De avond begon langzaamaan te vallen, maar Missingclaw voelde er ondanks de dalende temperaturen nog niet veel voor om al naar het kamp te gaan. Ze had weer eens één van die dagen dat ze maar niet kon stoppen met denken aan de kat die haar hart had gestolen. Het was al vele manen geleden dat ze nog close met hem was geweest, maar het waren de mooiste manen die ze ooit had gehad en die ze nooit meer zou vergeten. Het waren ook manen waar ze in alle talen over zweeg tegen iedereen van haar Clan. Als haar Clan zou ontdekken dat die strenge Missingclaw gevoelens had voor een ShadowClanner, dan zou dat niet bepaald goed uitpakken. Missingclaw was echter een meester geworden in het verbergen van haar verdriet en dus had tot dusver nooit iemand in de gaten gehad dat er iets met haar was, zelfs Grimestripe niet. Haar gedachten gingen van haar broer naar haar omgeving toen ze geritsel hoorde en met samengeknepen ogen keek ze over haar schouder. Dat ze ouder werd, wilde nog niet zeggen dat haar zintuigen begonnen te verzwakken en de geur ontdekken van diegene die zich achter haar bevond, was dan ook niet erg lastig. “Kun je me een reden geven waarom je nog niet in het kamp bent, Hermitpaw?” vroeg ze op een strenge toon aan hem, hem streng aankijkend terwijl ze haar lichaam naar hem draaide.

Missingclaw kneep haar ogen kort samen toen hij zijn antwoord gaf. Hij sprak alsof hij het tegen een mede apprentice had en niet tegen iemand die niet alleen veel ouder was dan hem, maar ook nog eens meer ervaring had. Ze ving de geur van prooi op en te ruiken aan de gemixte geuren had hij flink zijn best gedaan voor de Clan. “Let op je toon, Hermitpaw,” sprak ze op een strenge toon tegen hem. “Je zou het misschien niet denken vanwege mijn jeugdige uiterlijk, maar ik ben veel ouder dan jou en heb ook nog eens meer ervaring. Een beetje respect is hier wel op zijn plaats.” Haar woorden hadden grappig kunnen zijn ware het niet dat ze het met een nors gezicht tegen hem zei. “Ik kan ruiken dat je gejaagd hebt en dat je een paar goede vangsten hebt gedaan,” ging ze op een mildere toon verder. “Ik ben blij om te zien dat het beter gaat met je poot, maar je mag niet te overmoedig worden.” Ze keek kort over zijn schouder en daarna keek ze hem weer recht aan. “Heb je je prooi al naar het kamp gebracht of moet het nog opgehaald worden?”

Hermitpaw… Missingclaw had misschien niet veel met hem gesproken, maar ze kon zijn karakter wel een beetje inschatten. Hij was iemand die kon presteren, maar ook op zijn eigen manier het bloed onder je nagels vandaan kon halen als hij dat wilde. Iemand die waarschijnlijk wel wat onzekerheden had, maar dat probeerde te compenseren door joviaal en soms wat gemeen lijkend gedrag. Missingclaw leefde al zo lang in de Clan dat ze verschillende apprentices had zien opgroeien en het was altijd speciaal om te zien hoe hun karakters veranderden naarmate ze ouder werden, al waren er natuurlijk katten bij die nog precies dezelfde houding hadden als een kitten. Missingclaw werd uit haar gedachten gehaald toen Hermitpaw aan haar vroeg of ze zijn prooi mee op wilde graven en ze onderdrukte een zachte zucht. Het was niet haar favoriete klusje, maar het was nodig om de Clan te voeden en dus gaf ze hem een kortaf knikje. “Maar daarna gaan we meteen weer terug naar het kamp,” zei ze nog tegen hem, waarna ze zich omdraaide en hem zijdelings aankeek. “Leid me de weg maar,” sprak ze op een simpele toon.

Missingclaw gaf enkel een knikje op zijn woorden, maar gaf er geen reactie op. Ze gaf ook geen reactie op het feit dat hij teken deed om te volgen, ook al had ze hem duidelijk gezegd dat hij de weg mocht leiden. Dat hoefde hij naar haar idee niet te benadrukken. Ze had zo het idee dat hij er toch vervelend over zou doen als ze er iets van zou zeggen en dus liet ze het maar voor wat het was, voor nu dan. Ze trok met haar oortje toen hij zijn vraag stelde en haalde haar schouders op. “Is de ellende die RiverClan op dit moment doormaakt niet interessant genoeg voor je?” vroeg ze koeltjes aan hem. Ze zuchtte één keer diep. “Ik hoop niet dat Crystalstar denkt dat ThunderClan zich echt aan de afspraak gaat houden. Het zou echt wat voor die boomklimmers zijn om toch stiekem de nieuwe grens over te gaan.” Ze richtte haar blik naar Hermitpaw. “Hoe verloopt jullie training samen?” vroeg ze dan maar. Als ze dan toch de stilte moesten doorbreken, dan had ze liever dat het over hem ging en niet over haar.

Missingclaw trok kort met haar oortje toen Hermitpaw op een redelijk korte toon zei dat zijn training goed verliep. Ze wist dat er spanningen waren tussen de twee, maar ze had eigenlijk wel half en half gedacht dat ze het bij zouden leggen. Ze wist echter ook wel dat ze hier twee koppige karakters voor zich had en dat zowel Crystalstar als Hermitpaw niet snel zouden toegeven. Nou ja, haar probleem was het in elk geval niet. Zij was altijd streng geweest voor haar apprentices, maar ze had ze wel een rechtvaardige training gegeven en ze kon al bij al wel zeggen dat ze het goed met hun had kunnen vinden. Ze had ze vaak genoeg een draai om hun oren moeten geven omdat ze weer iets uitgespookt hadden, maar welke apprentice had dat nu niet gedaan minstens één keer in zijn leven? Ze knikte toen Hermitpaw zijn opmerking maakte en grinnikte. “Het is een goed ding dat Crystalstar niet de koppige leader uit wilde hangen en op tijd naar ThunderClan is gestapt, maar het had heel anders kunnen lopen als Thornstar niet toe had willen geven. Het is mij vrij duidelijk dat Crystalstar ver wil gaan om RiverClan te voeden en een oorlog in Leafbare is wel het laatste wat een Clan kan gebruiken.” Ze sprak zich maar niet uit over de maatregelen die ze Crystalstar tot dusver had zien en horen nemen om haar doeleinden te bereiken. Ze kon onmogelijk met een apprentice bespreken dat ze sommige keuzes van de leader niet bepaald op prijs stelde, hoe goedbedoeld de bedoeling erachter dan ook kon liggen.

Missingclaw’s blik flitste naar opzij toen Hermitpaw zijn woorden sprak. “Ik ben het met je eens dat Thornstar weinig ruggengraat heeft, maar ik denk dat hij in deze periode weinig keuze had. Een oorlog zou niet alleen nadelig werken voor RiverClan en wie weet welke problemen ThunderClan nog heeft buiten hun meningsverschil met ons.” Ze trok kort met haar oortje. Het was toch wel de grootste trots van een Clan om hun problemen te verbergen voor de andere Clans. Missingclaw vond het vreemd dat Thornstar zo snel toe had gegeven, maar aan de andere kant wist ze niet wat er buiten Crystalstar’s dreiging nog school bij ThunderClan. Wie weet zaten ze wel dik in de problemen. “Niet dat we ons daar over kunnen bekommeren,” sprak ze op een harde toon. “In Leafbare heeft elke Clan het moeilijk, dus het is mooi meegenomen dat de Sunningrocks nu van ons zijn.”

Missingclaw haalde achteloos haar schouders op. “ThunderClan heeft gewoon pech dat hun leader geen ruggengraat heeft. En ik denk dat zijn beslissing zeker wel op het ongenoegen van anderen kan rekenen, maar aan het einde van de rit hebben alle Clanleden nog altijd te luisteren naar hun leader. Ze hebben weinig ander keus dan het te accepteren.” En dat was jammer voor ThunderClan, maar RiverClan kon er nu wel de vruchten van plukken en dat was het belangrijkste. Missingclaw trok kort met haar oortje toen Hermitpaw zijn verzoek deed, maar zei niks omdat ze het een eerlijk voorstel vond en dus pakte ze de muis op in haar bek. “Als je zo veel prooi vangt op je final assesment zal je niet veel moeite hebben om te slagen,” zei ze op een kalme toon tegen hem, al klonk er ook wel iets van goedkeuring door in haar stem.