger, terwijl Brackenkit hartstikke dapper was. Hij was nieuwsgierig en begon hem direct vragen te stellen. Hij wilde ook deputy worden. Wie wist zou het hem ooit lukken ook. Er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht bij het idee. Nu leek het nog allemaal zo leuk en prachtig, maar deputy zijn viel hem ook zwaarder dan hij had gedacht. Bovendien wílde hij nooit deputy worden. Nou ja, misschien ook toen hij een kitten was. Maar later wilde hij altijd gewoon een Shadowclanner worden. Maar voordat hijzelf kon antwoorden of reactie kon geven op de kitten, verscheen een andere kater op het toneel. Settleddust zijn oren gingen naar achteren en zijn nekharen kwamen wat overeind. Normaal gesproken had hij hem met staart tussen zijn poten teruggejaagd naar Riverclan territorium, maar hier kon hij een uitzondering voor maken. Hij kwam ook alleen puur de kittens halen. Settleddust zijn kittens. Maar voordat hij zich ook maar verontschuldigde voor zijn aanwezigheid, berispte hij de kittens. Het was eerlijk, maar alsnog voelde Settleddust medelijden met zijn kinderen. Natuurlijk zou hij ze voorkeursbehandeling hebben gegeven. Uiteindelijk sprak de kater hem aan. Als blikken konden doden, was hij nu ook dood. Settleddust keek hem strak aan. ‘Ze zijn voor kittens wel ver gekomen,’ miauwde hij droogjes. ‘Neem ze snel mee terug naar huis, voordat er meer problemen komen,’ deelde hij de kater kort mee, de warmte uit zijn stem vervlogen. Hij had eigenlijk helemaal geen zin om ook maar een seconde langer dan nodig was in dezelfde aura te zijn als deze eikel. Hij kantelde zijn kop en seinde naar de grens. Ze moesten maar tempo maken.

Bracken was niet bang. Waarom was Bracken nooit bang? Nouja, als hij niet ging, dan ging ze ook zeker niet alleen terug. Want bangig verstopte ze zich nog altijd achter hem, maar haar vacht was wel dreigend overeind gezet om hem te laten zien dat ze heus wel dapper kon zijn ook. Niet dat zij nog lang tijd had om dat te bewijzen, of Bracken nog lang tijd had om over deputies te praten - want één seconde te laat rook ze een bekende geur. Papa! Vrolijk draaide ze zich naar hem om, maar die blijdschap vervloog heel snel toen ze de ijskoude blik in zijn ogen zag. Haar oortjes zakte in haar nek, zo boos had ze hem nog nooit gezien. Ze liet zich dan ook heel stil en schuldbewust berispen. Ja papa, sorry papa. Tenminste, totdat hij zei dat ze geen apprentices zouden worden volgende maand. Meteen sprong ze overiend, dat kon toch niet! "Maar pap!" sprak ze ontdaan. "Het is allemaal Bracken zijn schuld! Dit was zijn idee, ik moest mee van hem! Dat is niet eerlijk!"ze had er zó naar uitgekeken om eindelijk apprentice te worden, en dat mocht haar stomme broer met zijn stomme plannen niet afpakken!

Nog voor hij antwoord kreeg op zijn enthousiast gestelde vraag, kwam er een bekende op het toneel. 'Als je Deputy wilt worden kan ik je aanraden door te beginnen met niet de clan én warriorcode te breken.' Bracken had eerst vrolijk opgekeken, maar zijn glimlachje veranderde al snel bij de toon waarop zijn vader praatte. Hij was alleen maar nieuwsgierig hoor. Hij luisterde dus ook met zijn oortjes in zijn nek gevouwen en een fronsje op zijn gezicht bij de woorden die zijn vader sprak. Misschien wel ja, maar ze waren toch niet dood? Hij knikte dus ook heftig van ja toen de Deputy zei dat ze wel ver gekomen waren voor kittens. 'Ja, hoor je dat papa!' miauwde hij, de trots duidelijk in zijn stem te horen. Hij mocht die kater wel, die op hem leek. Hij schonk hem een vrolijke glimlach, maar die verdween alweer snel bij het horen van zijn zusjes woorden. 'Dat is helemaal niet waar! Jij kwam ook met mij mee!' snoof hij boos naar haar toe. Hij had haar misschien overgehaald, maar ze was wél meegekomen. 'En je vond het gewoon leuk!'

Alles aan deze ontmoeting begon hem pijn te doen. Hoe Amberkit de ander papa noemde. Leugens. Maar hij was geen papa, voor niemand niet. Want dat kon niet. En nu streek deze vent de eer op. Het was niet een probleem, elke andere kater had het kunnen doen, maar er was wat mis aan hem. Hij sprak normaal, het klonk allemaal altijd politiek correct, maar de blikken die hij wierp en de lage opmerkingen tegenover hem, tegenover Seamist. Waarom zou hij zeggen dat ze op hun moeder leken? Het boeide hem kennelijk ook niet om hun moeder voor de kittens zwart te maken, alleen maar om hem een sneer te geven. Settleddust had goed genoeg door waar hij voor ging. Maar er was geen bewijs, niets wat hij kon leveren, en dus moest Settleddust zijn kaken op elkaar klemmen en slechts staren hoe hij vertrok met de kittens, die flink aan het kibbelen waren. Settleddust keek nog een tijd toe hoe het trio weer vertrok naar hun eigen territorium, waarna hij hoofdschuddend zuchtte. Dit zou nooit, maar ook nooit, makkelijker worden.

- Settled topic uit